Άλλο φιλία, άλλο έρωτες και Κελεπούρια; Ναι ή όχι.... πρέπει να θεραπευθώ.

Όσοι με ζουν ξέρουν πως δε μου αρέσει να με αγγίζουν φιλικά. Ποτέ και για κανένα λόγο δε μου αρέσουν τα αγκαλιάσματα, σκουντήγματα και το να κάθονται οι άνθρωποι πολύ κοντά μου. Ακόμα κι οι απλώς γνωστοί είναι ένα από τα πρώτα που μαθαίνουν καθώς όταν δω τάση για αγκαλιές και τρυφερότητες φροντίζω να ενημερώσω όσο πιο συνοπτικά κι ευγενικά μπορώ.

Μου είναι γνωστοί οι λόγοι που αγαπώ το άγγιγμα των ζώων (και των ερώτων μου βεβαίως) ενώ αποτραβιέμαι από συναισθηματισμούς και οικειότητες ανθρώπινες. Γνωρίζω γιατί μου συμβαίνει αυτό (μα τα αίτια δεν είναι του παρόντος). Καθένας μας με τις παραξενιές του, λέω, κι όσο δε βασανίζεται δε βλέπω λόγο να νοιαστεί να αλλάξει.

Ωστόσο είναι φορές (σαν χθες) που είναι αδύνατον να αποφύγω το μοιραίο. Και τότε βρίσκομαι μπροστά σε Γολγοθά. Διότι ένα θέμα υγείας (που πολύ το παραμέλησα εξ αιτίας αυτής μου της ιδιοτροπίας) με οδήγησε εν απογνώσει στο τραπέζι του Προκρούστη. Στο Φυσικοθεραπευτή.  Μια ώρα (με το ρολόι που κρεμόταν πάνω απ' το ντιβάνι μου) τραντάχτηκα με μηχανήματα και λέιζερ και, στο τέλος, υπέστην το χειρότερο: εκείνο το μασάζ ή τράβηγμα ή όπως το λένε τέλος πάντων. 

Δεν του είπα ότι έχω ζήτημα. Αν και ίσως θα έπρεπε γιατί δύο φορές που δεν το είπα κατέληξα λιπόθυμη, μια σε ένα κομμωτήριο και μια σε αισθητικό όταν μου έκανε 'χαλαρωτικό μασάζ' μετά από καθαρισμό προσώπου.

"Τι επίπονο", είπα όμως, τάχα αναφερόμενη σε ένα μηχάνημα που με πονούσε, "τι επίπονο σκέπτομαι θα είναι για εκείνους τους ανθρώπους που  αγωνίζονται να μιλήσουν ή να κινηθούν μετά από παράλυση".

"Ναι" μου απάντησε, "ιδίως όταν ξέρεις πως ποτέ δε θα ξαναγίνουν όπως ήταν πρώτα".

Ανασηκώθηκα έντρομη.

"Αλλά.. θα αυτοεξυπηρετούνται" πρόσθεσε ήρεμα καθώς τσέκαρε τα καλώδια ενόσω η Μαντόνα τραγουδούσε σε μια οθόνη.

Ένας ακόμα λόγος να φοβόμαστε το μέλλον; Ή μήπως τρέχει ο νους μου στα μετέπειτα για να μη σκέπτομαι πως αύριο έχω πάλι συνεδρία;

__________________________________

 Εικόνα

Παίζουν κάθε απόγευμα τα Κελεπούρια μας, ο Troy κι ο Mon Chou Sue, που πάντοτε μ΄αρέσει να με αγγίζουν.
Πίσω τους στον ήλιο πάνω από το αμπέλι τα πρώτα σύκα του χειμώνα.