Μέσα στη νύχτα ήρθε το μελτέμι. Και σήκωσε τα μαξιλάρια της αυλής και τα κεριά, τα καλαθάκια, τα καντήλια κι όλα τα δείγματα της απερίσκεπτης αισιοδοξίας του καλού καιρού.
"Στο μεσοστράτι της ζωής" ξεκινά ο Ντάντε τη Θεία Κωμωδία , εκεί ακριβώς που αρχίζει το ταξίδι του κι ο μεσαιωνικός ο Γητευτής, ο Μάγος, μ' ένα ψηλό προστάτη τοίχο πίσω του κι ένα μικρό τραπέζι μπρος του. Κι εκεί τα λίγα ή τα πολλά του εφόδια για το υπόλοιπο, το συνειδητό ταξίδι.
Διότι έρχεται η ώρα που η μοίρα μάς κοιτάει κατά πρόσωπο για να δεχθούμε πως είμαστε τούτο κι όχι εκείνο. Το αγοράκι με το ξύλινο σπαθί καταλαβαίνει ότι δε θα γίνει πλανητάρχης ούτε στρατάρχης ή αντάρτης δυνατός. Και ο Σεβάχ που κρύβει η ψυχή μας, Στράτης Θαλασσινός ή ορεσίβιος, βλέπει πως τα ταξίδια τα δικά του μάλλον της πολυθρόνας θα είναι ή του ΚΤΕΛ.
Ήρθα σ΄αυτό, το πέρασα. Καθείς με τα εφόδιά του το περνά. 'This is the place gentlemen' όπου, όπως το διηγείται ο Σεφέρης, "νοιώθουν οι μεσόκοποι" ―οι τυχεροί, οι επιζήσαντες― "το χάσμα να μεγαλώνει ανάμεσα στο σώμα που μένει πίσω σαν καμήλα λαβωμένη και την ψυχή με το ανεξάντλητο κουράγιο..".
Ξυπνάω αργά κι ανοίγοντας τα μάτια βλέπω θάλασσα. Με το χαρούμενο σκυλί στα πόδια μου τρέχοντας κατεβαίνουμε στον κήπο για δυό σπουδαίες δουλειές, τα σύκα και ταχυδρομείο. Σύκα έχουμε κάθε μέρα, τα γράμματα και τα πακέτα αργούν μα η προσμονή για τις 'ψωνισιές' μου και τα μποδοσάκια δε με κρατά αν δεν ψάξω το κουτί. Περνάμε από το αλώνι για άλλα σύκα, κλέβω μια ξινή ακόμα ρόγα από το αμπέλι κι ο σκύλος χώνεται βαθιά στις καλαμιές μυρίζοντας τις αλλαγές της νύχτας.
Έτσι, με ιδιωτικούς ρυθμούς αρχίζει η μέρα. Και προχωρά εδώ στο υπαίθριο γραφείο δίχως χαρτιά πια να τα παίρνει ο αέρας, δίχως μελανιασμένο από την πένα δάχτυλο μα με το αρχαίο θρόισμα των φύλλων της συκιάς ή των βιβλίων στο πίσω το κρυφό δικό μου αυλιδάκι.
Ανάσαινα έναν ακόμα Αύγουστο χθες, ορμητικό μετά το μαλθακό Ιούλιο κι ήρθε ξανά σαν προσευχή η σκέψη πως αυτό είναι η ευτυχία. Τα μικρά δώρα της ζωής.
Με το Βοριά κι ένα χαρούμενο σκυλί να τριγυρνά μαύρος ποδύγυρος στα πόδια μου χθες είχα τρία δώρα:
Τα πρώτα μου τα αμύγδαλα
Μια παραγγελία από μακριά για το πιο αγαπημένο, το αδικημένο μου βιβλίο που ένας αναγνώστης το έψαχνε.
Και ένα μπουκάλι ήλιου που περίμενε την ώρα του στο σκοτεινό του ράφι, και με τα αμύγδαλα ήρθε η στιγμή να το χαρώ: ένα γλυκό κρασί από τα δικά μας τα ελαφρά τα χώματα.
☼
Credits για χθες:
Στο Γιώργο Σεφέρη για το Στράτη Θαλασσινό στη Νεκρή Θάλασσα
Στον Εκκλησιαστή (πάντα)
Και στο Δημήτρη Ρουσουνέλο για το "γλυκός αέρας είναι" της σοδιάς 2010.
