Ένα άξιο σκυλί (και μια ατυχής προσωπική στιγμή)

Τα πολύ χαριτωμένα αυτά videos είναι εδώ για να θυμίσω σε όσους έχουν ζωηρά σκυλιά πως αυτό που τους λείπει είναι η εκπαίδευση-παιχνίδι.

Μην ξεγελιέστε, μικρό δε σημαίνει ήσυχο. Τα Jack Russell, τα 'κοκεράκια' και κάθε είδους spaniels ή ο λατρευτός μου Γκέκας δεν είναι (μόνο) του καναπέ. Είναι κυνηγόσκυλα με γρήγορο μυαλό και μάτια που μας παρακολουθούν ασταμάτητα και δεν αρκούνται στα μπαλάκια. 

Μας ακολουθούν και μας μιμούνται σαν παιδιά. Και σαν παιδιά θέλουν αγάπη και κόπο για να ακμάσουν.

Χαρείτε τον Jesse

κι εμπνευστείτε για το δικό σας τερατάκι 

και― άσχετο και συγγνώμη που θα το ξαναπώ, αλλά: Ποτέ, ποτέ αλλά ΠΟΤΕ δε χτυπάμε το σκυλί μας. H Heather που του τον δίδαξε λέει πως η σχέση τους βασίζεται στον αμοιβαίο σεβασμό κι ο Jesse διασκεδάζει μαθαίνοντας αφού κίνητρό του είναι οι λιχουδιές όχι ο φόβος της τιμωρίας. Όποιος αγαπήθηκε από το σκυλί του ξέρει την αφοσίωση και την προθυμία που δείχνουν για να μας ευχαριστήσουν.
Την ανάρτηση την αφιερώνω στον Τρόυ μου που σήμερα τον μπέρδεψα. Ήμουν πολύ εκνευρισμένη (και μπαίνοντας από τον κήπο  άφηνε υγρά ίχνη στο φρεσκογυαλισμένο πάτωμα) και φώναξα 'βγες έξω!' κι επειδή δεν το συνηθίζω ο  Τρόυ βγήκε τρομαγμένος κι αμφέβαλλε αν επιτρέπω να ξαναμπεί  και δίσταζε στο σκαλί της πόρτας ακόμα κι όταν τον καλούσα την ώρα του φαγητού του. Δεν του έχω ξαναφωνάξει (μόνο ένα χαμηλό 'ε! ' με σήκωμα φρυδιών αρκεί όποτε διαφωνώ) και αισθάνθηκα απέραντες τύψεις. 
Να ο Jesse σε άλλες περιπέτειες, (αν έχετε χρόνο).

credits

 O  Jesse έχει δικό του 'κανάλι' στο youtube με 32 videos

Έφτασε εδώ, όπως τόσα, από το φίλο δημοσιογράφο Αντώνη Μακραντώνη 

__________________________________________

Τι κάνει ένας Αναρχικός μέσα στη λάμπα;

Θα έρθει την Κυριακή η λεπτεπίλεπτη κομψή μου φίλη και πάντα ευγενική ρώτησε στο τηλέφωνο 'Θέλεις κάτι από την Αθήνα;'

―Από την Αθήνα... τι; απάντησα σκεπτική,

―Μιά μολότωφ;

Δεν είναι ανέκδοτο, μόλις συνέβη. Αλλά δεν είναι και άσχετο. Γνωρίζετε βέβαια πως η Αθήνα έχει γίνει πανεπιστήμιο για τους απανταχού αναρχοαυτόνομους, μπαχαλάκηδες (ή όπως σας αρέσει πείτε το).

Με την ευκαιρία αυτής της σημαντικής πρωτιάς, ως Αθηναία σας προσφέρω μια σειρά από τα ανέκδοτα με Αναρχικούς και Κνίτες (έχει και με ΜΑΤ βέβαια μα, ως κυρία δεν ενθουσιάζομαι με το λεξιλόγιο). 

Από τα πολλά διάλεξα τις γνωστές παραλλαγές με λάμπα. Θυμάστε ίσως το παλιό: ―Πόσες φεμινίστριες χρειάζονται για να αλλάξουν μία λάμπα; (―20. Μία την αλλάζει και οι 19 γυρίζουν το ντοκυμαντέρ).

