Τρίτη 30 Αυγούστου 2016

Δεν είναι επιλογή η κτηνωδία,κύριε Πλωτάρχη ‪#racism ‪#refugeesgr (με σχόλια και εικόνες)

#refugeesgr 


'Τι να μ' αρέσει; Η παραλία ήταν γεμάτη Αλβανούς' ακούω μια γυναίκα δίπλα μου.
Την ίδια μέρα:
 Μια απελπισμένη γυναίκα καταπίνει χάπια στο Hot Spot της Λέρου κι η υπεύθυνη αστυνομικός της ρίχνει χαστούκι που ακούγεται ως έξω από κλειστή πόρτα κι ύστερα μπουνιές. 
Πλωτάρχης του Λιμενικού ρίχνει από πίσω σφαλιάρες σε πρόσφυγα καθώς εκείνος περπατά φωνάζοντάς του 'Προχώρα Μαλάκα'.
Κάνουν το γύρο του διαδικτύου και τα δύο. Διεθνώς.


Στη δεκαετία του '90, όταν είδα στην ελληνική εξοχή αγρότη με το σκύλο πλάι του στο αγροτικό και τον ξένο εργάτη πίσω στην καρότσα με βροχή, ακούγαμε τη δικαιολογία ότι δεν ξέρουν, δεν έχουν πείρα από ξένους. Οι Έλληνες. Που δεν υπάρχει ιστορία των παππούδων μας δίχως κατακτητές και κατακτημένους και προσφυγιές και ξενιτιές ή εμπορικά ταξίδια.
Μα ας πούμε, έτσι χάριν του επιχειρήματος, ότι όλοι μας ως το 1990 είχαμε μεγαλώσει με μόνη γνώση τα ελληνοχριστιανικά ήθη των δικτατορικών σχολείων. Ας το δεχτώ. Ας πούμε ότι κανείς μας δεν είχε θείο παράνομο μετανάστη στην Αμερική, κανείς δεν άκουσε Καζαντζίδη και δημοτικά. Από τότε πέρασαν 26 χρόνια.
Εικοσιέξι (ολογράφως). Κι ο πιο στην κοσμάρα του, κι ο πιο ζαβός κι ο πιο χαζός βλέπει τις βάρκες, τα νεκρά μωρά, βλέπει ξένους στα σχολεία, παιδιά ξένων γεννημένα εδώ.

Πια δεν υπάρχουν δικαιολογίες από άγνοια.
Όποιος δεν άλλαξε από αυτά πια να το ξέρουμε πως δεν αλλάζει. Διότι πιστεύω ήρθε η ώρα να συνετιστείτε. Δεν έχουμε επιλογή για άλλη ανοχή στην κτηνωδία.

Ή θα επιλέξουμε ένα μοντέρνο κόσμο πλούσιο  πολυπολιτισμικό με σεβασμό στον άνθρωπο και υπερηφάνεια ή θα βουλιάξουμε στην κτηνωδία του φονταμενταλισμού παιδαριωδών πολέμων για διαμάχες ποιος έπιασε πρώτος σκιά κάτω από τούτο ή εκείνο το δεντράκι.

Στη συλλογή μου έχω video και συνδέσμους για τα ανωτέρω μαζί με περισσότερα νέα (όπως την απεργία πείνας εγκύων στη Ριτσώνα ή τις σεξουαλικές επιθέσεις σε παιδιά) με εικόνες και σχόλια Αλλά κι ένα καλό νέο:
18.000 προσφυγόπουλα θα ενταχθούν στο ελληνικό εκπαιδευτικό σύστημα από το Σεπτέμβριο. Μεγάλος πλούτος για τη χώρα.




Το Κέντρο Υποδοχής και Ταυτοποίησης Μεταναστών και Προσφύγων (Hot Spot) στη Λέρο | ΑΠΕ-ΜΠΕ
30.08.2016, 
Δεν φτάνει που έμειναν κρατούμενοι από τις 20 Μαρτίου μέχρι το τέλος Απριλίου, πολύ περισσότερο από τις 25 μέρες, το ανώτατο όριο που επιτρέπει ο νόμος, πρώτα στη Χίο, όπου τους έβγαλε το μακρύ ταξίδι της φυγής από το Χαλέπι, ύστερα στη Λέρο, όπου τους μετέφεραν οι αρχές σε μια προσπάθεια αποσυμφόρησης της Χίου.
Δεν φτάνει που χρειάστηκε να πάνε ξανά και ξανά στο Νοσοκομείο Λέρου μόνο και μόνο για να βγάλουν το χαρτί του γιατρού που λέει ότι επιβάλλεται να κάνει αμέσως εξετάσεις η Μανάλ για πρόβλημα υγείας που αντιμετωπίζει, εξετάσεις που δεν γίνονται στη Λέρο.
Δεν φτάνει, τέλος, που κάθε φορά που πήγαιναν στις αρχές και στην αστυνομία του hotspot να ζητήσουν το χαρτί που τους επιτρέπει να φύγουν από το νησί, ώστε να μπορέσουν να πάνε να κάνουν τις εξετάσεις, τους έλεγαν να ξαναέρθουν σε πέντε μέρες, σε δύο, την επομένη.
Φαίνεται πως έπρεπε να τα υποστούν όλα αυτά αδιαμαρτύρητα και, ακόμα χειρότερα, να μη διεκδικήσουν το δικαίωμά τους να φύγουν από το νησί για να αντιμετωπίσουν ένα πρόβλημα υγείας.
Τουλάχιστον έτσι φαίνεται πως πίστευε η αστυνομικός του hotspot, η οποία, όταν ξαναείδε μπροστά της τη Μανάλ την περασμένη Τρίτη, ημέρα που της είχε δώσει ραντεβού η ίδια, αντί να της εξηγήσει ότι και πάλι δεν είναι έτοιμο το χαρτί της εξόδου από το νησί, άρχισε να της φωνάζει σε κατάσταση παροξυσμού να φύγει.
Ετσι καταγγέλλουν η ίδια η Μανάλ και ο σύζυγός της, Ματζίντ, και το επιβεβαιώνουν αλληλέγγυοι που μίλησαν με πρόσφυγες που ήταν παρόντες.
Η συνέχεια, όπως την καταγγέλλει η Μανάλ, αποτελεί τυπικό περιστατικό αστυνομικής αυθαιρεσίας και βίας, που αποτελούν συστημικό φαινόμενο, σύμφωνα με τις εκθέσεις διεθνών οργανισμών, που ζητούν να δοθεί τέλος στη διάχυτη κουλτούρα ατιμωρησίας της ΕΛ.ΑΣ.
Βλέποντας τη συμπεριφορά της αστυνομικού, η Μανάλ αρνήθηκε να φύγει χωρίς το χαρτί ή χωρίς να μάθει πότε θα είναι έτοιμο και απείλησε ότι, αν δεν της δώσουν μια απάντηση, θα πάρει χάπια εκεί μπροστά της.
«Δεν με νοιάζει για σένα, πάρε ό,τι θέλεις», της είπε η αστυνομικός και η Μανάλ ζήτησε να της φέρουν μια καρτέλα παυσίπονα τα οποία πράγματι κατάπιε και στη συνέχεια κατευθύνθηκε στο κοντέινερ της αστυνομίας, για να βρει τον επικεφαλής των αστυνομικών.
Ομως το κοντέινερ ήταν άδειο. Οπως καταγγέλλει, η αστυνομικός την ακολούθησε στο δωμάτιο, της έριξε ένα δυνατό χαστούκι και την κόλλησε στον τοίχο.
Ο ήχος από το χαστούκι ακούστηκε μέχρι έξω και μια υπάλληλος της υπηρεσίας Πρώτης Υποδοχής άνοιξε την πόρτα να ρωτήσει τι έγινε.
«Τίποτα», είπε η αστυνομικός και περίμενε την υπάλληλο να κλείσει την πόρτα, για να αρχίσει να κλοτσά τη Μανάλ στο στομάχι και στους γλουτούς.
Στο νοσοκομείο, όπου τη μετέφερε το αυτοκίνητο της Υπατης Αρμοστείας, διαπιστώθηκε εμφανής μώλωπας στο μπροστινό μέρος του μηρού, ενώ της έγινε πλύση στομάχου για τα χάπια.
Ο σύζυγός της δημοσιοποίησε το περιστατικό στο facebook.
«Eίναι θέμα αξιοπρέπειας. Είμαστε άνθρωποι, δεν είμαστε ζώα. Η γυναίκα μου είναι καθηγήτρια οδοντοτεχνικής στο Πανεπιστήμιο στο Χαλέπι. Ποτέ δεν μας έχουν μιλήσει μ’ αυτόν τον τρόπο. Μας είπαν ότι η συγκεκριμένη αστυνομικός μιλά άσχημα και σε άλλους. Μα αν δεν τη νοιάζει για τους πρόσφυγες, γιατί είναι στην αστυνομία; Ρόλος της αστυνομίας είναι να προστατεύει όλο τον κόσμο, πρόσφυγες και μη, όχι να τους επιτίθεται», λέει στην «Εφ.Συν.».
Σύμφωνα με πηγές του υπουργείου Μεταναστευτικής Πολιτικής, η αστυνομικός αρνείται ότι χαστούκισε τη Μανάλ και ισχυρίζεται ότι χτύπησε δυνατά το χέρι της στο τραπέζι, προκειμένου προφανώς να εξηγήσει τον ήχο που ακούστηκε.
Σύμφωνα με πληροφορίες της «Εφ.Συν.», η διαδικασία καταγραφής και ασύλου έχει σχεδόν παγώσει στο hotspot της Λέρου, ύστερα από την εξέγερση που σημειώθηκε στις αρχές Ιουλίου και τις ζημιές που προκλήθηκαν, με αποτέλεσμα να καθυστερούν οι διαδικασίες για την άρση του γεωγραφικού περιορισμού που έχει επιβληθεί στους φιλοξενούμενους, μέχρι να ενταχθούν στη διαδικασία ασύλου.

