Συντετριμμένοι από την Πανευρωπαϊκή πρωτιά της Ελλάδας στην ΘΝΗΣΙΜΟΤΗΤΑ ανθρώπων που κάνουν χρήση ουσιών, διοργανώνουμε το φετεινό #ΥποστήριξηΟχιTιμωρία» #SupportDontPunish.
Σάββατο 18 Ιουνίου 2022
Τρίτη 14 Ιουνίου 2022
Κίτρινο ρόδο σε μια ανθοδέσμη- χρόνια και χρόνια
Εδώ και πάρα πολλά χρόνια στις φωτογραφίες μου από τα σπίτια μας συχνά πλάι μου θα δείτε μια ανθοδέσμη. Πέντε τριαντάφυλλα χρωματιστά (με κυρίαρχο το κίτρινο, σύμβολο της χαράς και της φιλίας) πλαισιωμένα με λίγο baby’s breath ή πρασινάδα, δίχως ζελατίνες και άλλα στολίδια.
Εδώ και δεκαετίες και πάντα δίχως αφορμή, κάπου μια φορά το μήνα ο κ. Kastell μου φέρνει αυτό το μπουκέτο. Δεν έχω καταλάβει γιατί σήμερα κι όχι χθες, δε σχετίζεται ποτέ με γιορτές ή επετείους μας (κόκκινα) ή με συμφιλιώσεις και ποτέ μου τόσα χρόνια δεν έχω μαντέψει την άφιξή τους.
Επιστρέφοντας από ψώνια ή φίλους το ακουμπά δίπλα μου κι εγώ πάντοτε σηκώνομαι διαλέγω βάζο και ανάλογα τη διάθεση αλλάζω το ύψος των λουλουδιών που,, για όσο μείνουν ζωντανά, τα μεταφέρω μαζί μου σε διάφορα δωμάτια ανάλογα τη διακόσμηση, την εποχή και το φυσικό φως.
Η χαρά που μου δίνουν είναι μεγάλη και πάντα αναπάντεχη- δεν τα περιμένω ούτε τα θεωρώ δικαίωμα αλλά εξακολουθώ να χαίρομαι την έκπληξη: Ακόμα δεν τα έχω συνηθίσει.
______
Και, τα μυστήρια..
Πάλι, όπως θα δείτε από το ξαναποστάρισμα των εικόνων (στις 16/6) αφού το Facebook μου τις κατέβασε από την ανάρτηση της 14/6, πάλι κάποιος σπαταλά τις ώρες του κάνοντάς μου αναφορές.. Και το Facebook υπακούει διότι, λέει, έχω πολλές...
💐
💐_________
Πέμπτη 9 Ιουνίου 2022
Κηπουρική: η Ζωγραφική των ατάλαντων
H Κηπουρική είναι η Ζωγραφική των ατάλαντων στα εικαστικά.
'Εξω από την κρεβατοκάμαρά μου, τα καλοκαίρια, ανθίζει η Βουκαμβίλια ως παραπέτασμα μπροστά στη μικρή ‘αλεόπορτα’ του μικρού κελιού. Διακριτική προστασία σχεδιασμένη από εμένα που δε μπορώ να σχεδιάσω.
_________________________________
Δευτέρα 6 Ιουνίου 2022
Φωτιά σε Υμηττό και Βούλα― ενεργοποίηση χαρτών Copernicus
Σύνδεσμοι για παρακολούθηση της φωτιάς (από 4/6/2022) και υπολογισμό της ζημιάς σε Υμηττό και Βούλα.
Από ‘Copericus EMS’ μια υπηρεσία που παρέχει χάρτες μέσω δορυφόρου ώστε να διευκολύνεται η πρόβλεψη και διαχείριση ‘φυσικών’ (κι αφύσικων) καταστροφών όπως φωτιές, πλημμύρες, κλ.