Ιδού οι σύγχρονες παραλλαγές

―που αν

 γεννηθήκατε το 2000, όπως έγινε μόδα τελευταία,

 ή αν

δεν έχετε περάσει από τη Νομική ή το έστω το Τσαφ, 

δηλαδή αν

τη λέξη 'ρεβιζιονιστής' την ξέρετε από το Νικόλα Άσιμο...

τότε

σε λάθος πόρτα μπήκατε (οπότε Καλό δρόμο!).

Οι υπόλοιποι

παρακαλώ αφήστε τη μολότωφ (δεξιά) στην είσοδο και καθίστε στα θρανία σας, 

διότι:

―Τι κάνει ένας αναρχικός μέσα σε μια λάμπα;

―ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ!

―Πόσοι αναρχοαυτόνομοι χρειάζονται για να αλλάξουν μια λάμπα;

―Κανένας, γιατί δεν φταίει η λάμπα, φταίει το σύστημα.

―Πόσοι Κνίτες χρειάζονται για να αλλάξουν μια λάμπα;

―Κανένας: Η λάμπα είναι ιμπεριαλιστικός πράκτορας και πρέπει να σπαστεί.

―Πόσοι Τροτσκιστές χρειάζονται για να αλλάξει μια λάμπα;

―Ένας, γιατί από τους δύο και μετά γίνεται διάσπαση!

―Πόσοι μπάχαλοι χρειάζονται για να αλλάξουν μια λάμπα;

―Κανένας: η λάμπα δε θέλει άλλαγμα, θέλει σπάσιμο!

―Ποσοι εαακίτες χρειάζονται για να αλλάξουν μια λάμπα;

―'Ενας, αρκεί να έχουν πάρει απόφαση γενικής συνέλευσης.

―Πόσοι αναρχικοί χρειάζονται για να βιδώσουν μια λάμπα; 

―Κανένας: Η λάμπα θα ανάψει μόνη της μόλις αποκτήσει ταξική συνείδηση.

― Πόσοι Τροτσκιστές χρειάζονται για να αλλάξει μια λάμπα;

―Κανένας. Οι Τροτσκιστές δεν υποκαθιστούν την εργατική τάξη.

-Πόσοι σουρεαλιστές χρειάζονται να αλλάξουν μια λάμπα;

-Μια λάμπα είναι μια λάμπα είναι μια λάμπα!

―Πόσες αναρχοφεμινίστριες χρειάζονται για να αλλάξουν μια λάμπα;

―2: Μια για να την αλλάζει και μια να μας βρίζει που λέμε σεξιστικά ανέκδοτα.

―Πόσοι Αναρχοαυτόνομοι χρειάζονται για να αλλάξουν μια λάμπα;

―100, ένας να την αλλάζει και 99 για αλληλεγγύη.

―Πόσοι σταλίνες χρειάζονται για να αλλάξουν μια λάμπα;

―7: ένας για να την αλλάξει, ένας για να τον κατηγορήσει ως ρεβιζιονιστή και 5 για το εκτελεστικό απόσπασμα.

―Πόσοι ΑλφαΚαπίτες χρειάζονται για να αλλάξουν μια λάμπα;

―'Ενας, που απλώς κρατάει τη λάμπα και περιμένει τον χώρο να περιστραφεί γύρω του.

―Πόσοι ντετερμινιστές χρειάζονται για να αλλάξουν μια λάμπα;

―Κανένας, η λάμπα αναπόφευκτα εξ αίτιας των εσωτερικών της αντιθέσεων θα οδηγηθεί στην αλλαγή του εαυτού της.

―Πόσοι Συνασπισμένοι χρειάζονται για να αλλάξουν μια λάμπα;

1). Τι αλλαγή; Η λάμπα πρέπει να σπαστεί. Αλλά πως θα γίνει; Μήπως να φωνάξουμε κανένα Αλφακαπίτη για βοήθεια..

2). Το θέμα δεν είναι να σπαστεί. Απλά χρειαζόμαστε μια άλλη, εναλλακτική αντι- λάμπα που είναι εφικτή.

3). Δεν πρέπει ούτε να τη σπάσουμε ούτε να την καταδικάσουμε, μπορούμε να διαφωνήσουμε δημόσια μαζί της

4). Σύντροφοι, η λάμπα είναι ωραιότατη και θα την πάρω για το γραφείο μου στο νέο μου υπουργείο.

