Χρήμα και οφθαλμαπάτες ― με παραβολές

Ό,τι είναι για κάποιον ένας ψόφιος γάιδαρος ή ένα ήσυχο απόγευμα πλάι στη θάλασσα για άλλον είναι μια επαγγελματική ευκαιρία. Όπως το trompe l' oeil― μεγάλη αγάπη μου― που εκεί όπου θα ήταν ένας κοινός τοίχος κάνει άλλον να δει χαλάσματα κι άλλον ένα έργο Τέχνης.

Δυό ιστοριούλες κι η δεύτερη που κυκλοφορεί πολύ τελευταία σε παραλλαγή μας έρχεται από την  αρχαιότητα* όταν o βασιλιάς Πύρρος έλεγε στον υπασπιστή του τα μελλοντικά του σχέδια, πώς θα κατακτήσει τη Σικελία και μετά τη βόρεια Αφρική, και μετά δεν ξέρω τι άλλο ώσπου ο υπασπιστής τον ρώτησε «και μετά;».
―Μετά, απάντησε ο Πύρρος, θα γυρίσουμε εδώ και θα καθόμαστε».
―Και γιατί δεν το κάνουμε από τώρα,  τον ρώτησε ο υπασπιστής..

Ο Billy Joe, πήγε στο Τέξας και αγόρασε από έναν αγρότη ένα γάιδαρο, έναντι του ποσού των 100 δολαρίων.

Ο αγρότης συμφώνησε να του τον παραδώσει την άλλη μέρα.


Την επόμενη μέρα όμως ο αγρότης του είπε: «Συγγνώμη αλλά έχω άσχημα νέα, ο γάιδαρος ψόφησε».

―Δεν πειράζει, δώσε μου τα λεφτά μου πίσω, είπε ο Billy Joe.

―Δεν μπορώ να το κάνω, γιατί ήδη τα έχω ξοδέψει, απαντά ο αγρότης.

 ―Εντάξει, τότε δώσε μου τον νεκρό γάιδαρο., λέει o Billy Joe.

―Τι θα τον κάνεις;

―Θα τον βγάλω σε λοταρία

―Δε μπορείς να βγάλεις σε λοταρία το ψόφιο γάιδαρο, κορόιδεψε ο αγρότης.

―Μπορώ, αλλά μην πεις πουθενά πως είναι ψόφιος



Ένα μήνα αργότερα ο αγρότης πέτυχε στο δρόμο το Billy Joe.

―Τι τον έκανες τον ψόφιο γάιδαρο;

―Τον έβγαλα σε λοταρία και πούλησα 500 λαχνούς προς 2 δολάρια τον ένα και κέρδισα 998 δολάρια.


―Και κανένας δεν παραπονέθηκε; απόρησε ο αγρότης.


 ―Παραπονέθηκε ένας. Ο τύπος που τον κέρδισε και για να μην φωνάζει του επέστρεψα τα δύο του δολάρια»

Ο Billy Joe πλέον εργάζεται στην Goldman Sachs.

Πέρασαν χρόνια,  o Billy Joe έγινε κύριος και William κι ήρθε ένα καλοκαίρι διακοπές στη Μύκονο.

Κάθε απόγευμα έβλεπε στο Γιαλό  ένα μπάρμπα που ψάρευε.

―Τι κάνεις μπάρμπα; τον ρώτησε.

―Ψαρεύω παιδί μου να περνάει η ώρα μου.

―Γιατί δε ρίχνεις άλλη μια πετονιά λίγο πιο κάτω για να πιάνεις πιο πολλά ψάρια;

―Τι να τα κάνω;

―Να τα πουλήσεις.

― Γιατί;

― Για να πάρεις πιο πολλές πετονιές.

―Τι να τις κάνω;

―Να πιάνεις πιο πολλά ψάρια για πούλημα και να βγάζεις χρήματα.

―Τι να τα κάνω;

―Να πάρεις μια βαρκούλα.

―Τι να την κάνω;

―Να βγαίνεις για ψάρεμα στ' ανοιχτά, να ρίχνεις δίχτυα, να πιάνεις πιο πολλά ψάρια, να βγάζεις ακόμα πιο πολλά χρήματα.

―Τι να τα κάνω;

―Να πάρεις κι άλλες βαρκούλες που θα σου δίνουν περισσότερα κέρδη.

―Τι να τα κάνω;

―Να πάρεις μια τράτα που θα σου δίνει μεγαλύτερα κέρδη.

―Τι να τα κάνω;

― Να πάρεις κι άλλες τράτες, να πολλαπλασιάσεις τα κέρδη σου.