#EMSR576 Fire in Mount Hymettus, #Greece
On 4 June, a #wildfire broke out southeast of Athens
Our #RapidMappingTeam has been activated to provide Greek authorities with damage assessment information
____
Από ‘Copericus EMS’ μια υπηρεσία που παρέχει χάρτες μέσω δορυφόρου ώστε να διευκολύνεται η πρόβλεψη και διαχείριση ‘φυσικών’ (κι αφύσικων) καταστροφών όπως φωτιές, πλημμύρες, κ.λ.
https://emergency.copernicus.eu/EMSR576
για παρακολούθηση: https://emergency.copernicus.eu/aem/show_feed.php?feed=https://emergency.copernicus.eu/mapping/list-of-components/EMSR576/aemfeed
Παρασκευή 27 Μαΐου 2022
Akanthos-- O δικός μας Άκανθος, εκθέτει
Έχω μια ιδιαίτερη αγάπη για τα ρόδια του, λάδια ή ακουαρέλες. Τα μάτια όμως κολλάνε στα πορτραίτα του που έχω χαρεί σε σπίτια φίλων. Και στα σκίτσα ή και την Ποίησή του που έτυχε μάλιστα να με έχει συντροφεύσει σε έντυπα ως παρεκδιδόμενος.
O δικός μας Άκανθος, εκθέτει.
31 Μαΐου - 14 Ιουνίου
στο
"Comme il faux" Bar , Πλατεία Καρύτση
«Η τυχαία στιγμή που κάτι μαγικό σε εκτυφλώνει και σε συναρπάζει.. Ο τόπος και ο χρόνος και τα έργα του Άκανθου ανήκουν σε όσους μπορούν να ανασύρουν από τα βάθη τους το πιο απλό και μεγαλειώδες. Μια Ζωγραφική που σπάει τα ταμπού της αναπαράστασης και της φόρμας και σου δίνεται απλόχερα εν πλήρη αθωότητα και πραγματική τέχνη. »
Ο Γιώργος Δάγλας
στον κατάλογο της Έκθεσης στο comme il faux
Akanthos πορτρέτο, λάδι σε καμβά.
Πρόσκληση:
.jpg "https://www.facebook.com/CommeilFauXBar")
https://www.facebook.com/CommeilFauXBar
Σάββατο 21 Μαΐου 2022
Ελισάβετ Χρονοπούλου: 'L' autre ennemi'
Της αδελφής μου «O Έτερος Εχθρός» μεταφράστηκε
και κυκλοφορεί στα γαλλικά.
Υπερσυστήνω.
Πέμπτη 19 Μαΐου 2022
Ξέρεις ποια είμαι εγώ; [Savoire Vivre απ' την ανάποδη]
Μπάρα πύλης προς Πόλη Μυκόνου. Κυρία λατέρνα με συνοδό που επιμένει να της επιτραπεί να μπει βράδυ στην Πόλη με το αυτοκίνητο. Δεν έχει άδεια μα δεν πτοούνται. Ενικός με ύφος και δικαιολογία ακολουθεί το «Ξέρεις ποιοι είμαστε;» το οποίο όταν δεν κατάφερε να σηκώσει τη μπάρα ακολουθεί η απειλή πως πρόσεχε, αν δεν ανοίξεις «θα βρεθείς στην Καστοριά».
Πιάνει άραγε αυτή η απειλή από τις πρώην πολιτικών; Ίσως να πιάνει στις μεγάλες πόλεις. Μα στα μικρά τα μέρη το Λιμενικό (όπου υπάγονται οι παραλιακοί δρόμοι) κι ο Δήμος (που φυλάει την Πόλη του) ξέρουν καλά ποιον υπάλληλο επιλέγουν για κάποιες θέσεις και σας το λέω: στη Μύκονο δεν πιάνει.
Η Πόλη της Μυκόνου είναι κλειστή για τα αυτοκίνητα και πολύ σωστά μια και ούτως ή άλλως δεν έχει αυτοκινητόδρομους και όποιος περνά ή ζητά να περάσει μέσα δε θα καταφέρει να πάει μακριά και θα παρκάρει στο Γιαλό, απλώς κόβοντας τη θέα στα μαγαζιά.
Και όμως γι’ αυτά τα λίγα μέτρα επιμένουν. Αν τύχει να βρεθείς στις πύλες βλέπεις κι ακούς πολλά.
