Πόσα ζώα ανέχτηκα για να σε αποκτήσω;

Θα το θυμάστε το παλιό αστείο με το Δημοσιογράφο και τη σταρ με το βιζόν παλτό:

― Kυρία μου ξέρετε πόσα ζώα υπέφεραν για να φορέσετε εσείς αυτό το παλτό;

―Εσείς ξέρετε πόσα ζώα υπέφερα για να το αποκτήσω;

Καθώς μεγαλώνει η ψαλίδα μεταξύ φτωχών και πλούσιων και ήδη (νομίζω) πλησιάζουμε σε βικτωριανά μεγέθη, ο πλούτος άρχισε πάλι να γίνεται ξεδιάντροπος. Οι επαναστάσεις στην Πολιτική, την Ηθική και την Τέχνη ξεπηδούσαν πάντα από τη μεσαία τάξη, τη τάξη των γραμμάτων, την τάξη, δηλαδή, εκείνων που βιοποριστικό τους μέσο έχουν το μυαλό τους κι όχι τα χέρια και τη γη·  κι αυτή η Μέση Τάξη εδώ και πάνω από δυό αιώνες κρατά το μέτρο, ένα μέσο όρο ηθικής από τον οποίο, ως αντίδραση, γεννήθηκαν πολλά καλλιτεχνικά ρεύματα και κοινωνικές επαναστάσεις. Η Κρίση του καιρού μας αυτή τη Μέση Τάξη χτυπά και τα σημάδια άρχισαν να φαίνονται.

Μεγάλο παράδειγμα εγωιστικής προστυχιάς οι γούνες. Στη φρίκη τού πώς παράγονται κάποιες απ' αυτές δε θα μπω (αν όμως αγνοείτε συστήνω να μάθετε για τα μωρά Αστρακάν ή για το πώς στέκει όρθια η τρίχα). Δε θα το κάνω εδώ όμως επειδή η ιδέα μού είναι εξ ίσου απεχθής όπως κι αν γίνεται ο φόνος αφού  ακόμα κι αν το ζώο δεν πονά πρόκειται για ένα περιττό άχρηστο θάνατο. Διότι αν κάποτε στη Σιβηρία και την Αλάσκα θα πέθαινε από το κρύο ο άνθρωπος χωρίς γούνα, σήμερα η βιομηχανία παρέχει προϊόντα το ίδιο ζεστά μα ελαφρότερα και αδιάβροχα ακόμα και για τα πιο αφιλόξενα κλίματα. Πόσο μάλλον εδώ για μια γυναίκα που φορά ένα εξώπλατο σε δωμάτια με κεντρική θέρμανση και θέλει ένα σύμβολο πλούτου για τα λίγα βήματα που χωρίζουν το αυτοκίνητο από την είσοδο ενός θεάτρου.

Πριν είκοσι χρόνια με  έντονες πιέσεις της PETA εκείνοι που μας διαμορφώνουν τις απόψεις, οι σταρ κι οι μόδιστροι κι οι τηλεοπτικοί, συμμετείχαν κι όρθωναν τη φωνή τους με αποτροπιασμό έτσι που δε  ρίσκαρε ποτέ πολιτικός ή μεγάλη σταρ του Δυτικού Κόσμου να εμφανιστεί ντυμένη με ψοφίμια. Οι φημισμένοι Οίκοι Μόδας δεν  παρουσίαζαν γούνες στις εικόνες από τις επιδείξεις τους κι αν έφτιαχναν (που έφτιαχναν) το έκαναν σιωπηλά και σαν από πίστη για κάποιες παλιές καλές και πάμπλουτες πελάτισσες που, υπονοούσε η σιωπή, λίγο-λίγο θα πέθαιναν και μαζί τους θα πέθαινε και η βάρβαρη συνήθεια άλλων αιώνων.

Αυτά τότε. Πριν χτυπηθεί η μέση τάξη.  Διότι με την Κρίση οι μεγάλοι Οίκοι άλλαξαν. Εμφανίστηκαν διαφημίσεις στη Vogue και το Vanity Fair και άρχισαν να φωτογραφίζονται με γούνες ηθοποιοί που παλιότερα θα κατέστρεφαν την καριέρα τους αν δε φαινόταν με πράξεις και με λόγια να καταδικάζουν το θάνατο των αθώων πλασμάτων στο βωμό της ματαιοδοξίας.

Πρώτη ανεγκέφαλη το μοντέλο Naomi Campell που ήταν και μέλος της PΕTA* κι είχε φωτογραφηθεί γυμνή πλάι σε φωκάκι στην επιτυχημένη καμπάνια " Προτιμώ γυμνή παρά με γούνα" αλλά το ξέχασε λέει και δε συσχέτισε όταν απαιτήθηκε να περπατήσει την πασαρέλα με γουναρικά. Ανόητη όμως και ήδη παλιωμένη πλάι στο Ρώσο πλουτοκράτη της δεν παίζει πια μεγάλο ρόλο στη διαμόρφωση ήθους.