―Πόσοι πριμιτιβιστές χρειάζονται για να αλλάξουν μια λάμπα;

―Λάμπα;;;;

________________________
credits
Τα έχω από αλλού αλλά  θα βρείτε πολλά στο Forum athens.indymedia

Ναι, χιόνι στη Μύκονο

Χθες το απόγευμα κουβέντιαζα με τη φίλη μου πίσω από μεγάλα τζάμια κοιτάζοντας τις αραιές παγωμένες σταγόνες να γίνονται χιόνι και να στέκονται για μια στιγμή πάνω στα παιδικά σκουφιά την ώρα που οι μαθητές ανέβαιναν τη σκάλα για τα αγγλικά τους. (Μαντέψατε πού ήμουν, εσείς που κάτι ξέρετε).

Κι ύστερα στην επιστροφή καθυστερούσα κι έκανα βόλτες με το αυτοκίνητο για να χαρώ το λεπτό χιονάκι που έφτιαχνε σχήματα λευκά καθώς το μετακινούσε ο άνεμος κι όταν το έφταναν οι προβολείς μου έμοιαζε να μου ανοίγει τόπο να περάσω.

Είναι μικρές οι διαδρομές μας και για να το απολαύσω θυμήθηκα όλες τις μικροδουλειές ― μιά κρέμα για τα πόδια, μιά δυνατή του ήλιου (ναι, μη χαμογελάτε ειρωνικά, προχθές ήμουν στον κήπο με καπέλο και γυαλιά και αναγκάστηκα να καλυφθώ σαν τους μελισσοκόμους για να μη γίνω σαύρα), μεταφορά  ενός dvd σε usb και, μοναδικό σημαντικό, ευχάριστο κι επείγον: να παραλάβω ένα μικρό κιβώτιο με βιβλία που είχα παραγγείλει και επιτέλους διέσχισαν τις θάλασσες). 

Όμως δε θα πω άλλα τέτοια μικροπράγματα (εξ άλλου με καλούν για φαγητό και η στοίβα των νέων βιβλίων με περιμένει) μόνο, επειδή εδώ σ΄εμάς είναι σπάνιο, χαρείτε τις εικόνες από ένα τοπίο που ίσως το γνωρίζετε χρυσό  και γαλανό, ξερό κι αλλιώτικο.
 Σπάνια ημέρα, παράταιρη και περισσή. Ο Σεφέρης το διασκέδαζε που είχε τα γενέθλιά του κάθε τέσσερα χρόνια και ο καιρός φέτος μου τον θύμισε έτσι που σήμερα βρήκε να πασπαλίσει τη γη σαν τις παλιές σπιτικιές τούρτες.

Ιδού λοιπόν σε τι ξυπνήσαμε (εγώ αργά, ως συνήθως, γι' αυτό οι φωτογραφίες είναι άλλων):

εικόνες

όλες σήμερα:

 Κάτω Μύλοι, 8π.μ. από Katerina Petraj

οι άλλες από: Stelios Rousakis, KmykonosKostas

εκτός από τα Γίδια: Μαρία Φιορεντίνου (από mykonensis όπου κι άλλες)

❄

_________________________

Το ρόδο το Φαρσί κι η Κόρη από το Spanish Harlem

 Σε κάθε παραμελημένο κήπο, σε κάθε φτωχογειτονιά φαίνεται πως υπάρχει ένα ρόδο, ένα κορίτσι τρυφερό που μαραζώνει είτε για αγάπη μακρινή είτε για όνειρα που πάνε χαμένα.

Το ρόδο του μυστικιστή έχει αγκάθια, και σκαρφαλώνει στο σταυρό της ένωσης των αντιθέσεων ―σα τριανταφυλλιά που θα πληγωθείς για να δρέψεις τον ανθό της― και συμβολίζει το δύσκολο δρόμο προς τη Γνώση αλλά και (ως 'ρόδο μου αμάραντο' του Ρωμανού του Μελωδού) την Παρθένο των Χριστιανών.