―Τι να τα κάνω.

―Να βγάλεις τόσα που να πάρεις κι ένα φορτηγό να πουλάς τα ψάρια σου στο εξωτερικό να έχεις πιο πολλά κέρδη.

―Τι να τα κάνω;

―Να πάρεις κι άλλα καράβια.

―Τι να τα κάνω;

―Να γίνει εφοπλιστής, να βγάζεις δισεκατομμύρια.

―Τι να τα κάνω;

―Τι να τα κάνεις; Να κάθεσαι εδώ με την πετονιά σου όλη μέρα για να ψαρεύεις να περνάει η ώρα σου..

________________Την ιστορία του Γαϊδάρου την έχω από τον John Dimotsis. Της άλλης η πρώτη ύλη είναι στο νου μου από χρόνια και δεν έχω ιδέα πού ή αν την άκουσα  ή πόσο την αλλάζω γράφοντάς την εδώ.
Για τον Πύρρο ευχαριστώ την Καίτη Βασιλάκου.

Οι εικόνες είναι  τοιχογραφίες (trompe l oeil) του  Αμερικανού ζωγράφου John Pugh. Πάνω: δρόμοι  Καλιφόρνια (Los Gatos), κάτω http://www.illusion-art.com/doors.asp'Οι Πόρτες της Avignon' του που βραβεύτηκαν στο San Francisco και λόγω της εμμονής μου με τις Πόρτες  τις προτίμησα από τα άλλα επίσης ενδιαφέροντα έργα που συστήνω να επισκεφθείτε ( με κλικ εδώ).

_________________________

Επιστροφή στη Χώρα της Σφαλιάρας, κορίτσια!

Πολλά θα ειπωθούν και πολλά λέγονται για τη σημερινή αποκάλυψη του τραμπουκισμού των ακροδεξιών. Κι αν είναι για κλάματα το θέαμα του ανάγωγου υπερμάχου χρηστών ηθών να χειροδικεί κατά μεγαλυτέρων του είναι για γέλια το ότι βρισκόταν εκεί ως Εκπρόσωπος Τύπου του κόμματός του― δηλαδή ως ο διαλλακτικός και λεκτικώς ικανότερος τους.

Ο οποίος σήμερα σε μεγάλο κανάλι σε ώρα οικογενειακής θεαματικότητας χτύπησε γυναίκα.

Δεν ήθελα να γράψω πάλι για 'φεμινιστικά' σήμερα αλλά δε γίνεται να αφήσω ασχολίαστο το συμβάν που ξεκίνησε με ένα 'τι πρόβλημα έχεις κοπέλα μου;' που ο τραμπούκος απάντησε εν είδει επιχειρήματος. Αυτή η φράση, κι η απαξιωτική συμπεριφορά που τη συνοδεύει, είναι δείγμα της σεξιστικής συμπεριφοράς που αντιμετωπίζει από τα πρώτα μαθητικά χρόνια κάθε έξυπνη γυναίκα. Αν διαφωνούμε, αν τολμάμε να διαφωνήσουμε, λέει η συγκεκριμένη νοοτροπία είναι επειδή έχουμε κάποιο πρόβλημα, συνήθως σεξουαλικής ή γυναικολογικής φύσεως. Τσούλες ή αγάμητες, πουτάνες πάντα και ενίοτε καριόλες, είμαστε έρμαια ορμονικής διαταραχής όποτε σηκώνουμε κεφάλι και φωνή στον ανεγκέφαλο αφέντη.

Λέτε πως υπερβάλω; Ίσως δεν είδατε το υπερασπιστικό σχόλιο στο 'youtube': 'Η Κανέλλη είναι δηλαδή γυναίκα'; Ή το άλλο: 'έχει αρχίδια πάντως ο Κασιδιάρης' (στο οποίο 'δεν έχει, είναι' θα απαντούσε η μαντάμ αν δεν ήταν κυρία).

Συχνά τον τόπο μας και τον εαυτό μας τα βλέπουμε καθαρότερα μέσα από τα μάτια άλλων. Την Ελλάδα τη γνώρισα όταν έμαθα την Αγγλία και εντρυφώντας σε μιά κουλτούρα αλλιώτικη διέκρινα προκαταλήψεις, ομοιότητες και διαφορές που αλλιώς δε θα είχε παρατηρήσει. Μέσα από τα μάτια και τα λόγια ξένων φίλων είδα πιο καθαρά (κι αγάπησα πιο βαθιά) τις καταβολές μου, όπως μέσα στα μάτια του εραστή καθρεφτιζόμαστε κι εκτιμούμε αληθινά το πρόσωπό μας. Κι όπως μέσα από τη συγκατοίκηση βλέπουμε τα κουσούρια μας, έτσι κι εγώ βοηθήθηκα από τον πολιτισμικό καθρέφτη να ξεχωρίσω και να ονομάσω διάφορα που με ενοχλούσαν.