Το έχει αυτό η Μύκονος. Σαν τους μεγάλους έρωτες, δεν ξέρεις πού σε βγάζει. Μόνο που έτσι κι αγγιχτεί κολλά επάνω σου και σπίτι δε γυρνάς.
Για ψώνια βγήκα χθες, τον ξένο τύπο που μου τον κρατούν και τέτοια απλά.
Έλαμπε ο Γιαλός χρυσός το απόγευμα και με μιά έκθεση, λόγια, ψώνια, δώρα κι ένα μουρμούρικο σκοπό, γύρισα σπίτι λίγο πριν την αυγή.
Από του Σουρλάγκα (όποιος ξέρει ξέρει)· κι (ακόμα ένα) παρέο leopard απ' το Λουκά· απ' τον Πολύκαρπο, Παιδί μου αιώνιο Μαθητή μου λατρευτό, στη Scalla γιατην έκθεση· στο Φιλιππή για ένα κρασί κι ένα φιλί στη Χρύσα αδυνατισμένη και κομψή με μπαλαρίνες και μαύρη δαντέλα και πορτοφόλι στην καμέλια τής Chanel· στο Μα'εργιό o Alberto, μακρύτερο μαλλί και τα χρυσά αγόρια με ιστορίες και κρασί, φελάφελ, θέατρο, Κομοτηνή και Plymouth.
Και λόγια κι αναμνήσεις και κρασί ως το αυτοκίνητό μου που είχαν κλείσει τα αιώνια κλειδωμένα μηχανάκια
για να σαστίσω μιά στιγμή με θέα το λιμάνι ώστε να έρθει η μουσική να με τραβήξει πάνω.
Σ' αυτό που είναι η Μύκονος.
Καθώς πυροτεχνήματα δονούν «σκάφη αγρίων βαρβάρων», από την Πόλη σε δυό λεπτά στη μαύρη θάλασσα οδηγεί ασημένιος δρόμος φεγγαριού. Κι εκεί στην πέργκολα της φοινικιάς μάς τραγουδάει το νησίμε το μπουζούκι, τρεις φωνές και το μπαγλαμαδάκι.
Θέ μου μεγαλοδύναμε
που 'σαι ψηλά κει πάνω
ρίξε λιγάκι τουμπεκί, Θεούλη μου
στο ναργιλέ μου επάνω.
Εκεί ψηλά στης εκκλησιάς
τις αψηλές καμάρες
Ανάψαμε τα τρίφυλλα, Θεούλη μου
σαν να 'τανε λαμπάδες
Μπρος στον Άγιο Σπυρίδωνα
με τ' άσπρα του τα γένια
τραβάει μια ντουμανιά, Θεούλη μου
ξεραίνεται στα γέλια.
Κι όταν φουντώσει ο ναργιλές
κι έρθουμε στο ντουμάνι
στείλ' όλους τους αγγέλους σου, Θεούλη μου
να πουν το νάνι-νάνι
☽
Το τραγούδι είναι παραδοσιακό 'μουρμούρικο' που τραγουδιόταν πριν κλείσει ο τεκές κι έχει πολλές παραλλαγές γιατί κάθε μουσικός συνηθίζεται να προσθέτει και τα δικά του. Οι ανωτέρω στίχοι είναι όπως τους θυμάμαι.
Αλλού αλλιώς:
☽ Το Μιχαήλ Άγγελο παραλλαγή μου τον έχει στείλει ο φίλος μου Erkan και για τα σκάφη «αγρίων βαρβλαρων» μίλησε ο Κάλβος
Αγιάζει ο σκοπός τα μέσα; Καλά που θα 'τανε! Για θέματα που σχετίζονται με τα ανθρώπινα δικαιώματα διότι η ανθρώπινη ζωή έχει συγκεκριμένη διάρκεια και δε μπορεί ο άνθρωπος να περιμένει. Σε θέματα ισότητας κι ελευθερίας θα ήθελα να βιαζόμαστε. Θα ήθελα να θυμόμαστε πως σε καθένα συντηρητικό πολίτη που δεν είναι ακόμα έτοιμος να συναινέσει (σε νόμο που δεν τον αφορά) αντιστοιχεί ένας άλλος που καταπιέζεται και δυστυχεί (διότι ο νόμος τον αφορά).