Σύμφωνα με πηγές του υπουργείου Προστασίας του Πολίτη, που πληροφορήθηκε την καταγγελία από το facebook, ερευνάται το περιστατικό όσο και αν υπάρχει θέμα με τη γενικότερη συμπεριφορά της αστυνομικού.


Λέρος: Λιμενικός χτυπάει και βρίζει πρόσφυγα (VIDEO): https://athens.indymedia.org/post/1562354/ 

Άνδρας  του Λιμενικού χτυπά πρόσφυγα http://dai.ly/x4qeu3a





GREEK COAST GUARD OFFICER BEAT REFUGEE από kwstangewr



Στη Ριτσώνα, 9 έγκυοι  κάνουν απεργία πείνας.
Το χωράει ο νους σας; 'Εγκυοι.
Ντροπή.
Ενημέρωση από ριτσωνα:η απεργία πείνας έληξε με παραίνεση των άλλων προσφύγων και αλληλέγγυων που ανησυχούσαν για την υγεία των #refugeesgr

Στο ρεπορτάζ με τίτλο «Σεξουαλικές επιθέσεις σε παιδιά στα ελληνικά κέντρα προσφύγων», αναφέρεται πως «παιδιά που έχουν εγκαταλειφθεί σε υποτιθέμενα στρατόπεδα στην Ελλάδα, που χτίστηκαν για την αντιμετώπιση της κρίσης της μετανάστευσης της Ευρώπης -πολλοί από τους οποίος είναι πιθανό να ζητήσουν άσυλο στο Ηνωμένο Βασίλειο- έχουν κακοποιηθεί σεξουαλικά». Οι καταγγελίες φέρονται να έχουν γίνει από φιλανθρωπικά ιδρύματα και ανθρωπιστικές οργανώσεις.
Ενδεικτικά, αναφέρεται καταγγελία εθελοντή που υποστηρίζει ότι στο καταυλισμό στο παλιο εργοστάσιο της Softex στα Διαβατά, νεαρά κορίτσια έχουν κακοποιηθεί από συμμορίες ανδρών.
Αναφορά γίνεται και στην περίπτωση κακοποίησης 7χρονης από το Ιράκ, η οικογένεια της οποίας αναγκάστηκε να μετακινηθεί σε κατάλυμα έκτακτης ανάγκης.
«Οι γονείς ακόμα δεν πιστεύουν τι συνέβη. Ενας άνδρας από μία από τις ομάδες ''μαφίας'' ζήτησε από την 7χρονη να έρθει στη σκηνή του, για να παίξουν παιχνίδι στο κινητό του και στη συνέχεια έκλεισε την τέντα. Η μικρή γύρισε με σημάδια στα χέρια και στον λαιμό της. Αργότερα, το κορίτσι περιέγραψε πώς είχε κακοποιηθεί σεξουαλικά. Σημάδεψε τη ζωή μίας 7χρονης» αναφέρει η πηγή ττης εφημερίδας, τονίζοντας ότι πλέον η οικογένεια προτιμά να επιστρέψει στη χώρα της.
Η Ανίτα Ντούλαρντ, από τη  Διεθνή Ομοσπονδίς του Ερυθρού Σταυρού και της Ερυθράς Ημισελήνου κάνει λόγο για αύξηση των περιστατικών σεξουαλικής βίας στα ελληνικά κέντρα φιλοξενίας, ενώ φέρεται να έχει ενημερώσει σχετικά και την ελληνική κυβέρνηση.
Από την πλευρά της, η Αννα Σιάρα Νάβα από τους Γιατρούς Χωρίς Σύνορα στη Θεσσαλονίκη χαρακτηρίζει αληθινούς τους ισχυρισμούς περί κακοποίησης, υποστηρίζοντας πως τουλάχιστον δέκα γυναίκες έχουν καταγγείλει κάποιο συμβάν.
«Είναι δύσκολο για τους ασυνόδευτους ανηλίκους, 16-17 ετών, να επιβιώσουν. Εκεί, νικά ο ισχυρότερος. Το βράδυ δεν βλέπετε παιδιά, επειδή κρύβονται σε σκηνές. Οι γυναίκες φοβούνται. Καταγγέλλουν πως κατά τη διάρκεια της νύχτας δεν μπορούν να πάνε μόνες τους στην τουαλέτα. Έχουν ακούσει όλοι τις αναφορές για επιθέσεις» αναφέρει χαρακτηριστικά.
Στο δημοσίευμα τονίζεται ότι ο εκπρόσωπος του Συντονιστικού για το προσφυγικό, Γιώργος Κυρίτσης, έχει χαρακτηρίσει το παλιό εργοστάσιο της Softex ως τον καταυλισμό με τις περισσότερες περιπτώσεις εγκληματικής συμπεριφοράς, υπογραμμίζοντας ωστόσο ότι δεν υπάρχουν καταγγελίες βιασμών και δη ανηλίκων.

