ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ και ΠΡΟΣΚΛΗΣΗ _Υποστήριξη. Όχι Τιμωρία

ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ

 Υποστήριξη. Όχι Τιμωρία Support. Don’t Punish.

26η Ιουνίου 2020: αστεγία και χρήση ψυχοδραστικών ουσιών

 Οι οργανώσεις-μέλη της Πλατφόρμας Οργανώσεων για τις Ψυχοδραστικές Ουσίες [Γιατροί του Κόσμου, Δίκτυο Ομοτίμων Χρηστών Ψυχοδραστικών Ουσιών, Διογένης Διάλογος Πολιτικής για Ναρκωτικά, Θετική Φωνή, Κέντρο Ζωής, Προμηθέας, PRAKSIS και Steps] σας προσκαλούν στην εκδήλωση, που οργανώνουν στο πλαίσιο της διεθνούς εκστρατείας “Support.Don’t Punish.” «Υποστήριξη. Όχι Τιμωρία» στις 26 Ιουνίου, Παγκόσμια Ημέρα Δράσης για τα ναρκωτικά.

Η εκστρατεία αυτή υποστηρίζει την ανάπτυξη δράσεων για τη μείωση της βλάβης, εστιάζει στην προώθηση και υποστήριξη πολιτικών με γνώμονα την Δημόσια Υγεία και τα Ανθρώπινα Δικαιώματα. Βασικά σημεία που θέτει είναι τα εξής:

·       Το σύστημα ελέγχου των ναρκωτικών είναι πεπερασμένο, και χρήζει μεταρρύθμισης.

·       Τα άτομα που κάνουν χρήση ναρκωτικών δεν πρέπει να ποινικοποιούνται.

·       Τα άτομα που εμπλέκονται στο εμπόριο ναρκωτικών σε χαμηλή κλίμακα, ειδικά εκείνα που εμπλέκονται για λόγους επιβίωσης ή εξαναγκασμού, δεν πρέπει να αντιμετωπίζουν σκληρές ή δυσανάλογες τιμωρίες.

·       Η πολιτική για τα ναρκωτικά πρέπει να εστιάζεται στην υγεία, την ευημερία και τη μείωση των βλαβών που προκύπτουν από την προβληματική χρήση.

·       Οι προϋπολογισμοί για την πολιτική για τα ναρκωτικά χρειάζονται εξισορρόπηση για να διασφαλιστεί η επαρκής χρηματοδότηση μέτρων που λαμβάνονται και βασίζονται στην δημόσια υγεία και τη μείωση βλάβης.

Κορύφωση της πρωτοβουλίας είναι η Διεθνής Ημέρα Δράσης στις 26 Ιουνίου «Παγκόσμια Ημέρα κατά των Ναρκωτικών και της Παράνομης Διακίνησης τους». Ιστορικά, αυτή η ημερομηνία έχει χρησιμοποιηθεί από τις κυβερνήσεις για να αναδείξει τα «επιτεύγματα» του ελέγχου των ναρκωτικών με καταναγκαστικούς όρους. Η Παγκόσμια Ημέρα Δράσης της καμπάνιας επιδιώκει να ανακτήσει και να αλλάξει αυτό το αφήγημα ανοίγοντας διάλογο με τους υπεύθυνους χάραξης πολιτικής και ευαισθητοποιώντας τα μέσα ενημέρωσης και το κοινό.

Στο πλαίσιο αυτό, στις 26 Ιουνίου η κοινότητα των χρηστών ψυχοδραστικών ουσιών και η πλατφόρμα οργανώσεων για τις ψυχοδραστικές ουσίες εστιάζουμε σε ένα πολύ σημαντικό γεγονός.  Για πρώτη φορά άνοιξε ξενώνας για τους άστεγους συνανθρώπους μας, η λειτουργία του οποίου δεν απαντά μόνο στην έλλειψη στέγης αλλά και στην αποφυγή διασποράς της πανδημίας Covid19.  Ως τώρα η πολιτική ηγεσία είχε αδιαφορήσει για τους άστεγους χρήστες και χρήστριες. Μάλιστα η χρήση ψυχοδραστικών ουσιών γινόταν αιτία αποπομπής από τους ξενώνες αστέγων, με συνέπεια να βάλλονται οι πιο αδύναμοι, οι πιο φοβισμένοι και ταλαιπωρημένοι από όλους τους άστεγους. Θέλουμε να πιστεύουμε ότι θα συνεχίσει η λειτουργία του ξενώνα, ότι θα διασφαλιστεί η χρηματοδότησή του στο πλαίσιο του επερχόμενου Σχεδίου Δράσης για τα Ναρκωτικά και ότι αυτό το παράδειγμα θα ακολουθήσουν και άλλοι Δήμοι που έχουν ανθρώπους που κάνουν χρήση ουσιών και βρίσκονται σε καθεστώς αστεγίας.