Το δίλημμα είναι σοβαρό. Να παραβεί ο πολιτικός την ουσία της Δημοκρατίας περνώντας στη ζούλα ανθρωπιστικούς νόμους, ή, σεβόμενος τη διαδικασία, να αφήσει να διαιωνίζεται η αδικία.
Στην Ελλάδα έχουμε παράδοση καταστρατήγησης των δημοκρατιών διαδικασιών. Λόγω απληστίας, νοθείας, ξένων παρεμβάσεων.
Διεθνώς τις δημοκρατικές διαδικασίες τις παρακάμπτουν δικτατορικά καθεστώτα για να επιβάλουν νόμους δυναστικούς κι απάνθρωπους. Όχι εδώ όμως, δηλαδή όχι πάντα.
Μαζί με άλλα πρωτοφανή παράδοξα στην Ελλάδα έχουμε και τούτο το τρελό ρεκόρ.
Οι προοδευτικότεροι νόμοι μας, εκείνοι που αφορούν προσωπικές ελευθερίες και σεβασμό του ανθρώπινου δικαιώματος αυτοδιάθεσης και ευτυχίας, επιβάλλονται στη ζούλα, πονηρά και σχεδόν βρώμικα δίχως συζήτηση και πολλά-πολλά.
Είναι που έχουμε την παντοδύναμη Εκκλησία και το συντηρητικό Κ.Κ. που καθοδηγούνται από παλιού παπά ευαγγέλια; Είναι που οι Έλληνες πολιτικοί πριν γίνουν πρωθυπουργοί συνήθως ξεστραβώνονται (λόγω σπουδών ή εξορίας) σε χώρες ξένες έτσι που όταν γυρνούν τοποθετούν νοερά το μέσο όρο του λαού που κυβερνούν κάτω του μετρίου;
Πάντως είναι ενδιαφέρον και κωμικό και, για μένα που συμφωνώ με τους ανθρωπιστικούς νόμους (αν και όχι με τον τρόπο που επιβλήθηκαν) είναι πολύ διασκεδαστικό.
Παραδείγματα;
Πρώτη η Ελλάδα απέκτησε αυτό που στη δεκαετία του '60 ονόμασαν "Αυτόματο Διαζύγιο". Σοφό και δίκαιο. Αν ο ένας δε θέλει, το δηλώνει και η συμφωνία ακυρώνεται. Ποιος το έκανε; Ο Γ. Παπαδόπουλος για να παντρευτεί τη λατρευτή του Δέσποινα. Πατρίς-Θρησκεία-Οικογένεια έγιναν κουραφέξαλα μπροστά στην καψούρα του τυράννου. Για μια μέρα βέβαια, αλλά έγιναν.
Ύστερα, όχι για μια μέρα, αποποινικοποιήθηκε η Μοιχεία (το 'Ου μοιχεύσεις' ποιος παπάς το νοιαζόταν τότε που ζούσαν την απειλή ότι ο Α. Παπανδρέου θα δήμευε την περιουσία τους;). Πάει το αυτόφωρο με τους μοιχούς τυλιγμένους με σεντόνια, πάει η στέρηση οικίας και παιδιού επειδή ο άνθρωπος διέθεσε το σώμα του όπως ήθελε.
Το ίδιο, επίσης ο Α.Παπανδρέου έκανε και για το Γυμνισμό. (Σαν τη Μοιχεία, θέμα της καρδιάς μου). Που σοφά αποποινικοποίηθηκε εκτός κι αν κάποιος παραπονεθεί για Προσβολή Δημοσίας Αιδούς. Οπότε ντύνεται ο γυμνός κι αποχωρεί πριν φτάσει η αστυνομία (που γι αυτό ούτε που ξεκινά).
Και τώρα, καθώς χτυπιούνται τα συνδικάτα και συζητιέται από κάθε πλευρά το θέμα των ταξί και των κλειστών επαγγελμάτων, καθώς η ανύπαρκτη και προσυμφωνημένη αντιπολίτευση επιδίδεται σε διασυνδέσεις και καλλωπισμούς προετοιμαζόμενη για το ραντεβουδάκι με την Ιστορία, ο ΓΑΠ τηρεί την προεκλογική υπόσχεση. Για ψήφους μιά και χάνει τους ταξιτζήδες; Για τον τουρισμό, που τον έβλαψαν τα συνδικάτα; Αδιάφορο.