Achilles M. Peklaris
Γύρισα από τα καμπς της Σμύρνης και δεν μπορώ να ηρεμήσω.
Ανάμεικτη θλίψη και οργή σε μεγάλη ένταση.
Νόμιζα ότι στην Ειδομένη ή στη Μόρια ήταν πολύ σκληρές οι συνθήκες.
Αυτό που είδα όμως χθες δεν περιγράφεται. Έρχεται από άλλους αιώνες.
Οι εικόνες και τα βίντεο που μετέδωσα από εδώ τα λένε όλα.
Αυτοί οι αθώοι άνθρωποι, οι γέροι, οι οικογενειάρχες, οι γυναίκες, τα μωρά παιδιά έχουν χάσει τα πάντα.
Έχουν χάσει δικούς τους ανθρώπους, είναι διαλυμένοι.
Και είναι άνθρωποι σαν κι εμάς. Δεν διαφέρουν σε τίποτα.
Απλά τους έτυχε μια ΤΕΡΑΣΤΙΑ κακοτυχία, να βάλουν οι πλουτοκράτες τη χώρα τους στο μάτι και να την κατασπαράξουν.
Κι εμείς οι άνθρωποι;
Αντί να τους ανοίξουμε την αγκαλιά μας, να σταθούμε αλληλέγγυοι στη συμφορά τους (όπως θα κάναμε αν ήταν δικοί μας άνθρωποι, φίλοι, συγγενείς μας) τους έχουμε καταδικάσει στην απόλυτη εξαθλίωση.
Τους βασανίζουμε. Αυτό κάνουμε.
Το έγκλημά τους ήταν ότι έπεσαν θύματα του πολέμου. Και το πληρώνουν ακριβά.
Και δεν το θέτω στο επίπεδο του αν φταίει η Τουρκία, η Ευρώπη, η Ελλάδα, ή οι ηγεσίες τους (που προφανώς είναι υπόλογες).
Γιατί το θέμα ξεπερνάει και την Ελλάδα και την Τουρκία και την Ευρώπη.
Αυτό που είδα χθες έξω από τη Σμύρνη είναι μια ΜΕΓΑΛΗ ΝΤΡΟΠΗ για ολόκληρη την ανθρωπότητα.
Για κάθε άνθρωπο που ζει αυτή την ιστορική περίοδο στον πλανήτη Γη.
Το πώς φερόμαστε στα αθώα θύματα ενός πολέμου.
Το ποιός είναι ο πολιτισμός μας στον 21ο αιώνα.
Ότι, αν είσαι πρόσφυγας, πρώτα τρως τις βόμβες και (αν εισαι σ’ αυτούς που γλίτωσαν) τρώς μετά και σφαλιάρες απ’ όποιον περνάει από δίπλα σου.
Κι οι πιο πονετικοί σου πετάνε ένα κομμάτι μπαγιάτικο ψωμί και σε κοιτάζουν με οίκτο.
Αντί όλοι ν’ ανοίξουν την αγκαλιά τους και να σε περιθάλψουν, όπως θα ‘θελες να κάνουν και σε σένα αν είχες πάθει τα ίδια και ήσουν τσακισμένος με την οικογένειά σου.
Δυστυχώς, αυτός είναι ο κόσμος μας σήμερα.
Αυτόν τον κόσμο συναποτελούμε όλοι εμείς.
Αυτή τη ντροπή.
Αυτό θα γραφτεί στο μέλλον γι' αυτή την περίοδο της Ιστορίας.
Δυστυχώς, η θεωρία της εξέλιξης του ανθρώπινου είδους κατέρρευσε με πάταγο, μπροστά στην ωμή πραγματικότητα που είδαν χθες τα μάτια μου.

Διάβασα ένα ποστ του φίλου μου του Ioannis Fronimakis από το Γαβαλοχώρι Χανίων και τροζάθηκα. Φοβούνται, λέει, κάποιοι Κρητικοί γιατί άκουσαν ότι θα φέρουν στο νησί 2000 Σύριους πρόσφυγες.
Μα ίντα διάλο μωρέ;
Ίντα φοβόσαστε;
Τα γυναικόπαιδα; 
Τα θύματα του πολέμου; 
Τα κοπελάκια και τις γιαγιάδες;
Επτακόσιες χιλιάδες Κρητικοί, λεβέντες και λεβέντισσες, τρομάξανε από δυό χιλιάδες νοματαίους, που πάνω από τους μισούς είναι γυναικόπαιδα; Μα είναι δυνατόν;
Όταν η μικρή Σίνδος των 9 χιλιάδων κατοίκων σηκώνει 1200 χωρίς να ανοίξει μύτη; Όταν η Μυτιλήνη των 85 χιλιάδων σήκωνε 10 και 15 χιλιάδες κόσμο; Και φοβηθήκανε επτακόσιες χιλιάδες Κρητικοί; Μα θα χάσουμε τα μυαλά μας;
Πήρα αμέσως τηλέφωνο το Φρόνιμο για να μάθω περισσότερα. "Κάτι λίγοι είναι, κάτι χαζοί πυροβολημένοι. Μα αλίμονό μας αν αρχίσουν τις διαδηλώσεις και τις υστερίες και μας καταστρέψουν τον τουρισμό, θα γενούμε ρεζίλι"...
Ε, ναι. Δίκιο έχει ο Φρόνιμος. Στους επτακόσιους χιλιάδες λεβέντες υπάρχουν και κάποιοι χεζόκωλοι, όπως λένε τους φοβιτσιάρηδες και τους δειλούς στον Αποκόρωνα. Είναι θέμα στατιστικής. Είναι λίγοι, μα από το φόβο τους φωνάζουν δυνατά και ακούγονται.
Πρέπει, λοιπόν, όλοι οι υπόλοιποι Κρητικοί, οι Κρητικοί που ξέρω εγώ και με κάνουν περήφανο για τις Αποκορωνιώτικες ρίζες μου, οι γενναίοι, φιλόξενοι, αγέρωχοι, λεβέντες, ανοιχτόκαρδοι και δημοκράτες σύντεκνοί μου, να απομονώσουν και να βάλουν στη θέση τους αυτούς τους λίγους.
Και να δείξουν τί θα πει ΑΝΘΡΩΠΟΣ.
Τί θα πει ΚΡΗΤΙΚΗ ΦΙΛΟΞΕΝΙΑ.
Τί θα πει ΚΡΗΤΙΚΗ ΨΥΧΗ.
Τί θα πει ΚΡΗΤΗ.
Και τί θα περίμενα εγώ από τους Κρητικούς;
Να κατέβουν χιλιάδες. 
Με λύρες και λαγούτα. 
Και να υποδεχθούν τους πρόσφυγες στο λιμάνι που θα φτάσουν.
Και να τους αγκαλιάσουν και να τους καλωσορίσουν στο νησί.
Και να πουν στους βασανισμένους του πολέμου και της προσφυγιάς ότι όσο είναι στο νησί μας δεν θα τους πειράξει ούτε θεός, ούτε άνθρωπος.
Και να το δει όλος ο πλανήτης και να τρανταχτεί σύγκορμος.
ΑΥΤΗ ΕΙΝΑΙ Η ΔΙΚΙΑ ΜΟΥ ΚΡΗΤΗ.
Εδά είναι η ώρα, αδέλφια!
Κι εγώ μαζί σας!

Guardian: Σεξουαλικές επιθέσεις σε παιδιά στα ελληνικά κέντρα προσφύγων! Ημερησία http://www.imerisia.gr/article.asp?catid=26510&subid=2&pubid=114093692  


..Και σ' αυτό το σημείο οφείλουμε όλες και ολοι να συγχαρούμε και να απονείμουμε τα εύσημα στις δημοκρατικές ηγεσίες της Ε.Ε. και της Τουρκίας για την ΜΕΓΑΛΗ ΕΠΙΤΥΧΙΑ της συμφωνίας της 20ης Μαρτίου, το κλείσιμο των συνόρων και την διαρκή και ολόψυχη υποστήριξη των θυμάτων του πολέμου, στον οποίο αμφότερες συμμετέχουν βομβαρδίζοντας ανελέητα.
Το πρόβλημα λύθηκε με τον καλύτερο τρόπο και με σεβασμό στις αρχές του ανθρωπισμού.
Οι πρόσφυγες στην Τουρκία είναι ασφαλείς, υγιείς, ευτυχείς και κολυμπάνε στο ευρωπαϊκό χρήμα.
Η Ευρώπη δεν κινδυνεύει πια.
Καληνύχτα σας._



Απεργία πείνας στο στρατόπεδο συγκέντρωσης #refugeesgr στη Ριτσώνα https://m.facebook.com/story.php?story_fbid=609888249190265&id=550010708511353 

ΓΙΑΤΡΟΙ ΧΩΡΙΣ ΣΥΝΟΡΑ
 ‏
 
Άνθρωποι εγκλωβισμένοι σε νησιά και ηπειρωτική Ελλάδα.Νέοι θάνατοι στο Αιγαίο. Αυτή είναι η εικόνα της συμφωνίας ΕΕ-Τουρκίας #takepeoplein 2/2



"Αφήστε μας να πεθάνουμε εδώ, αλλα τουλάχιστον ανοίξτε τα σύνορα για τα παιδιά". Αφγανός πρόσφυγας σήμερα στο Καρα Τεπε. ‪#refugeesgr



Χρυσαυγίτες μαζεύονται έξω απο το ΠΙΚΠΑ Λερου, με άγριες διαθέσεις κατά παιδιών και γυναικών προσφύγων, που διαμένουν στον ξενώνα. #leros




Λέρος: Συγκέντρωση μελών της Χρυσής Αυγής εναντίον προσφύγων


Αρκετά υφίστανται οι πρόσφυγες στη ΒΙΑΛ από την επιθετικότητα των μπάτσων της Χίου και την ξενοφοβία των κατοίκων των χωριών στη γύρω περιοχή αλλά και τον ρατσισμό που τους διακρίνει .
Αν ο κ. Αυγερινός μαζί με τον κ. Κεβόπουλο λάμβαναν τυπικά μέτρα προστασίας των προσφύγων σίγουρα ο δράστης δεν θα είχε σκοτώσει κανέναν συμπατριώτη του .