Σας προσκαλούμε την Παρασκευή 26 Ιουνίου:

Στις 11:00πμ στον Ξενώνα της Αθήνας – στο Ξενοδοχείο ΙΟΝΙΣ, Χαλκοκονδύλη 41- όπου θα αναρτήσουμε ένα μεγάλο πανό, θα μοιραστεί ενημερωτικό υλικό από το Δίκτυο Ομοτίμων Χρηστών Ψυχοδραστικών Ουσιών για τα δικαιώματα των φιλοξενούμενων και θα εκφράσουμε τη στήριξή μας στο αίτημα αυτός ο Ξενώνας να αποτελέσει μια καλή πρακτική που θα ακολουθήσουν και άλλοι Δήμοι στην Ελλάδα, ειδικά σε πόλεις όπου η έλλειψη στέγης χτυπά την κοινότητα των χρηστών ψυχοδραστικών ουσιών.

Το απόγευμα στις 6.00μμ στη Δημοτική Αγορά της Κυψέλης, όπου θα μιλήσουμε για την αστεγία στον κόσμο της χρήσης ναρκωτικών.

Οι παρακάτω ομιλητές/τριες μας κάνουν την τιμή να είναι μαζί μας:

Φωτεινή Λεομπίλα (Επιστημονικά υπεύθυνη του ξενώνα αστέγων της Αθήνας), Κωνσταντίνος Κοκκώλης (ΟΚΑΝΑ), Νίκη Βουδούρη (PRAKSIS), Τάσος Σμετόπουλος (STEPS), Νίκος Φιτσιάλος (Θετική Φωνή), Δάφνη Χρονοπούλου (Δίκτυο Ομοτίμων Χρηστών Ψυχοδραστικών Ουσιών), Χρήστος Αναστασίου (Δίκτυο Ομοτίμων Χρηστών Ψυχοδραστικών Ουσιών).

Ο Χρήστος Κουϊμτσίδης, Εθνικός Συντονιστής για τα Ναρκωτικά, θα παρέμβει με βιντεοσκοπημένο μήνυμα.

——————————————

ή 

________________Υποστήριξη. Όχι Τιμωρία #supportdontpunish #supportdontpunishGR

26 Ιουνίου όχι πια 'Ημέρα Κατά Των Ναρκωτικών', αλλά 'Για τα Ναρκωτικά'. Ημέρα ενημέρωσης, ημέρα αλήθειας.

Υποστήριξη ζητάμε, όχι τιμωρία.
Support. Don’t Punish.

Όπως κάθε χρόνο όσοι υποστηρίζουμε ότι το ζήτημα της κατάχρησης ναρκωτικών δεν είναι θέμα Δικαιοσύνης αλλά Υγείας και ανθρώπινων δικαιωμάτων, φωτογραφιζόμαστε με το logo, ανεβάζουμε τη φωτογραφία στο προφίλ μας, στη σελίδα του Δικτύου και στην παγκόσμια ιστοσελίδα.

Τυπώνουμε το γνωστό logo για να φωτογραφηθούμε μ΄αυτό.
Στέλνουμε τη φωτογραφία στο photo project: campaign@idpc.net

ή ανεβάζουμε στο:  
https://supportdontpunish.org/photo-project/
ή στο Δίκτυο Ομότιμων Χρηστών για να δημοσιευθεί.

Δείτε, από το 2013 που αρχίσαμε:
https://supportdontpunish.org/photo-project/

@supportdontpunishgreece 
https://www.facebook.com/supportdontpunishGreece/

http://supportdontpunish.org

Facebook event https://www.facebook.com/events/3375488079130596/

Νίκος Σπυρόπουλος rip

   

Νίκος Σπυρόπουλος rip

Καλό ταξίδι αγαπημένε Νίκο,

 ανοίγεις δρόμο. 

Ερχόμαστε.

 Σπυριδούλα: https://www.youtube.com/channel/UC7Q0vYoPCDrEVZuwUfwideQ

Η πολιτική κηδεία του Νίκου θα γίνει την Δευτέρα 22/6 
στις 14:00 στο 1ο Νεκροταφείο Αθηνών.

