Ένα βράδυ εμείς οι Bloggers στα Εξάρχεια (κι ύστερα διέσχισα τα σύννεφα)

Επέστρεψα!

Και για κάποιο μυστήριο λόγο δε δουλεύει το blue tooth και τη μια και μοναδική ανωτέρω φωτογραφία την απέκτησα με email προς εμέ(που το κινητό μου με πληροφορεί κόστισε €1).

Κόστισε και ώρες η προσπάθειά μου να βρω τη ρύθμιση, όμως γι αυτό δεν πρόλαβα να σας πω για τη Μπλογγεροσυνάντησή μας (ή άλλα συνταρακτικά που διαδραματίστηκαν στην Αθηναϊκή μου εβδομάδα).

Είδα αγαπημένους πήγα στο Θέατρο κι έκανα βόλτα στο συκοφαντημένο κέντρο μα αυτά αλλού και πιο μετά.

Οι συμμπλόγγερς μετά τη Συνάντησή μας δεν είναι λαλίστατοι όπως περίμενα γι αυτό θα κάνω την καταγραφή.

Πρωτοβουλία του Χωστήρα που πάντα μάς ενώνει μέσω αναφορών και παρουσιάσεων στα άρθρα του.

Σε ένα μαγαζί της Πλατείας Εξαρχείων που επειδή κανείς δεν είχε το τηλέφωνό μου θα το έχανα αν η Vicky δε μου έστελνε μήνυμα στο Facebook (στο οποίο δεν ήμασταν 'φίλες'- εμείς οι σοβαροί bloggers δεν επικοινωνούμε με καλημερίσματα και μπανεράκια αλλά με σχόλια αλλού και με τα άρθρα μας).

Έφτασα αργά λοιπόν και τους πέτυχα όλους μαζεμένους.

Ο tommy stark  γενναιόδωρος και ευγενής μάς μίλησε θερμά για τη γιαγιά του και με το Φίδη είπαν και επαγγελματικά.

Ο Φίδης μίλησε για τον Ωρωπό τόσο εκτενώς που ο Χωστήρας που είχε χάσει την αρχή ρώτησε για ποια χώρα λέγαμε· η_Λεύκη_η_Φλου με το γέλιο της συμμετείχε από την άλλη πλευρά του τραπεζιού μα δεν ακουγόταν πολύ τι έλεγε κι όταν σηκωθήκαμε αποκαλύφθηκε η ηγεμονικά ψηλή κορμοστασιά της (και στην κουβέντα αργότερα μια σχέση με το μπάσκετ που λόγω αγνοίας μου και σεβασμού ανωνυμίας θα μείνει ασαφής).

Ο Πάρταλος (εις εκ των δύο Παρταλιών αλλά ο άλλος εγκατέλειψε από καιρό οπότε ο εις πια επισήμως ονομάζεται Παρτάλια) είναι ευγενής και προσηνής μα ήταν μακριά μου και εντόνως απασχολημένος με τη Vicky διότι ο έρωτας δεν κρύβεται. Έκρυψαν όμως τα γενέθλιά της που τα ανακάλυψα στο Facebook αφού επέστρεψα (και εν τω μεταξύ είχε δεχθεί το Αίτημα Φιλίας μου, άρα δεν την απογοήτευσα μέχρι μπλοκαρίσματος).

Ήταν επίσης ο Μασίστας και ο Μενέλαος (a.k.a. Focking Hell) που δεν έχει blog μα έντονη ιντερνετική παρουσία και μας αφηγήθηκε περιστατικά με φίλο του αδελφού του τόσο χοντρό που η φωτογραφία του δε χωρά σε screen.

Έφυγαν πρώτοι κι έμεινε η Μαντάμ με τον tommy με τη στεντόρεια φωνή (κοινώς: 'κατέβασε το volume παλικάρι μου'), το Φίδη με χακερίστικο μαύρο trench coat που έφερνε στο νου τους Black Anonymous (ή, για να το κάνω απλό, αυτό που οι αδαείς θα περιέγραφαν ως Matrix) και τον ακούραστο Χωστήρα (που, άυπνος, είχε ταξιδέψει την προηγουμένη νύχτα για να μας δει).