Apostolis Fotiadis 
Όλα τα ανήλικα απο Λερο μεταφέρονται Αμυγδαλέζα, τα περισσότερα και με δικογραφία για τα επεισόδια στο χοτ-σποτ.

Οι επιλογές για ένα παιδί της Συρίας.
Αριστερά: να μείνει;
Δεξιά: να φύγει;

__ Ο Omran Daqneesh, σοκαρισμένος, ματωμένος, σκονισμένος έμεινε και τον είδαμε στο ασθενοφόρο στο Χαλέπι· ενώ ο νεκρός μικρός Κούρδος Aylan Kurdi που έφυγε ξεβράστηκε σε τουρκική ακτή πέρσι, Σεπτέμβριο 2015.
_________________________
Σκιτσογράφος ο Khalid Albaih, πρόσφυγας από το Sudan που ζει στη Doha του Qatar.
Το τουίτ του με το 'khartoon' (όπως το λέει) έχει κοινοποιηθεί ήδη (μαζί με τη δική μου) 
5,112 φορές.

Αν η Λέρος είναι από τα πιο στρατιωτικοποιημένα (βλ. ΝΑΤΟ) νησιά της χώρας, μάλλον συμπτωματικά αλλωνίζουν εκεί οι φασίστες, έτσι;
Εξελέγη με την υπόσχεση να γκρεμίσει το φράχτη του Έβρου και να απαγορεύσει τη δράση της Frontex στο Αιγαίο.







Το καλό νέο:
18.000 προσφυγόπουλα θα ενταχθούν στο ελληνικό εκπαιδευτικό σύστημα από το Σεπτέμβριο. ΤΑ ΝΕΑ

____________________






Δευτέρα 29 Αυγούστου 2016

€10 στον κήπο― και νοστάλγησα



Βρήκα ένα δεκάευρο στον κήπο. Δε λέω, δίνει μια μικρή και ξαφνική χαρά να βρίσκεις χρήματα αλλά δεν κράτησε πολύ και μελαγχόλησα.

Όταν φυσάει, τα απογεύματα, αφού μαζέψω σύκα ή σταφύλια ή ό,τι από τον κήπο μου, βγαίνω με γάντια και σακούλα να μαζέψω και τα ιπτάμενα σκουπίδια. Από χαρτοπετσέτες και σακούλες στα κλαδιά ως μπουκαλάκια από χυμούς και αποτσίγαρα που είτε ξεχειλίζουν απ' τους κάδους και τα φέρνει ο αέρας είτε πετιούνται από παράθυρα αυτοκινήτων προς κι από τη θάλασσα.
Το μάζεμα καθήκον θλιβερό και απαραίτητο που αν παραληφθεί, το κτήμα μου θα γίνει σκουπιδότοπος.

Η δυσάρεστη αυτή δουλειά κάποτε έχει και χαρές. Έτσι, μια Άνοιξη μετά από βροχές βρήκα ξανά το αγαπημένο μου κομπολογάκι που είχε πέσει από την τσάντα μου κι ένα παλιό τασάκι από σμάλτο που ποιος ξέρει πώς και πότε έχασαν οι προηγούμενοι ιδιοκτήτες. Και όπως με μακρύ καλάμι ξετρυπώνω άλλο ένα πλαστικό από ένα φρύγανο ή μια κουφάλα σκεπασμένη φύλλα, βρίσκω κρανία γατιώνπλυμένα απ' τον καιρό και τα μυρμήγκια, ή τέλειες φωλιές μικρών πουλιών. Χαίρομαι τότε, ο κήπος μου σα να μου λέει ευχαριστώ.

Και χθες  βρήκα ένα δεκάευρο στον κήπο.
Θυμήθηκα εκείνα τα χαρτονομίσματα που ανακαλύπτουμε στην τσέπη ενός παντελονιού ή σε μια τσάντα, θυμήθηκα τη φορά που απ' τα φύλλα ενός βιβλίου έπεσε ένα μικρούλι φακελάκι πρέζα που άγνωστο γιατί είχα κρύψει εκεί, θυμήθηκα εκείνη την τρελή χαρά που μου έδιναν τέτοιες ανακαλύψεις όταν αυτό που έβρισκα το είχα ανάγκη.

Το χαρτονόμισμα, δώρο που δε χρειάζομαι, μου πλάκωσε την καρδιά. Τόσο πολύ που πριν το καταλάβω έτρεξα σπίτι να ρωτήσω αν είχαμε κάποιο ντελιβερά ―αν κάποιος ήρθε κι ίσως του έπεσε― αναζητώντας μάταια να ζήσω τη χαρά, by proxy, μέσα από άλλον.
Δε βρήκα ποιος το έχασε και το έχω τώρα καρφιτσωμένο μπροστά μου, γούρι μου λένε, μα για μένα είναι ανάμνηση τούτης της παράλογης νοσταλγίας για μια ανάγκη που μου έλειψε.

Και, κερασάκι στη μελαγχολία, ήρθε και το αιώνιο αίσθημα ενοχής επειδή δεν έχω ανάγκη το δεκάευρο. Γιατί  άλλοι το έχουν ανάγκη κι η μοίρα το σπατάλησε σ' εμένα την ανάξια.
________________________

Πέμπτη 25 Αυγούστου 2016

Μαντίλες, μπούρκες και αμπάγιες πάλι― με αστυνομίες Γαλλίας και Σκωτίας (εικόνες-σχόλια)


 Σε κάθε φωτογραφία με μαντίλα παρατηρούμε ότι τα πιο πολλά και πιο οργισμένα σχόλια έρχονται από άνδρες. Όπως σε κάθε παρέλαση με τα μίνι των μαθητριών, οι άνδρες νιώθουν πως οφείλουν να εκφέρουν γνώμη για την περιβολή μας διότι επαφίεται στον άνδρα να μας υπαγορεύει πώς θα ντυθούμε.
Είτε για να είμαστε σεμνές και ευπρόσδεκτες για νύφες, είτε για να είμαστε sexy για την καύλα τους,
είτε για να μην τους αηδιάζουμε επειδή γριές/χοντρές τολμάμε να ντυθούμε 'προκλητικά', οι άνδρες κάθε εποχής και κοινωνίας επιβεβαιώνουν έτσι την κυριαρχία τους με νουθεσίες, υποδείξεις και σχόλια.

Μαντίλες, ύψος φούστας, σορτς, παντελόνια, τακούνια, γίνονται θέμα διαξιφισμών και μουλάδες και παπάδες βγάζουν φετφάδες για να μας υπαγορεύσουν πώς θα ντυθούμε ώστε να μην κινδυνεύσουντα χρηστά ήθη.
Στις παρελάσεις η πιο πολλή κουβέντα γίνεται για τις φούστες και τα τακούνια των μαθητριών όπως και στις εκλογές οι γυναίκες πολιτικοί κρίνονται πρωτίστως για το ντύσιμο και το σώμα τους. Τα στήθη της μιας, το μαλλί της άλλης, το ρούχο σε σχέση με την ηλικία της τρίτης συζητιούνται από τους άνδρες και τον Τύπο κι έχουν ξεφύγει προ πολλού από τον κλειστό χώρο των 'πρωινάδικων' και των περιοδικών κουτσομπολιού.


Δεν είναι αθώες σαχλαμάρες αυτά. Δεν είναι αθώα σαχλαμάρα το ότι όποτε γράψω καλό για πρόσφυγες κάποιος θα βρεθεί να μου πει πως περιμένει να με δει όταν μου φορέσουν μπούρκα και με βιάσουν (διότι η μπούρκα κι ο βιασμός για κάποιους πάνε μαζί όταν μιλάμε για Ισλάμ).