Elias Zaikos

ΓΙΑ ΤΟΝ ΝΙΚΟ
Πριν κάποια χρόνια, διάβαζα μια συνέντευξη του Peter Hammill που εξηγούσε πώς αποφασίστηκε να ξαναφτιαχτούν οι VDGG. Έλεγε λοιπόν με το περίφημο βρετανικό φλέγμα, πως παλιοί φίλοι και συνεργάτες, πλέον συναντιόντουσαν μόνο σε κηδείες, για ν' αποχαιρετίσουν κάποιον αγαπημένο συνοδοιπόρο που πέθανε. Εκεί, ανάμεσα σε μνήματα και κυπαρίσσια, συνειδητοποίησαν οτι το τραίνο της ζωής τους όλο και λιγοστεύει τις στάσεις του για ν' ανέβουν κι άλλοι. Και πως ο τερματικός σταθμός δεν είναι πια τόσο αλαργινά. Και αποφάσισαν ν' αφήσουν κατα μέρος διαφωνίες και αντιπαραθέσεις και να ενωθούν εκ νέου κάτω απο την σκέπη της τέχνης, προστατευμένοι, δημιουργικοί και φιλιωμένοι, κι όσο τους πάει ο δρόμος, όσο αντέξουν. Δεν συμπαθώ τις νουθεσίες η τις παραινέσεις, σήμερα όμως θέλω να πω στ' αδέλφια τους μουσικούς, όσο μπορούν να ξεχνούν τις τυχόν αντιπαλότητες τους και να τιθασεύουν ματαιοδοξίες κι εφήμερες δόξες, ν' αγαπάν, να σέβονται και να τιμούν φίλους και ομότεχνους, να διαλέγουν, να συγχωρούν και να πορεύονται με πίστη στο όραμα και τη δύναμη τους, να γεύονται με πάθος και χαρά τους χυμούς της ύπαρξης και να υπερασπίζονται τα δίκια του ανθρώπου.
Απόψε μαθαίνω για την αναχώρηση του Νίκου Σπυρόπουλου, η είδηση αυτή είναι που ξύπνησε τις θύμησες κι έγραψα τα παραπάνω λόγια. Λίγο μεγαλύτερος απο μένα στην ηλικία, ένας θεόρατης σημασίας μουσικός. Πρόλαβα να τον αγκαλιάσω και του εξομολογηθώ την αγάπη μου, όπως κάνω με κείνους που σμίλεψαν με το ταλέντο και τις πληγές τους το μονοπάτι της τέχνης για να μπορώ να βαδίζω του λόγου μου πιο εύκολα. Και μαζί όλοι οι μεταγενέστεροι μουσικοί. Χρωστάμε πολλά εμείς σε τύπους σαν τον Νίκο, κι ακόμα περισσότερα ο τόπος και ο πολιτισμός του, αλίμονο, η ψωροκώσταινα αυτούς τους έχει παρατημένους στην τύχη τους, να παλεύουν με θεούς και δαίμονες, να υμνούν φτώχεια και μοναξιά. Και να λάμπουν σαν το πολυτιμότερο πετράδι, λοξοκοιτάζοντας με περιφρόνηση την φτήνια και τη βρωμιά του πλούτου γύρω τους. Ο Νίκος είναι υπεύθυνος για την ύπαρξη ογκόλιθων στη μουσική της χώρας μας, είναι ένα πνεύμα που θ' αγαπάμε για πάντα, μια ψυχή που θα ζει εσαεί χάρη στην τέχνη του και την έμπνευση που χαρίζει ασταμάτητα στους νέους που ξεκινάνε τον δικό τους δρόμο. Είναι εκείνος ο δρόμος που αν αποφασίσετε να τον περπατήσετε, θα παρατηρήσετε στις άκρες του πεταμένα νάυλον ντέφια και θα αισθανθείτε πως τα ψόφια κέφια έμειναν πίσω, μακριά.

Tην είδηση του θανάτου του Νίκου έκανε γνωστή μέσω facebook ο Δημήτρης Πουλικάκος ο οποίος έγραψε: “Μας αφήνεις ορφανά,κύριε συνάδελφε….😞..🐥 R.I.P…………………… ..

(“Άνοιξε Πέτρο,άνοιξε!!!”)…”

Τον Νοέμβριο του 1977 μαζί με τον αδερφό του Βασίλη Σπυρόπουλο στην κιθάρα, τον Αντρέα Μουζακίτη (ντραμς), τον Μάκη Μπλαζή (μπάσο) και τους Κώστα Κουρεμένο και Γιώργο Κοτσμανίδη στα φωνητικά

Οι αδερφοί Σπυρόπουλοι είχαν συνεργαστεί ήδη με τον Μουζακίτη στο συγκρότημα Last Barricade.

Το όνομα το πρότεινε ο συνεργάτης τους Γιώργος Γαϊτάνος, εμπνευσμένος από την ιστορία της Σπυριδούλας Ράπτη, θύματος ενός εγκλήματος που είχε σοκάρει την κοινή γνώμη το 1956. Η 12χρονη οικιακή βοηθός είχε βασανιστεί επί 36 ώρες με ηλεκτρικό σίδερο από το ανδρόγυνο που την μεγάλωνε.

Οι Σπυριδούλα ξεκίνησαν συναυλιες όπου έπαιζαν κατά κύριο λόγο διασκευές από Rolling Stones, Lou Reed, Velvet Underground καθώς και μπλουζ και γρήγορα τράβηξε το ενδιαφέρον του σχετικού κοινού. Το 1978 είχαν ήδη αποχωρήσει οι Κουρεμένος, Κοτσμανίδης και Μπλαζής, με τον τελευταίο να αντικαθίσταται από τον Τόλη Μαστρόκαλο ενώ λίγο μετά ο Μουζακίτης αντικαταστάθηκε από τον Τάσο Φωτοδήμο.