Οι αληθινές εγκληματίες είναι οι τρεις καινούργιες που θεωρούν (κατά ομολογία τους) εαυτούς 'role models' άρα όφειλαν να ήταν πιο προσεκτικές. Κι αλήθεια δεν ξέρω ποια φταίει πιο πολύ. Το πλουσιοκόριτσο Kim Kardashian  που (ως νέα Paris Hilton, που ήταν και συμμαθήτριες) μεταμορφώθηκε σε σκουπιδοβασίλισσα (Trash Queen) ακούραστη και ακριβοπληρωμένη ή το λαϊκό παιδί μεταναστών η J Lo που ως Νεοϋορκέζα όφειλε να ξέρει κάτι παραπάνω. Κι ακόμα πιο επικίνδυνη η Μάμα Monster Lady Gaga που εμφανίστηκε με γούνα και μικρό σκυλάκι (ως αξεσουάρ, δεν το ξαναείδαμε) ενώ επηρεάζει τα μυαλά και τα ψώνια αμέτρητων φανατικών 'μικρών τεράτων' (όπως λέει τους θαυμαστές). Νεοϋορκέζα κι αυτή, κόρη μεταναστών που οραματίζεται τον εαυτό της ως μεγάλη καλλιτέχνιδα, κάνει τεράστια ζημιά στη δουλειά χρόνων της PETA. Η δύναμη αυτών των γυναικών είναι τεράστια. Οι εικόνες τους ταξιδεύουν και γίνονται μέρος της εικονογραφίας της εποχής μας ενώ κάθε σοβαρή  κριτική για τις γκάφες τους πνίγεται στη σιωπή λόγω συμφερόντων κι ακούγεται μεμονομένα και σπάνια από μοναχικούς παλαβούς των media που επιβιώνουν ως άλλοθι πολυφωνίας.

Στην Ελλάδα έχουμε την τύχη να μην έχουμε πια περιοδικά σαν εκείνα που πιθήκιζαν τις ξένες μόδες αλλιώς θα είχαμε κι εδώ μια μπουζουκτζού που θα πόζαρε με το γουναρικό της για να διαμαρτυρόμαστε ώστε να 'κάνει νούμερα' και να ανεβαίνει το κασέ. Απ' αυτά γλυτώσαμε και έτσι που στις μέρες μας πήγαμε στο άλλο άκρο κι ο πλούτος μοιάζει ένοχος ίσως (αν δε συχνάζετε στο Gstaad ή την Αράχωβα) ίσως να μη βρεθείτε αντιμέτωποι με ψοφίμια. Δεν είναι ότι σωθήκαμε όμως, οι μόδες που διαπλάθουν ήθη μέσω όσμωσης έρχονται κι επιδρούν σ' εμάς― κι ίσως πιο ύπουλα τώρα που αγνοούμε τις πηγές.

Διότι εκεί που ακόμα έχουν τον Τύπο που υποβοηθά το πονηρό σχέδιο των τραπεζιτών οι γούνες φέτος εμφανίστηκαν δίχως (πολλές) αναστολές. Στο λαό επέστρεψαν μουλωχτά όταν πριν λίγα χρόνια εμφανίστηκε ένα κουνέλι βαμμένο ροζ σε τσάντα του Lοuis Vuitton-τσάντα ακριβή αλλά όχι απλησίαστη και το κουνέλι, όπως και το αγελαδινό δέρμα από το οποίο φτιάχνονται τα περισσότερα δερμάτινα δε μοιάζει έγκλημα διότι.. 'τρως κουνέλι όπως τρως μοσχάρι- γιατί να πεταχτεί το υλικό;'. Καμιά αντίρρηση να πεταχτεί, λέμε, κι ανοίγουμε παραθυράκι δίχως να το καταλάβουμε. Γι αυτό το λόγο παλιότερα η PETA ήταν κατά και της ψεύτικης γούνας που διαιωνίζει την εικόνα και την ιδέα πως οι γυναίκες είναι όμορφες σκεπασμένες με τομάρια. 

―Και, μια και είμαστε στο θέμα θα ήθελα μια και καλή να το ξεκαθαρίσω στις  Ελληνίδες ότι η γούνα η ψεύτικη, η faux όπως σωστά λέγεται, δεν είναι οικολογική. Από πού οι πανηλίθιοι των περιοδικών και οι μπουτικιέρηδς εφηύραν την ονομασία δεν ξέρω αλλά 'οικολογικό' δεν γίνεται να ονομαστεί ύφασμα συνθετικότατο που μολύνει το περιβάλλον για να φτιαχτεί, μολύνει και για να καταστραφεί όταν το πετάξουμε. Γι αυτό παρακαλώ μάθετε να λέτε τα πράγματα με το όνομά τους- 'faux leopard' ονομάζω κι εγώ το αγαπημένο μου παλτό, ραμένο σε αληθινούς Λονδρέζους γουναράδες του '60 που μου πηγαίνει και το απολαμβάνω αψηφώντας τους φανατικότερους της PETA, αλλά 'οικολογικό' δε θα τολμούσα να ισχυριστώ πως είναι.

