Εξάλειψη της βίας κατά των γυναικών που παίρνουν ναρκωτικά. #16μέρες #EVAWUD

Η αυτοδιάθεση είναι δικαίωμα.

Το σώμα μας μάς ανήκει και η απόλαυση δεν είναι ντροπή, 

είναι δικαίωμά μας.

Όπως κάθε χρόνο, εμείς οι γυναίκες που κάνουμε/κάναμε χρήση απαγορευμένων ουσιών, διεκδικούμε τοδικαιωμά μας να ζούμε δίχως βία και φόβο.

EvaWUD: Καμπάνια για την Εξάλειψη της βίας κατά των γυναικών που παίρνουν ναρκωτικά.

Οι ΓYΝΑΙΚΕΣ της EuroNPUD Public (ευρωπαϊκού δικτύου ατόμων που παίρνουν ναρκωτικά) σε συνεργασία με την οργάνωση WHRIN (Women HarmReduction International) ενωθήκαμε και φέτος στην καμπάνια ευαισθητοποίησης κατά της βίας προς τις γυναίκες της κοινότητάς μας.

25 Νοεμβρίου, Παγκόσμια Ημέρα για την Εξάλειψη της Βίας κατά των Γυναικών, ξεκινάμε 16 ημέρες δράσης ως τις 10 Δεκεμβρίου, Παγκόσμια Ημέρα για τα Ανθρώπινα Δικαιώματα.

Μέλος βεβαίως είναι και το Δίκτυο Ομότιμων Χρηστών .Ψυχοδ/κων ΟυσιώνPeerNUPS.

Φοράμε κάτι πορτοκαλί (χρώμα της καμπάνιας ΟΗΕ), οργανώνουμε δράσεις και δημοσιοποιούμε φωτογραφίες και πληροφορίες.

Αν θέλετε να μας στηρίξετε φωτογραφηθείτε με κάτι πορτοκαλί κι ανεβάστε τη φωτογραφία σας με το σύνθημα και τα #hashtags.

#EvaWUD #16days #16μέρες

EuroNPUD γυναικείες ομάδες:

EuroNPUD SisterWUD

CASO από την Πορτογαλία

GAT και Manas από την Πορτογαλία

Chemical Sisters

από Ιταλία

Metzineres από την Καταλονία

Journal l'Arbre À Palabres από τη Μασσαλία

Δίκτυο Ομότιμων Χρηστών .Ψυχοδ/κων Ουσιών

PeerNUPS από Ελλάδα

https://daphnechronopoulou.blogspot.com/2020/12/16-sisterwud.html#axzz7m1UyOwiV

https://daphnechronopoulou.blogspot.com/2021/11/2511-1012-16.html

A Visit to the Drug Consumption Room in Athens-With the Eye of an Outsider #Drugreporter

 

 

 

12 χρόνια αφότου έκλεισε ο πρώτος, πιλοτικός τότε, χώρος χρήσης στην Αθήνα, άνοιξε αυτός ο εξαιρετικά μοντέρνος και φροντισμένος χώρος τον οποίο, κατά το τελευταίο συνέδριο  of experts της Correlation που συγκέντρωσε στην Αθήνα πολλούς ‘ειδικούς’ (δηλαδή εμάς τους,έμπειρους της χρήσης) ακτιβιστές, επισκεφθήκαμε με το Θανάση Θεοχάρη Πρόσεδρο του ΟΚΑΝΑ.

Ο Peter Sarozi του Drugreporter έκανε το μικρό αυτό ντοκιμαντέρ στο οποίο μιλάμε η γράφουσα, ο Μάριος Ατζέμης, η Λίτσα Λαγάκου, ο Πρόεδρος του ΟΚΑΝΑ Θανάσης Θεοχάρης, η Μαριανέλλα Κλώκα, θεραπευτές κι εργαζόμενοι στο χώρο καθώς και (σε ένα ενδεικτικό απόσπασμα από το χαιρετισμό στο οποίο μιλά μόνο για τον εαυτό του) ο Δήμαρχος Αθηναίων Κ. Μπακογιάννης. 