Συνεργασία με τον Σιδηρόπουλο
Στις 6 Νοεμβρίου του 1977 ο Δημήτρης Πουλικάκος είδε ζωντανά το συγκρότημα στο κινηματοθέατρο «Κνωσός». Γνωρίζοντας πως ο Παύλος Σιδηρόπουλος, με τον οποίο είχε συνεργαστεί πρόσφατα, έψαχνε μουσικούς για να ηχογραφήσει τις συνθέσεις του, του πρότεινε να τους συναντήσει. Ο Σιδηρόπουλος αρχικά συνεργάστηκε σε προσωρινή βάση με το συγκρότημα, ερμηνεύοντας δύο τραγούδια του Έλβις Πρίσλεϊ στις συναυλίες τους στην επαρχία.[1] Η συνεργασία τους οριστικοποιήθηκε τον Ιούνιο του 1978 με σκοπό την ηχογράφηση του άλμπουμ Φλου. Το συγκρότημα και ο Σιδηρόπουλος ξεκίνησαν εντατικές πρόβες επάνω στα κομμάτια του δίσκου στο κλαμπ Hobby που τους είχε παραχωρηθεί.

Τον Οκτώβριο μπήκαν στο στούντιο και ηχογράφησαν αρχικά ένα ντέμο με δύο κομμάτια, τα «Μπάμπης ο Φλου» και «Ξέσπασμα», με το τελευταίο να είναι διασκευή ενός κομματιού που είχε ηχογραφήσει ο Σιδηρόπουλος με το προηγούμενο του συγκρότημα, τους Δάμων και Φιντίας. Την παραγωγή του δίσκου ανέλαβε ο Θοδωρής Σαραντής για λογαριασμό της ΕΜΙΕΛ και οι ηχογραφήσεις έγιναν στούντιο της Columbia στη Ριζούπολη.[6] Συμμετείχε μια σειρά έμπειρων μουσικών όπως Νίκος Πολίτης (κατά καιρούς μέλος του Εξαδάκτυλουκαι των Socrates) και ο Δημήτρης Πολύτιμος (MGC και Εξαδάκτυλος). Στο κομμάτι «Ώρα του Stuff» έκανε φωνητικά η Δήμητρα Γαλάνη. Οι ηχογραφήσεις σύμφωνα με μαρτυρίες ήταν δύσκολες με τον Σιδηρόπουλο να έρχεται σε ρήξη με το συγκρότημα,εν μέρει λόγω των προβλημάτων εθισμού που ήδη είχε.

Ο δίσκος κυκλοφόρησε τον Μάιο του 1979. Παρά τις πολύ θετικές κριτικές του δίσκου από τον ειδικο τύπο οι πωλήσεις του άλμπουμ ήταν απογοητευτικές και δεν ξεπέρασαν τις 5.000. Τα επόμενα χρόνια όμως η δημοτικότητα του θα αυξανόταν θεαματικά, με διαρκείς επανεκδόσεις. Οι Σπυριδούλα με τον Σιδηρόπουλο έκαναν μια σειρά ζωντανών συναυλιών για την υποστήριξη του δίσκου όμως λίγους μήνες μετά οι δρόμοι τους χώρισαν.

Νάυλον Ντέφια και Ψόφια Κέφια και διάλυση
Μετά από μια σύντομη περίοδο ζωντανών εμφανίσεων, το συγκρότημα μπήκε στη περιπέτεια των ανακατατάξεων και απ’ τις τάξεις του πέρασαν αρκετοί μουσικοί, όπως ο Νίκος Ζιώγαλας (τραγούδι), ο Πάνος Κατσιμίχας (φυσαρμόνικα, τραγούδι), ο Bees (ντραμς) κ.α. Το 1982 βρίσκουμε τους αδελφούς Σπυρόπουλου μαζί με την Μελίνα Καρακώστα (μπάσο), τον Άκη Περδίκη (ντραμς) και τον Παύλο Βακατάτση (τραγούδι, πλήκτρα), με τους οποίους ηχογράφησαν το άλμπουμ Νάυλον Ντέφια Και Ψόφια Κέφια, που έτυχε θερμής ανταπόκρισης από το κοινο, το δε ομώνυμο τραγούδι συγκαταλέγεται ανάμεσα στα δημοφιλέστερα τραγούδια-σταθμούς της ελληνόφωνης ποκ δισκογραφίας. Τρία χρόνια μετά κι αφού ο Νίκος Δόικας είχε αντικαταστήσει την Μελίνα Καρακώστα, το σχήμα διάλυσε και οι Σπυρόπουλοι έφτιαξαν στα τέλη του ’86 την Συμμορία.

https://3pointmagazine.gr/pethane-o-nikos-spyropoylos-ton-…/

https://www.kathimerini.gr/1083706/article/epikairothta/ellada/pe8ane-o-nikos-spyropoylos-idrytiko-melos-toy-sygkrothmatos-spyridoyla

Σε ηλικία 63 ετών «έφυγε» χτες από τη ζωή ο κιθαρίστας Νίκος Σπυρόπουλος, ο οποίος μαζί με τον αδελφό του, Βασίλη, είχαν ιδρύσει το 1977 ένα από τα σπουδαιότερα ελληνικά ροκ συγκροτήματα, τη «Σπυριδούλα».