Το είδαμε στους Ολυμπιακούς. Από όλες τις Ισλαμικές χώρες (αν ισχύει τέτοιος όρος) μόνο δυο είχαν στολή με κεφαλοκάλλυμα κι από αυτές στην Αίγυπτο ήταν προαιρετικό αλλά επειδή κάποια το ήθελε οι άλλες το επέλεξαν χάριν ομοιομορφίας.

Δεν είναι τυχαίο που μια Αιγύπτια θέλησε να καλυφθεί. Στις γαλλικές αποικίες της Βόρειας Αφρικής η μαντίλα έχει πικρή μακριά ιστορία διότι χρησιμοποιήθηκε πολιτικά . Στην Αλγερία τα δημόσια  ξεπεπλώματα (αποκαλύψεις)  είχαν γίνει όργανο τάχα εκπολιτισμού γι αυτό και μέχρι σήμερα η μαντίλα πολλές φορές δε φοριέται ως θρησκευτικό σύμβολο αλλά ως εθνικό, ως ένδειξη αντίθεσης κι αντίστασης. 

Δε θύμισαν μόνο σ' εμένα την Αλγερία οι ένοπλοι αστυνομικοί που επενέβησαν όταν σε παραλία της Γαλλίας εμφανίστηκε το απαγορευμένο μπουρκίνι.
 Έχετε ιδέα πώς το αισθανόμαστε αυτό;  Έχετε ιδέα πόσο παράλογο είναι να έχουμε νόμους που μου επιβάλλουην να κυκλοφορώ γυμνή; Έχετε καταλάβει ότι η αστυνομία του μπουρκίνι δε διαφέρει από την άλλη του ISIS και της Σαουδικής Αραβίας που σταματά τη γυναίκα που δε φοράει την αμπάγια ή τη μπούρκα της;

Το γιατί μέσα στην αθλιότητα και τους βιασμούς των προσφυγικών στρατοπέδων  πολλά κορίτσια επιλέγουν μαντίλες δε θα το σχολιάσω. Νόμιζα ότι θα είχατε τη φαντασία.
Στόχος μας είναι η εξασφάλιση της ελευθερίας για όλες και όλους. Κι αυτό δε γίνεται με απαγορεύσεις. Γίνεται με παιδεία και χειραφέτηση. Γίνεται με προάσπιση του δικαιώματος της γυναίκας να φορέσει ό,τι θέλει, είτε είναι μαύρο είτε άσπρο, είτε είναι αποκαλυπτικό είτε όχι.

Η Γαλλία, όπως τότε στην Αλγερία, κάνει μεγάλο λάθος. Απάντηση ευτυχώς της έδωσε η Σκωτία που ενέκρινε τη μαντίλα (hijab) στην επίσημη στολή της αστυνομίας της όπως παλιότερα στη Βρετανία επιτρέποντας το παραδοσιακό τουρμπάνι των Σιχ ενέταξαν στην κοινωνία μια ολόκληρη κάστα μεταναστών.
Διότι αν παραδεχθούμε ότι πολλοί μετανάστες στην Ευρώπη έρχονται από ανδροκρατούμενες κοινωνίες που καταπιέζουν τις γυναίκες, τι πιο έξυπνο και σωστό από το να μπορούν οι οικογένειες αυτές να επικοινωνήσουν με όσους επιβάλλουν το νόμο αντί να τον νιώθουν ξένο και εχθρικό.


Φέρνω σχόλια σχετικά, εικόνες, γελοιογραφίες και μερικές διασκεδαστικές προσωπικές εμπειρίες




Η απαγόρευση του burkini είναι μισογυνισμος - και οι δυτικές φεμινίστριες εθελοτυφλούν
Επιλέγοντας να συγχέουν και να εξισωνουνε μια πολιτιστική και θρησκευτικα εμπνευσμένη λειτουργία της ενδυμασίας - που οι γυναίκες επιλέγουν να φορούν για να αισθάνονται ασφαλείς από το σεξουαλικο βλέμμα της κοινωνίας, συμετέχοντας σε ένα πολύ συνηθισμένο χόμπι - με μια τρομοκρατική ομάδα είναι ένας βολικος στιγματισμος των συμπολιτών μας ως ''απειλητικους αλλους''σε περιόδους εθνικής κρίσης
The burkini ban is misogynistic – and Western feminists are turning a blind eye
Choosing to conflate a cultural and religiously inspired mode of attire – which women choose to wear to feel safe from the sexual gaze of society while partaking in a very ordinary pasttime – with a terrorist group is a convenient ‘othering’ of fellow citizens in times of national crisis


independent: The burkini ban is misogynistic – and Western feminists are turning a blind eye


-Arundhati Roy
" Όταν γίνεται περισσοτερη προσπάθεια για να εξωθησουνε τις γυναίκες έξω από την μπούργκα παρά προσπαθεια για να δημιουργηθει μια κατάσταση στην οποία η γυναίκα η ιδια να μπορεί να διαλέξει τι θέλει να κάνει , δεν προκειται για την απελευθερωση της, αλλά για το ξεγυμνωμα της .Γίνεται μια πράξη ταπείνωσης και πολιτιστικού ιμπεριαλισμού.
Δεν έχει να κάνει με την μπούργκα.
Εχει να κανει με τον εξαναγκασμό.
Το να εξανάγκαζεις μια γυναίκα να βγει έξω από μια μπούργκα είναι τόσο άσχημο όσο την εξαναγκάζεις να μπει σε μια μπουρκα
Αντιμετωπιζοντας το φύλο με αυτόν τον τρόπο, απογυμνωμένο από το κοινωνικό, πολιτικό και οικονομικό του πλαίσιο, το καθιστάς ένα ζήτημα ταυτότητας και μια μάχη με σκηνικά και κοστούμια.
Είναι αυτό που επέτρεψε στην κυβέρνηση των ΗΠΑ να χρησιμοποιήσε δυτικες φεμινιστικες ομάδες ως ηθική κάλυψη όταν εισέβαλαν στο Αφγανιστάν σε 2001."

Γαλλία: ένοπλοι υποχρεώνουν κοπέλα με μπουρκίνι να αποκαλυφθεί


Ο ΙΖ' κανόνας της τοπικής συνόδου της Γάγγρας (340μ.χ.) που δεν έχει καταργηθεί έως σήμερα, απαγορεύει στις γυναίκες να κουρεύουν τα μαλλιά τους. Μερικά χρόνια αργότερα ο αυτοκράτορας Θεοδόσιος (ο επονομαζόμενος Μέγας) διέταξε με νομοθεσία να εκδιώχνονται από την εκκλησία οι γυναίκες που έχουν κοντά μαλλιά, ενώ αν κάποιοι αρχιερείς τύχει και τις δεχθούν, να καθαιρούνται….
«η γυναίκα δεν εξουσιάζει το ίδιο της το σώμα, αλλά ο άνδρας» (Α' προς κορινθίους, ζ'4). «οι γυναίκες να υποτάσσεσθε στους άνδρες σας στα πάντα» (προς Κολοσσαείς,γ'18). «Ομοίως οι γυναίκες υποτασσόμενες σοτυς άνδρες τους» (Α' Πέτρου,γ'1). Νομίζω ότι δεν διέφυγε της προσοχής σας, αγαπητές αναγνώστριες η επανάληψη του ρήματος «υποτάσσομαι». Σε περίπτωση που δεν εννοήσατε καλώς τη σημασία του, σας πληροφορώ πως σημαίνει «εξ-ουσιάζομαι» «υποδουλώνομαι».
Παλαιά Διαθήκη, ιερό βιβλίο των ορθόδοξων χριστιανών, Δευτερονόμιο κβ΄ 21: «Να λιθοβολείται η θυγατέρα του λαϊκού όταν πορνεύσει». Αλλά και μη τα χειρότερα, Λευϊτικό κα΄. θ΄: «Θυγατέρα ανθρώπου ιερέως εάν βεβηλωθεί πορνεύοντας.... επί πυρός κατακαυθήσεται».