― Αν πιείτε μπάφους δεν είμαι μέσα, είπε ο Φίδης.

Δεν είναι για μπάφους, του εξήγησαν, μόνο να αλλάξουμε περιβάλλον. Πεινούσε ο Φίδης, σταματήσαμε για σάντουϊτς,  διαφωνήσαμε περί καταγωγής/παραγωγής παστουρμά/καβουρμά, αναφέρθηκε το αναπόφευκτο 'βρώμικο' και πού θα βρεις το καθαρότερο και νοστιμότερο και αφού αποχαιρετήσαμε τη Λεύκη_ και τους Εραστές ζήτησε η Μαντάμ να πάμε να τα πούμε κάπου ήσυχα πριν φύγουν οι τρεις για χεβυμεταλλάδικα όργια με τις, απαραίτητες στο Χωστήρα, Ρωσίδες. Gentlemen όντες (όπως κι αργότερα που με έβαλαν στο ταξί) με διαβεβαίωσαν ότι η βραδιά θα πέθαινε όταν θα αναχωρούσα και, ως κυρία, προσποιήθηκα ότι τους πιστεύω.

Ανεβήκαμε λοιπόν στο παταράκι της Ίντριγκας (όπου με είχε πάει κι ο αγαπημένος πρωτοβάθμιος συγγενής πριν τρία βράδια) κι εκεί πιο intimate απόλαυσα το Φίδη σε εμπαθή και έξυπνο μονόλογο περί βλακείας των κριτικών κι ανωτερότητας των Bad-Ass Movies και συζητήσαμε περί των βελτιώνων της Τραγωδίας (διότι Αριστοτέλεια γνώση* είχαν οι πρώτοι που έφτιαξαν το Χόλυγουντ) δηλαδή περί του Από Μηχανής Θεού και της απόλυτης βλακείας του επιχειρήματος πως η ταινία είναι κακή διότι 'ρε μαλάκα αυτά δε γίνονται στη ζωή'.

―Γι αυτό και βλέπεις σινεμά, ηλίθιε (σας απαντά ο Φίδης).

Ο Tommy θυμήθηκε και το στρατό, αλλά δεν τα συγκράτησα και (το 'χω αυτό) ζήτησα να τα πουν όταν θα φύγω διότι είναι άκρως βαρετά και πάντα ίδια όπως όταν γυναίκες πιάνουν να σου διηγηθούν πώς γέννησαν (Σημαντικές σημαδιακές εμπειρίες για τον αφηγητή, πανομοιότυπα πληκτικές για τον ακροατή).

Ο Φίδης όμως δεν έπινε, οδηγούσε (ως τον Ωρωπό που λέγαμε) και   ο Χωστήρας (μια και δεν είχε κοντά Ρωσίδες) ήταν πια κουρασμένος.

Με έβαλαν ευγενικά σ΄ένα ταξί (όπως σας είπα) και γύρισα στο σπίτι μου. Για τα υπόλοιπα αγνοώ, όπως και για την άλλη τη βραδιά της επομένης (επειδή τότε μόνο θα μπορούσε ο Alza) στην οποία δυστυχώς δε μπόρεσα να πάω διότι είχα πρόσκληση να πάω στο Θέατρο με ένα ξενύχτι που κράτησε τόσο που παραλίγο να χάσω το τελευταίο αεροπλάνο προς το νησί και να αφήσω Κύριο Kastell και σκύλο να μελαγχολούν μόνοι κι αστόλιστοι τα Χριστούγεννα (μολονότι αυτό κάνω anyway τώρα που γράφω στο δωμάτιό μου με τις ώρες αλλά, επειδή ήρθα, στόλισε ο Κύριος Kastell και χάρηκε κι ο σκύλος).