 Η Αμερικανίδα ποιήτρια και αρθρογράφος Patricia Storace* γράφει στο πολύ ενδιαφέρον βιβλίο του ταξιδιού της στην Αθήνα πως μια αγάπη σταθερή όσο η πίστη στο 'κακό μάτι' και στα όνειρα είναι σ' εμάς και οι ελληνικές ταινίες. Οι οποίες παίζονται από την τηλεόραση αδιάλειπτα και, παράλληλα με το παρόν, κρατούν ένα ανοιχτό παράθυρο προς ήθη του παρελθόντος χωριάτικα και μικροαστικά και (λέω εγώ) εντόνως ρετουσαρισμένα.

Στην οικογένεια που μεγάλωσα, λόγω επαγγελματικής οικειότητας, δεν υπήρξε ποτέ μύθος γι αυτές τις ταινίες κι η έκφραση 'σαν ελληνική ταινία' ήταν σε μόνιμη χρήση για να περιγραφτεί το παιδαριώδες μελό κι η δραματικά υστερίζουσα συμπεριφορά η συνδυασμένη με ηθικοπλαστικές συντηρητικές αξίες.

Τα δραματικά αυτά ηθογραφήματα με το άφθονο δάκρυ των άτυχων λαϊκών παιδιών είχαν πολύ στενή γκάμα θεμάτων εξ αιτίας της λογοκρισίας και της επίμονης παραποίησης που σχημάτισε την  επίσημη Ιστορία. Το ιστορικό ρετούς όμως που αποκρύπτει φυλακές και εξορίες όσο και εξωτερική τουαλέτα, απλυσιά, αιμομιξία ή παράνομες εκτρώσεις, δεν απέκρυψε την ενδοοικογενειακή βία που πανταχού παρούσα ήταν τόσο συνηθισμένη ώστε η σφαλιάρα να αποτελεί κωμικό κλισέ για σίγουρο γέλιο όπως σήμερα τα 'toilet jokes' χρησιμοποιούνται σε ώρα ανάγκης από τους χολυγουντιανούς σεναριογράφους.

Στην Patricia Storace διάβασα την ενδιαφέρουσα παρατήρηση πως σε κάθε δράμα αυτών των ταινιών έτρωγε κι ένα χαστούκι μια γυναίκα. Ξαφνιάστηκα. Κι ύστερα διαπίστωσα πως έχει δίκιο και πως το ίδιο ακριβώς συμβαίνει σήμερα στα τουρκικά σίριαλ. Αργά ή γρήγορα το Καλό Παιδί δε θα μπορέσει να συγκρατήσει τη δίκαιη οργή του και θα ρίξει τα χαστούκια στην 'Ατιμη.

Στις χώρες που έχουν ιπποτικό  αντί για οθωμανικό παρελθόν το θέαμα σοκάρει όπως κι η ευκολία με την οποία οι Έλληνες (κι οι Τούρκοι κι οι Βαλκάνιοι) αφήνουν γυναίκες να σηκώνουν βάρη δίχως να τους περνά από το νου να σηκωθούν για να τις βοηθήσουν. Θα θυμάστε ίσως τη μαυρόασπρη φωτογραφία της γυναίκας της Πίνδου που φορτωμένη με ένα τεράστιο δεμάτι ξύλα ακολουθεί τον άνδρα της καμαρωτό πάνω στο γαϊδούρι. 'Ετσι θα κάνει το γύρο του κόσμου και το σημερινό και ίδιο αποτροπιασμό θα προκαλέσει.

Το πρωινό επεισόδιο με καθήλωσε και (παρά τη συνήθειά μου να γράφω στον κήπο ή πλάι στη θάλασσα) όλη μέρα είδα πολλές τηλεοπτικές  αντιδράσεις.