Μάιο έχουμε ακόμα και ήδη, εκτός από λαδώματα ή επίδειξη πιστολιού, το κλασικό των Ελληναράδων του Σαββατοκύριακου (κυρίως) είναι το «Ξέρεις ποιος είμαι εγώ».
Το οποίο δεν είναι τυχαίο, ακούγεται συχνά διότι είναι σύμπτωμα μιας ολόκληρης κοσμοθεωρίας κι αντίληψης της ζωής. Που κυκλοφορεί πολύ στο νησί τα τελευταία χρόνια. Λογικά ίσως, διότι όλο και πιο πολύ μάς έρχονται άνθρωποι που όντως δεν είναι παντού γνωστοί.
Το κωμικό βέβαια είναι ότι τα χρόνια που o Πλανητάρχης Bush έμπαινε πεζός, που περπατούσες πλάι στη Τζάκι Κέννεντυ και έπινες με τη Σοράγια, έτρωγες πλάι στον Κούντερα και βγαίναμε (ή και μπαίναμε...) είτε με τον Keith Richards και τον Boy George είτε με ανθρώπους μη γνωστούς παραέξω αλλά υπερκαταξιωμένους στον τομέα τους όπως ιδιοκτήτες κι αρχισυντάκτες διεθνών εντύπων, ή ακόμα, για πιο κοντά μας, όταν κυκλοφορούσα με το Βόγλη και τον Κούρκουλο κι άλλους όντως γνωστούς και συνηθισμένους στη διασημότητα, ποτέ δεν άκουσα κανένα τους να απειλεί με δυσμενείς μεταθέσεις ή να απαιτεί ιδιαίτερη μεταχείριση.
Το ‘Ξέρεις ποιος είμαι εγώ;' εκτός της ηθικής αθλιότητας που αποκαλύπτει είναι και, κατά κανόνα, χαρακτηριστικό εκείνων που ανησυχούν ότι δεν ξέρεις. Όσο για την απειλή δυσμενούς μετάθεσης είναι μια χυδαία κατάχρηση εξουσίας που, αν ακόμα εφαρμόζεται, θα είναι ντροπή για όλους μας.
Την ιστορία τού με ποια επίπονη μα επικερδή διαδικασία και πολύ συγκεκριμένα βήματα το νησί αυτό πέρασε από τη μια κατηγορία στην άλλη θα μπορούσα να σας τη διηγηθώ ως παραμύθι διδακτικό μα δε νομίζω πως ενδιαφέρει παρά εμάς εδώ που τα ζήσαμε.
Αν αποφάσισα να σας διηγηθώ το πασχαλινό περιστατικό της, υπερστόλιστης μιά στα λαμέ και μιά στα ροζ πούπουλα, πρώην κυρίας Δημάρχου και πρώην δεν ξέρω τι (ναι, της γνωστής ξανθιάς που φέτος με ροζ μπότα και σε τσακίρ κέφι μέσα στην Εκκλησία μάς λειτούργησε πλάι στον παπά το «Χριστός Ανέστη») είναι διότι ως φεμινίστρια έχω μια συμπόνια γι’ αυτές τις νοικοκυρές που ποτέ δεν ξέρεις αν τα κιτς επίχρυσα κι η κακογουστιά ήταν δικό τους γούστο ή συνθήκη του γάμου τους, του κύρη τους κι αφέντη απαίτηση. Ποτέ δεν ξέρεις. Όσο κρατά. Μέχρι ν' ανέβει ο Δήμαρχος και να τις ανταλλάξει με ένα νέο μοντέλο, συνήθως πιο κομψό και πιο «καλόγουστο», ικανό να υποστηρίξει νέες επαφές με πιο ψηλές γνωριμίες. Είχα ακούσει ότι την αντάλλαξε, όπως εξ άλλου ήταν προδιαγεγραμμένο, και την είχα συμπονέσει όπως υποθέτω αρκετοί άνθρωποι.