'Ομως το ρόδο το άλλο το πασίγνωστο της παραδοσιακής περσικής ποίησης είναι επίσης ζωντανό. Φυτρώνει καλλιεργημένο σε σεράγια αλλά και μόνο κι έρημο σε ξεχασμένη αλάνα άνυδρη ανάμεσα στα τσιμεντένια ψηλά κτίρια της σύγχρονης φτώχειας.

«Ένα τριαντάφυλλο ανθισμένο στο μελαχρινό μου κήπο», γράφει ο Τούρκος Ποιητής Τεβφίκ Ακντάγ, «ένα τριαντάφυλλο λευκό μέσα στη μελαγχολία του..». Είναι «ένα κορίτσι μόνο σε ένα σπίτι πλημμυρισμένο κόσμο..» που «κλαίει και λέει 'έμεινα μόνη μέσα στη βροχή'..».

Κρυφοκοίταξε και ο Χαλίμ Γιαγτζόγλου από ένα παράθυρο που βλέπει  σε «ένα κήπο θεόγυμνο με ξεραμένα δένδρα» όπου:

«..ένα κορίτσι

πάντοτε την ίδια μέρα

και την ίδια ώρα

στα σκοινιά του φεγγαρόφωτου

κρεμάει τη  μπουγάδα της..

....

σκόρπισαν τα ρημαγμένα λουλούδια

έμεινε μόνο ένα τριαντάφυλλο...»


Αυτά ανατολικά. Μα δυτικά επίσης,
'There is a Rose in Spanish Harlem',
στο τραγούδι από την  άλλη άκρη της γης που μου το έμαθε σε άλλο αιώνα ο κ. Kastell (με τους Mamas and the Papas  εκείνος βέβαια), δώρο του όπως και το ζαχαρωτό τριαντάφυλλο που κρατά ανοιχτή τη σελίδα της Οδού Πανός από όπου τα ποιήματα.
 Το Ρόδο, λέει ο Έκο, δε σημαίνει τίποτε διότι το χρησιμοποιήσαμε τόσο πολύ που έχασε τη σημειολογία του. Δίκιο έχει ο Καθηγητής μα όπως είπε ένα κορίτσι στη Βερώνα 'το ρόδο όπως και να το πεις σα ρόδο θα μυρίζει'.


Χαρείτε το, από 'μενα:
 There is a Rose In Spanish Harlem
The Mamas and The Papas - Phil Spector

____________________

Μετάφραση των Τούρκων Ποιητών  Halim Yağcıoğlu

και Tevfik Akdag:

Βασίλης Ραϊκόφτσαλης (από Όδός Πανός, 126)

____________________________________________________

Κι είναι οι ελιές ακούραστες..

       Βάλε 'τη Μηλιά για τη χαρά σου

την Ελιά για τα παιδιά σου'* έλεγαν, μα ίσως αυτά είναι προ επιδοτήσεων και νέας συνωμοσίας για τον έλεγχο της τροφής στους ερχόμενους αιώνες.

          Γνωρίζετε, ελπίζω πως αφού ξεπεράσαμε τα 7 δις κι οι 'Sheeple' (όπως μου ονόμασε τις μάζες διεθνής τραπεζίτης) εξακολουθούν να αναπαράγονται σα κουνέλια, η καλύτερη επένδυση για το μέλλον είναι ο έλεγχος της τροφής και των φαρμάκων.

         Κι αυτό οργανώνεται, σιγά-σιγά, από όσους έχουν εξασφαλίσει τους απογόνους ως 4^ης γενεάς, και κατέχουν ήδη οι διεθνείς οργανισμοί τους έλεγχο κάθε εκλεγμένης μαριονέτας μας.

         Γνωρίζετε ελπίζω τους αμερικάνικους νόμους που απαγορεύουν (ή προσπαθούν, διότι ευτυχώς βρίσκουν ακόμα κάποια αντίσταση) να καλλιεργήσει ο ιδιώτης πέντε λαχανικά στον κήπο του για το κέφι του.

        Γνωρίζετε ίσως το σύμπτωμα που είχαμε κι εδώ με την απαγόρευση οργάνωσης συσσιτίων αν δεν είστε Δήμος ή η Εκκλησία (= ιδιώτης).

       Γνωρίζετε ήδη, κι ίσως τα προτιμάτε, τα φρούτα δίχως σπόρια.

