This is the place gentlemen: γλυκός αέρας είναι (Τα Μικρά μου Μανιφέστα)

Μέσα στη νύχτα ήρθε το μελτέμι. Και σήκωσε τα μαξιλάρια της αυλής και τα κεριά, τα καλαθάκια, τα καντήλια κι όλα τα δείγματα της απερίσκεπτης αισιοδοξίας του καλού καιρού.

"Στο μεσοστράτι της ζωής" ξεκινά ο Ντάντε τη Θεία Κωμωδία , εκεί ακριβώς που  αρχίζει το ταξίδι του κι ο μεσαιωνικός ο Γητευτής, ο Μάγος,  μ' ένα ψηλό προστάτη τοίχο πίσω του κι ένα μικρό τραπέζι μπρος του. Κι εκεί τα λίγα ή τα πολλά του εφόδια για το υπόλοιπο, το συνειδητό ταξίδι.

Διότι έρχεται η ώρα που η μοίρα μάς κοιτάει κατά πρόσωπο για να δεχθούμε πως  είμαστε τούτο κι όχι εκείνο. Το αγοράκι με το ξύλινο σπαθί καταλαβαίνει ότι δε θα γίνει πλανητάρχης ούτε στρατάρχης ή αντάρτης δυνατός. Και ο Σεβάχ που κρύβει η ψυχή μας, Στράτης Θαλασσινός ή ορεσίβιος, βλέπει πως τα ταξίδια τα δικά του μάλλον της πολυθρόνας θα είναι ή του ΚΤΕΛ.

Ήρθα σ΄αυτό, το πέρασα. Καθείς με τα εφόδιά του το περνά. 'This is the place gentlemen' όπου, όπως το διηγείται ο Σεφέρης, "νοιώθουν οι μεσόκοποι" ―οι τυχεροί, οι επιζήσαντες― "το χάσμα να μεγαλώνει ανάμεσα στο σώμα που μένει πίσω σαν καμήλα λαβωμένη και την ψυχή με το ανεξάντλητο κουράγιο..".

Ξυπνάω αργά κι ανοίγοντας τα μάτια βλέπω θάλασσα. Με το χαρούμενο σκυλί στα πόδια μου τρέχοντας κατεβαίνουμε στον κήπο για δυό σπουδαίες δουλειές, τα σύκα και ταχυδρομείο. Σύκα έχουμε κάθε μέρα, τα γράμματα και τα πακέτα αργούν μα η προσμονή για τις 'ψωνισιές' μου και τα μποδοσάκια δε με κρατά αν δεν ψάξω το κουτί. Περνάμε από το αλώνι για άλλα σύκα, κλέβω μια ξινή ακόμα ρόγα από το αμπέλι κι ο σκύλος χώνεται βαθιά στις καλαμιές μυρίζοντας τις αλλαγές της νύχτας.

Έτσι, με ιδιωτικούς ρυθμούς αρχίζει η μέρα. Και προχωρά εδώ στο υπαίθριο γραφείο δίχως χαρτιά πια να τα παίρνει ο αέρας, δίχως μελανιασμένο από την πένα δάχτυλο μα με το αρχαίο θρόισμα των φύλλων της συκιάς ή των βιβλίων στο πίσω το κρυφό δικό μου αυλιδάκι.

Ανάσαινα έναν ακόμα Αύγουστο χθες, ορμητικό μετά το μαλθακό Ιούλιο κι ήρθε ξανά σαν προσευχή η σκέψη πως αυτό είναι η ευτυχία. Τα μικρά δώρα της ζωής.

Με το Βοριά κι ένα χαρούμενο σκυλί να τριγυρνά μαύρος ποδύγυρος στα πόδια μου χθες είχα τρία δώρα:

Τα πρώτα μου τα αμύγδαλα

Μια παραγγελία από μακριά για το πιο αγαπημένο, το αδικημένο μου βιβλίο που ένας αναγνώστης το έψαχνε.

Και ένα μπουκάλι ήλιου που περίμενε την ώρα του στο σκοτεινό του ράφι, και με τα αμύγδαλα ήρθε η στιγμή να το χαρώ: ένα γλυκό κρασί από τα δικά μας τα ελαφρά τα χώματα.

☼

Credits για χθες:

Στο Γιώργο Σεφέρη για το Στράτη Θαλασσινό στη Νεκρή Θάλασσα

Στον Εκκλησιαστή (πάντα)

Και στο Δημήτρη Ρουσουνέλο για  το "γλυκός αέρας είναι" της σοδιάς 2010.

___________________

______________________________________________☼