Ώσπου ήρθε, δίχως πλέον το αυτάκι του Πολιτικού μα με όλο το θράσος της κοσμοθεωρίας της, και την είδα να απειλεί Μυκονιάτες ότι θα τους στείλει (εξορία;) στην Καστοριά. Χρησιμοποιώντας τι; Μέσα του πρώην;
Ω μον Ντιέ, τι κατρακύλα.
Όχι για την κάθε Πατούλαινα και τους ομοίους της, δεν το νομίζω να καταλαβαίνουν.
_______________________________________
Κυριακή 15 Μαΐου 2022
Μικρή μου αυλή― δια πάσαν νόσον πάσαν μαλακίαν
Θυμήθηκα ένα παλιό παραμυθάκι από την Κίνα.
Τραγουδά λέει ξέγνοιαστο ένα τζιτζίκι στο κλαδί δίχως να ξέρει ότι το παραφυλά ένας μάντης κι ετοιμάζεται να του επιτεθεί. Μα ούτε ο μάντης βλέπει το μικρό συκόπουλο που τον έχει σταμπάρει. Ενώ ούτε το πουλί έχει αντιληφθεί το αγοράκι με το δίχτυ που θα το σκλαβώσει. Και έτσι είναι στη ζωή που ανησυχούμε εμείς για τα μικρά όταν η μοίρα μας συχνά ορίζεται από τα μεγάλα τα άγνωστά μας.
Απ’ τα μικρά ―είναι ακλάδευτη η ελιά, δεν ήρθαν πάλι να διορθώσουν το παραθυράκι, ως τα άλλα ―οι φοινικιές που ξεφυτρώνουν στα βουνά γύρω από τις αυθαιρεσίες, ανόητοι που ουρλιάζουν μεθυσμένοι οδηγώντας, κι ως τα πολύ δικά μου τα ουσιώδη―η υγεία αγαπημένου.
Στενοχωριόμαστε για μια μπογιά και τα κλαδέματα ενώ ποιος ξέρει τι άγρια καταιγίδα έρχεται από μακριά.
Παρηγορεί, άραγε αυτό; Δεν ξέρω.
Στο «αυλιδάκι», τη μικρή μου κάτω αυλή, περνώ ώρες γαλήνης.
Ευτυχία είναι το να μην ανησυχείς, να μη φοβάσαι. Με το βιβλίο που με ταξιδεύει μακριά. Διώχνω την αγωνία.
Μοσχομυρίζουν το αγιόκλιμα και οι βιολέτες, τιτιβίζουν τα νεογέννητα πουλάκια στη φωλιά. Κι εγώ ξαπλώνω στη σκιά της συκιάς, που εδώ τη λένε καταραμένη διότι τίποτε δε φυτρώνει από κάτω της, διαβάζω ,και ξεχνώ τον κάθε πόνο.
«Φάρμακον δια πάσαν νόσον και πάσαν μαλακίαν», μια ευλογία είναι η μικρή μου αυλή, μια ιδιωτική μου θεία κοινωνία.
Σάββατο 14 Μαΐου 2022
Της ζήλειας τα καμώματα
Ήρθε με δώρα απόψε αναπάντεχα ένας καλός μας φίλος. Έχει πολλή δουλειά τέτοια εποχή κι η επίσκεψη, σπάνια σε βράδυ καλοκαιριού και μάλιστα σε Σαββατοκύριακο, ήταν δώρο πιο πολύτιμο κι από το πολύ σπάνιο καλό κρασί που έφερε πεσκέσι.
Κατά τη συνήθειά μου, του ζήτησα να φωτογραφηθούμε για να αναρτήσω τη στιγμή. Κοινή συνήθεια πλέον, αφού τέτοιες αναρτήσεις έχουν γίνει συμπλήρωμα ημερολογίων πολλών από εμάς, όπως και του παλιού μου φίλου που, χρόνια πριν το Facebook και το Pinterest, το είχε χούι να κολλά στον τοίχο πάνω από το τραπέζι του φωτογραφίες από βόλτες, γλέντια, ταξιδάκια μας και να τις κρατά εκεί ώσπου κιτρίνιζαν και κατσάρωναν οι γωνίες τους πλάι σε φρέσκες ή παλιότερες που ξετρύπωνε στα συρτάρια του.