Το ουσιώδες είναι πως αποποινικοποιώντας τη χρήση κάνει το σωστό και για άλλη μιά φορά εκσυγχρονίζεται στη ζούλα η χώρα.
Τις απόψεις μου για την Αποποινικοποίηση τις εκθέτω εκτενώς αλλού σ' αυτό το ιστολόγιο και δε θα επαναλάβω παρά πως όποιος έχει αντίρρηση ας μην πάρει, όπως όποιος δε θέλει να πιεί οινοπνευματώδη δεν πίνει.
Ένα επιχείρημα μόνο (επειδή διάβασα πολλά χαζά και άσχετα στο Facebook κι από την Κα Παπαρήγα): Το χασίσι δεν οδηγεί αφ' εαυτού στην Ηρωίνη παρά μόνο όταν και τα δυό είναι πα-ρά-νο-μα και τα προμηθευόμαστε από την ίδια Άκρη.
Τα οινοπνευματώδη δεν οδηγούν στην Κοκαΐνη (παρότι ταιριάζουν όπως η σαμπάνια με το χαβιάρι) επειδή δεν πουλιούνται στο ίδιο μέρος κι επειδή το ποτό δεν είναι παράνομο. Οι εγκληματολόγοι κι οι τοξικομανείς το ξέρουν. Η παρανομία οδηγώντας σε παραβατική συμπεριφορά κάνει το χρήστη εγκληματία. Αν συλληφθεί, στη φυλακή αποκτά ταυτότητα παρανόμου και κάνει και τις απαιτούμενες γνωριμίες ώστε να μην ξεκολλήσει ποτέ· αν δε συλληφθεί μέσα στη μαστούρα του νοιώθει αήττητος και λίγο-λίγο μπαίνει στα βαθύτερα καθώς η παραβατικότης γίνεται συνήθεια.
Απόδειξη (πέραν προσωπικών εμπειριών) στατιστικές που δείχνουν ότι στις χώρες που αποποινικοποιήθηκε η χρήση οι χρήστες μειώθηκαν αντί να αυξηθούν.
Αποποινικοποίηση κάθε χρήσης (δικό μας είναι το σώμα μας) και παροχή μεθαδόνης σε όποιον τη ζητά. Χωρίς ουρές για να μπεις στα προγράμματα (που προτιμούν να 'θεραπεύουν' τα μη πραγματικά εθισμένα πιτσιρίκια), ούτε φυλακές, στιγματισμός, ποινικό μητρώο, ούτε μαύρη αγορά κι αφορολόγητες εισαγωγές.
Η Ηρωίνη της Bayer ήταν πρόοδος μετά το λάβδανο
Ποιος θα χάσει; Οι έμποροι. Και έμποροι δεν είναι οι φίλοι που σαπίζουν στη φυλακή επειδή εξυπηρέτησαν την παρέα τους και δεν είχαν καλό δικηγόρο, αλλά οι άλλοι που διατηρούν τις "κουζίνες" σε διπλανή χώρα ή οι άλλοι της Ν. Αμερικής που πρόσφατα εξήγαγαν τόνους κοκαΐνης "κομμένης" με ποντικοφάρμακο.
Αφιόνι έδιναν οι Σουλιώτισες στα μωρά όπως σήμερα οι κυρίες των Ταλιμπάν για να μη θυμώσει από τα μωροκλάματα ο αφέντης. Κάνναβη για ευχαρίστηση, θεραπεία αλλά και τα γερότερα καραβόπανα και καραβόσκοινα είχε η χώρα μας.
Φυτά αρχαία και αυτοφυή τα χρυσοπληρώνουμε σε πόνο, χρήμα και ανθρώπινο δυναμικό αντί να τα χαιρόμαστε και να τα εξάγουμε. Μόνο και μόνο επειδή οι ΗΠΑ κύρηξαν τον Πόλεμο στα Ναρκωτικά. Τώρα παραδέχθηκαν πως ο πόλεμος χάθηκε όσο κι εκείνος της Ποτοαπαγόρευσης που έχτισε τη Μαφία. Με γεια τους με χαρά τους, στη δημοκρατική και πουριτανική τους χώρα με την πολιτική που σχεδιάζεται χρόνια πριν εφαρμοστεί. Δηλαδή ουδεμία ομοιότης μ΄εμάς.