Μα ας γυρίσουμε στο φλέγον:Τη γούνα δεν τα χρειαζόμαστε πια. Έχουμε θέρμανση, έχουμε αυτοκίνητα, δεν ταξιδεύουμε με ανοιχτό έλκηθρο στα χιόνια και έχουμε και ντοκιμαντέρ που μας δείχνουν την πραγματικότητα και θα ήταν κτηνωδία να προσποιηθούμε άγνοια. Όσο κι αν τη φορέσουν οι (ξένες πια) τηλεπερσόνες κι οι τραγουδίστριες, παρακαλώ αντισταθείτε. 

__________________________________

Naomi Campell: Google
J Lopez: google, 
Κim Kardashian: google
Lady Gaga,στη Σούπα μου:MmeKastell.soup

*PETA (People for the Ethical Treatment of Animals) peta.org

Για την πίπα του Άη Βασίλη

Ο Santa Claus ―από το Νικολάους δηλαδή Νικόλαος― μας ήρθε από μύθους των γερμανικών φυλών και με τον εκχριστιανισμό ενσωματώθηκε στη νέα θρησκεία και έγινε ο Άγιος με τα δώρα που έρχεται στα παιδιά όπως οι Μάγοι της (φανταστικής) 24ης Δεκεμβρίου πήγαν στο μικρό Χριστό. Κράτησε με τη χοντρή κοιλιά και το πρόσχαρο γέλιο την παλιά του μορφή που δε μοιάζει με αποστεωμένους Χριστιανικούς Αγίους, όπως κράτησε και το λαμπρό ουράνιο έλκηθρο.

Μύθος της εποχής μας είναι ότι τον κατασκεύασε η Coca Cola― που όντως τον διόρισε εκπρόσωπο και πρεσβευτή της κι εργάζεται σκληρά γι αυτήν κάθε Δεκέμβριο― αλλά τον παχουλό γέροντα με τη γενειάδα και τα κατακόκκινα τον συναντάμε ήδη από το 19^ο αιώνα στη Βόρεια Αμερική όπου ο μύθος διαδόθηκε κυρίως λόγω ενός δημοφιλούς ποιήματος ("A Visit From St. Nicholas του Clement Clarke Moore) το οποίο εικονογράφησε ο επιτυχημένος πολιτικός σκιτσογράφος Thomas Nast). Στο Ναστ χρωστάμε την εικόνα που γνωρίζουμε με τα γυαλάκια και την πίπα που τον περασμένο αιώνα έγινε τσιγαράκι.

Και γι' αυτή την πίπα θα σας μιλήσω σήμερα διότι με διασκέδασε.

Από τον Οκτώβριο του 2012 ξέσπασε το ζήτημα στην Αμερική όταν μια καναδική εταιρία αποφάσισε να αφαιρέσει την πίπα αφού τα τελευταία χρόνια, λίγο με τα σκανδαλάκια παιδεραστών Αη Βασίληδων που ευνοημένοι από την υποχρεωτική μεταμφίεση έπιαναν δουλειά σε μαγαζιά όπου ανενόχλητοι χαϊδολογούσαν τα παιδάκια μπροστά σε ανυποψίαστους γονείς, λίγο με τις αλλεπάλληλες συζητήσεις περί 'role models' και το αναμφισβήτητο γεγονός ότι ο Santa έχει πολλά ζητήματα να λύσει ώσπου να θεωρηθεί υγιής για τα μέτρα της εποχής μας, ο παλιός καλός Σάντα απέκτησε προβλήματα image αφού πλέον σχολιάζεται το πάχος του και η επιμονή του να μην κόψει το κάπνισμα.

Έτσι η εταιρία είχε τη φαεινή ιδέα να τον εκσυγχρονίσει αφαιρώντας το τσιγάρο (ή πίπα) από την εικόνα αλλά και το συγκεκριμένο στίχο από το κλασικό ποίημα υποστηρίζοντας ότι είναι ξεπερασμένα αφού τα ΜΜΕ πια απαγορεύουν αναφορές στο κάπνισμα, ιδίως στην παιδική ζώνη. Εξ άλλου υπάρχουν πολλά προηγούμενα όπως π.χ. ένα περιττό χορταράκι στο στόμα  του Λούκυ Λουκ  που οι παλιότεροι θυμόμαστε ότι στα αρχικά σχέδια ήταν το λεπτό άφιλτρο τσιγαράκι που δεν αποχωριζόταν ποτέ διότι έστριβε ή κάπνιζε ακόμα και πάνω στη Ντόλυ του.