Οι bloggers (και ιντερνετικές περσόνες) που ανέφερα δεν είναι πολλοί, είμαστε περισσότεροι οι αληθινοί bloggers ['αληθινοί' bloggers,    μπορεί να είναι και τα ξαδελφάκια μας του wordpress αλλά δεν είναι κάποια αδελφάκια μας που έχουν blogspot αλλά έχουν και διαφήμιση ή πληρώνονται για να γράψουν το 'blog' τους ή ανήκουν αυτοί και το 'blog' τους σε εταιρίες ή εκδοτικούς Οργανισμούς]. Είμαστε περισσότεροι και είμαστε σκορπισμένοι σε όλη τη γη ανεξαρτήτως γλώσσας στην οποία γράφουμε μα εκτός του εμποδίου της απόστασης έχουμε κι άλλα σοβαρότερα που εμποδίζουν συναντήσεις. Διότι οι πιο πολλοί γράφουμε με ψευδώνυμα κατασκευάζοντας την persona που ανέφερα πιο πάνω και επίτευγμα συχνά δεν είναι το ίδιο το κείμενο (όπως σε ένα λογοτεχνικό βιβλίο) αλλά η συνολική προσωπικότητα που δημιουργείται από το κατασκευασμένο προσωπείο σε blogs και chats και σχόλια. Κάποιοι δε θέλουν να χαλάσει αυτό που δημιούργησαν, άλλοι φοβούνται την απογοήτευση που θα προκαλέσει η φυσική τους παρουσία κι η πραγματική φωνή τους, άλλοι απλώς (όπως κάποιος μας δήλωσε πριν μέρες) δεν έχουν όρεξη να συναντηθούν με κανένα μας διότι στην ουσία μάλλον μας αντιπαθούν ή, όπως το έθεσε ο Master που προσεκλήθη αλλά δεν ήρθε:

 «με την πλειοψηφία σας δε θα ήθελα να έχω καμιά επαφή "in real life".

Εδώ, στο blogger, νόμιζα ότι αναρτούμε απόψεις και γνώσεις σε ένα οργανωμένο σύστημα ιστότοπων. Εγώ έτσι λειτουργώ. Και έτσι απαιτώ, ΑΠΑΙΤΩ λέω, να λειτουργείτε και εσείς εδώ μέσα έτσι. Μη σκεφτείτε καν ότι θα ήθελα να σας γνωρίσω, να σας την πέσω, ή έστω να σας στείλω ένα mail. Αν πιστεύω ότι αξίζει, μπορεί και να το κάνω. Μπορεί και να το έχω ήδη κάνει, που ξέρεις;

Αν λοιπόν δεν μπορούμε να ζήσουμε με αυτό το πρότυπο, ας αρχίσουν τα bans. Εγώ μια φορά είμαι ξεκάθαρος. Απαιτώ να φέρεστε σε αυτό το ιστολόγιο σαν να είναι ένα γαμημένο ιστολόγιο. Δε με ξέρετε και δε σας ξέρω, αν θυμάστε. Σχόλια επί των απόψεων είναι πάντα δεκτά. Χιούμορ με τη μάνα μου είναι επίσης δεκτό.

Όμως, δεν ήρθα εδώ για να γνωρίσω κόσμο και θεωρώ πρέπον και δέον να με αντιμετωπίζετε βάσει της ιντερνετικής μου περσόνας, αγνοώντας τελείως τον εαυτό μου. ΔΕ ΜΕ ΞΕΡΕΤΕ ΛΕΩ! Έτσι προσπαθώ να κάνω και εγώ, αλλά μου εκδίδεστε μες στη μάπα. ΔΕ ΣΑΣ ΞΕΡΩ ΛΕΩ. Δεν ασχολήθηκα ποτέ με κανέναν παραπάνω από όσο μου επέτρεψε η δική του ιντερνετική περσόνα. Γιατί δε με αφήνετε στην ησυχία μου; Προσπαθείτε να μπλέξετε την "real life" με το ίντερνετ, το οποίο είναι σε ένα βαθμό κατανοητό, αλλά όχι σεβαστό σε ένα site που αφορά καθαρά και μόνο την ανταλλαγή πληροφοριών και απόψεων...»