Την είδηση του θανάτου του Νίκου Σπυρόπουλου έκανε γνωστή, με ανάρτησή του στο Facebook, ο μουσικός και ηθοποιός, Δημήτρης Πουλικάκος.

Οι «Σπυριδούλα» σχηματίστηκαν τον Νοέμβριο του 1977 από τους Βασίλη Σπυρόπουλο (κιθάρα), τον αδερφό του Νίκο (κιθάρα) τον Αντρέα Μουζακίτη (ντραμς), τον Μάκη Μπλαζή (μπάσο) και τους Κώστα Κουρεμένο και Γιώργο Κοτσμανίδη στα φωνητικά. Συνεργάστηκαν με τον Παύλο Σιδηρόπουλο με τον οποίο κυκλοφόρησαν το 1978 το άλμπουμ «Φλου», έναν δίσκο που θεωρείται από τους σημαντικότερους στην ιστορία του ελληνόφωνου ροκ.

Με Έλβις και Όσκαρ και Plaisir d' amour και λύπη αιώνια

      Στα μικρά πεζά ποιήματα του Όσκαρ Γουάιλντ είναι κι εκείνο με τον καλλιτέχνη που είχε φτιάξει το άγαλμα της 'Λύπης που κρατά αιώνια' αλλά όταν ήρθε πάλι η στιγμή που πόθησε η καρδιά του να δημιουργήσει κι έτυχε όλου του κόσμου ο χαλκός να έχει σωθεί, ο Καλλιτέχνης δε δίστασε να λιώσει το παλιό του έργο για να φτιάξει το άγαλμα της 'Χαράς που κρατά μια μόνο στιγμή'. Τα 'Πεζά Ποιήματα' ο Γουάιλντ τα έγραψε τα χρόνια της χαράς και, θυμάμαι, πολύ με εντυπωσίασε όταν σε μια συνομιλία στο τέλος της ζωής του παρατήρησα ότι στη μνήμη του αντέστρεψε έτσι που, αφού είχαν πια μεσολαβήσει η φυλακή, η ατίμωση κι η χρεοκοπία, εκείνος πια τα θυμάται ανάποδα και λέει [ή γράφει- δεν έχω το βιβλίο εδώ που γράφω] τι δίκιο είχε τότε που το έλεγε ότι λιώνει η 'Χαρά που κρατά μια μόνο στιγμή' και γίνεται 'Λύπη που κρατά αιώνια'.

Λίγο πριν το 1900 έγιναν αυτά και δεν ξέρω κατά πόσο ο αγαπημένος μου Όσκαρ είχε εμπνευστεί από τη φημισμένη 'Χαρά του Έρωτα', 'Plaisir d' amour', ποίημα από τη νουβέλα 'Σελεστίν' του Jean-Pierre Claris de Florian:

'Plaisir d'amour ne dure qu'un moment,

chagrin d'amour dure toute la vie...'

[Χαρά του έρωτα δεν κρατά παρά μια στιγμή·

Λύπη του έρωτα κρατά μια ζωή...]

που, ήδη ακουγόταν έναν αιώνα, μελοποιημένο από τον Jean-Paul-Égide Martini το 1784, λίγο πριν τη Γαλλική Επανάσταση.

Κάτι λιγότερο από δυό αιώνες μετά, σε μια φυλακή της Αθήνας το σφύριζε ένας μελλοθάνατος, μουσική υπόκριση των τελευταίων στιγμών ενός έρωτα και των πρώτων ακουσμάτων ενός εμβρύου που δε θα γνώριζε από τον πατέρα του παρά ίσως μια αμυδρή ασαφή μνήμη της συγκίνησης από τη μελωδία αυτή και από την αυστηρή φωνή του καθώς ζητούσε από την έγκυο μητέρα να μην κλάψει «μπροστά τους», να μην τη δουν να κλαίει για να μην πετάξουν τις ζωές τους άδικα, μα να αποδείξουν ότι πεθαίνουν όχι για ένα καινούργιο κόσμο αλλά για ένα καινούργιο «είδος ανθρώπου», όπως πίστευαν πολλοί ιδεολόγοι κομμουνιστές  οδεύοντας προς το θάνατο εκείνα τα χρόνια.

