Μπάρα πύλης προς Πόλη Μυκόνου. Κυρία λατέρνα με συνοδό που επιμένει να της επιτραπεί να μπει βράδυ στην Πόλη με το αυτοκίνητο. Δεν έχει άδεια μα δεν πτοούνται. Ενικός με ύφος και δικαιολογία ακολουθεί το «Ξέρεις ποιοι είμαστε;» το οποίο όταν δεν κατάφερε να σηκώσει τη μπάρα ακολουθεί η απειλή πως πρόσεχε, αν δεν ανοίξεις «θα βρεθείς στην Καστοριά».
Πιάνει άραγε αυτή η απειλή από τις πρώην πολιτικών; Ίσως να πιάνει στις μεγάλες πόλεις. Μα στα μικρά τα μέρη το Λιμενικό (όπου υπάγονται οι παραλιακοί δρόμοι) κι ο Δήμος (που φυλάει την Πόλη του) ξέρουν καλά ποιον υπάλληλο επιλέγουν για κάποιες θέσεις και σας το λέω: στη Μύκονο δεν πιάνει.
Η Πόλη της Μυκόνου είναι κλειστή για τα αυτοκίνητα και πολύ σωστά μια και ούτως ή άλλως δεν έχει αυτοκινητόδρομους και όποιος περνά ή ζητά να περάσει μέσα δε θα καταφέρει να πάει μακριά και θα παρκάρει στο Γιαλό, απλώς κόβοντας τη θέα στα μαγαζιά.
Και όμως γι’ αυτά τα λίγα μέτρα επιμένουν. Αν τύχει να βρεθείς στις πύλες βλέπεις κι ακούς πολλά.
Μάιο έχουμε ακόμα και ήδη, εκτός από λαδώματα ή επίδειξη πιστολιού, το κλασικό των Ελληναράδων του Σαββατοκύριακου (κυρίως) είναι το «Ξέρεις ποιος είμαι εγώ».
Το οποίο δεν είναι τυχαίο, ακούγεται συχνά διότι είναι σύμπτωμα μιας ολόκληρης κοσμοθεωρίας κι αντίληψης της ζωής. Που κυκλοφορεί πολύ στο νησί τα τελευταία χρόνια. Λογικά ίσως, διότι όλο και πιο πολύ μάς έρχονται άνθρωποι που όντως δεν είναι παντού γνωστοί.
Το κωμικό βέβαια είναι ότι τα χρόνια που o Πλανητάρχης Bush έμπαινε πεζός, που περπατούσες πλάι στη Τζάκι Κέννεντυ και έπινες με τη Σοράγια, έτρωγες πλάι στον Κούντερα και βγαίναμε (ή και μπαίναμε...) είτε με τον Keith Richards και τον Boy George είτε με ανθρώπους μη γνωστούς παραέξω αλλά υπερκαταξιωμένους στον τομέα τους όπως ιδιοκτήτες κι αρχισυντάκτες διεθνών εντύπων, ή ακόμα, για πιο κοντά μας, όταν κυκλοφορούσα με το Βόγλη και τον Κούρκουλο κι άλλους όντως γνωστούς και συνηθισμένους στη διασημότητα, ποτέ δεν άκουσα κανένα τους να απειλεί με δυσμενείς μεταθέσεις ή να απαιτεί ιδιαίτερη μεταχείριση.
Το ‘Ξέρεις ποιος είμαι εγώ;' εκτός της ηθικής αθλιότητας που αποκαλύπτει είναι και, κατά κανόνα, χαρακτηριστικό εκείνων που ανησυχούν ότι δεν ξέρεις. Όσο για την απειλή δυσμενούς μετάθεσης είναι μια χυδαία κατάχρηση εξουσίας που, αν ακόμα εφαρμόζεται, θα είναι ντροπή για όλους μας.
Την ιστορία τού με ποια επίπονη μα επικερδή διαδικασία και πολύ συγκεκριμένα βήματα το νησί αυτό πέρασε από τη μια κατηγορία στην άλλη θα μπορούσα να σας τη διηγηθώ ως παραμύθι διδακτικό μα δε νομίζω πως ενδιαφέρει παρά εμάς εδώ που τα ζήσαμε.
Αν αποφάσισα να σας διηγηθώ το πασχαλινό περιστατικό της, υπερστόλιστης μιά στα λαμέ και μιά στα ροζ πούπουλα, πρώην κυρίας Δημάρχου και πρώην δεν ξέρω τι (ναι, της γνωστής ξανθιάς που φέτος με ροζ μπότα και σε τσακίρ κέφι μέσα στην Εκκλησία μάς λειτούργησε πλάι στον παπά το «Χριστός Ανέστη») είναι διότι ως φεμινίστρια έχω μια συμπόνια γι’ αυτές τις νοικοκυρές που ποτέ δεν ξέρεις αν τα κιτς επίχρυσα κι η κακογουστιά ήταν δικό τους γούστο ή συνθήκη του γάμου τους, του κύρη τους κι αφέντη απαίτηση. Ποτέ δεν ξέρεις. Όσο κρατά. Μέχρι ν' ανέβει ο Δήμαρχος και να τις ανταλλάξει με ένα νέο μοντέλο, συνήθως πιο κομψό και πιο «καλόγουστο», ικανό να υποστηρίξει νέες επαφές με πιο ψηλές γνωριμίες. Είχα ακούσει ότι την αντάλλαξε, όπως εξ άλλου ήταν προδιαγεγραμμένο, και την είχα συμπονέσει όπως υποθέτω αρκετοί άνθρωποι.
Ώσπου ήρθε, δίχως πλέον το αυτάκι του Πολιτικού μα με όλο το θράσος της κοσμοθεωρίας της, και την είδα να απειλεί Μυκονιάτες ότι θα τους στείλει (εξορία;) στην Καστοριά. Χρησιμοποιώντας τι; Μέσα του πρώην;
Ω μον Ντιέ, τι κατρακύλα.
Όχι για την κάθε Πατούλαινα και τους ομοίους της, δεν το νομίζω να καταλαβαίνουν.
_______________________________________
