Βράδυ με φίλη μου πίναμε
ένα μπουκάλι κρασί σε εστιατόριο πλάι στη θάλασσα ενώ τα δυο παιδάκια της έπαιζαν
με άλλα παιδιά. Ξαφνικά βλέπω μια άγνωστη γυναίκα να έχει τραβήξει παράμερα το αγοράκι
και να το χτυπάει. Τρέξαμε βέβαια κι η φίλη μου διαμαρτυρήθηκε.
―Μα δεν έδειρα μόνο
το δικό σας, και ο δικός μου τις έφαγε, απάντησε η γυναίκα.
Απίθανο; Όμως η φίλη
μου δεν το άφησε εκεί, προσπάθησε να της εξηγήσει ότι θα επεμβαίναμε και το «δικό
της» αν έδερνε, ότι ένα παιδί δεν είναι «δικό μας» με την έννοια «του βάζω φωτιά
και το καίω» που είναι τα άψυχα αλλά είναι δικό μας ως ευθύνη και έγνοια.
Τι αποτέλεσμα έφερε
η επέμβασή μας;
Χέρι στη μέση, πόδια
ανοιχτά και με φωνή στεντόρεια:
―Δε θα μου κάνετε μάθημα
ΕΣΕΙΣ που όποιος κι αν κοιτάξει, κυρά μου, θα καταλάβει ποια ξέρει να αναθρέψει παιδί και ποιες όχι, είπε δείχνοντας με το χέρι εμάς τις δύο και το μπουκάλι κρασί που πάγωνε στον ασημένιο
κάδο.
Φαίνεται κατά κάποιο σύστημα αξιών ικανή μάνα σε κάνει το να τρέχεις πίσω από τα νήπια που παίζουν (κι όταν γουστάρεις να τα πλακώνεις και στις φάπες) μα να αναθρέψεις παιδί δε μπορείς αν νοιάζεσαι πώς ντύνεσαι κι αν χαίρεσαι με τη φίλη σου το κρασί σου.
Κι ακόμα, κατάλαβα, ότι το ξύλο στα παιδιά
έχει απαγορευτεί μα, όπως και στα ζώα, πολλοί δεν το βλέπουν σαν έγκλημα. Έγκλημα, όμως, είναι να πίνει μια μάνα κρασί με τη φίλη της.
Και δυστυχώς η συγγνώμη
και το να παραδέχονται το λάθος τους είναι δείγματα πολιτισμού απλησίαστα για πολλούς ανθρώπους γύρω μας.
_________________________
Λίγα σχόλια που ξεχώρισα από τη δημοσίευση του ανωτέρω στο FB
Έχω φάει ξύλο από τον πατριο μου άλλες φορές δίκαια...
Λίγα σχόλια που ξεχώρισα από τη δημοσίευση του ανωτέρω στο FB
_____________________________________
Αποσπάσματα από:
Αποσπάσματα από:
ΕΡΕΥΝΑ: Αυτοεκτίμηση και σχολική προσαρμογή κακοποιημένων/ παραμελημένων παιδιών Ευστράτιος Παπάνης, Επίκουρος Καθηγητής Τμήματος Κοινωνιολογίας, Πανεπιστημίου Αιγαίου
Η κακοποίηση του παιδιού έχει λάβει πλέον τεράστιες διαστάσεις και αυτό διαφαίνεται στις ερευνητικές μελέτες που έχουν διενεργηθεί. Η ενδο – οικογενειακή βία είναι περισσότερο δίπλα μας από όσο εμείς πιστεύουμε, ενώ για τους ειδικούς ψυχικής υγείας αποτελεί μία πρόκληση διότι καλούνται να αντιληφθούν τη σχέση που υπάρχει μεταξύ δημοσίων θεμάτων και προσωπικών δεινών, αντιμετωπίζοντας και τα δύο. Η παρέμβαση σε περιπτώσεις παιδικής κακοποίησης, πρέπει να είναι έγκαιρη, ελάχιστη και κατάλληλη...
..Σύμφωνα με τον Παγκόσμιο Οργανισμό Υγείας, η κακοποίηση και η παραμέληση του παιδιού, περιλαμβάνει όλες τις μορφές σωματικής ή/και συναισθηματικής κακής μεταχείρισης, σεξουαλικής παραβίασης, παραμέλησης ή παραμελημένης θεραπευτικής αντιμετώπισης, ή εκμετάλλευσης για εμπορικούς ή άλλους σκοπούς, η οποία καταλήγει σε πραγματική ή εν δυνάμει βλάβη που αφορά στην υγεία, την επιβίωση, την ανάπτυξη ή την αξιοπρέπεια του παιδιού, στο πλαίσιο μιας σχέσης εμπιστοσύνης, ευθύνης ή δύναμης. (W.H.O., 1999).