Προς μεγάλη μου χαρά αντέδρασε η Ένωση των Βιβλιοθηκών (American Library Association)  που διαφωνεί με τη λογοκρισία και το πολιτικά ορθό που συσκοτίζει την ιστορική μας γνώση και άρχισε η διαμάχη.

Οι Βιβλιοθήκες έχουν δίκιο αλλά δεν πιστεύω να νικήσουν. Εκτός.. εκτός αν βρεθεί παραθυράκι. Διότι ήδη εμφανίστηκε το επιχείρημα πως ο Άγιος δεν καπνίζει ταμπάκο αλλά την απόλυτα νόμιμη (σε κάποιες Πολιτείες) και ευεργετική Κάνναβη, κι απόδειξη η καλή του διάθεση, το κέφι και το γέλιο του όσο κι η χοντρή κοιλιά που τι άλλο δείχνει από μια ασυνήθιστη για την ηλικία του κλίση προς τα κουλουράκια λόγω μαστουρο-υπογλυκαιμίας (αγγλιστί 'the munchies').

_________________________________

Αριστερά το πρώτο σκίτσο του Thomas Nast 

Το ποίημα ολόκληρο: wiki/A_Visit_From_St._Nicholas

Για την αλλαγή του στίχου και την αντίδραση:inquisitr377449

Ένα βράδυ εμείς οι Bloggers στα Εξάρχεια (κι ύστερα διέσχισα τα σύννεφα)

Επέστρεψα!

Και για κάποιο μυστήριο λόγο δε δουλεύει το blue tooth και τη μια και μοναδική ανωτέρω φωτογραφία την απέκτησα με email προς εμέ(που το κινητό μου με πληροφορεί κόστισε €1).

Κόστισε και ώρες η προσπάθειά μου να βρω τη ρύθμιση, όμως γι αυτό δεν πρόλαβα να σας πω για τη Μπλογγεροσυνάντησή μας (ή άλλα συνταρακτικά που διαδραματίστηκαν στην Αθηναϊκή μου εβδομάδα).

Είδα αγαπημένους πήγα στο Θέατρο κι έκανα βόλτα στο συκοφαντημένο κέντρο μα αυτά αλλού και πιο μετά.

Οι συμμπλόγγερς μετά τη Συνάντησή μας δεν είναι λαλίστατοι όπως περίμενα γι αυτό θα κάνω την καταγραφή.

Πρωτοβουλία του Χωστήρα που πάντα μάς ενώνει μέσω αναφορών και παρουσιάσεων στα άρθρα του.

Σε ένα μαγαζί της Πλατείας Εξαρχείων που επειδή κανείς δεν είχε το τηλέφωνό μου θα το έχανα αν η Vicky δε μου έστελνε μήνυμα στο Facebook (στο οποίο δεν ήμασταν 'φίλες'- εμείς οι σοβαροί bloggers δεν επικοινωνούμε με καλημερίσματα και μπανεράκια αλλά με σχόλια αλλού και με τα άρθρα μας).

Έφτασα αργά λοιπόν και τους πέτυχα όλους μαζεμένους.

Ο tommy stark  γενναιόδωρος και ευγενής μάς μίλησε θερμά για τη γιαγιά του και με το Φίδη είπαν και επαγγελματικά.

Ο Φίδης μίλησε για τον Ωρωπό τόσο εκτενώς που ο Χωστήρας που είχε χάσει την αρχή ρώτησε για ποια χώρα λέγαμε· η_Λεύκη_η_Φλου με το γέλιο της συμμετείχε από την άλλη πλευρά του τραπεζιού μα δεν ακουγόταν πολύ τι έλεγε κι όταν σηκωθήκαμε αποκαλύφθηκε η ηγεμονικά ψηλή κορμοστασιά της (και στην κουβέντα αργότερα μια σχέση με το μπάσκετ που λόγω αγνοίας μου και σεβασμού ανωνυμίας θα μείνει ασαφής).

Ο Πάρταλος (εις εκ των δύο Παρταλιών αλλά ο άλλος εγκατέλειψε από καιρό οπότε ο εις πια επισήμως ονομάζεται Παρτάλια) είναι ευγενής και προσηνής μα ήταν μακριά μου και εντόνως απασχολημένος με τη Vicky διότι ο έρωτας δεν κρύβεται. Έκρυψαν όμως τα γενέθλιά της που τα ανακάλυψα στο Facebook αφού επέστρεψα (και εν τω μεταξύ είχε δεχθεί το Αίτημα Φιλίας μου, άρα δεν την απογοήτευσα μέχρι μπλοκαρίσματος).

Ήταν επίσης ο Μασίστας και ο Μενέλαος (a.k.a. Focking Hell) που δεν έχει blog μα έντονη ιντερνετική παρουσία και μας αφηγήθηκε περιστατικά με φίλο του αδελφού του τόσο χοντρό που η φωτογραφία του δε χωρά σε screen.

