Μια αναπάντεχη χαρά. Επικοινώνησε μαζί μου ένας κύριος από τη ‘συννεφιασμένη κεντρική Αγγλία’ όπως είπε όταν τον ερεύνησα, για να μου ζητήσει πού μπορεί να δει έργα του Κυρίου Kastell. Τα είχε δει σε ένα ντοκιμαντέρ του VICE στο οποίο φαίνονται καθώς μιλάω.
Οι τοίχοι και των δυό σπιτιών μας έχουν πολλή Τέχνη, έργα φίλων και του Κυρίου Kastell και έτυχε εκείνη τη στιγμή καθώς με ακολουθούσε η κάμερα στο σπίτι μας στη Μύκονο να φανεί καλά ένα έργο και να διακόψω για να πω λίγα, πολύ λίγα, λόγια για τη ζωγραφική του.
Είναι χρόνια που ο Κύριος Kastell δεν έχει εκθέσει, δεν έχει πλέον τέτοια επαφή με γκαλερί, τα έργα του ζουν σε σπίτια φίλων όπως και των φίλων στα δικά μας.
Αλλά η χαρά μου τεράστια. Το γεγονός ότι καθώς ταξίδευε η εικόνα του σπιτιού μας κάποιος παρατήρησε και στάθηκε να δει και να εκτιμήσει το έργο είναι για μένα μαγικό.
Το ότι δεν πουλάει και δε νοιάζεται είναι χαρακτηριστικό του τρόπου με τον οποίο τοποθετεί τον εαυτό του στη ζωή, το mise en page, μέρος κι αυτό του έργου, του όλου.
Με την ευκαιρία όμως, μια και είμαι στην Αθήνα άνοιξα το μεγάλο ντουλάπι της παλιάς βιβλιοθήκης στην οποία στέκουν σα στρατιωτάκια τα τετράδια των χειρόγραφων ημερολογίων μου που κρατούσα καθημερινά από τα 18-19 μου ως πρόσφατα, κι έβγαλα το θησαυρό μου. Για να σας τον δείξω.
Δύο τετράδια που μου έφτιαξε εκείνος. Εξ ολοκλήρου. Έραψε το χαρτί κομμένο ιδιαίτερα, και τα ‘έδεσε’, το ένα μάλιστα, επειδή ήμασταν στη Μύκονο τότε, από χαρτόνι που βρήκε στο πακέτο με κροκέτες της γατοτροφής της Catus μας (που εννοείται μάς συνόδευε παντού όπως πάντα τα σκυλιά και τα γατιά μας). Κι ύστερα ζωγράφισε τα εξώφυλλα.
Το να βρίσκω σκληρόδετα τετράδια τα οποία μάλιστα να έχουν μέσα χαρτί δίχως ‘ρίγες’ ήταν ένας συνεχής μπελάς εκείνα τα χρόνια τα προ διαδικτύου και αποστολών. Όπου τα πετυχαίναμε, στο εξωτερικό (μετά το 1990 συνήθως τα κοκκινόμαυρα κινέζικα) ή σε παλιά χαρτοπωλεία κι αργότερα, (μετά το 2000) μια σειρά στενών κομψότατων μαύρων πανόδετων από το ‘επί χάρτου’ τον εκδοτικό οίκο του φίλου μου Θανάση Σακελλαράκη (που αντίθετα στο ρεύμα υπάρχει ακόμα, λίγο πιο κάτω μα πάντα στην οδό Ιπποκράτους).
Μα να το πάλι, να που για μένα μιλάω ενώ στο νου και στην καρδιά μου έχω τα έργα και τα χέρια του αγαπημένου μου.
Φέρνω εικόνες. Χαρείτε τα!
[Σκίτσα και λάδια φαίνονται πάντα στα σπίτια μας και κάποια έχω ανεβάσει στα κοινωνικά δίκτυα].
_____________________________________
Τα ημερολόγιά μου τα διάβαζε μόνο εκείνος- και όχι όλα. Η μυστικότητα του περιεχoμένου είναι όρος για να κρατηθεί η ειλικρίνεια στα ημερολόγια. Αλλιώς εύκολα μετατρέπονται σε εργαλείο για άλλους σκοπούς όπως η συναισθηματική πίεση. Που ό,τι θέλει ο καθένας δηλαδή μα η πείρα με δίδαξε ότι αν μιλάμε για Ημερολόγιο οφείλουμε να είμαστε αυστηροί και να μην το διαβάζει κανείς εκτός από τον γράφοντα.
Στα δυό εξώφυλλά όπως και σε κάποια άλλα έργα του τα σύμβολα είναι μέρος ενός τρέχοντος ευχετηρίου μας και συμβολισμών που, όπως συμβαίνει στις σχέσεις, αναπτύξαμε με τα χρόνα. Για παράδειγμα το ψαράκι έξω από τη θάλασσα είναι για μάς η ευχή, η χαρά, το δώρο, η τύχη και το πρόσθετε συχνά όταν η εικόνα έδειχνε πόθους ή όνειρά μας. Το αεροπλανάκι ήταν η μόνιμη επιθυμία για ταξίδια. Ο βράχος είναι η Παράγκα όπως έρχεσαι στο μονοπάτι από Αγία Άννα και εκεί έχει τοποθετήσει τα δωμάτια που νοικιάζαμε από το Μπαρμπα Γιάννη. Όσο για το γυμνό με τα χέρια ψηλά είναι μια εικόνα του παρελθόντος στον (άν υπάρχει ακόμα) βωμό της χερσονήσου- αν ξέρεις ξέρεις, αν θυμάσαι ήσουν εκεί, αν όχι δεν έχει πλέον σημασία.
Τα άλλα αποκρυπτογραφήστε τα αν και όπως θέλετε.