..Σύμφωνα με τον Παγκόσμιο Οργανισμό Υγείας, η κακοποίηση και η παραμέληση του παιδιού, περιλαμβάνει όλες τις μορφές σωματικής ή/και συναισθηματικής κακής μεταχείρισης, σεξουαλικής παραβίασης, παραμέλησης ή παραμελημένης θεραπευτικής αντιμετώπισης, ή εκμετάλλευσης για εμπορικούς ή άλλους σκοπούς, η οποία καταλήγει σε πραγματική ή εν δυνάμει βλάβη που αφορά στην υγεία, την επιβίωση, την ανάπτυξη ή την αξιοπρέπεια του παιδιού, στο πλαίσιο μιας σχέσης εμπιστοσύνης, ευθύνης ή δύναμης. (W.H.O., 1999).
Ο Παγκόσμιος Οργανισμός Υγείας (Π.Ο.Υ.) αναφέρει ότι η διαπροσωπική βία το 2020 θα ανέλθει από τη 19η θέση στη 12η θέση στη λίστα των 30 πιο σημαντικών και συχνών αιτιών θανάτου. (W.H.O., 2001). Επίσης, εκτιμά ότι 40.000.000 παιδιά στον κόσμο γίνονται θύματα βίας. (W.H.O., 1999).
......Η βία στην ελληνική οικογένεια και ιδιαίτερα ενάντια στο παιδί εκφράζεται κυρίως από τον έναν ή/και από τους δύο γονείς που χρησιμοποιούν κάποια/ες μορφές κακοποίησης. Στην Ελλάδα, η πρώτη δημόσια αναφορά για το πρόβλημα της παιδικής κακοποίησης έγινε από τον παιδίατρο Σπύρο Δοξιάδη το 1976. (Doxiadis, 1989).
Έκτοτε, πραγματοποιήθηκαν αρκετές μελέτες στην χώρα μας για την σωματική, συναισθηματική και σεξουαλική κακοποίηση του παιδιού, όπως και για την παραμέληση...
....Τα είδη της κακοποίησης, διακρίνονται σε σωματική, συναισθηματική, σεξουαλική κακοποίηση και παραμέληση. Αναλυτικότερα, η σωματική κακοποίηση, περιλαμβάνει κλωτσιές, μπουνιές, ξύλο, τράνταγμα του παιδιού ή του βρέφους, εγκαύματα προκαλούμενα από τσιγάρο και καυτό σίδερο, ρίξιμο αντικειμένων, δάγκωμα, έως και πιο ακραίες μορφές όπως πρόκληση ασφυξίας ή άλλες μορφές που μπορούν να οδηγήσουν στον θάνατο. Τα παιδιά παρουσιάζουν μώλωπες, εγκαύματα, κακώσεις, εσωτερικά τραύματα, τάσεις φυγής, απομόνωση και μακροπρόθεσμα περιορισμένη σωματική και νοητική ανάπτυξη. (Πρεκατέ & Γιωτάκος, 2005).
Η Miller (1990), διαχωρίζει τη σωματική βία ως ήπια και σοβαρή. Διευκρινίζει, ότι ως ήπια βία χαρακτηρίζεται η απειλή χτυπήματος ή πέταγμα αντικειμένου, το πέταγμα αντικειμένου στο άτομο, το χαστούκι, το σπρώξιμο. Ως σοβαρή βία χαρακτηρίζεται η απειλή χτυπήματος με όπλο ή μαχαίρι, οι κλωτσιές, τα δαγκώματα και οι γροθιές.
..........Η συναισθηματική κακοποίηση είναι ένα άλλο είδος κακοποίησης, το οποίο ανιχνεύεται πιο δύσκολα και συνοδεύει συνήθως την σωματική ή την σεξουαλική κακοποίηση, θέτοντας σε κίνδυνο την συναισθηματική υγεία του ατόμου. Οι γονείς δημιουργούν στο παιδί την αίσθηση ότι δεν αξίζει της προσοχής και της αγάπης τους. Επίσης προσβάλλουν το παιδί και απευθύνονται σε αυτό με υβριστικούς χαρακτηρισμούς, το υποτιμούν, το εξευτελίζουν, το απειλούν και το απομονώνουν από κοινωνικές δραστηριότητες. Τα συναισθηματικά κακοποιημένα παιδιά, παρουσιάζουν ανασφάλεια, απόσυρση, χαμηλή αυτοεκτίμηση και στοιχεία νεύρωσης. ..
__________________
Εικόνα
Saint Hoax. Η/Ο πολύ αγαπημένη/ος καλλιτέχνης-μυστήριο
το είχε φτιάξει πέρσι για να τιμήσει τα παιδιά της Παλαιστίνης.
Κλείνουμε ένα χρόνο από τις 50 εκείνεςμέρες και με την ευκαιρία θυμήθηκα κι εκείνα τα παιδιά που δε θα μεγαλώσουν.
Αν θέλετε να θυμηθείτε δείτε την ετικέτα μου: Παλαιστίνη