Όμως, «Άστο…» μου είπε έντρομος και οποία η έκπληξίς μου.
Μας εξομολογήθηκε ότι η αγάπη του ζηλεύει και αν δει την ανάρτηση θα δημιουργηθούν προβλήματα.
Είναι μια όμορφη γυναίκα, λεπτεπίλεπτη και ψηλή, με φυσικά απαλά μαλλιά πολύ μακριά που κατεβαίνουν στην πλάτη της σε ξανθοκάστανες σκάλες και με ένα πρόσωπο αγγελικό, ένα οβάλ κλασικό, ωραίο πέρα από μόδες και βαψίματα.
Ζηλεύει όμως. Κι ας ήρθε ο φίλος μας σε σπίτι «ζευγαριού», λέξη φρικτή, σα να είμαστε του μόχθου κτήνη ζεμένα στο άροτρο για να μοιράζονται τα βάσανα(απ' τον κακό μας τον καιρό, τις καμτσικιές τού αφέντη και τα βάρη άχαρης σκληρής ζωής) που σημαδεύουν τις φτωχές μας πλάτες. Δεν ήμουν μόνη, δηλαδή, ούτε επρόκειτο για ραντεβού ή για γλέντι μα για ανάπαυλα του αγαπημένου της, μιά ανάσα πριν τον ύπνο μετά τη δουλειά, όχι σε πάρτυ ή μπαρ ή club αλλά σε σπίτι φίλων με παρόντα τον οικοδεσπότη και φίλο του, κ. Kastell.
Ζηλεύει λέει πολύ. Τόσο που η σχέση είναι στα όρια να διαλυθεί διότι ο ερωτευμένος φίλος μας― που έκανε όνειρα για μια ζωή μαζί της με ταξίδια και πολλά σχέδια― έχει ήδη αρχίσει να πιέζεται και να αμφιβάλει.
Μα η ζήλεια είναι τυφλή, και ηλίθια κι ακόμα, όπως έλεγα στο φίλο μου, είναι εργαλείο μαγικό, μια αλυσίδα που σκλαβώνει το ζηλιάρη ως αφού περάσει ο έρωτας.
Το ένιωσα κάποτε, στην πρώτη μου νιότη που με εξέπληξε όταν ανακάλυψα ότι ζήλεια σφοδρή που τα έφτιαξε με μια παιδική μου φίλη ένιωσα να φουντώνει την ερωτική φωτιά σε αίσθημα που είχα ξεπεράσει. Άναψαν φλόγες μέσα μου και παράλογα και ξαφνικά αναστήθηκε ο νεκρός μου πόθος για ένα νεαρό (φίλο μου ακόμα σήμερα) που πριν λίγο καιρό ήμασταν «μαζί». Επρόκειτο για εκείνο το ασαφές «μαζί» άπειρων νέων που τυχαίνει όποτε ο άγριος καλπασμός της νεανικής τους libido αναμοχλεύεται με ειλικρινή ισθήματα φιλίας κι εκτίμησης για γνώσεις και μυαλό του άλλου προσώπου κι από απειρία, άγνοια (ή κι από των νέων τη βιασύνη να αρχίσει πια να σχηματίζεταιη ζωή τους). Σε ένα τέτοιο αδύναμο «πρώην μαζί» έπεσε η ζήλεια κεραυνός κι έγινε φίλτρο μαγικό που ξεγελά κι όχι μόνο νομίζουμε ότι αναστήθηκε ο έρωτας αλλά η απώλεια ή απόσταση απ’ τον άλλο μάς βασανίζουν, μάς πονάνε αληθινά.
Κρατούσα ημερολόγιο από τα 17 μου, νομίζω το έχω ξαναπεί. Κι έτσι ήταν εύκολο να δω ότι, μπορεί να ήταν πόνος μας δεν ήταν έρωτας. Ζήλεια ήταν, σκέτη. Και από τότε αυτό μου τέλειωσε.