       Γνωρίζετε ίσως (αν δε ζείτε σε πόλη) τα τζούφια σπόρια που αναγκάζουν τους αγρότες να αγοράζουν σπόρο κάθε χρόνο σα να πρωτοφύτευαν.

        Δεν είναι άσχετα, ούτε τυχαία όλα αυτά.

        Κι αν αναγκαστούμε να μιλάμε πολύ για το θέμα και πεισθείτε για τον κίνδυνο γνωρίζω πως θα πέσει μια σοβαρή επιδημία, θα κινδυνεύσουν πάλι 'τα παιδιά μας' και θα δείτε ότι ταχύτατα άνθρωποι λογικοί θα υποστηρίζουν με φανατισμό πόσο επικίνδυνες είναι οι ελιές που βγάζει η αιγαιοπελαγίτικη γέρικη ελιά μου ή ο δυόσμος που καλλιεργώ στη γλάστρα μου.

     Σας κούρασα; Δεν πρέπει.

Η αφορμή γι αυτά είναι που πάλι μοιράζονται κι εδώ σ΄εμάς νέες ελιές για φύτεμα.

       Με νοιάζει όταν δεν αντιλαμβανόμαστε πως γινόμαστε συμμέτοχοι μιας συμφοράς που έρχεται και δε θα μείνει όχι ελιά για τα παιδιά σας αλλά ούτε μηλιά.

          Δε σας ζητώ να πεισθείτε από το blog μιάς Αθηναίας που όπλο της έχει την πέννα κι όχι τον κασμά ή το δρεπάνι. Σας εκλιπαρώ όμως να το ψάξετε  και πίνοντας ένα ποτήρι (ή δυό) χωριανό κρασί με μεζέδες από τον κήπο σας να το ξανασκεφθείτε και να αρχίσετε να φυτεύετε, ψάχνοντας τι.

_____________

*ή (Κρήτη): 'Το αμπέλι από δικού σου

                        κι οι ελιές απ’ του κυρού σου'

Ι. Πολέμης:

...Κι ειν' οι ελιές, Πατρίδα μου 
ακούραστες γριούλες.


Με τον καρπό τους τρέφουνε 
παιδάκια και μανούλες.

Κι είν' οι ελιές, Πατρίδα μου 
δέντρα ευλογημένα


που στέκονται στον άνεμο 
με τα κλαδιά απλωμένα...

Για τον έλεγχο τροφής και τη Μοσάντο εγώ δε θα πω (δε θα με βγάλετε παλαβή) μα αν γκουγκλάρετε θα σα τα πει ο πιο έγκυρος κατ΄εσάς δημοσιογράφος.

Θα σας θυμίσω όμως πως στη μάχη του Ποσειδώνα και της Αθηνάς για το ποιος θα γινόταν πολιούχος της Αθήνας κέρδισε η Αθηνά όταν έκανε να φυτρώσει μια ελιά. Κι ως σήμερα πάντα στέκει μιά ελιά εκεί στην Ακρόπολη όπως και στην αρχαιότητα. (Ελιά δένδρο εννοούμε).  

Η ελιά, που την αναφέρει κι ο Όμηρος είναι δένδρο που ζει 400 χρόνια, μα έχουμε ελιές που έχουν φτάσει τα 2000.

Αν διακατέχεστε από ακτιβιστική ορμή:
Save The Ancient Olive Trees In Crete http://www.cretegazette.com/2009-04/crete-olive-trees.php   

Για το αμπέλι είναι πολλά τα ωραία, κι εδώ στο νησί του Διονύσου. Προσφέρω:

Έμπνευση κυκλαδίτικη η Σαντορίνη όπου με πολλούς αγώνες επιβιώνει

ο αρχαιότερος Αμπελώνας

εικόνες

Ελιά 1500 ετών 

η Ελιά της Αθηνάς στο Ερεχθείο

_____________________________________________________

Μάιος 2012: Μου κάνει εντύπωση πόσο πολύ διαβάζεται ακόμα τούτο το κείμενο. Θα έπρεπε να γράψουν κι άλλοι, κι εγώ, περισσότερα. Εν τω μεταξύ δείτε κι αυτό:
Απαγόρευση καλλιεργειών και εκρίζωση αμπελιών ζητάει η Ευρωπαϊκή Ένωση από αγρότες στην Ηλεία
Δείτε και το ιστολόγιο του εξαιρετικού νέου συγγραφέα Γιάννη Μακριδάκη που έκανε πράξη τη μεγάλη απόφαση: http://yiannismakridakis.gr/

Σίβα μου Χορευτή, μεγάλη η χάρη σου!

