Σύκα, φιογκάκια αλλά και φίδια όταν κοιτάς ψηλά

Χαρούμενη που βγήκαν τα σύκα κατέβηκα ξυπόλυτη τρέχοντας στην κάτω συκιά και με τα μάτια στα ψηλά κλαδιά πάτησα ένα μυτερό ξερό κορμό που μου έσκισε ως το κόκκαλο το δεύτερο δάχτυλο και το πέλμα.

«Ποτέ δεν περπατάμε στη φύση, ιδίως καλοκαίρια, έχοντας το μυαλό μας αλλού ή παίζοντας με τα κινητά, όπως κάνουμε όταν να περπατάμε στην Ασκληπιού» υπενθυμίζει ο Γιάννης Μακριδάκης σήμερα που παραλίγο να πατήσει μια οχιά, που δηλαδή έτσι που δεν έχουν πια γιατρό στη Βολισσό, παραλίγο να τον χάναμε.

Το δικό μου ατύχημα δεν είχε αίσιο τέλος. Αντί να φωτογραφίζω τα φρέσκοζωγραφισμένα φιογκάκια στα νύχια μου ποστάρω το πόδι μου σε επίδεσμο κι αναρωτιέμαι ποια κατάρα έχει χτυπήσει το αριστερό μου πόδι και μετά από δύο χρόνια πόνου κι ένα, το περσινό με εγχείριση, πάλι φέτος μ΄αυτό ασχολούμαι. Όχι για πολύ ελπίζω μα στο όριο είμαι να αρχίσω ξόρκια και να κρεμάω στους αγίους τάματα με ποδαράκια.

Ανάπηρη με καύσωνα λοιπόν ξανά, σας μεταφέρω το κείμενο για την οχιά του Γιάννη Μακριδάκη που μόλις διαβάστηκε είδα να τον επαινούν που δεν τη σκότωσε. Ούτε εκείνος, ούτε εγώ διαβάζοντας το είχαμε σκεφτεί ως πιθανότητα ίσως γιατί, επειδή ζούμε στη Φύση, ξέρουμε να σεβόμαστε όλα τα πλάσματα ως συντρόφους μας με τους οποίους μοιραζόμαστε τον κόσμο που αγαπάμε. Εγώ όμως, ακόμα δεν έμαθα να μην τρέχω ξυπόλυτη όταν χαρώ όπως δεν έχω μάθει να μην κοιτάζω τα ψηλά κλαδιά αντί τους κινδύνους που καραδοκούν μπροστά μου.

______________________________________

Τα νύχια μου (αν βρεθείτε στη Μύκονο και σας ενδιαφέρει, είναι πάντα απ' τη Nadia) 

και 

Γιάννης Μακριδάκης ακολουθεί να σας ευφράνει:

Ενημερώσεις




Γιάννης Μακριδάκης

10 ώρες · Τροποποιήθηκε ·


Κάνοντας σήμερα τη συνηθισμένη πρωινή μου διαδρομή προς το άλλο χωράφι για να ταϊσω τις κότες, λίγο έλειψε να σας αποχαιρετίσω ως φυσική υπόσταση, άρα και ως ψηφιακή.
Σε ένα σημείο του μονοπατιού, όπου περνούν σωληνώσεις ύδρευσης και υπάρχει διαρροή και λιμνάζον ύδωρ, δροσιζόταν ανέμελη και ήρεμη μια σωματώδης όχεντρα μήκους περί του ενός μέτρου και διαμέτρου όσο σχεδόν ο καρπός μου, είχε δε ξαπλωμένο το κορμί της μέσα στο διάβα μου. Το μάτι μου την πήρε τη στιγμή που πάτησα το βήμα μου λίγα εκατοστά δεξιότερα από την ουρά της και με έκοψε κρύος ιδρώτας ακαριαία.
Ο Μάρτης, που συνήθως βαριέται να έρχεται στις κότες το πρωί αλλά σήμερα με ακολούθησε, προπορευόταν σ' εκείνο το σημείο και μόλις είχε περάσει κι αυτός από δίπλα της αλλά αγρόν ηγόρασε, δεν κατάλαβε τίποτε, είναι και γέρων σκύλος.
Δεν παρέμεινα στο σημείο ούτε ένα δευτερόλεπτο για να την καμαρώσω, όπως θα έκανα υπό άλλες συνθήκες. Απομακρύνθηκα τρέμων από ταχυκαρδία και ανατριχίλα, συναισθήματα τα οποία αφενός υποχωρούσαν όσο περνούσαν οι στιγμές, αφετέρου δε επιδεινώνονταν όσο ο νους μου έβαζε το τι θα είχε συμβεί αν αντί για την ουρά ήταν στο σημείο εκείνο η κεφαλή της ή αν το πόδι μου είχε προσγειωθεί λίγα εκατοστά πιο αριστερά και την πατούσα.
Θα ήμουν τώρα σε προθανάτια κατάσταση, πιθανότατα επί καρότσας αγροτικού, που θα έτρεχε προς την πόλη διότι ελλείψει ιατρού στο χωριό μας, ίσως θα αποτελούσα το τρίτωμα του κακού, που λέει ο λαός αφού ήδη έχουν πεθάνει αβοήθητοι δύο συγχωριανοί εντός του τρέχοντος έτους.
Ακόμη ανατριχιάζω τώρα που σας γράφω, δεν έχει περάσει και πολύ ώρα άλλωστε από τον παρ' ολίγον μοιραίο βηματισμό μου.
Συμπέρασμα 1: Ποτέ δεν περπατάμε στη φύση, ιδίως καλοκαίρια, έχοντας το μυαλό μας αλλού ή παίζοντας με τα κινητά, όπως κάνουμε όταν να περπατάμε στην Ασκληπιού. Προσωπικά και στην Ασκληπιού όταν περπατάω, το μάτι μου προτρέχει και έχω συλλάβει τον εαυτό μου ασυναίσθητα να κοιτάζει στις κόγχες των πεζοδρομίων για φίδια, ξεχνώντας ότι τα φίδια στις πόλεις είναι δίποδα, ανθρωπόμορφα και περπατούν ανάμεσά μας. Τέλος πάντων, όταν περπατάτε στη φύση, τα μάτια σας 14, ποτέ δεν είστε μόνοι ούτε κυρίαρχοι του χώρου, αλλά βρίσκεστε ως αδαείς επισκέπτες στον τόπο άλλων πλασμάτων, πολλές φορές και αγριμιών.
Συμπέρασμα 2: Το μεγαλύτερο κακό είναι κρυμμένο σε μια "διαδρομή ρουτίνας"
Συμπέρασμα 3: Επειδή δεν έχω σκοτώσει ποτέ μου οχιά, ούτε άλλο πλάσμα, γι' αυτό δεν την πάτησα σήμερα.