Έφυγαν πρώτοι κι έμεινε η Μαντάμ με τον tommy με τη στεντόρεια φωνή (κοινώς: 'κατέβασε το volume παλικάρι μου'), το Φίδη με χακερίστικο μαύρο trench coat που έφερνε στο νου τους Black Anonymous (ή, για να το κάνω απλό, αυτό που οι αδαείς θα περιέγραφαν ως Matrix) και τον ακούραστο Χωστήρα (που, άυπνος, είχε ταξιδέψει την προηγουμένη νύχτα για να μας δει).

― Αν πιείτε μπάφους δεν είμαι μέσα, είπε ο Φίδης.

Δεν είναι για μπάφους, του εξήγησαν, μόνο να αλλάξουμε περιβάλλον. Πεινούσε ο Φίδης, σταματήσαμε για σάντουϊτς,  διαφωνήσαμε περί καταγωγής/παραγωγής παστουρμά/καβουρμά, αναφέρθηκε το αναπόφευκτο 'βρώμικο' και πού θα βρεις το καθαρότερο και νοστιμότερο και αφού αποχαιρετήσαμε τη Λεύκη_ και τους Εραστές ζήτησε η Μαντάμ να πάμε να τα πούμε κάπου ήσυχα πριν φύγουν οι τρεις για χεβυμεταλλάδικα όργια με τις, απαραίτητες στο Χωστήρα, Ρωσίδες. Gentlemen όντες (όπως κι αργότερα που με έβαλαν στο ταξί) με διαβεβαίωσαν ότι η βραδιά θα πέθαινε όταν θα αναχωρούσα και, ως κυρία, προσποιήθηκα ότι τους πιστεύω.

Ανεβήκαμε λοιπόν στο παταράκι της Ίντριγκας (όπου με είχε πάει κι ο αγαπημένος πρωτοβάθμιος συγγενής πριν τρία βράδια) κι εκεί πιο intimate απόλαυσα το Φίδη σε εμπαθή και έξυπνο μονόλογο περί βλακείας των κριτικών κι ανωτερότητας των Bad-Ass Movies και συζητήσαμε περί των βελτιώνων της Τραγωδίας (διότι Αριστοτέλεια γνώση* είχαν οι πρώτοι που έφτιαξαν το Χόλυγουντ) δηλαδή περί του Από Μηχανής Θεού και της απόλυτης βλακείας του επιχειρήματος πως η ταινία είναι κακή διότι 'ρε μαλάκα αυτά δε γίνονται στη ζωή'.

―Γι αυτό και βλέπεις σινεμά, ηλίθιε (σας απαντά ο Φίδης).

Ο Tommy θυμήθηκε και το στρατό, αλλά δεν τα συγκράτησα και (το 'χω αυτό) ζήτησα να τα πουν όταν θα φύγω διότι είναι άκρως βαρετά και πάντα ίδια όπως όταν γυναίκες πιάνουν να σου διηγηθούν πώς γέννησαν (Σημαντικές σημαδιακές εμπειρίες για τον αφηγητή, πανομοιότυπα πληκτικές για τον ακροατή).

Ο Φίδης όμως δεν έπινε, οδηγούσε (ως τον Ωρωπό που λέγαμε) και   ο Χωστήρας (μια και δεν είχε κοντά Ρωσίδες) ήταν πια κουρασμένος.

Με έβαλαν ευγενικά σ΄ένα ταξί (όπως σας είπα) και γύρισα στο σπίτι μου. Για τα υπόλοιπα αγνοώ, όπως και για την άλλη τη βραδιά της επομένης (επειδή τότε μόνο θα μπορούσε ο Alza) στην οποία δυστυχώς δε μπόρεσα να πάω διότι είχα πρόσκληση να πάω στο Θέατρο με ένα ξενύχτι που κράτησε τόσο που παραλίγο να χάσω το τελευταίο αεροπλάνο προς το νησί και να αφήσω Κύριο Kastell και σκύλο να μελαγχολούν μόνοι κι αστόλιστοι τα Χριστούγεννα (μολονότι αυτό κάνω anyway τώρα που γράφω στο δωμάτιό μου με τις ώρες αλλά, επειδή ήρθα, στόλισε ο Κύριος Kastell και χάρηκε κι ο σκύλος).