Ως τώρα που τελειώνω αυτό το κείμενο άκουσα παρουσιάστρια να σχολιάζει πως 'δεν έχει καμιά σημασία που είναι γυναίκα' η Λιάνα Κανέλλη. Έχει, Κυρία Παρουσιάστριά μου, έχει. Διότι δεν είναι καθόλου τυχαίο που από το μικτό πάνελ ο συγκεκριμένος επετέθη στις δύο γυναίκες. Είναι παράδοση. Αφού, μαζί με τους μετανάστες, τους άστεγους, τους 'ναρκομανείς', τους ομοφυλόφιλους και κάθε μειονότητα όπως τους ανάπηρους ή τους αρρώστους είναι ίδιον των νταήδων και των προβληματικών παλικαράδων η επιλογή αδύναμων στόχων. Κι ως κατώτερη η γυναίκα, γι αυτούς, ανήκει στις μειονότητες.

 Όπως κι άλλη μια ομάδα που επίσης φρίττω που τα ελληνικά Μ.Ε. δεν διέκριναν. Ποια; Των μεγαλύτερων. Προς τους οποίους φέρεται με αυθόρμητο σεβασμό κάθε άνθρωπος με στοιχειωδώς καλή αγωγή, όπως, δίχως να το  σκεφτεί, σηκώνεται για να προσφέρει τη θέση του. Και με σόκαρε που σα να μη σόκαρε κανένα που η θρασεία αυτή επίθεση εξαπολύθηκε από νεώτερο κατά μεγαλύτερου, πράγμα που, όσο και το ότι χτυπήθηκε δημοσίως μια γυναίκα, σας εγγυώμαι πως θα αηδιάσει τον πολιτισμένο κόσμο όσο κι η εικόνα εκείνης της παλιάς μαυροντυμένης τσεμπερούς της Πϊνδου.

Το ότι το κόμμα του επέλεξε ένα ψευτοπαλικαρά (και κοινό ληστή απ' ό,τι μαθαίνω) για εκπρόσωπο Τύπου του λέει πολλά γι' αυτό το κόμμα. Ο τρόπος που θα χειριστούμε το επεισόδιο κι οι αντιδράσεις μας όμως χαρακτηρίζουν όλους εμάς. Γι αυτό και με εξοργίζει η όποια δικαιολογία του ασυγχώρητου. Από τις πολλές ανυπόστατες, δε γίνεται να μην ξεχωρίσω το 'τον προκάλεσαν' αφού ακόμα κι οι κατήγοροί του ονομάζουν την επίθεσή του 'απρόκλητη'. Ξεχνούν το Σύνταγμα, ξεχνούν την ελευθερία του λόγου; Πρέπει να το εξηγήσουμε; Ιδού λοιπόν το  παραδειγματάκι:

Ελευθερία του Λόγου σημαίνει ότι έχω δικαίωμα να πω, να γράψω, κι όσο θέλω να φωνάξω: "Όλοι οι βουλευτές πρέπει να πεθάνουν" (ή, πιο επίκαιρα, "Θάνατος στον Κασιδιάρη!". Ελεύθερα. Διαπράττω παρανομία όμως, και για να συλληφθώ και να καταδικαστώ δε χρειάζεται να βάλω βόμβα στη Βουλή (ή να χτυπήσω τον Κασιδιάρη) αλλά αρκεί και η παραμικρή ενέργεια που θα έκανε Πράξη τα Λόγια. Που σημαίνει ότι για να ζήσουμε σε πολιτισμένο κόσμο  η χειροδικία  πρέπει να καταδικάζεται πάντα και παντού ανεξαρτήτως 'πρόκλησης'. Αλλιώς παίρνουμε τον άλλο δρόμο τον προς τα πίσω, που θυμίζει εκείνες τις δύστυχες συγχισμένες γυναίκες που όταν τις χτυπούσε ο αφέντης (σύζυγος, πατέρας ή  αδελφός) τον δικαιολογούσαν απαντώντας 'έφταιγα όμως κι εγώ που τον προκάλεσα' κι επωμίζονταν μελανιασμένες την ευθύνη  αφού, μ' άλλα λόγια, όπως λένε κι οι βιαστές, 'γυρεύοντας πήγαιναν' και 'τα ήθελαν'.

___________________________________________________________

Ως πειστήριο όσων λέω θυμίζω  πως 'Το Ξύλο βγήκε από τον Παράδεισο' αρχές του 1960 κι ο Τζανετάκος έκανε πολυετή καριέρα ως καρπαζοεισπράκτρας ως τη δεκαετία του '70 αλλά κι ο Βέγγος δεν άφησε ασχολίαστο το χαρακτηριστικό αυτό των ελληνικών ηθών αφού το 1976 έκανε το 'Ο Θανάσης στη χώρα της σφαλιάρας' (σκηνοθεσία Κατσουρίδη -Γλυκοφρείδη). Στο πρώτο μέρος σατυiρίζει τη δικτατορία του Μεταξά, στο δεύτερο τη Χούντα.