Πράγμα απολύτως θεμιτό και σεβαστό. Γι αυτό κι από συναντήσεις τέτοιες δεν έχουμε φωτογραφίες- εκτός και αν φοράμε μάσκες (Guy Fawkes ή άλλες).

Σεβαστό όμως και το θάρρος ημών που τολμήσαμε να τσαλακώσουμε το δημιούργημά μας και με ένα πιο post modern τρόπο, όπως το Παρτάλι που σχολιάζοντας με άφατο cool τα ανωτέρω έγραψε: «Θα συμφωνήσω μαζί σου επειδή και εγώ θέλω να διατηρήσω μια ιντερνετική περσόνα που καμία σχέση δεν έχει με την πραγματική (στην πράξη είμαι πολύ πιο βαρετός)..» αλλά τόλμησε τη συνάντηση.

Το blogging (από το weblog που μετονομάστηκε σε wee-log, ελληνικά Ιστολόγιο) επινοήθηκε  το 1997 ως ένας τρόπος άμεσης κι ελεύθερης δημοσιογραφίας που ως ανώνυμη θα ελευθερωνόταν από κρατικούς νομικούς περιορισμούς. Αρχή ύψιστη λοιπόν του καθαρού blogging είναι η ανωνυμία― γι αυτό προδίδουν την ασχετοσύνη τους όσοι στα σχόλια συγχέουν την ανωνυμία με τη δειλία,  μα αυτό είναι άλλο θέμα που θέλει εκτενέστερη ανάλυση. 

Είναι βραδιά των Χριστουγέννων με τεράστιο φεγγάρι και―όπως  κάθε blogger χαίρεται να διατυμπανίζει― έτσι κι εγώ έχω πολλά ενδιαφέροντα να κάνω οπότε σας αφήνω τώρα.

Εάν δεν είστε bloggers και βαρεθήκατε, λυπάμαι.  Για μας είναι ενδιαφέρουσα και ιντριγκαριστική τούτη η 'physical'  πλευρά με ανθρώπους που μας έχουν εκμυστηρευτεί πολλά κι έχουμε οικειότητα με την persona τους την διαδικτυακή  μονάχα ενώ στο δρόμο (στην καλύτερη) θα τους προσπερνούσαμε.
Εάν είστε blogger συνάδελφοι συμπότες (που ήσασταν στη συνάντηση) τώρα που έσπασα λίγο τον πάγο γράψτε κι εσείς τις εντυπώσεις σας ή, έστω, σχολιάστε!

_______________

H εικόνα 
άσχετη αλλά είναι αυτή που σας έλεγα από την αεροπορική επιστροφή μου― κι ώσπου να φτιάξω το blue tooth αυτές θα βάζω..

* Στην Ποιητική ο Αριστοτέλης έδωσε τον πασίγνωστο ορισμό της Τραγωδίας "εστὶν οὖν τραγωδία μίμησις πράξεως σπουδαίας καὶ τελείας.."  με διάρκεια συγκεκριμένη, λόγο γλυκό και σκοπό την κάθαρση μέσω του φόβου και της συμπάθειας που προκαλεί στο θεατή.

Η Τραγωδία έχει ήρωες 'βελτίωνες' του θεατή, η Κωμωδία έχει 'χείρονες' .

[Σχετικά, εκτός του ίδιου του Αριστοτέλη συστήνω το εξαιρετικό βιβλιαράκι:' Το ζώον και το τέρας: Ποιητική και υποκριτική λειτουργία του αρχαίου ελληνικού δράματος" του Τάσου Λιγνάδη.]