Οι bloggers (και ιντερνετικές περσόνες) που ανέφερα δεν είναι πολλοί, είμαστε περισσότεροι οι αληθινοί bloggers ['αληθινοί' bloggers,    μπορεί να είναι και τα ξαδελφάκια μας του wordpress αλλά δεν είναι κάποια αδελφάκια μας που έχουν blogspot αλλά έχουν και διαφήμιση ή πληρώνονται για να γράψουν το 'blog' τους ή ανήκουν αυτοί και το 'blog' τους σε εταιρίες ή εκδοτικούς Οργανισμούς]. Είμαστε περισσότεροι και είμαστε σκορπισμένοι σε όλη τη γη ανεξαρτήτως γλώσσας στην οποία γράφουμε μα εκτός του εμποδίου της απόστασης έχουμε κι άλλα σοβαρότερα που εμποδίζουν συναντήσεις. Διότι οι πιο πολλοί γράφουμε με ψευδώνυμα κατασκευάζοντας την persona που ανέφερα πιο πάνω και επίτευγμα συχνά δεν είναι το ίδιο το κείμενο (όπως σε ένα λογοτεχνικό βιβλίο) αλλά η συνολική προσωπικότητα που δημιουργείται από το κατασκευασμένο προσωπείο σε blogs και chats και σχόλια. Κάποιοι δε θέλουν να χαλάσει αυτό που δημιούργησαν, άλλοι φοβούνται την απογοήτευση που θα προκαλέσει η φυσική τους παρουσία κι η πραγματική φωνή τους, άλλοι απλώς (όπως κάποιος μας δήλωσε πριν μέρες) δεν έχουν όρεξη να συναντηθούν με κανένα μας διότι στην ουσία μάλλον μας αντιπαθούν ή, όπως το έθεσε ο Master που προσεκλήθη αλλά δεν ήρθε:

 «με την πλειοψηφία σας δε θα ήθελα να έχω καμιά επαφή "in real life".

Εδώ, στο blogger, νόμιζα ότι αναρτούμε απόψεις και γνώσεις σε ένα οργανωμένο σύστημα ιστότοπων. Εγώ έτσι λειτουργώ. Και έτσι απαιτώ, ΑΠΑΙΤΩ λέω, να λειτουργείτε και εσείς εδώ μέσα έτσι. Μη σκεφτείτε καν ότι θα ήθελα να σας γνωρίσω, να σας την πέσω, ή έστω να σας στείλω ένα mail. Αν πιστεύω ότι αξίζει, μπορεί και να το κάνω. Μπορεί και να το έχω ήδη κάνει, που ξέρεις;

Αν λοιπόν δεν μπορούμε να ζήσουμε με αυτό το πρότυπο, ας αρχίσουν τα bans. Εγώ μια φορά είμαι ξεκάθαρος. Απαιτώ να φέρεστε σε αυτό το ιστολόγιο σαν να είναι ένα γαμημένο ιστολόγιο. Δε με ξέρετε και δε σας ξέρω, αν θυμάστε. Σχόλια επί των απόψεων είναι πάντα δεκτά. Χιούμορ με τη μάνα μου είναι επίσης δεκτό.

Όμως, δεν ήρθα εδώ για να γνωρίσω κόσμο και θεωρώ πρέπον και δέον να με αντιμετωπίζετε βάσει της ιντερνετικής μου περσόνας, αγνοώντας τελείως τον εαυτό μου. ΔΕ ΜΕ ΞΕΡΕΤΕ ΛΕΩ! Έτσι προσπαθώ να κάνω και εγώ, αλλά μου εκδίδεστε μες στη μάπα. ΔΕ ΣΑΣ ΞΕΡΩ ΛΕΩ. Δεν ασχολήθηκα ποτέ με κανέναν παραπάνω από όσο μου επέτρεψε η δική του ιντερνετική περσόνα. Γιατί δε με αφήνετε στην ησυχία μου; Προσπαθείτε να μπλέξετε την "real life" με το ίντερνετ, το οποίο είναι σε ένα βαθμό κατανοητό, αλλά όχι σεβαστό σε ένα site που αφορά καθαρά και μόνο την ανταλλαγή πληροφοριών και απόψεων...»

Πράγμα απολύτως θεμιτό και σεβαστό. Γι αυτό κι από συναντήσεις τέτοιες δεν έχουμε φωτογραφίες- εκτός και αν φοράμε μάσκες (Guy Fawkes ή άλλες).

Σεβαστό όμως και το θάρρος ημών που τολμήσαμε να τσαλακώσουμε το δημιούργημά μας και με ένα πιο post modern τρόπο, όπως το Παρτάλι που σχολιάζοντας με άφατο cool τα ανωτέρω έγραψε: «Θα συμφωνήσω μαζί σου επειδή και εγώ θέλω να διατηρήσω μια ιντερνετική περσόνα που καμία σχέση δεν έχει με την πραγματική (στην πράξη είμαι πολύ πιο βαρετός)..» αλλά τόλμησε τη συνάντηση.

Το blogging (από το weblog που μετονομάστηκε σε wee-log, ελληνικά Ιστολόγιο) επινοήθηκε  το 1997 ως ένας τρόπος άμεσης κι ελεύθερης δημοσιογραφίας που ως ανώνυμη θα ελευθερωνόταν από κρατικούς νομικούς περιορισμούς. Αρχή ύψιστη λοιπόν του καθαρού blogging είναι η ανωνυμία― γι αυτό προδίδουν την ασχετοσύνη τους όσοι στα σχόλια συγχέουν την ανωνυμία με τη δειλία,  μα αυτό είναι άλλο θέμα που θέλει εκτενέστερη ανάλυση. 