Φίλες με λένε τυχερή, λένε δεν έπεσα σε τύπους που θα με «απατούσαν» κάνοντάς με να ζηλέψω. Λες κι είναι πτώση ο έρωτας, λες και «πέφτεις» και «σκοντάφτεις» πάνω σε αυτούς που αγαπάς, ενώ εγώ πάντα πίστευα ότι τους διαλέγεις.
Σε πίστη κι απιστία κι άλλα τέτοια δεν πιστεύω. Δε μας ανήκουν οι άνθρωποι. Κι ούτε το θέλω αυτός που αγαπώ να μη χαρεί ό,τι το τραβά στη ζωή επειδή οφείλει να μείνει «πιστός» σ΄εμένα σα να είμαι αίρεση ή οσία, «πιστός» στην αυθαίρετη ιδέα πως έρωτας είναι μονάχα το «ζευγάρι», δυό άμοιρα βόδια που τα ευνούχισε ο ζευγάς και πλέον δεν έχουν άλλο στη ζωή παρά να μοιράζονται τη δυστυχία τους που αλλιώς τη λέμε και «βάρη οικογενειακά».
Το ξέρουμε όλοι: Πάνω στην πρώτη τρέλα, όταν είσαι ερωτευμένος/η δε θες, δεν έχεις όρεξη για άλλους κι άλλες. Μια τρέλα ιερή σε κάνει να κολλάς σ' αυτό το ένα πρόσωπο. Κι ακόμα και αν τύχει να χαρείς το σώμα κάποιου άλλου, ο νους σου είναι εκεί, στον έρωτά σου. Εάν ταιριάζεις σεξουαλικά, δύσκολα ξεκολλάς. Κι ωστόσο, αν είναι με αυτόν που αγαπάς να ζήσεις μια ζωή (που το ζω και είναι εξαίσιο), γιατί να στερηθείς άλλες χαρές μα και γιατί να τις στερείς από το πρόσωπο που λες ότι αγαπάς πάνω και πέρα απ’ όλους;
Δεν έχουμε στα ελληνικά δυο λέξεις για την πίστη. Μα επιτρέψτε μου να σας το πω σε γλώσσα που έχουν: Είμαι, το προσπαθώ [πολύ και το απαιτώ πρώτα απ’ τον εαυτό μου αλλά και απ’ τον αγαπημένο, φίλους, συνεργάτες, να είμαστε loyal αλλά όχι faithful. Δε λέω ψέματα, δε βάζω άλλους ή άλλα πάνω απ’ τον αγαπημένο, δεν τον εκμεταλλεύομαι, δεν κοροϊδεύω. Αυτό είναι loyalty. Faith όμως δε ζητώ ούτε δίνω. Faithful είναι οι πιστοί θεών κι αιρέσεων κι οι σύζυγοι οι ζεμένοι σε ίδιο κάρο κι άροτρο. Δε λέω ότι είναι εύκολο μα εγώ αυτόν που αγαπώ τον θέλω ελεύθερο. Ελεύθερο να έρχεται σ' εμένα.
«Η ζήλεια είναι εργαλείο» θύμισα στο φίλο μου. Θα σας χαλάσει την αμοιβαιότητα, θα καταστρέψει την ισότητα, την αρμονία του έρωτά σας. Είδε σε ανάγκασε να μην της λες αλήθεια. Όμως τώρα που το ξέρεις πως πάσχει από ζήλεια η αγαπημένη σου, είσαι σίγουρος ότι ποτέ δε θα τη χάσεις. Εάν τη θες ακόμα, εάν η ζήλεια δε σε απομακρύνει, πάντα θα ξέρεις πως μόλις βαλτώσουν λίγο τα νερά, μόλις τη δεις ν' αρχίσει να βαριέται ή να παίρνει αποστάσεις, θα αρκεί λιγάκι να ξεκουνηθείς και, με αλήθεια ή ψέματα, τη ζήλεια της να ξεσηκώσεις. Κι αμέσως ο έρωτάς της θα ανασταίνεται.
