Πόδια στο πεντάγραμμο

 

Πόδια στο πεντάγραμμο.

 

Γιόγκα στον κήπο καθώς πέφτει το σκοτάδι. Ώρα δική μου, ώρα που το σώμα ξεκουράζει το μυαλό. Διώχνω τις σκέψεις σηκώνοντας τα πόδια μου ψηλά προς το γαλάζιο που όλο και σκουραίνει. Αναπνοές, συγκέντρωση. Τα συναισθήματα ανύπαρκτα, μηδέν στο κοντέρ ενώ κυριαρχεί το σώμα. 

Κι ύστερα, μετά το σαβάσανα μια σκέψη. Όχι καινούργια, δε φωτίστηκα. Σκέψη παλιά αγαπημένη, οδηγός. Που τη μοιράζομαι μαζί σας:

Αν δε μπορείς να το νικήσεις, 

φρόντισε να το αγαπήσεις.*

 

Για τα καλώδια μιλώ που καταστρέφουν τη θέα μας, όλο και πιο πολλά, πυκνά και ατάκτως ερριμμένα, δουλειές μισές των μαστροχαλαστών που για να φτιάξουν ένα, δυό χαλάνε. Ωστόσο δείτε, σε λίγο που θα ανέβει το φεγγάρι και θα το κόβουνε στα δυό εγώ θα βλέπω ένα ντο, όπως τώρα που χορεύω σε ουρανούς προσφέροντάς σας Πόδια στο Πεντάγραμμο.

_______________________________________________

*Γνωστό νομίζω ότι δεν είμαι Πατούλης, απεχθάνομαι την κλεψιά αγαθών ή ιδεών οπότε το έψαξα και κατά το Yale Book of Quotations γραπτώς πρωτοέχουμε από κάποιο Αμερικάνο Γερουσιαστή το 1934 το εξής παρόμοιο με το δικό μου ρητό: “If you can't beat 'em, jine 'em”. Αν δε μπορείς να τους νικήσεις γίνε ένας απ' αυτούς/ μέλος ή μέρος τους, δηλαδή. Από τότε η ιδέα έχει αναπτυχθεί σε πολλά δοκίμια.

Επίσης είναι και καρκινική αφού εξ ίσου λειτουργεί και ανάποδα: «Άμα δε μπορείς να γίνεις ένας απ' αυτούς 

κοίτα να τους νικήσεις» ή για το δικό μου οδηγό:

 

Αν δε μπορείς να το αγαπήσεις, 

Κοίτα να το εξοντώσεις.