Στις τελευταίες φευγαλέες  συναντήσεις της Έλλης Παππά και του Μπελογιάννη, όταν με άπειρες μικροδικαιολογίες  ζητούσαν να βγαίνουν από τα κελιά ώστε να ιδωθούν μια στιγμή ή ίσως να καταφέρνουν να αφήσουν ένα σημειωματάκι σκαλισμένο με καμένο σπίρτο πάνω στα βρωμερά ξεπλυμένα αποκόμματα εφημερίδας που μάζευαν από τα πεταμένα πλάι στη λεκάνη της τουαλέτας. Κι εκεί, στο σκληρό αγώνα του έρωτα και της αξιοπρέπειας μέσα στο βόθρο της βίας και του θανάτου, τραγούδι τους, όπως συνηθίζεται στους έρωτες, είχαν, το 'Plaisir d amour' που τους σφύριζε γλυκά ο Καλούμενος, ο συγκατηγορούμενός (Υπόθεση Ασυρμάτων) από το ενδιάμεσο κελί.

Όπως ενάμιση αιώνα πριν από αυτά, το 1816 την εποχή του Ρομαντισμού, στα Λουτρά του Aix-les-Bains, μια νέα κοπέλα το τραγούδησε στο Λαμαρτίνο και τόσο του εντυπώθηκε στο νου που το αφηγήθηκε 30 χρόνια μετά. Κι ο Έρμαν Έσσε, διαλέγοντας μάλιστα ονόματα από τον Πάρσιβαλ, το έκανε διήγημα στο οποίο αφηγείται (όπως κάνω κι εγώ τώρα, αλλά εκείνος είχε σύντροφο τη φαντασία μονάχα) την ιστορία του τραγουδιού που το βάζει να ξεκινά από μια μεσαιωνική μονομαχία στην οποία το συνθέτει ένας πτωχός τροβαδούρος για να εκφράσει στην ευγενή δέσποινα Χερζελόυδη το σφοδρό πλην μάταιο έρωτά του, τον 'Λύπη αιώνια'.

Άραγε η μοναχική συντροφιά της αθηναϊκής φυλακής να γνώριζε την ενορχήστρωση του Μπερλιόζ ή τις πιο «Δωματίου» εκδοχές με βιόλα και πιάνο; Ελάχιστα να είχαν ζήσει πιο πολύ θα είχαν προλάβει και την παραλλαγή/ διασκευή 'Can't Help Falling In Love', πασίγνωστη επιτυχία του Έλβις. Δεν ξέρω αν  θα αγαπούσαν τέτοια μουσική ο Μπελογιάννης κι ο Καλούμενος αλλά πιο πιθανό μού φαίνεται η πρώτη επαφή τους να ήταν στο σινεμά, στην 'Κληρονόμο' του 1949 που τη 'Χαρά του έρωτα' τραγουδά ο Μοντγκόμερυ Κλιφτ.
Πιο πολλά δε θα πω, γράφω από μνήμης και, αν ενδιαφέρεστε θα βρείτε κι αυτά και άλλα πολλά.  Μια νύχτα αϋπνίας με βασάνισε κι ο νους μου πήγε σε παλιές αγάπες, μέρες που έφυγαν και δεν ξαναγυρνούν. Φευγαλέα είναι η χαρά ενώ η λύπη αιώνια κι οι άνθρωποι όσο δεν το αντέχουμε τόσο το διαλαλούμε. Με τρόπους πάμπολλους σα παλιό τραγούδι.
     Το συγκεκριμένο τραγούδι μετενσαρκωμένο στον αιώνα μας δεν το έχω πετύχει. Κάπου μετά από σαλόνια, αρένες, φυλακές και λουτροπόλεις, κι αφού χορευόταν Rock'n'Roll ενόσω ταξίδευε και ως ύμνος χριστιανικός, φαίνεται σα να κουράστηκε ή να ξεπεράστηκε.

Σας φέρνω το αυθεντικό κι ό,τι άλλα θυμάμαι για να το χαρούμε όσο ακόμα αντέχει κι αντέχουμε διότι.. είπαμε, 
οι Χαρές μας δεν κρατούν παρά μια στιγμή.

_______________________________________________ Στον αιώνα μας δεν έχει μετενσαρκωθεί ή δεν το έχω πετύχει. Ψάχνω από μνήμης αν και πιστεύω αν ενδιαφέρεστε θα βρείτε ακόμα πιο πολλά στο Διαδίκτυο.

Η αρχή:

Το ποίημα του Jean-Pierre Claris de Florian (1755–1794) από τη Célestine του,

με μουσική του Jean-Paul-Égide Martini (1741–1816)

Plaisir d'amour ne dure qu'un moment,

chagrin d'amour dure toute la vie.

J'ai tout quitté pour l'ingrate Sylvie,

Elle me quitte et prend un autre amant.

Plaisir d'amour ne dure qu'un moment,

chagrin d'amour dure toute la vie.

"Tant que cette eau coulera doucement

vers ce ruisseau qui borde la prairie,

je t'aimerai", me répétait Sylvie,

l'eau coule encore, elle a changé pourtant.