___________________________________
Εικόνα
«Στην κόχη τούτη τη μικρή»* πάνω από τον καναπέ, δυό αγελάδες που έχω από το σπίτι του πατέρα μου (ήταν μια χρονιά που γέμισε η Αθήνα αγελάδες- έργα Τέχνης μα δυστυχώς κάτι παρόμοιο με άλλη ιδέα-άλλο ζώο ή κάτι δεν επαναλήφθηκε) κι από πάνω σε χρυσή κορνίζα ένα collage του Κυρίου Kastell: Σκισμένη Madonna.
*Καβάφης βέβαια, «Η πόλις»:
«...Έτσι που τη ζωή σου ρήμαξες εδώ
στην κώχη τούτη την μικρή, σ όλην την γη την χάλασες.»
Τετάρτη 11 Μαΐου 2022
'ΜΕΤΑΛΛΟΥ ΜΝΗΜΗ'- του Δημήτρη Καλφάκη για τα Μεταλλεία της Μυκόνου
Για τα Μεταλλεία της Μυκόνου η ταινία του αγαπητού μου φίλου και συμ-Μυκονιώτη* Δημήτρη Καλφάκη θα παιχτεί αύριο Πέμπτη 12 Μαΐου στις 20:10 στην Ταινιοθήκη της Ελλάδος.
Το ντοκιμαντέρ γι' αυτή την άγνωστη παραέξω πλευρά της μυκονιάτικης ζωής συμμετέχει συμμετέχει στο διαγωνιστικό τμήμα του 11ου Διεθνούς Φεστιβάλ Αρχαιολογικής Ταινίας «ΑΓΩΝ» με θέμα την Αρχαιολογία – «Οικουμενική Κοινότητα».
Εύχομαι νίκες και ταξίδια στην ταινία και στο Δημήτρη
Και,
αν είστε στην Αθήνα, υπέρσυστήνω.
Για την ταινία από εμένα: [Μεταλλωρύχοι της Ελλάδας: Πρόσκληση στο Λαύριο (κι η Μύκομπαρ μαζί)].
Για τα Μεταλλεία του νησιού θυμίζω και το βιβλίο της Δήμητρας Λοιζου-Βουλγαράκη: Η Μεταλλεία κι οι Μεταλλειώτες στη Μύκονο.
Πληροφορίες.
Η ταινία ΜΕΤΑΛΛΟΥ ΜΝΗΜΗ συμμετέχει στο διαγωνιστικό τμήμα του 11ου Διεθνούς Φεστιβάλ Αρχαιολογικής Ταινίας «ΑΓΩΝ» με θέμα την Αρχαιολογία – «Οικουμενική Κοινότητα» και θα προβληθεί την Πέμπτη 12 Μαΐου στις 20:10 στην ταινιοθήκη της Ελλάδος. Την ταινία θα προλογίσει ο σκηνοθέτης Δημήτρης Καλφάκης.
The film ORE REMEMBRANCE is participating in the competitive section of the 11th International Film Festival AGON,under the thematic title "Ecumenical Community" and will be screened on Thursday 12th of May at 20:10 at the Greek Film Archive.The director Dimitris Kalfakis is introducing the film.
Σύνδεσμοι
Για την προβολή, Facebook: https://www.facebook.com/events/s/προβολη-της-ταινιας-μεταλλου-μ/527497362355475/
Τα Μεταλλεία ― στη Μύκονο η Βιομηχανική Ιστορία
Δρόμος στα «κόκκαλα» https://kepom.wordpress.com/2017/05/20/metaleia_mykonos/
Μεταλλωρύχοι της Ελλάδας: Πρόσκληση στο Λαύριο (κι η Μύκομπαρ μαζί)
https://daphnechronopoulou.blogspot.com/2018/05/blog-post_27.html
Του Δημήτρη Καλφάκη, Mykonos Filmmakers
______________________________________________________________
*Μυκονιώτη για μάς τους όχι εκ Μυκόνου μα εν Μυκόνω. Κατά τον αυτοπροσδιορισμό του Καβάφη: ‘Αιγυπτιώτης’ κι όχι ‘Αιγύπτιος'.
Τρίτη 3 Μαΐου 2022
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)