Οπότε Τρούμαν Καπότε και περί Γάμου ερωτήματα..

    

―Ίταλο Καβλίνο; Ρωτούσε ο κ. Kastell όταν ερχόταν να με συναντήσει στην παραλία κι από μακριά με διέκρινε μισοσηκωμένη να διώχνω, όρθιο από πάνω μου, έναν ακόμα Ιταλό (η εθνικότητα αναγνωρίσιμη στον ντυμένο με χρωματιστό μαγιώ σε παραλία γυμνών και στους πιεστικούς τρόπους).

―Οπότε― λέω, και στην εγκυμονούσα παύση με ρωτά:

―Τρούμαν Καπότε;

Κι έχουμε καταλάβει για τι είδους κοσμικό περιστατικό μιλάμε όπως σε άλλες περιπτώσεις με ρωτάει 'Προυστερλέγκο;'

Truman Capote διαβάζω σήμερα, έναν ακόμα πανέξυπνο κατεστραμένο από τις υπερβολές του εθισμού και την πρόωρη αναγνώριση.  Η κάθε φράση του, ο κάθε χαρακτηρισμός, με διασκεδάζει σα να έχω πλάι μου ένα παλιό καλό μου φίλο.

Πιστεύω πως κρατούν οι σχέσεις όταν έχουμε κοινές αναφορές, κάτι που στυγνά και πιο χυδαία, θα το λέγαμε ίδια κοινωνική τάξη― όχι χοντρά-χοντρά, μα ίδια φέτα της κοινωνικής τάξης, ίδια ανατροφή για ίδια συμπεριφορά «επί τραπέζης και κλίνης», ίδιες αρχές και σεβασμό για ίδιες αξίες.

Δε σας μιλώ για καψούρες περιστασιακές (που τις επικροτώ ως γνωστόν μα είναι άλλο θέμα) ή μόνο παθιασμένους έρωτες περαστικούς, μα έρωτες που γίνονται σχέσεις ζωής. Και σας ρωτώ, πιστεύετε όπως εγώ, ότι δε θα γινόταν να μοιραστείτε το μέλλον σας με κάποιον που κρατάει τα κουτάλια αλλιώτικα; 

Κι αν ναι ή όχι σας φαίνεται ντροπή μου που το παραδέχομαι, ένα ταμπού για το οποίο καλό να μη μιλάμε ή μήπως εγώ  είμαι επιπόλαιη κι ανόητη κι αγκυλωμένη που δε θα μπορούσα να μοιραστώ τη ζωή μου με κάποιον που δε θα καταλάβαινε τι με ενοχλεί φρικτά σε ένα τραπέζι ή τι εννοώ όταν λέω  πως ένα πάρτυ ήταν απολύτως 'Προυστερλέγκο';

Με αγωνία περιμένω απαντήσεις σας καθώς διαβάζω― τι; Τρούμαν Καπότε― ξαπλωμένη στο ανθισμένο μου πίσω αυλιδάκι κάτω από άλλη μια ασυνήθιστη μαγιάτικη συννεφιά.

_____________________