Η αποποινικοποίηση της χρήσης είναι ένα τεράστιο ανθρωπιστικό κι εκσυγχρονιστικό βήμα.
Δε μένει τώρα παρά να νομιμοποιηθεί ο Γάμος Για Όλους ώστε, παρά τα χίλια χάλια, να πάρουμε μιά ανάσα.
Περισσότερα:
δικά μου:
Legalize it― H πρόταση της Mme Kastell γιά την Οικονομική Κρίση ☞
Αποποινικοποίηση― Έκκληση (το petition που υπογράψαμε) κι ο Γιώργης Οικονομόπουλος (video)☞
Σχολή Εμπόρων Φούντας ― 'Οκλαντ, Πανεπιστήμιο Όκστερνταμ☞
και άλλα πολλά με τον Willie Nelson (video), οδηγίες για μείωση βλάβης κλ κλ που θα τα βρείτε με κλικ κάτω στην ετικέτα Αποποινικοποίηση ή (για γενικότερα) Απαγορεύσεις ή έξεις
'Αλλων
Mayo Clinic (μεταξύ άλλων σοβαρών) για την ευεργετική ιατρική χρήση της Μαριχουάνας ☞
Προς κυρία Παπαρήγα: ο αριστερός Τύπος αλλού: The Independent κ.α.
Αν δε γκουγκλάρετε, όπως εγώ πριν λίγο, ελπίζω αντί να τρομάξετε να γελάσετε. Εκτός του κωμικού "δε θα περάσει" της κυρίαςΠαπαρήγα θα δείτε και το "παγίδα η Αποποινικοποίηση". Παγίδα; Ναι. Μήπως θέλουν να το εξηγήσουν σε χρήστες που καταστράφηκαν για λίγα γραμμάρια επειδή δεν 'έδωσαν' ως έμπορο το φίλο που τους βοήθησε ή επειδή δεν είχαν δικηγόρο; Ή σε άλλους που είχαν δικηγόρο και χρήματα και βγήκαν μα καταστράφηκε η ζωή τους από το στιγματισμό; Δε θα συνεχίσω με μελό. Μόνο καταλήγω πως η σκληρότητα κι η άγνοια των επικριτών είναι που μας κάνει μπανανία που εκσυγχρονίζεται στη ζούλα.
Ο Willie Nelson για την αγροτική χρήση
" Ηemp:Τα πρώτα jeans φτιάχτηκαν από ύφασμα κάνναβης, η Βίβλος τυπωνόταν σε κάνναβη. Η απαγόρευση είχε πολιτικούς λόγους οικονομικού ανταγωνισμού."
Ρόζα η αγάπη μου
..μας κυνηγούν το ναργιλέ γιατί τον πίνουν μάγκες..
Περί το 430 π.Χ. λοιμός ενέσκηψε αιφνιδίως εις την πόλιν των Αθηνών …και νεκροί έκειντο εν ταιςοδοίς …έθαπτον δε ως έκαστος εδύνατο» (Θουκυδίδης, Ιστορία).
Κι έτσι εκατόν πενήντα Αθηναίοι κάθε ηλικίας θάφτηκαν βιαστικά σε ένα κοινό τάφο.
Το 1994-1995, στη διάρκεια εργασιών για το υπόγειο μετρό ανακαλύφθηκε στον Κεραμεικό στο νεκροταφείο της αρχαίας Αθήνας ομαδικός τάφος με "σκελετικό υλικό" περίπου 150 ανθρώπων που χρονολογήθηκε στην εποχή του Λοιμού των Αθηνών, δηλαδή μεταξύ του 430 και του 426 π.Χ.
Στη μελέτη του "σκελετικού υλικού" με σύγχρονες εργαστηριακές μεθόδους DNA ανιχνεύτηκαν ίχνη του βακτηρίου Salmonella enterica serovar Typhi που προκαλεί τον Τυφοειδή Πυρετό, αιτία θανάτου και του Περικλή.