__________________

*Patricia Storace: Dinner with Persephone: Travels in Greece 

**  Στο Σύνταγμα της Ελλάδος, Άρθρο 14: 1. Καθένας μπορεί να εκφράζει και να διαδίδει προφορικά, γραπτά και δια του τύπου τους στοχασμούς του..... '2. Ο τύπος είναι ελεύθερος. Η λογοκρισία και κάθε άλλο προληπτικό μέτρο απαγορεύονται..

Με μια περίεργα γιουγκική συγχρονικότητα πρόσφατα σάς έλεγα πως το Αγαπητό Παιδί μού έφερε το 'Χαστούκι' (The Slap) του Χρήστου Τσιόλκα, Έλληνα της Αυστραλίας που περιγράφει πώς ταράζονται τα νερά στον κόσμο μια παρέας και βγαίνουν στην επιφάνεια διακρίσεις και προκαταλήψεις, όταν ένας αγανακτισμένος Έλληνας γονιός  ρίχνει στο κακομαθημένο παιδί Αυστραλού ένα Χαστούκι. 

___________

Γυναίκα δε σημαίνει Μάνα ― Ακούτε ρατσιστές της γης; Αυγά δε σάς κλωσσάμε

Για να αποφύγει να απαντήσει σε κατηγορίες για τη σφαγή αμάχων* από τον τουρκικό στρατό ο Ερτογάν είπε πως η μεγάλη σφαγή είναι οι αμβλώσεις που καταστρέφουν το τουρκικό έθνος χτυπώντας το 'soy' (που μη μου πείτε πως δεν αναγνωρίζετε τη λέξη).

Εκτρώσεις και καισαρικές είναι ο στόχος του για εσωτερική κατανάλωση και άνοιγμα προς τα Εμιράτα και τις επενδύσεις τους.

Ευτυχώς οι γυναικείες οργανώσεις κι η αντιπολίτευση αντέδρασαν κι έγινε χθες μια διαδήλωση γυναικών με  σύνθημα 'το σώμα μου είναι δικό μου' γραμμένο από μια γενναία γυναίκα πάνω στη γυμνή κοιλιά της.

'Χάνεται η τουρκικότητα' λέει ο Ερτογάν σ΄ένα λαό ανάκατο όσο και της Ελλάδας στην οποία πολλά υποφέραμε για τον ελληνισμό μέχρι να γίνουμε εσωστρεφές κι οπισθοδρομικό κρατίδιο. Τα ίδια ακούστηκαν στη ναζιστική Γερμανία για το jus sanguinis, το ονομαζόμενο κι από τους Γάλλους droit de sang, 'δικαίωμα αίματος' στη γη. Μια μπούρδα των ανιστόρητων δηλαδή.

Κάθε γυναίκα , λέει ο Ερτογάν πρέπει να κάνει τουλάχιστον τρία παιδιά γι αυτό κι οι αμβλώσεις πρέπει να απαγορευτούν. Κι ακατανόητα προσθέτει τις καισαρικές, μια αρχαία ιατρική πρακτική που μάς έδωσε τον Ιούλιο Καίσαρα κι η οποία αν απαγορευθεί θα ξεπαστρέψει αρκετές εγκύους.

Μα είπαμε, αν Γυναίκα σημαίνει Μάνα τότε  η γυναίκα που δεν τεκνοποιεί είναι βάρος στη γη. Οι άλλες, οι πολύτεκνες, έγκυοι και ξυπόλυτες κλειδωμένες στην κουζίνα τους δεν αποτελούν επαγγελματικό ανταγωνισμό ή κίνδυνο αύξησης της ανεργίας και καταμερισμού του πλούτου.

Γνωστά και με κουράζει να τα λέει μα ο Ερτογαν από τη μια κι από την άλλη εδώ η άνοδος ενός κόμματος-συμμορίας με το  99% των μελών του άνδρες με υποχρεώνει ηθικά να πω τα χιλιοειπωμένα.

Οι επιθέσεις σε μετανάστες δεν είναι μακριά από την απαγόρευση  των αμβλώσεων κυρίες μου. Κι η απαγόρευση των αμβλώσεων οδηγεί σε πλήρη κατοχή του σώματός μας από κάθε  άνδρα (εραστή ή βιαστή), οδηγεί σε κατακρεούργηση του σώματός μας σε παράνομα ιατρεία (ρωτήστε τη γιαγιά σας), οδηγεί (να σάς θυμίσω;) στα 'έκθετα' των περασμένων πατριαρχικών αιώνων που αφήνονταν σε πόρτες και ορφανοτροφεία και, μια εποχή που αυξήθηκαν λόγω πολέμου η πορνεία κι οι βιασμοί, στις βρεφοδόχους όπως της φωτογραφίας.