―Προθέτω για σάς που η ανεπτυγμένη αίσθηση του χιούμορ σας θα σάς σπρώξει να μετράτε ‘Ι’ στο σύντομο χαιρετισμό του Δημάρχου ότι παρά τον άσχετο εγωκεντρισμό της παρουσίας του, εμείς που ασχολούμαστε με τα δικαιώματα των ανθρώπων που κάνουν χρήση παράνομων ουσιών, οφείλουμε να παραδεχθούμε ότι είναι ο μόνος Αθηναίος Δήμαρχος που τον καιρό της θητείας του μάς άνοιξε την πόρτα.―

Ελπίδα μας κι ο χώρος αυτός να ανοίξει μια πόρτα προς ανθρώπινη μεταχείριση, φροντίδα για τη δημόσια υγεία και σεβασμό των ανθρώπινων δικαιωμάτων όλων μας.

 

Και ιδού η επίσκεψη: https://youtu.be/bZDhlwZoKqg

At the international meeting of the Corelation European Harm Reduction Network, participants had a chance to visit the Drug Consumption room of OKANA, the largest service provider in Greece. The Drug consumption room started as a pilot project back in 2011, to reduce needle sharing and infections, to end overdoses and to reduce public nuisance caused by the open drug scenes in Athens. The room could only operate for 9 months as a pilot project, before the prosecutor shut it down. Athenians had to wait ten years, to be able to finally open it again.

Harm Reduction in Athens – With the Eye of an Outsider

Seven years after our last visit, we returned to Athens to film about harm reduction in Greece, with a special focus on the first drug consumption room. Read our article and watch the movie we produced!

When I arrived in Athens to attend the annual members’ meeting of the Correlation European Harm Reduction Network (C-EHRN), memories were flooding back from my previous visit to Athens. In 2015 made a film in the Greek capital about the first supervised injecting site, Odysseas, which was opened in 2013 to provide a safer and healthier environment for people who inject drugs.

Watch our new movie about harm reduction in Greece! Thanks to C-EHRN for supporting our work!

https://www.youtube.com/watch?v=bZDhlwZoKqg&list=LL&index=5

Back in those days the situation was quite different. The site was suspended after a few months of operation due to “legal problems” – which really translated to a lack of political support. We were not even allowed to enter the closed site and there were obvious signs of distrust between decision makers and civil society.

This time, seven years later, I was pleasantly surprised by what I have experienced in Athens. Not that the situation on the streets looks better: wherever you go in the city centre, you see homeless people, living in poverty, trying to ease the suffering of their everyday struggle for survival on the streets with different kinds of substances. There are open drug scenes with shocking sights of abandoned, marginalised people. The consequences of decades of austerity politics will not disappear anytime soon.  

However, meeting with local officials and civil society representatives was uplifting. It seems that the current political leadership, both in the city and the national level, is more competent and committed than it was seven years ago. And the COVID epidemic, with all its devastating effects, had its upsides as well: it provided an opportunity to revise some outdated policies and bring some innovation into the drug care system.

The drug consumption room (DCR) is now open and working, serving the most marginalised people by creating an island of security, health, and humanity in the often hostile jungle of urban street life. We could visit and film the site. I have been to many similar sites from Canada to Germany – but this was not only the easternmost of those, it was also one of the best equipped.

The whole DCR had the impression that everything is brand new. Clients can use both the injection room and a smoking room – a welcome choice considering that apart from heroin users, Athens has a growing population of methamphetamine users (the locals call it shisha). There are comfortable chill-out rooms, cosy spaces for people to eat and wash themselves and their clothes. Some of the rules seemed too rigid: for example opioid agonist therapy (OAT) clients cannot use the site due to some bureaucratic nonsense. Well, nothing is perfect – but it is a very promising start!  

What is more, not far from the DCR, there is a shelter for people who use drugs – a six-story building with showers, dining rooms, meeting rooms, and separate sleeping quarters for male and female drug users (max. 90 persons), as well as a unit for women with kids. Loss of housing is always one of the key underlying social problems that fuels and escalates drug dependence, overdoses, and infections. By giving people a place to sleep we do as much harm reduction as with giving out sterile needles. Athens mayor, Kostas Bakoyannis, who personally opened the C-EHRN meeting, said scaling up access to harm reduction in the city is one of the main achievements he can be proud of.