Juliette Georgiades Όταν μιλάμε για Ισλάμ, η κουβέντα γρήγορα γυρίζει στη καταπίεση και τις γυναίκες. Στη μαντίλα, στη μπούρκα, και στην υποδεέστερη κοινωνική τους θέση. Στους περιορισμούς και στην υποταγή. Αναμφισβήτητα στα μάτια των δυτικών δεν μπορεί παρά να είναι έτσι. Όπως και στα μάτια πολλών γυναικών εντός του Ισλάμ που τα υφίστανται.

Απ’ την άλλη όμως μεριά διατηρώ και αρκετές επιφυλάξεις στο κατά πόσον εμείς οι δυτικοί μπορούμε να κρίνουμε και να κατακρίνουμε με τόση σιγουριά μιαν άλλην, άγνωστη σε μάς κοινωνία, η οποία βρίσκεται στον αντίποδα της δικής μας. Διαφορετικές κοινωνίες αξιοδοτούν με διαφορετικό τρόπο συμπεριφορές και γεγονότα, όχι πάντοτε κατανοητά από τους άλλους. Και το λέω αυτό έχοντας σαν παράδειγμα την εντελώς διαφορετική πρόσληψη της μαντίλας από τους μεν και από τους δε. Για μεν τους δυτικούς αποτελεί έκφραση γυναικείας καταπίεσης, για δε τις μουσουλμάνες έκφραση ελευθερίας, όσον αφορά την έκφραση μέσω αυτής, της ιδιαίτερής τους ταυτότητας.

Και αυτό το συνειδητοποίησα όταν άκουσα τον Eduard Said να λέει ότι η μαντίλα αναβίωσε στην Αίγυπτο κατά την περίοδο της αγγλικής κατοχής, σαν ένας τρόπος σιωπηρής αντίστασης στον κατακτητή και σαν έμπρακτη δήλωση προσήλωσης στις τοπικές πολιτισμικές αξίες. Σήμερα πολλές μουσουλμάνες υιοθετούν τη μαντίλα για τον ίδιο ακριβώς λόγο. Έχουν γίνει γνωστοί οι τρόποι με τους οποίους οι φοιτήτριες μετέρχονται των απαγορεύσεων της μαντίλας στους πανεπιστημιακούς χώρους στην Τουρκία και την Αίγυπτο Το να τους αποσπάσεις τη μαντίλα είναι σαν να τους αποσπάς με βίαιο τρόπο την εθνικότητα. Και ως προς αυτό το σημείο τις κατανοώ.

Φαντάζομαι ότι υπάρχουν και άλλα παραδείγματα τα οποία αν αποσπασθούν από τις δικές τους συντεταγμένες, στα δυτικά μάτια θα παραμένουν ανεξήγητα. Η απαίτηση κάθε πολιτισμός να κρίνεται μέσα στο δικό του πλαίσιο και όχι με κριτήρια δανεικά από άλλες κουλτούρες, νομίζω ότι ανήκει στον Claude Levi Strauss, ο οποίος και κατηγορήθηκε για σχετικισμό. Είτε έτσι όμως, είτε αλλιώς, προσωπικά αισθάνομαι ότι οι κρίσεις μου θα χωλαίνουν αν δεν ακούσω τις αιτιάσεις και της άλλης πλευράς, εν προκειμένω της μουσουλμανικής.

Μου φαίνεται ότι ξεμάκρυνα αρκετά από τον αρχικό μου στόχο, που ήταν να δείξω τη σχέση των γυναικών με τις επιστήμες στις μουσουλμανικές χώρες. Και τούτο, γιατί ακόμα και με όλα τα άλλα να παραμένουν σταθερά, ceteris paribus, όπως λένε οι οικονομολόγοι, ο βαθμός πρόσβασης των γυναικών στην τριτοβάθμια εκπαίδευση δείχνει και το βαθμό συμμετοχής και επιρροής στα κοινωνικά τεκταινόμενα, αν όχι προς το παρόν, σίγουρα στο εγγύς μέλλον....''https://www.facebook.com/thomas.gata.5/media_set...



https://parallhlografos.wordpress.com/2011/07/27/η-«μάχη-της-μαντίλας»-ρατσισμός-σε-προ/
Η «μάχη της μαντίλας»: Ρατσισμός σε προοδευτική συσκευασία
Posted on 27 Ιουλίου, 2011 5:27 μμ από Capybara 141

του Μιχάλη Βουρεκά
(για τη μεταφορά: Καπυμπάρα)
Et moi pour la juger qui suis-je?
(Aragon)
Η πρόσφατη νομοθεσία στη Γαλλία σχετικά με την απαγόρευση στους μαθητές να πηγαίνουν στο δημόσιο σχολείο φορώντας εμφανή θρησκευτικά σύμβολα, γνωστή και ως «νόμος κατά της μαντίλας», που ψηφίστηκε το 2004, αλλά και την απαγόρευση του νικάμπ (της μαντίλας που καλύπτει ολόκληρο σχεδόν το πρόσωπο και το σώμα) στους δημόσιους χώρους, που έγινε νόμος του κράτους φέτος, παρότι αφορά έναν πολύ περιορισμένο αριθμό προσώπων, προκάλεσε δυσανάλογα έντονες συζητήσεις.
Αυτό οφείλεται στο γεγονός ότι ένα θέμα τόσο μερικό ανέδειξε πολύ ευρύτερα ζητήματα, όπως η μετανάστευση, η εθνική ταυτότητα, η σχέση του κράτους με τη θρησκεία, η θέση των γυναικών στην κοινωνία, η σχέση της χώρας με το αποικιακό παρελθόν και το ιμπεριαλιστικό παρόν της. Ο δημόσιος διάλογος γύρω από το θέμα χαρακτηρίστηκε από μια πατερναλιστική και ευρωκεντρική νοοτροπία, που συχνά δεν έκρυβε το ρατσισμό της.

