Ναι, χιόνι στη Μύκονο

Χθες το απόγευμα κουβέντιαζα με τη φίλη μου πίσω από μεγάλα τζάμια κοιτάζοντας τις αραιές παγωμένες σταγόνες να γίνονται χιόνι και να στέκονται για μια στιγμή πάνω στα παιδικά σκουφιά την ώρα που οι μαθητές ανέβαιναν τη σκάλα για τα αγγλικά τους. (Μαντέψατε πού ήμουν, εσείς που κάτι ξέρετε).

Κι ύστερα στην επιστροφή καθυστερούσα κι έκανα βόλτες με το αυτοκίνητο για να χαρώ το λεπτό χιονάκι που έφτιαχνε σχήματα λευκά καθώς το μετακινούσε ο άνεμος κι όταν το έφταναν οι προβολείς μου έμοιαζε να μου ανοίγει τόπο να περάσω.

Είναι μικρές οι διαδρομές μας και για να το απολαύσω θυμήθηκα όλες τις μικροδουλειές ― μιά κρέμα για τα πόδια, μιά δυνατή του ήλιου (ναι, μη χαμογελάτε ειρωνικά, προχθές ήμουν στον κήπο με καπέλο και γυαλιά και αναγκάστηκα να καλυφθώ σαν τους μελισσοκόμους για να μη γίνω σαύρα), μεταφορά  ενός dvd σε usb και, μοναδικό σημαντικό, ευχάριστο κι επείγον: να παραλάβω ένα μικρό κιβώτιο με βιβλία που είχα παραγγείλει και επιτέλους διέσχισαν τις θάλασσες). 

Όμως δε θα πω άλλα τέτοια μικροπράγματα (εξ άλλου με καλούν για φαγητό και η στοίβα των νέων βιβλίων με περιμένει) μόνο, επειδή εδώ σ΄εμάς είναι σπάνιο, χαρείτε τις εικόνες από ένα τοπίο που ίσως το γνωρίζετε χρυσό  και γαλανό, ξερό κι αλλιώτικο.
 Σπάνια ημέρα, παράταιρη και περισσή. Ο Σεφέρης το διασκέδαζε που είχε τα γενέθλιά του κάθε τέσσερα χρόνια και ο καιρός φέτος μου τον θύμισε έτσι που σήμερα βρήκε να πασπαλίσει τη γη σαν τις παλιές σπιτικιές τούρτες.

Ιδού λοιπόν σε τι ξυπνήσαμε (εγώ αργά, ως συνήθως, γι' αυτό οι φωτογραφίες είναι άλλων):

εικόνες

όλες σήμερα:

 Κάτω Μύλοι, 8π.μ. από Katerina Petraj

οι άλλες από: Stelios Rousakis, KmykonosKostas

εκτός από τα Γίδια: Μαρία Φιορεντίνου (από mykonensis όπου κι άλλες)

❄

_________________________