Μια  τρύπα στον τοίχο είναι για μάς το σημείο που παίρνουμε μετρητά κι όχι ο τόπος που θα αφήσουμε το μωρό μας.

Γι αυτό παρακαλώ αντισταθείτε: Γυναίκα δε σημαίνει Μάνα.

__________________________________________________

*1. στο Roboski/Uludere

*2. Το κόμμα του Ερτογάν σχεδιάζει να κατεβάσει ως την 4η εβδομάδα το δικαίωμα άμβλωσης πράγμα που σημαίνει απαγόρευση αφού η εγκυμοσύνη διαπιστώνεται συνήθως μετά την 5^η εβδομάδα. 

'Τοξική Κρίση' ―μήπως καταλάβουμε

Αν είναι καταστροφική για το περιβάλλον η απρογραμμάτιστη επιπόλαιη 'ανάπτυξη' αποδείχθηκε στις μέρες μας πως η οικονομική κρίση είναι ολέθρια.

Είχα την τύχη να δω το εξαιρετικό ντοκιμαντέρ του Όμηρου Ευαγγελινού, όχι μια αλλά πολλές φορές. Διότι είναι ενημερωτικό και πλούσιο, πυκνό κι αποκαλυπτικό και διότι καταρρίπτει πάρα πολλούς μύθους και απόψεις που είναι εύκολο να υιοθετήσουμε μέσα στην άγνοιά μας.

Αφότου το είδα άλλαξε η οπτική μου για πολλά που θεωρούμε αφελώς 'πράσινα' και άρχισα να το καταλαβαίνω πως συχνότατα 'οι πράσινες λύσεις σημαίνουν μαύρο χρήμα'.

Το συστήνω ανεπιφύλακτα:

Toxic Crisis
Σκηνοθεσία: Όμηρος Ευαγγελινός

Documentary, 2012, 54'

Το ντοκιμαντέρ «Τοξική Κρίση» αποτελεί μια κριτική ματιά στα περιβαλλοντικά προβλήματα της Ελλάδας όπως: 

• Tην απουσία ενεργειακού σχεδιασμού και την επενδυτική απάτη στις ανανεώσιμες πηγές ενέργειας, 

• Tο φιάσκο της διαχείρισης απορριμμάτων, την απουσία διαχείρισης διαφορετικών τύπων αποβλήτων και την εσκεμμένη απόκρυψη τοξικών χημικών τα οποία αναμιγνύονται με αστικά απόβλητα ώστε να μην αναγκαστεί η βιομηχανία να πληρώσει το υψηλό κόστος διαχείρισης των επικίνδυνων χημικών, 

• Tις μυστικές συμφωνίες σχετικά με την εισαγωγή επικίνδυνων τοξικών αποβλήτων από τη Νάπολη προς αποτέφρωση σε ελληνικές εγκαταστάσεις αδειοδοτημένες για καύση βιομάζας που δεν έχουν τα κατάλληλα φίλτρα κατακράτησης τοξικών χημικών, 

• Tην απόθεση των απορριμμάτων των Αθηνών στη Φυλή, σε μια από τις μεγαλύτερες χωματερές του κόσμου, και τις βλαβερές επιπτώσεις στην υγεία των κατοίκων της περιοχής, 

• Tη μόλυνση του Ασωπού ποταμού στη Βοιωτία με εξασθενές χρώμιο και τις βλαβερές επιπτώσεις στους κατοίκους της περιοχής,

 • Tην απουσία στη χώρα μας νομικού πλαισίου για το εξασθενές χρώμιο στο πόσιμο νερό που ξεπερνάει κατά πολύ τα ευρωπαϊκά όρια.

 Όλα αυτά τα κρίσιμα ζητήματα ερευνώνται και αναλύονται από επιστήμονες, ο καθένας με εκτενή εμπειρία σε κάθε θέμα, που έχουν αφιερώσει τη ζωή τους κάνοντας έρευνα γύρω από τα ζητήματα αυτά, προσπαθώντας να ευαισθητοποιήσουν το κοινό και ασκώντας πιέσεις στις αρχές ώστε να ενεργήσουν σε όλες αυτές τις καταστροφικές περιπτώσεις πριν να είναι πολύ αργά και την παρουσίαση προτάσεων που θα μπορούσαν να οδηγήσουν τη Χώρα σε ένα βιώσιμο μέλλον.