The Greek drug system is based on a unique model with OKANA, a state-funded organisation, as the largest service provider in the country. OKANA provides the whole spectrum of care, from prevention to treatment, harm reduction, and social rehabilitation. This integrated model has its obvious benefits. For example, for clients it is easier to navigate through the system and be referred to the service they need. Athanasios Theocharis, the head of OKANA, was proud to report that they significantly increased the number of clean syringes distributed and improved access to OAT. He is a committed and competent public official who has a vision to involve the most affected communities in implementing and monitoring interventions.

Of course the community itself has a lot of complaints and criticisms when it comes to the actual situation. Luckily Greece has a vibrant community with excellent activists, such as Marios Atzemis, Christos Anastasiou, and Daphne Cronopoulou. They say the high number of overdose deaths is concerning, access to naloxone is limited and one DCR is far from enough to serve the whole population who need harm reduction (OKANA is planning to create new mobile services in the near future). They experience a lot of stigma and discrimination, not only from the general public, but also from health and social professionals. Who often still have a paternalistic approach when it comes to people who use drugs: they don’t treat them as equal citizens but as problems to be fixed.

And of course there is the notoriously brutal Greek police. There are reports of beatings and torture of people who use drugs. They demand decriminalisation. Mr. Theocharis agrees: he claimed that they have initiated a dialogue about decriminalisation with the Ministry of Justice.  

I came back from Athens with the firm impression that change is possible – what is needed is the powerful mix of competent officials, a strong civil society/community, and decision makers who listen to both and are ready to provide sustainable funding. 

Article: Péter Sárosi
Camera: Noémi Hatala
Editing: István Gábor Takács
Reporter: Péter Sárosi

Thank you dear Peter Sarosi, thank you Drugreporter
and  Katrin Schiffer Correlation European Harm Reduction Network for the oportunity to meet and show to our peer experts what is happening in Athens.

https://youtu.be/bZDhlwZoKqg

https://www.youtube.com/@DrugreporterTV

# Drugreporter #DCR #ΧΕΧ

___________________________

Πεθαίνοντας μόνοι στο σπίτι ή σε εγκαταλελειμμένα κτίρια

kosmodromio

 

Πεθαίνοντας μόνοι στο σπίτι ή σε εγκαταλελειμμένα κτίρια  

Πάνος Δημητρίου

 

Μάριος Ατζέμης, συντονιστής προγραμμάτων μείωσης της βλάβης του Συλλόγου Οροθετικών Ελλάδας «Θετική Φωνή»

Πεθαίνοντας μόνοι στο σπίτι ή σε εγκαταλελειμμένα κτίρια  

Πάνος Δημητρίου

 

Ο όρος θυμίζει πιασάρικο τηλεοπτικό δελτίο ειδήσεων αλλά περιγράφει με ακρίβεια την κατάσταση: «Σοκ» προκαλούν τα στοιχεία για τα πολύ υψηλά ποσοστά θνησιμότητας ανάμεσα σε χρήστες ψυχοδραστικών ουσιών (ΧΨΟ) στην Ελλάδα, την ώρα που στην κοινότητα εξελίσσεται νέα επιδημία HIV. Τα στοιχεία παρουσιάστηκαν για πρώτη φορά τον περασμένο Ιούνιο και βασίζονται στα προγράμματα «Αριστοτέλης HIV/HVC» (Αθήνα) και «Αλέξανδρος» (Θεσσαλονίκη). Να κατανοήσουμε την κατάσταση και τα δεδομένα θα μας βοηθήσει ο Μάριος Ατζέμης, συντονιστής προγραμμάτων μείωσης της βλάβης του Συλλόγου Οροθετικών Ελλάδας «Θετική Φωνή».