Plaisir d'amour ne dure qu'un moment,

chagrin d'amour dure toute la vie.

The pleasure of love lasts only a moment,

The grief of love lasts a lifetime.

I gave up everything for ungrateful Sylvia,

She is leaving me for another lover.

The pleasure of love lasts only a moment,

The grief of love lasts a lifetime.

"As long as this water will run gently

Towards this brook which borders the meadow,

I will love you", Sylvia told me repeatedly.

The water still runs, but she has changed.

The pleasure of love lasts only a moment,

The grief of love lasts a lifetime.

Popular lyrics[edit source]

Plaisir d'amour ne dure qu'un moment.

chagrin d'amour dure toute la vie.

The joys of love are but a moment long

The pain of love endures the whole life long

Your eyes kissed mine, I saw the love in them shine

You brought me heaven right then when your eyes kissed mine.

My love loves me, and all thy wonders I see

The rainbow shines in my window, my love loves me

And now he's gone like a dream that fades into dawn

But the words stay locked in my heartstrings, my love loves me

Plaisir d'amour ne dure qu'un moment.

chagrin d'amour dure toute la vie.

________________

Όσκαρ Γουάϊλντ: Τα Πεζά Ποιήματα (σε μετάφρασή μου):

https://kastellakia.blogspot.com/2011/05/blog-post_4376.html  

Hermann Hesse: "Chagrin d'Amour" (1908) 

Μουσική ποικιλία:

από το θεατρικό 'Τσάι και Συμπάθεια του Ρόμπερτ Άντερσον,

Andrea Bocelli · London Symphony Orchestra · Lorin Maazel

Elvis Presley - Can't Help Falling In Love https://www.youtube.com/watch?v=1ku8iQKRtWY 

Mireille Mathieu https://youtu.be/uZx2t-Od_1g 

Marianne Faithfull (με αγγλική εκδοχή στίχων) https://youtu.be/EWw-Ohh04hU

https://www.youtube.com/watch?v=zqAxVrBwoqg

Ο γραφικός χαρακτήρας των γιατρών― Μυστήρια της ζωής

Το έπαθα πρόσφατα. Μουτζουρώνει η γιατρός στο μπλοκάκι για τις συνταγές, μου δίνει ένα παλαβό απόκομμα και τρέχω στο Φαρμακείο με δυσπιστία για το αν και πώς θα αποκρυπτογραφηθεί το ακατανόητο. Και να 'το πάλι. Ο φαρμακοποιός άνετος. Μιά ματιά έριξε και έφερε τα φάρμακα, έριξε άλλη μιά και ατάραχος σημείωνε τις δοσολογίες σαν τη καφετζού που διαβάζει νούμερα κι αλφάβητα, στεφάνια, δάκρυα και 'Μεγάλη Πόρτα' εκεί που εμείς οι απλοί θνητοί βλέπουμε κατακάθια σε ένα άπλυτο φλιτζάνι.

Ο γραφικός χαρακτήρας των γιατρών: ένα από τα μυστήρια της ζωής.Μια δεκαετία σπουδάζουν κι όταν πια, μεσήλικες θα ανοίξουν ιατρείο ούτε το όνομά τους δεν ξέρουν να γράψουν. Όλοι τους. Ό,τι κι αν είχαν μάθει στο Δημοτικό, μέχρι να βγουν απ' την Ιατρική Σχολή, πάει ξεμαθεύτηκε. Διότι μη μου πείτε ότι αν άρχιζε το παιδί σας να μουτζουρώνει σα γιατρός δε θα ανησυχούσατε για τα μάτια ή τα μυαλά του;

Το φαινόμενο δεν είναι τοπικό, είναι παγκόσμιο, πανιατρικό. Πρόκειται, λέει μια ερμηνεία, για χούι συντεχνιακό, από τότε που εξαγωγές δοντιών και απλές επεμβάσεις αναλάμβανε ο κουρέας που είχε τα ξυράφια πρόχειρα ενώ για όλα τα άλλα ήταν η μάνα. Κάπου βαθιά σε ανδρικές ψυχές επιβιώνει στην Ελλάδα και στην καθ' ημάς Ανατολή η αρχαία συνήθεια και τυχαίνει ακόμα σήμερα να ακούμε άνδρες που, ανεξαρτήτως ηλικίας, θα τηλεφωνήσουν να ρωτήσουν τη μαμά τους για πάσα νόσο και πάσα μαλακία για πυρετό, πονοκέφαλο, κρυώματα, στομάχι, ως και τσίμπημα από τσούχτρα έχω πετύχει.