Ανομολόγητος σκοπός αυτής της νέας νομοθεσίας ήταν ο στιγματισμός ολόκληρης της μουσουλμανικής κοινότητας της Γαλλίας, καθώς η παρουσία της εμφανίστηκε σαν πηγή κινδύνων για την ασφάλεια και την εθνική ταυτότητα, κάτι που δικαιολογούσε κάθε προσπάθεια από την πλευρά του κράτους για περιορισμό και στενή επιτήρηση του «ισλαμικού κινδύνου», δηλαδή του μουσουλμανικού πληθυσμού. Αυτό φαίνεται αφενός από το γεγονός ότι παρά τη διακηρυκτική απαγόρευση όλων των εμφανών θρησκευτικών συμβόλων, ο δημόσιος διάλογος στο σύνολό του, τόσο στα ΜΜΕ, όσο και στις προπαρασκευαστικές επιτροπές της Βουλής, περιορίστηκε αποκλειστικά στο θέμα της ισλαμικής μαντίλας και αφετέρου από τα αποτελέσματα της κυρίαρχης ρητορικής, που έδωσε ιδεολογική κάλυψη και απενοχοποίησε, μια σειρά από επιθέσεις και λεκτικές προσβολές σε γυναίκες που φορούσαν νικάμπ ή μαντίλα σε δημόσιους χώρους.
Η επιχειρηματολογία υπέρ των νέων νόμων δεν ήταν πάντοτε ανοιχτά συντηρητική. Αντίθετα, πολύ συχνά εμφανιζόταν με τη μορφή μιας γενικόλογης προοδευτικής ρητορικής υπεράσπισης των οικουμενικών αξιών, των γυναικείων δικαιωμάτων και του κοσμικού χαρακτήρα του κράτους. Αυτό είχε σαν αποτέλεσμα το θέμα να διχάσει οριζόντια ολόκληρο το φάσμα της αριστεράς. Έτσι, ένα μεγάλο μέρος της αριστεράς, αλλά και των αντιρατσιστικών και φεμινιστικών οργανώσεων έθεσε ασυναίσθητα τον εαυτό του στο αριστερό άκρο μιας εθνοκεντρικής και άρρητα ισλαμοφοβικής συναίνεσης. Η ισλαμοφοβία κατέστη μ’ αυτόν τον τρόπο «πολιτικά ορθός» θεσμικός λόγος και η μοναδική μορφή ανεκτού ρατσισμού, αποκτώντας απήχηση πολύ πέρα από τους γνωστούς ξενοφοβικούς κύκλους στους οποίους θα έπρεπε λογικά να περιορίζεται.
Η στάση αυτού του τμήματος της αριστεράς οφείλεται σε μεγάλο βαθμό στο γεγονός ότι για να απαντήσει στα νέα ερωτήματα, χρησιμοποίησε ανεπαρκή και απαρχαιωμένα αναλυτικά εργαλεία. Στηρίχθηκε είτε σε μια φιλελεύθερη ανάλυση που έβλεπε τη θρησκεία και το κοσμικό κράτος σαν ανιστορικές κατηγορίες, έξω από το πλαίσιο μιας κοινωνίας στην οποία υπάρχουν σχέσεις εξουσίας είτε σε έναν δογματικό μαρξισμό που δεν βλέπει άλλες αντιθέσεις πέρα από τις ταξικές ή θεωρεί ότι οι λεγόμενες δευτερεύουσες αντιθέσεις θα επιλυθούν αυτόματα με τη δικαίωση των ταξικών αγώνων.
Έτσι, τοποθετήθηκε στο θέμα σαν να έπρεπε να απαντήσει σε κάποιους φανταστικούς επικριτές της αριστεράς, που την εγκαλούν ότι μεροληπτεί και δεν αντιμετωπίζει «όλες τις θρησκείες το ίδιο», ξεχνώντας ότι στη βάση της παράδοσής της βρίσκεται η μεροληψία υπέρ των καταπιεσμένων, χωρίς να εξαρτά την υπεράσπισή τους από την προηγούμενη αποδοχή από μέρους τους της ιδεολογικής και φιλοσοφικής της τοποθέτησης.
Στο σημείο αυτό θα είχε ιδιαίτερο ενδιαφέρον να εστιάσουμε στη βασική επιχειρηματολογία υπέρ των απαγορεύσεων, που διεκδικεί για τον εαυτό της προοδευτικά χαρακτηριστικά.
Ένα κοσμικό κράτος χωρίς ελευθερία και ισότητα
Όσο κι αν παρουσιάζεται σαν επιστροφή στις ρίζες των αξιών του κοσμικού κράτους, που απειλείται εκ νέου, η νέα νομοθεσία μπορεί να δικαιολογηθεί στο πλαίσιο αυτό, μόνο αν επανερμηνευθεί η έννοια της κοσμικότητας του κράτους με τρόπο ιδιαίτερα στενό και με σαφή συντηρητικά χαρακτηριστικά.
Με βάση το νόμο του 1905 για το χωρισμό Εκκλησίας και Κράτους το κοσμικό κράτος είναι ένα μέσο για την αρμονική συνύπαρξη των πολιτών με βάση τις αρχές της ελευθερίας και της ισότητας. Στο πλαίσιο αυτό η αρχή της θρησκευτικής ουδετερότητας του κράτους επιβάλλει την οργάνωση των κρατικών υπηρεσιών και του δημόσιου χώρου με τέτοιον τρόπο ώστε να εξασφαλίζεται η ισότητα, η μη επιβολή δηλαδή, της θρησκευτικής ταυτότητας της πλειοψηφίας στη μειοψηφία με εργαλείο προνομιακής προώθησής της το κράτος. Ταυτόχρονα, επιδιώκεται η μεγαλύτερη δυνατή ελευθερία έκφρασης. Κάθε θρησκευτική ταυτότητα μπορεί να εκφράζεται ελεύθερα. Υπό αυτό το πρίσμα, η θρησκευτική ουδετερότητα αποτελεί υποχρέωση του κράτους και όχι των πολιτών, με σκοπό οι πολίτες να απολαμβάνουν την ελευθερία να μην είναι ουδέτεροι.
Στους αντίποδες βρίσκεται μια επανερμηνεία της αρχής της κοσμικότητας του κράτους, κυρίαρχη σήμερα, που θέλει το κοσμικό κράτος αυτοσκοπό και απαιτεί την ουδετερότητα όχι μόνο από το κράτος, αλλά και από τους πολίτες. Έτσι, αντί να διασφαλίζει τη μέγιστη ελευθερία έκφρασης ζητά την απαγόρευσή της για όλους. Δεν πρέπει να είναι ο δημόσιος χώρος ουδέτερος, αλλά το κοινό που τον διασχίζει.
Στη βάση αυτής της ερμηνείας βρίσκεται η λογική ότι η κοσμικότητα ταυτίζεται με το χωρισμό της δημόσιας σφαίρας από την ιδιωτική καθώς και η αυθαίρετη κατάταξη της έκφρασης της θρησκευτικής συνείδησης στην ιδιωτική. Κάτι τέτοιο βέβαια, στον πραγματικό κόσμο δεν ισχύει. Διαφορετικά, δεν θα επιτρέπονταν οι λιτανείες στους δημόσιους χώρους και οι εκκλησίες δεν θα βρίσκονταν στις κεντρικές πλατείες των χωριών και των συνοικιών όντας ελεύθερα προσβάσιμες στο κοινό, αλλά σε διαμερίσματα πολυκατοικιών, όπως τα παράνομα τζαμιά της Αθήνας.
Επιπλέον, όπως αναφέρθηκε και νωρίτερα, η νέα νομοθεσία στόχευε στην πράξη στον περιορισμό της ελευθερίας έκφρασης όχι ολόκληρης της κοινωνίας, αλλά μόνο της μουσουλμανικής μειοψηφίας, την οποία χωρίς να το λέει, φωτογραφίζει με τις διατάξεις της. Γι’ αυτό άλλωστε, οι κοινωνικές αντιδράσεις απέναντί της ήταν τόσο χλιαρές· η πλειοψηφία αντιλαμβανόταν ότι η ταυτότητά της ήταν αρκετά ουδέτερη, ώστε η απαγόρευση να μην την αφορά. Η κοσμικότητα του κράτους καθίσταται επομένως, από μέσο προστασίας της ισότητας, προσκλητήριο σιγής και απόσυρσης των μουσουλμάνων από τη δημόσια σφαίρα. Αυτή η λογική είναι χαρακτηριστικό κάθε ρατσισμού· η μειοψηφία επιτρέπεται να υπάρχει, αλλά όχι και να φαίνεται «για να μην προκαλεί».
Μπορεί επομένως, κανείς να ισχυριστεί ότι η απειλούμενη κοσμικότητα του κράτους, που έσπευσαν πολλοί να υπερασπιστούν, δεν είναι παρά μία ερμηνεία της. Μια κοσμικότητα χωρίς ελευθερία (δηλαδή ολοκληρωτική) και χωρίς ισότητα (δηλαδή ρατσιστική).
Φεμινισμός ενάντια στις γυναίκες
Αφετηρία της φεμινιστικής επιχειρηματολογίας υπεράσπισης της νέας νομοθεσίας αποτελεί η μονοσήμαντη ερμηνεία της μαντίλας ως συμβόλου της γυναικείας καταπίεσης. Υπό το πρίσμα αυτό, η μαντίλα θεωρείται ότι δεν μπορεί να αποτελεί («πραγματικά») ελεύθερη επιλογή, αλλά ότι αντίθετα, σίγουρα επιβάλλεται από το οικογενειακό περιβάλλον ή την «κοινότητα». Αντίστοιχα, οι γυναίκες που τη φορούν είναι είτε καταπιεσμένες είτε εθελόδουλες. Εξάγεται επομένως το συμπέρασμα ότι το κράτος οφείλει να παρέμβει απ’ έξω για να τις απελευθερώσει, αφού δεν μπορούν να το κάνουν από μόνες τους. Έτσι, φτάνουμε στο σημείο να υποστηρίζονται μέτρα που ενώ διακηρύσσουν ότι στοχεύουν στη προστασία από την καταπίεση, στρέφονται για πρώτη φορά ενάντια στα θύματα αυτής της καταπίεσης διώχνοντάς τα από το δημόσιο σχολείο ή το δημόσιο χώρο και στιγματίζοντάς τα.
Στο σημείο αυτό πρέπει να παρατηρήσουμε ότι τα μέτρα αυτά είναι αμφίβολης αποτελεσματικότητας καθώς δεν επιχειρούν να παρέμβουν συνολικά στις σχέσεις εξουσίας που υπάρχουν ανάμεσα στα δύο φύλλα, αντίθετα το μόνο που μπορούν να επιτύχουν, και που φαίνεται ότι στην πραγματικότητα επιζητούν, είναι να μη φαίνεται αυτό που στα δικά μας μάτια συμβολίζει τη γυναικεία καταπίεση, δηλαδή η μαντίλα, για όσο χρονικό διάστημα οι γυναίκες που συνηθίζουν να τη φορούν συνυπάρχουν μαζί μας στο δημόσιο χώρο.
Τα φεμινιστικά επιχειρήματα εντάσσονται στο πλαίσιο ενός πατερναλιστικού μονολόγου, που προϋποθέτει ότι «εμείς» γνωρίζουμε τι είναι καλό για τις γυναίκες που φορούν μαντίλα, καλύτερα απ’ αυτές, ενώ ο ισότιμος διάλογος με την άποψή τους θεωρείται περιττός καθώς αυτές προσλαμβάνονται ως ανίκανες να έχουν δική τους γνώμη και ο λόγος που αρθρώνουν ως σίγουρα υποβολιμιαίος. Ο μόνος λόγος, προερχόμενος από γυναίκες από την Ανατολή, που παρουσιάζεται σαν χρήσιμος στο δημόσιο διάλογο είναι αυτός που επιβεβαιώνει απλά τα συμπεράσματα στα οποία έχουμε ήδη καταλήξει. Αυτός, όμως, ενώ είναι αναμφισβήτητα ειλικρινής, εξάγεται από ένα εντελώς διαφορετικό περιβάλλον (π.χ. το Ιράν) -όπου η μαντίλα επιβάλλεται υποχρεωτικά από ένα αυταρχικό κράτος- και μεταφέρεται μηχανιστικά σε ένα τελείως διαφορετικό πλαίσιο διαλόγου.
Η μονοσήμαντη ερμηνεία της μαντίλας ως συμβόλου υποκρύπτει μια άρνηση να αναγνωριστεί στις μουσουλμάνες το δικαίωμα να έχουν πολλαπλή ταυτότητα και να την εκφράζουν. Να μπορούν να είναι και γυναίκες και μουσουλμάνες και Γαλλίδες και Βορειοαφρικανές και να προσδίδουν διαφορετικές νοηματοδοτήσεις στη μαντίλα στο πλαίσιο αυτό. Δεν είναι σπάνιο το φαινόμενο νεαρές μουσουλμάνες να επιλέγουν να φορούν μαντίλα -τη στιγμή που οι μητέρες τους δεν φορούν- είτε με στόχο να ενσωματωθούν στη γαλλική κοινωνία, χωρίς να αφομοιωθούν άνευ όρων στις πολιτιστικές της νόρμες είτε γιατί απορρίπτουν το δυτικό πρότυπο για τη θηλυκότητα είτε γιατί επιλέγουν να μετατρέψουν αυτό που συμβόλιζε την υποτίμηση σε σύμβολο υπερηφάνειας μιας ταυτότητας που περιθωριοποιείται βίαια.
Η ιδεολογική υπεροψία που χαρακτηρίζει το σώμα αυτής της επιχειρηματολογίας και η υποτίμηση των μουσουλμάνων γυναικών έφτασε στο απόγειό της με την εκδίωξη γυναικών που φορούσαν μαντίλα από φεμινιστικές διαδηλώσεις από τις διοργανώτριες.
Θα ήταν ορθό να σημειώσουμε ότι δεν μπορεί να θεωρήσει κανείς ότι στο σύνολό της η φεμινιστική συνηγορία στη νέα νομοθεσία έχει κίνητρα ρατσιστικά. Σε πολλές περιπτώσεις πηγάζει από μια γνήσια ανησυχία για την υπεράσπιση αυτών που εκλαμβάνονται ως οικουμενικές αξίες. Το πρόβλημα ξεκινάει από τη στιγμή που οι οικουμενικές αξίες ταυτίζονται με το δυτικό πολιτιστικό πρότυπο και η ελευθερία με την αφαίρεση των εμποδίων που ανακόπτουν το δρόμο μιας κοινωνίας προς αυτό.
Θα μπορούσαμε να πούμε ότι μια πιο ευρύχωρη και γνήσια οικουμενική αντίληψη για τις πανανθρώπινες αξίες δεν συμπυκνώνεται στη φράση «οι ελεύθερες γυναίκες δεν φορούν μαντίλα», αλλά στη φράση «οι ελεύθερες γυναίκες φορούν ό,τι θέλουν».
Συμπερασματικά, θα λέγαμε πως η «μάχη της μαντίλας» υπήρξε εξαιρετικά διδακτική για το πως ο ρατσισμός γίνεται σιγά-σιγά «πολιτικά ορθός» θεσμικός λόγος, αλλά και για τον τρόπο με τον οποίο ένα μεγάλο κομμάτι της αριστεράς βλέπει το ρόλο της ως υπερασπιστή της ισότητας και της ελευθερίας σε μια πολυπολιτισμική Ευρώπη που διαρκώς αλλάζει. Όσο βλέπει την ελευθερία μονόπλευρα, σαν το «δικαίωμα» των άλλων να γίνουν επιτέλους σαν κι εμάς και την ισότητα σαν απουσία της διαφοράς, η αριστερά είναι καταδικασμένη αντί να βρίσκεται στο πλευρό όσων υφίστανται την καταπίεση και τις διακρίσεις, να προσχωρεί σε μια συντηρητική συναίνεση, που έχουν φτιάξει άλλοι.
Το κείμενο δημοσιεύτηκε στα «Ενθέματα» της «Αυγής» στις 19.06.2011