__________
ΠΡΟΣΘΕΤΩ

Ανέβηκε στο διαδίκτυο 

--> https://youtu.be/CK92VPk2c8A

Αν 'οι φίλοι σας είναι μαύρα πουλιά'― με ή χωρίς 'angry fix'

1 Ιουνίου 1940 γεννήθηκε η Κατερίνα Γώγου και πέθανε 3 Οκτωβρίου 1993. Αν οι φίλοι σας 'είναι μαύρα πουλιά', αν οι φίλες σας είναι 'σύρματα τεντωμένα' σίγουρα θα έχετε ακούσει στίχους της τραγουδισμένους και θα γνωρίζετε, εν είδει ρητών, αποσπάσματα που μάς θυμίζουν πως 'στο μυαλό σημαδεύουν' με 'τρία κλικ αριστερά'.

Οι στίχοι όμως, είπαμε, δε φυτρώνουν δίχως σπόρο· η Τέχνη δε διαφέρει από τη Βιολογία αφού η παρθενογένεσις υπάρχει μόνο στα ταραγμένα μυαλά μοναξιασμένων καλόγερων.

Γι αυτό κι εμείς εδώ (όπου σάς συστήνω ολόκληρα ποιήματα και όχι μόνο τα μελοποιημένα αποσπάσματα) δε θα μειώσουμε το έργο επικεντρώνοντας ξανά στη ζωή και το θάνατό της αλλά θα ταξιδέψουμε λίγο πιο πίσω.

Διότι έχει κι η Ποίηση σκυτάλη και στων προηγούμενων τους ώμους ανεβαίνουμε για να δούμε πιο πλατιά.

'Είδα τα καλύτερα μυαλά της γενιάς μου διαλυμένα από την τρέλα, υστερικά και λιμασμένα' έγραψε ο Άλεν Γκίνσμπεργκ στο Ουρλιαχτό (The Howl), το σημαντικότερο ποίημα της φουρνιάς των Beatniks.

O Γκίνσμπεργκ γεννήθηκε επίσης Ιούνιο, σα μεθαύριο, το 1926.

 Χαρείτε τον:

The Howl

διαβάζει ο ίδιος ο Allen Ginsberg

I saw the best minds of my generation destroyed by 
madness,

 starving hysterical naked,


dragging themselves through the negro streets at dawn
looking for an angry fix..

______

Το 'Ουρλιαχτό' του Γκίνσμπεργκ το έχουμε στα ελληνικά, μεταφρασμένο από το Γιάννη Λειβαδά.

Για τη ζωή τής Κατερίνας Γώγου (αν ντε και καλά επιμένετε) συστήνω  το αφιέρωμα τής Οδού Πανός, μια θαυμάσια συλλογή αντιφατικών κι αληθινών κειμένων ανθρώπων που τη γνώρισαν.

Το γνωστό σας ποίημα ολόκληρο:

Εμένα οι φίλοι μου είναι μαύρα πουλιά

που κάνουν τραμπάλα στις ταράτσες ετοιμόρροπων σπιτιών

Εξάρχεια, Πατήσια, Μεταξουργείο, Μετς

Κάνουν ό,τι λάχει

Πλασιέ τσελεμεντέδων κι εγκυκλοπαιδειών

Φτιάχνουν δρόμους κι ενώνουν ερήμους

Διερμηνείς σε καμπαρέ της Ζήνωνος

Επαγγελματίες επαναστάτες

Παλιά τους στρίμωξαν και τα κατέβασαν

Τώρα παίρνουν χάπια και οινόπνευμα να κοιμηθούν

αλλά βλέπουν όνειρα και δεν κοιμούνται

Εμένα οι φίλοι μου είναι μαύρα πουλιά

Εμένα οι φίλες μου είναι σύρματα τεντωμένα

Εμένα οι φίλες μου είναι σύρματα τεντωμένα

στις ταράτσες παλιών σπιτιών

Εξάρχεια, Βικτώρια, Κουκάκι, Γκύζη

Πάνω τους έχετε καρφώσει εκατομμύρια σιδερένια μανταλάκια

τις ενοχές σας,

αποφάσεις συνεδρίων,

δανεικά κοστούμια,

σημάδια από κάφτρες

περίεργες ημικρανίες,

απειλητικές σιωπές

κολπίτιδες

ερωτεύονται ομοφυλόφιλους

τριχομονάδες

καθυστέρηση

Το τηλέφωνο

σπασμένα γυαλιά

Το ασθενοφόρο

Κανείς...