Εκεί, στον ομαδικό τάφο των θυμάτων του λοιμού βρέθηκε και το άριστα διατηρημένο κρανίο ενός ενδεκάχρονου κοριτσιού που ονομάστηκε Μύρτις από τους επιστήμονες. Το κρανίο διατηρούσε όλα τα ανατομικά σκελετικά στοιχεία του προσώπου και ένα σημαντικό χαρακτηριστικό παιδιού αυτής της ηλικίας, δηλαδή μέρος της "νεογιλής" οδοντοφυΐας συγχρόνως με τη μόνιμη. Η παρουσία των δοντιών κι η άριστη κατάσταση του κρανίου της Μύρτιδος γέννησαν την ιδέα της ανάπλασης ενός παιδικού κεφαλιού της εποχής του Περικλή. Ακριβές αντίγραφο στάλθηκε σε Σουηδικά εργαστήρια από όπου επέστρεψε αναπλασμένο, με τη μορφή που βλέπουμε σήμερα.
Η αναγεννημένη Μύρτις παρουσιάστηκε στο κοινό στις 9 Απριλίου 2010, στο νέο Μουσείο Ακροπόλεως αρχικά και ύστερα ταξιδεύει σε τρίχρονη περιοδεύουσα έκθεση σε διάφορα μουσεία της Ελλάδας και του εξωτερικού με τίτλο «Μύρτις: πρόσωπο με πρόσωπο με το παρελθόν», πριν επιστρέψει οριστικά στην πατρίδα της.
⎈
Για τη ζωή της Μύρτιδος και την ιστορία τής ανάπλασης έχει μιλήσει με συγκίνηση ο συντονιστής του προγράμματος, επ. καθηγητής του Πανεπιστημίου Αθηνών Μανώλης Παπαγρηγοράκης.
Τελική μορφή στο πρόσωπο έδωσε ο γλύπτης ("μοντελίστας") Οσκαρ Νίλσον που έχει φτιάξει κι άλλα έργα για το Μουσείο Βάσα της Σουηδίας.
Περισσότερα:στην ιστοσελίδα αφιερωμένη στη συγκεκριμένη ανασκαφή και την ενδεκάχρονηΜύρτιδα: http://www.myrtis.gr/
Έλαβα πάλι πρόσκληση- έκκληση να υπογράψω να στηθεί 'Άγαλμα του Μεγάλου Αλεξάνδρου σε κάθε Ελληνική Πόλη". Κάτι σαν το πουλί της χούντας μού φαίνεται, στημένο για προφανή "στα μούτρα σας' προπαγάνδα ανθρώπων που δεν αγαπούν την Τέχνη. Δεν υπογράφω βέβαια. Κι ωστόσο μου είναι δύσκολο να μην υπογράφω για αγάλματα που (θεωρητικά) ομορφαίνουν κι εμπνέουν και (ιδανικά) αιφνιδιάζουν ανοίγοντας ορίζοντες στη σκέψη μας καθώς κινούμαστε εντός του προβλέψιμου τοπίου των πόλεων.
Άλλο ανδριάντες βέβαια, άλλο η άθλια προτομή που κουτσουλάνε περιστέρια, που έλεγε ο Βύρων πως είναι το μόνο που μάς φέρνει η διασημότης κι άλλο τα κάτωθι που θυμήθηκα πως μου είχαν στείλει και με διασκέδασαν όπως (διαλέγοντάς τα διότι είναι πάρα πολλά) ελπίζω να διασκεδάσουν κι εσάς. Χωρίς πουλιά της χούντας και ήρωες, χωρίς κακοφτιαγμένα μπούστα διαπρεπών, μα με ανάμεσά τους το Δρομέα της Αθήνας, ιδού και
Enjoy (όπως είπαμε πως λένε στις αμερικάνικες ταβέρνες):
Cadiz
H Madame Chapeau στις Βρυξέλλες μετρά ψιλά στο χάλκινο πορτοφολάκι της σε μιά γειτονιά γνωστή για μικροκλοπές
Μελβούρνη, προσωρινή τοποθέτηση σε πάρκο. Το 2006 αγοράστηκε από Πανεπιστήμιο.
Ο Κρεμαστός Ρινόκερως του Potsdam
Bratislava. Η μύτη του στρατιώτη γυαλίζει διότι θεωρείται πως φέρνει γούρι σε όποιον την αγγίξει.
Βρυξέλλες. Ο αντάρτης ανατρέπει την εξουσία του αστυνομικού.