Daphne Chronopoulou Τι πάταγο κάνει μια τσεμπερού ενώ ειδήσεις σαν αυτή πέρασαν απαρατήρητες- μα Μουσουλμάνοι άνδρες είναι κι αυτοί και δεν ταιριάζουν με το στερεότυπο του παλαβωμένου Ταλιμπάν:Ιρανοί φορούν μαντίλες για αντίσταση
http://www.independent.co.uk/.../men-in-hijab-iran...


Athina Pal Ο καθένας μπορεί να φοράει ο,τι θέλει και ο,τι νιώθει ότι τον εκφράζει ασχέτως αν εμείς δεν θα επιλέγαμε πότε να φορέσουμε κάτι παρόμοιο. Δεν υπάρχει αυταρχική ελευθερία.





Daphne Chronopoulou Όπως Μουσουλμάνες - και μάνες των σημερινών κοριτσιών είναι και αυτές: 8 Μαρτίου 1979, Ημέρα της γυναίκας 10.000 γυναίκες διαδήλωσαν στο Ιράν κατά της μαντίλας.
http://nytlive.nytimes.com/.../the-day-100000-iranian.../




Και ένα απίστευτο. Πόσταρα μια Παναγία. Ο κύριος, ίσως επηρεασμένος από όσα διαβάζει για μαντίλες την είδε φαίνεται με άλλα μάτια και, δίχως δεύτερη σκέψη, σχολίασε. 




Μ' αυτό δεν έχουμε πρόβλημα.

Ούτε μ' αυτό έχουμε πρόβλημα




Αλλά μ' αυτό έχουμε τεράστιο πρόβλημα


 Οι Amish δε μας ενοχλούν όμως. Ή θα τις αναγκάσουμε;

Πάντως σε κάποια πράγματα η ελληνική επαρχία είναι πιο μπροστά. Να, βλέπω ας πούμε κάτι γιαγιάδες να κυκλοφορούν στην παραλία με ντάλα ήλιο, μαυροντυμένες από την κορφή ως τα νύχια και με μαντήλια στο κεφάλι και δεν τις πειράζει κανένας.

Αντίσταση; 
Φωτογραφήθηκαν χθες στη Γαλλία: #motokini για αντίσταση


Άλλη μια προσωπική εμπειρία:
Έτσι μου απευθύνονται όταν δεν τους αρέσει το φόρεμά μου (ένα από τα πάρα πολλά).
Διότι ο σεβασμός προς τη γυναίκα εξαρτάται από το ρούχο της

Από το Σύρο 'khartoonist'  Khaleed Albaih




Δικό μου:Μαντίλα, μίνι, γόβα ή ζαρτιέρες; Δικαίωμά μας!

ΕΞΕΛΙΞΕΙΣ που-με-χαροποιούν