Κι αν τη ζωή μου αλλού τη ρήμαξα, δική μου Αθήνα

Πολύ συγκινημένη στην Αθήνα, είδα όσους αγαπώ από την οικογένειά μου. Με τον καιρό, το συζητούσα στο τηλέφωνο πριν λίγο με μια φίλη, μαθαίνεις να αφαιρείς, να ξεσκαρτάρεις και να μη χάνεις ούτε ένα λεπτό για άλλους κι άλλα.

Ξυπνώ αργά, ως συνήθως, και τα μισά της λίστας δεν τα πρόλαβα. Γι αυτό, αν θέλω να επισκευάσω τα τακούνια και την πέννα μου, αν θέλω να έχω αύριο καλό καφέ στο σπίτι και να προλάβω μια παράσταση το βράδυ θα πρέπει να βιαστώ. Ώρες το λέω αλλά δε γίνεται.

Σε κάθε βήμα συναντώ παλιά βιβλία των παππούδων μου, γράμματα φίλων, πίνακες φτιαγμένους σε παρέες άλλων εποχών κι ένα ντουλάπι κλειδωμένο με τα ημερολόγιά μου (που δε θα το ανοίξω).

Κι αυτά εντός.

Έξω άλλα, πιο πολλά. Θα προσπεράσω το παλιό οικογενειακό μου σπίτι, εκεί όπου μεγάλωσα, το άλλο στη γωνία της Διδότου όπου γεννήθηκα, και απ' τα μπαράκια της Δελφών (εκεί άλλες αναμνήσεις) διαγωνίως απέναντι θα αποφύγω στη Σταΐκου το γωνιακό που ήταν το σχολείο του παππού μου, η 'Σχολή Φωτοπούλου' που ακόμα έχει απ' έξω νεραντζιές με τις οποίες τα παιδιά έπαιζαν νεραντζοπόλεμο  και ο παππούς μου (λένε) δεν τους μάλωσε παρά τη μια μοναδική φορά που το έκαναν για κράξιμο διότι περνούσε ο Σάμης ο Αλαφογιάννης, ζωγράφος gay και μοντέλο (τότε) στην Καλών Τεχνών.

Περνώ από σπίτια που θυμάμαι σα ταβέρνες με πριονίδι και εργένηδες τα μεσημέρια, περνώ τα πλούσια που φτώχυναν, τα θυρωρεία που έγιναν 'μπουτίκ', τη σχολή του μπαλέτου μου, τη 'Γαλλική Ακαδημία' στη Μασσαλίας, καικάθε στενό, κάθε παράθυρο και μια ανάμνηση ώστε γίνεται βαρύ, πικρό και έντονο το πιο απλό, το πιο κοινό και απαραίτητο―που σήμερα, επειγόντως, είναι το να πάω για επισκευή τις μπότες μου με τα λιωμένα τακουνάκια.

Η πόλη τούτη δε με 'ακολουθεί', όπως έλεγε ο Καβάφης, διότι την αρνήθηκα. Βρήκα και δρόμο και οδό και τη ζωή μου αλλού επέλεξα να τη ρημάξω. Τη φέρω μέσα μου όμως γι αυτό θερμά παρακαλώ,

να την προσέχετε!

___________

Εικόνα: 

Το σπίτι μου στην Αθήνα

Του Καβάφη 'Η Πόλις' :

Είπες· «Θα πάγω σ’ άλλη γη, θα πάγω σ’ άλλη θάλασσα.

Μια πόλις άλλη θα βρεθεί καλλίτερη από αυτή.

Κάθε προσπάθεια μου μια καταδίκη είναι γραφτή·

κ’ είν’ η καρδιά μου — σαν νεκρός — θαμένη.

Ο νους μου ως πότε μες στον μαρασμόν αυτόν θα μένει.

Όπου το μάτι μου γυρίσω, όπου κι αν δω

ερείπια μαύρα της ζωής μου βλέπω εδώ,

που τόσα χρόνια πέρασα και ρήμαξα και χάλασα.»

Καινούριους τόπους δεν θα βρεις, δεν θάβρεις άλλες θάλασσες.

Η πόλις θα σε ακολουθεί. Στους δρόμους θα γυρνάς

τους ίδιους. Και στες γειτονιές τες ίδιες θα γερνάς·

και μες στα ίδια σπίτια αυτά θ’ ασπρίζεις.

Πάντα στην πόλι αυτή θα φθάνεις. Για τα αλλού — μη ελπίζεις—

δεν έχει πλοίο για σε, δεν έχει οδό.

Έτσι που τη ζωή σου ρήμαξες εδώ

στην κώχη τούτη την μικρή, σ’ όλην την γη την χάλασες.

_______________________________________________