Είναι βραδιά των Χριστουγέννων με τεράστιο φεγγάρι και―όπως  κάθε blogger χαίρεται να διατυμπανίζει― έτσι κι εγώ έχω πολλά ενδιαφέροντα να κάνω οπότε σας αφήνω τώρα.

Εάν δεν είστε bloggers και βαρεθήκατε, λυπάμαι.  Για μας είναι ενδιαφέρουσα και ιντριγκαριστική τούτη η 'physical'  πλευρά με ανθρώπους που μας έχουν εκμυστηρευτεί πολλά κι έχουμε οικειότητα με την persona τους την διαδικτυακή  μονάχα ενώ στο δρόμο (στην καλύτερη) θα τους προσπερνούσαμε.
Εάν είστε blogger συνάδελφοι συμπότες (που ήσασταν στη συνάντηση) τώρα που έσπασα λίγο τον πάγο γράψτε κι εσείς τις εντυπώσεις σας ή, έστω, σχολιάστε!

_______________

H εικόνα 
άσχετη αλλά είναι αυτή που σας έλεγα από την αεροπορική επιστροφή μου― κι ώσπου να φτιάξω το blue tooth αυτές θα βάζω..

* Στην Ποιητική ο Αριστοτέλης έδωσε τον πασίγνωστο ορισμό της Τραγωδίας "εστὶν οὖν τραγωδία μίμησις πράξεως σπουδαίας καὶ τελείας.."  με διάρκεια συγκεκριμένη, λόγο γλυκό και σκοπό την κάθαρση μέσω του φόβου και της συμπάθειας που προκαλεί στο θεατή.

Η Τραγωδία έχει ήρωες 'βελτίωνες' του θεατή, η Κωμωδία έχει 'χείρονες' .

[Σχετικά, εκτός του ίδιου του Αριστοτέλη συστήνω το εξαιρετικό βιβλιαράκι:' Το ζώον και το τέρας: Ποιητική και υποκριτική λειτουργία του αρχαίου ελληνικού δράματος" του Τάσου Λιγνάδη.]

Συντέλεια θέλατε; Υπάρχει τρόπος

Μου τηλεφώνησαν ότι δεν ήρθε το Τέλος. Δεν έγινε η Συντέλεια, οι Μάγιας όπως δεν προέβλεψαν το δικό τους τέλος έτσι δεν κατάφεραν να προβλέψουν και το δικό μας. Έκπληξη;

Όχι βέβαια.

Εκπλήσσομαι όμως με τους απογοητευμένους. Από τηλέφωνο αλλά και διαδικτυακά ακούω απογοητευμένους που είμαστε εδώ ακόμα.

Σας έχω νέα λοιπόν. Αν τόσο το ποθείτε, υπάρχει τρόπος εύκολος, παλιός, δοκιμασμένος. Λέγεται αυτοκτονία κι είναι μια έντιμη έξοδος όταν δε μάς αρέσει πια η ζωή. Έντιμη επειδή παίρνουμε μόνοι την ευθύνη, τελειώνουμε τον κόσμο μας συνειδητά και ώριμα και- κυρίως- δεν καταστρέφουμε παρά τον εαυτό μας.

Νόμιζα ότι το γνωρίζαμε όλοι:

Υπάρχει ο Κόσμος όσο υπάρχω εγώ. Αν πάψω να τον ζω ο Κόσμος μου πεθαίνει.

Από την άλλη, αν επιλέξατε ζωή μην υποκρίνεστε πως ζείτε με το ζόρι σαν κάτι κακομαθημένα που ρωτούν 'Μάνα γιατί με γέννησες'. Ζήστε ή πεθάνετε – δικός σας ο δικός σας κόσμος. Ή, όπως το είπε ο Auden καθαρά:

Αν θέλουμε να ζήσουμε

"we'd better start at once to try;

 If we don't it doesn't matter,

but we'd better start to die"

(Αν δηλαδή, το θέλουμε να ζήσουμε καλό είναι να αρχίσουμε αμέσως να το προσπαθούμε. Αν πάλι δεν το θέλουμε- όχι πως έχει σημασία- αλλά καλό είναι να ξεκινήσουμε να αποχωρούμε).

__________________________________________________

Για το όλο θέμα αναλυτικά: en.wikipedia.org/wiki/2012_phenomenon

Αν θέλετε ακόμα εξηγήσεις για το πώς παρεξηγήθηκε το Ημερολόγιο των Maya και πέσαμε σε καταστροφολογική ερμηνεία: nationalgeographic

Η άλλη αστρολογικότερη εκδοχή είναι ότι σήμερα δεν επρόκειτο για Τέλος μα Αρχή, του Πέμπτου Ήλιου (κατά τους Μάγια): WashingtonTimes

Για λογικότερη εκδοχή, μην το ξεχνάμε ότι η 21η  Δεκεμβρίου (ετησίως) θεωρείται ούτως ή άλλως μαγική από πολλές αρχαίες θρησκείες:  Η Πιο Σκοτεινή Ημέρα ― Χριστούγεννα, Σατουρνάλια και Χειμερινό Ηλιοστάσιο

Κι αν τη ζωή μου αλλού τη ρήμαξα, δική μου Αθήνα

Πολύ συγκινημένη στην Αθήνα, είδα όσους αγαπώ από την οικογένειά μου. Με τον καιρό, το συζητούσα στο τηλέφωνο πριν λίγο με μια φίλη, μαθαίνεις να αφαιρείς, να ξεσκαρτάρεις και να μη χάνεις ούτε ένα λεπτό για άλλους κι άλλα.

