Θυμήθηκα ένα παλιό παραμυθάκι από την Κίνα.
Τραγουδά λέει ξέγνοιαστο ένα τζιτζίκι στο κλαδί δίχως να ξέρει ότι το παραφυλά ένας μάντης κι ετοιμάζεται να του επιτεθεί. Μα ούτε ο μάντης βλέπει το μικρό συκόπουλο που τον έχει σταμπάρει. Ενώ ούτε το πουλί έχει αντιληφθεί το αγοράκι με το δίχτυ που θα το σκλαβώσει. Και έτσι είναι στη ζωή που ανησυχούμε εμείς για τα μικρά όταν η μοίρα μας συχνά ορίζεται από τα μεγάλα τα άγνωστά μας.
Απ’ τα μικρά ―είναι ακλάδευτη η ελιά, δεν ήρθαν πάλι να διορθώσουν το παραθυράκι, ως τα άλλα ―οι φοινικιές που ξεφυτρώνουν στα βουνά γύρω από τις αυθαιρεσίες, ανόητοι που ουρλιάζουν μεθυσμένοι οδηγώντας, κι ως τα πολύ δικά μου τα ουσιώδη―η υγεία αγαπημένου.
Στενοχωριόμαστε για μια μπογιά και τα κλαδέματα ενώ ποιος ξέρει τι άγρια καταιγίδα έρχεται από μακριά.
Παρηγορεί, άραγε αυτό; Δεν ξέρω.
Στο «αυλιδάκι», τη μικρή μου κάτω αυλή, περνώ ώρες γαλήνης.
Ευτυχία είναι το να μην ανησυχείς, να μη φοβάσαι. Με το βιβλίο που με ταξιδεύει μακριά. Διώχνω την αγωνία.
Μοσχομυρίζουν το αγιόκλιμα και οι βιολέτες, τιτιβίζουν τα νεογέννητα πουλάκια στη φωλιά. Κι εγώ ξαπλώνω στη σκιά της συκιάς, που εδώ τη λένε καταραμένη διότι τίποτε δε φυτρώνει από κάτω της, διαβάζω ,και ξεχνώ τον κάθε πόνο.
«Φάρμακον δια πάσαν νόσον και πάσαν μαλακίαν», μια ευλογία είναι η μικρή μου αυλή, μια ιδιωτική μου θεία κοινωνία.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Το Blogger με ενημερώνει ότι δε μου επιτρέπει να απαντώ στα σχόλια στο ίδιο μου το blog- λόγω κάποιας ρύθμισής μου για cookies (την οποία δε θυμάμαι) .
Ψάχνω για να διορθώσω
μα εν τω μεταξύ ΣΑΣ ΖΗΤΩ ΣΥΓΓΝΩΜΗ που δεν απαντώ πάντα
και ΣΑΣ ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ που σχολιάσατε.
Μου δίνετε μεγάλη χαρά όταν κάνετε τον κόπο- ακόμα κι αν διαφωνούμε.