महाशिवरात्रि

Maha Shivaratri  είναι η Μεγάλη Νύχτα που οι ΙνδουΪστές τιμούν το Σίβα, θεό του Θανάτου, της Καταστροφής (και της Δηλητηρίασης). Πέφτει τη 14η ημέρα του σεληνιακού μήνα Phalguna, που εμείς που δε ζούμε κάτω από προβολείς των πόλεων γνωρίζουμε πως πρόκειται για  νύχτα μαύρη σκοτεινή από εκείνες που τα αστέρια καθρεφτίζονται στις λίμνες και τις σταγόνες της βροχής στο δέρμα μας και που η λάμψη των πανηγυριών παίρνει μια σημασία τελετουργική.

Θα τύχατε ίσως στην Ινδία σε ταξί στο οποίο κρέμονταν οστά και νεκροκεφαλές όπως σ' εμάς τα αιωρούνται χριστουλάκια και 'Μπαμπά Πρόσεχε'. Θα έχετε δει ίσως φωτογραφίες των βαμμένων πιστών με ανθρώπινα οστά στα χέρια.

Εδώ δε θα συνεχίσουμε το φολκλορικό εντυπωσιασμό.

Μόνο θα σας θυμίσω ότι πέφτει πάνω στο δικό μας πανηγύρι του καρναβαλιού, ότι προχθές κι εμείς είχαμε Ψυχοσάββατο και πως ο Θάνατος δε μιλά μα είναι πάντα πλάι μας.

Τη νύχτα αυτή οι πιστοί καπνίζουν  Κάνναβη (Bhang ή ganja) και ενώνοντας το λίγκαμ (φαλλό) με το γιονί (καταλάβατε) πανηγυρίζουν για την Ένωση και τη Δημιουργία. Ο Σίβα είναι επίσης βασιλιάς των χορευτών  κι ίσως θυμάστε την απεικόνισή του να χορεύει μέσα στον κύκλο. Μα δε θα πούμε (τώρα) για χορούς και για χασίσια αλλά για την προχθεσινή γιορτή, όπως σας υποσχέθηκα.

Ιδού μία από τις μυθολογικές, τις κοσμογονικές ιστορίες του ηρωικού Θεού:

Την εποχή που οι Θεοί μάλωναν μεταξύ τους (κάθε Μυθολογία τη μνημονεύει) ο Ωκεανός που ήταν από γάλα έγινε δηλητήριο και ο Σίβα με αυτοθυσία το κατάπιε. Μια σταγόνα θα κατέστρεφε τον Κόσμο (που η θέση του είναι στο στομάχι του Θεού) γι αυτό κι εκείνος δεν κατάπιε, μόνο κράτησε το φαρμάκι στο λαιμό του που από τότε είναι μπλε.

Μαζί με τον Καταστροφέα λοιπόν (που προσευχόμαστε, όπως σας έλεγα να κάνει ο Θάνατος να μας κόψει σαν αγγούρι από την περικοκλάδα του) γιορτάζουμε και το Σωτήρα.

Χαρείτε τις εικόνες

― διότι ακόμα κι η μικρούλα Γη είναι πολύ μεγάλη για να ξοδεύουμε τη σκέψη στα ευτελή―

και

ας υμνούμε πάντα κάθε Τέλος που είναι Αρχή και κάθε Ήρωα, ακόμα κι όταν έτυχε να είναι Θεός.

Μάντρα

Om Tryambakam Yajamahe Sugandhim Pushtivardhanam

Urvarukamiva Bandhanan Mrityor Mukshiya Maamritat

[Μτφ: Εσύ Μεγάλε με τα τρία Μάτια Κάνε να αποκοπώ από το Θάνατο με την Αθανασία

όπως το αγγούρι σπάει τα δεσμά της περικοκλάδας του]

___________

εικόνες

από huffingtonpost και zeenews.india

____________