Ξυπνώ αργά, ως συνήθως, και τα μισά της λίστας δεν τα πρόλαβα. Γι αυτό, αν θέλω να επισκευάσω τα τακούνια και την πέννα μου, αν θέλω να έχω αύριο καλό καφέ στο σπίτι και να προλάβω μια παράσταση το βράδυ θα πρέπει να βιαστώ. Ώρες το λέω αλλά δε γίνεται.

Σε κάθε βήμα συναντώ παλιά βιβλία των παππούδων μου, γράμματα φίλων, πίνακες φτιαγμένους σε παρέες άλλων εποχών κι ένα ντουλάπι κλειδωμένο με τα ημερολόγιά μου (που δε θα το ανοίξω).

Κι αυτά εντός.

Έξω άλλα, πιο πολλά. Θα προσπεράσω το παλιό οικογενειακό μου σπίτι, εκεί όπου μεγάλωσα, το άλλο στη γωνία της Διδότου όπου γεννήθηκα, και απ' τα μπαράκια της Δελφών (εκεί άλλες αναμνήσεις) διαγωνίως απέναντι θα αποφύγω στη Σταΐκου το γωνιακό που ήταν το σχολείο του παππού μου, η 'Σχολή Φωτοπούλου' που ακόμα έχει απ' έξω νεραντζιές με τις οποίες τα παιδιά έπαιζαν νεραντζοπόλεμο  και ο παππούς μου (λένε) δεν τους μάλωσε παρά τη μια μοναδική φορά που το έκαναν για κράξιμο διότι περνούσε ο Σάμης ο Αλαφογιάννης, ζωγράφος gay και μοντέλο (τότε) στην Καλών Τεχνών.

Περνώ από σπίτια που θυμάμαι σα ταβέρνες με πριονίδι και εργένηδες τα μεσημέρια, περνώ τα πλούσια που φτώχυναν, τα θυρωρεία που έγιναν 'μπουτίκ', τη σχολή του μπαλέτου μου, τη 'Γαλλική Ακαδημία' στη Μασσαλίας, καικάθε στενό, κάθε παράθυρο και μια ανάμνηση ώστε γίνεται βαρύ, πικρό και έντονο το πιο απλό, το πιο κοινό και απαραίτητο―που σήμερα, επειγόντως, είναι το να πάω για επισκευή τις μπότες μου με τα λιωμένα τακουνάκια.

Η πόλη τούτη δε με 'ακολουθεί', όπως έλεγε ο Καβάφης, διότι την αρνήθηκα. Βρήκα και δρόμο και οδό και τη ζωή μου αλλού επέλεξα να τη ρημάξω. Τη φέρω μέσα μου όμως γι αυτό θερμά παρακαλώ,

να την προσέχετε!

___________

Εικόνα: 

Το σπίτι μου στην Αθήνα

Του Καβάφη 'Η Πόλις' :

Είπες· «Θα πάγω σ’ άλλη γη, θα πάγω σ’ άλλη θάλασσα.

Μια πόλις άλλη θα βρεθεί καλλίτερη από αυτή.

Κάθε προσπάθεια μου μια καταδίκη είναι γραφτή·

κ’ είν’ η καρδιά μου — σαν νεκρός — θαμένη.

Ο νους μου ως πότε μες στον μαρασμόν αυτόν θα μένει.

Όπου το μάτι μου γυρίσω, όπου κι αν δω

ερείπια μαύρα της ζωής μου βλέπω εδώ,

που τόσα χρόνια πέρασα και ρήμαξα και χάλασα.»

Καινούριους τόπους δεν θα βρεις, δεν θάβρεις άλλες θάλασσες.

Η πόλις θα σε ακολουθεί. Στους δρόμους θα γυρνάς

τους ίδιους. Και στες γειτονιές τες ίδιες θα γερνάς·

και μες στα ίδια σπίτια αυτά θ’ ασπρίζεις.

Πάντα στην πόλι αυτή θα φθάνεις. Για τα αλλού — μη ελπίζεις—

δεν έχει πλοίο για σε, δεν έχει οδό.

Έτσι που τη ζωή σου ρήμαξες εδώ

στην κώχη τούτη την μικρή, σ’ όλην την γη την χάλασες.

_______________________________________________