Και κάπου ανάμεσα, στο κενό μεταξύ του κουρέα και της μαμάς μας, για τα πιο σκοτεινά κι επίφοβα δε έμενε παρά ο Θεός κι οι επί γης εκπρόσωποί του, οι μεσολαβητές του. Δεν είναι τυχαίο που στα μοναστήρια αναπτύχθηκαν τα πρώτα φάρμακα, εκεί που συναντήθηκαν οι ικέτες προσκηνυτές με τους πιο μελετηρούς σπουδαστές που τους προσελκύσανε οι βιβλιοθήκες. Μάλιστα η αρχαιότερη Ιατρική Σχολή, που είναι ακόμα σε λειτουργία από το 1137, ανήκει στο εξέχον ως σήμερα Πανεπιστήμιο του Μονπελιέ που θεμελιώθηκε, από ένα Πάπα και μολονότι ήταν αυτόνομο και παρέμεινε φιλελεύθερο, Καρδινάλιοι και Πάπες το έθεσαν υπό την προστασία των Επισκόπων. 

Εκεί λοιπόν, στο μυστικιστικό και φιλοσοφικό κενό αναπτύχθηκε η Ιατρική που σήμερα παρέτεινε τη ζωή μας. Εκεί οι Αλχημιστές επιδίδονταν σε πειράματα και εξερευνήσεις της Φύσης και του ανθρώπινου σώματος ανατέμνοντας πτώματα και, προφανώς, κρατώντας σημειώσεις. Οι οποίες από τη μια σ΄ εκείνους τους σκοτεινούς καιρούς μπορεί να απέβαιναν μοιραίες αν έπεφταν σε μάτια αδιάκριτα κι από την άλλη μπορεί και να κλέβονταν και να χάνονταν για πάντα. Κι εκεί, λέει η θεωρία, στους Αλχημιστές πατέρες της σύγχρονης φαρμακολογίας οφείλεται το μυστήριο του δυσνόητου γραφικού χαρακτήρα των γιατρών αλλά και της ευκολίας με την οποία διαβάζεται μόνο από Φαρμακοποιούς.

Ιατρική Σχολή Πανεπιστημίου του Montpellier

https://www.medicographia.com/2015/10/the-medical-faculty-of-montpellier-one-thousand-years-of-medicine/

Προσθέτω

Μετά την κοινοποίηση  φίλος με πληροφόρησε ότι στο Montpellier είχε σπουδάσει ο Κοραής.

Άλλος φίλος μου έστειλε τη διαδήλωση γιατρών.

Δωρεάν Φαγητό Γιά 'Ολους -FREE FOOD FOR ALL

Αν ξέρετε ανθρώπους που πεινάνε, έχουν οικονομικό πρόβλημα ή βλέπετε απόρους όταν βγαίνετε για δουλειά, ενημερώστε τους πως κάθε μέρα μπορούν να τρώνε στον Κεραμεικό, Μ. Αλεξάνδρου 122 απ' την κοινωνική κουζίνα
"Ο Αλλος Ανθρωπος Κοινωνικη Κουζινα Δωρεαν Φαγητο Για Ολους".
Παίρνουν το φαγητό απλά απ' έξω απ' τον χώρο σε πακέτο, τηρούνται όλοι οι κανόνες υγιεινής κατά την παρασκευή του.
Επίσης, όποια/ος επιθυμεί να ενισχύσει αυτή την προσπάθεια, μπορεί να κάνει παραγγελία σε σουπερμάρκετ μέσω ίντερνετ με παράδοση στον χώρο ("Ο Άλλος Άνθρωπος, Μ. Αλεξάνδρου 122, Κεραμεικός) και με τηλέφωνο επικοινωνίας 6940882355.
Οι ανάγκες είναι:
Ζυμαρικά
Όσπρια
Ρύζι
Πελτέδες
Πουμαρό
Ελαιόλαδο
Λαχανικά
Μπαχαρικά
Φρούτα
Γάλατα, καφέδες, ζάχαρη
Χαρτοπετσέτες
Ρόλο κουζίνας
Χλωρίνη, οινόπνευμα, γάντια
Επίσης
Μπολάκια συσκευασίας με καπάκι

 ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΚΟΥΖΙΝΑ "Ο ΑΛΛΟΣ ΑΝΘΡΩΠΟΣ" 

ΔΩΡΕΑΝ ΦΑΓΗΤΟ ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ * FREE FOOD FOR ALL

 http://oallosanthropos.blogspot.com/p/blog-page_22.html

 ΠΩΣ ΜΠΟΡΕΙΤΕ ΝΑ ΒΟΗΘΗΣΕΤΕ

·  ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ

·  ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΙΑ

·  http://oallosanthropos.blogspot.com/p/cocina-social-el-otro-hombre-la-idea-de.html

·  ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΚΟΥΖΙΝΑ "Ο ΑΛΛΟΣ ΑΝΘΡΩΠΟΣ"

·  SOCIAL KITCHEN "THE OTHER HUMAN"

·  SOCIALE KEUKEN "DE ANDERE MENS"

·  CUISINE SOCIALE "L' AUTRE"

·  CUCINA SOCIALE "L' ALTRO UOMO"

·       Ο Αλλος Ανθρωπος Κοινωνικη Κουζινα Δωρεαν Φαγητο Για Ολους

-->