Εμένα οι φίλοι μου είναι μαύρα πουλιά

Εμένα οι φίλες μου είναι σύρματα τεντωμένα

Κάνουν ό,τι λάχει

Όλο ταξιδεύουν οι φίλοι μου

γιατί δεν τους αφήσατε σπιθαμή για σπιθαμή

Όλοι οι φίλοι μου ζωγραφίζουν με μαύρο χρώμα

γιατί τους ρημάξατε το κόκκινο

Γράφουν σε συνθηματική γλώσσα

γιατί η δική σας μόνο για γλύψιμο κάνει

Οι φίλοι μου είναι μαύρα πουλιά και σύρματα

στο λαιμό σας,στα χέρια σας

Οι φίλοι μου...

Εμένα οι φίλοι μου είναι μαύρα πουλιά

Εμένα οι φίλες μου είναι σύρματα τεντωμένα

________________

Τα περασμένα δεν είναι όνειρο απόψε, με το Θοδωρή Καλλιφατίδη

'Απατάμε' επειδή βαρεθήκαμε τον εαυτό μας, όχι τον άλλο.

Αυτή η φράση (που τη μεταφέρω από μνήμης) από το βιβλίο 'Αγάπη' του Θοδωρή Καλλιφατίδη άγγιξε την Μαντάμ σ' άλλο αιώνα κι έμεινε ριζωμένη στην προσωπική μυθολογία της σα σπόρος της μελλοντικής ζωής της μα και της πολύ πιο μελλοντικής τους γνωριμίας. 

Είναι ένας συγγραφέας που πέτυχε το πιο δύσκολο. Γράφει στα σουηδικά, γλώσσα που ως τα είκοσί του τού ήταν ξένη. Κι ύστερα έχει την υπομονή κι επιμονή να μεταγράφει στα ελληνικά το έργο αντί να το δίνει αλλού για τη μετάφραση.

Είναι πολύ επιτυχημένος διεθνώς, τα βιογραφικά όμως θα τα μάθετε από άλλους διότι η φιλία μας είναι σημαντική, προσωπική κι ιδιαίτερη και επειδή τον αγαπώ όσο τον εκτιμώ, έχω αποφύγει να μιλώ για κείνον.

Όμως δυό λόγια σήμερα θα σάς τα πω διότι είναι στην Αθήνα για να παρουσιάσει το νέο αυτοβιογραφικό βιβλίο του στο οποίο διηγείται τα παιδικά στην πάμφτωχη μετακατοχική Ελλάδα, παρέες στου Γκύζη, τη σχολή του Κουν, στρατό, κι ύστερα  τη μεγάλη απόφαση να αποδημήσει για άλλο τόπο πιο γόνιμο για τα όνειρά του.

Πριν λίγα χρόνια έγραψε ένα μικρό κομψό βιβλίο, 'Μητέρες και Γιοί', στο οποίο μιλά επίσης για την ίδια γειτονιά και περιγράφει με το λιτό απλό και εύστοχό του τρόπο τις σπάνιές του επισκέψεις στη μητέρα του με τον καφέ στο μπαλονάκι και την ήρεμη ευγένεια που χάνεται μαζί με την παλιά ανεκτική σοφία των παλιότερων.

Ενδιάμεσα εξέδωσε το 'Φίλοι κι Εραστές', τη βιογραφία του Ηρακλή και (αποκαλύπτω) τώρα γράφει ένα πολύ σημαντικό βιβλίο για το οποίο δε μιλώ πριν εκδοθεί.

Θα σάς τα πει ο ίδιος όμως απόψε 9:00 το βράδυ στην Παρουσίαση ―κι αν πάτε παρακαλώ δώστε του την αγάπη τής Μαντάμ αν και το ξέρει πως θα είμαι εκεί μαζί του και μαζί σας διότι πραγματικά

'Τα Περασμένα δεν είναι όνειρο'.

_______________ 

Η Πρόσκληση

 Τετάρτη 30 Μαΐου στις 9:00μμ.

Στο χώρο των Εκδόσεων Γαβριηλίδης art bar Poems and Crimes

"Τα περασμένα δεν είναι όνειρο" του Θοδωρή Καλλιφατίδη από τον ίδιο το συγγραφέα.  Ο Θοδωρής Καλλιφατίδης, αγαπημένος συγγραφέας και του ελληνικού κοινού, σε μια βαθιά εξομολόγηση επί τον τύπον των ήλων.

Στο χώρο των Εκδόσεων Γαβριηλίδης art bar "Poems and Crimes",

Αγ. Ειρήνης 17, Μοναστηράκι, Τηλ: 210 3228839

_______________