Πώς προέκυψε η νέα επιδημία HIV

Να θυμίσουμε αρχικά ότι η Αθήνα έζησε και τα προηγούμενα χρόνια μια επιδημία HIV, η οποία ξεκίνησε το 2010 και κορυφώθηκε την τριετία 2011-2013. Περιστατικό της ήταν και ο Μάριος Ατζέμης. Μάριε, υπάρχει όντως νέα επιδημία; «Σαφέστατα ναι, και στην Αθήνα και στη Θεσσαλονίκη και είχε αρχίσει να ανιχνεύεται ήδη από το 2018», λέει. Σύμφωνα με τον «Αριστοτέλη», το 2012-2013, περίοδος της προηγούμενης επιδημίας, το 14,2% των Χρηστών Ενδοφλέβιων Ναρκωτικών (ΧΕΝ) ήταν θετικοί στον HIV. Την περίοδο 2018-2020 το ποσοστό αυτό σκαρφάλωσε στο 22%. Στη Θεσσαλονίκη αντίστοιχα, σύμφωνα με τον «Αλέξανδρο», από το 2018 όπου ο επιπολασμός σε HIV ανάμεσα τους ΧΕΝ ήταν λιγότερο από 1%, τη διετία 2019-2021 δεκαπλασιάστηκε, φτάνοντας στο 7,1%.

Για τις αιτίες της νέας επιδημίας ρωτάμε τον Μ. Ατζέμη: «Ένας παράγοντας είναι ότι οι ΧΕΝ δεν έχουν πρόσβαση σε αποστειρωμένο υλικό χρήσης (σύριγγες κ.λπ.) κι αυτό όχι κατ’ ανάγκη επειδή οι υπηρεσίες δεν φτάνουν στις πιάτσες, αλλά γιατί υπήρχαν και υπάρχουν πιάτσες που δεν πλησιάζονται, όπως το Μενίδι και το Ζεφύρι. Επίσης, άνθρωποι που κάνουν ενέσιμη χρήση δεν έχουν πρόσβαση σε αποστειρωμένο υλικό γιατί πρόκειται για έναν καταδιωκόμενο από την αστυνομία πληθυσμό, που δεν μπορεί πάντα να έχει απρόσκοπτη πρόσβαση σε υπηρεσίες. Όσο για τη Θεσσαλονίκη, ο ΟΚΑΝΑ έχει δείξει εξαιρετικά αντανακλαστικά και σε συνεργασία και με τη “Θετική Φωνή” προσεγγίζει σημεία που συναθροίζονται χρήστες, με αποτελεσματικότητα».

Να και τα στοιχεία: Σύμφωνα με τον «Αριστοτέλη», στην έρευνα του οποίου συμμετείχαν 1.634 άνθρωποι, τους τελευταίους 12 μήνες μόλις το 43% είχε λάβει δωρεάν σύριγγες, ενώ στη Θεσσαλονίκη (Αλέξανδρος, συμμετοχή 1.101 ανθρώπων), το ποσοστό μειώνεται δραματικά και δωρεάν σύριγγες το τελευταίο 12μηνο είχε λάβει το 5%.

Ένας άλλος παράγοντας που συνέβαλε στην επιδημία HIV, σημειώνει ο Μ. Ατζέμης, είναι και η «έλλειψη εκπαίδευσης των ΧΕΝ στο σωστό τρόπο χρήσης», αλλά και το γεγονός ότι υπάρχουν άνθρωποι οι οποίοι δεν έχουν πρόσβαση σε υπηρεσίες, για λόγους που έχουν να κάνουν με γενικότερα φαινόμενα ευαλωτότητας, όπως η ψυχική υγεία. Στην πρώτη επιδημία, αναφέρει ο Μάριος, όλοι οι εμπλεκόμενοι φορείς, κρατικοί και μη, συνεργάστηκαν σε πολλά επίπεδα, αλλά κυρίως στο δρόμο, και η επιδημία αναχαιτίστηκε. Θετικά, τότε, είχε δουλέψει και το πρόγραμμα του πρώτου “Αριστοτέλη”, ο οποίος λειτουργούσε έναν χώρο όπου οι χρήστες μπορούσαν να κάνουν τεστ HIV και όποιος ήταν θετικός, διασυνδεόταν με μονάδες υγείας. Ευεργετικό ήταν και το πρόγραμμα βάσει του οποίου, ως κίνητρο, δινόταν ένα μικρό χρηματικό ποσό σε όσους πήγαιναν να κάνουν τεστ – και αν έφερναν και κάποιον μαζί τους το ποσό διπλασιαζόταν κ.λπ. Όλα αυτά βοήθησαν στο να μαζευτεί ο πληθυσμός-στόχος, να ανιχνευθεί και να συνδεθεί με μονάδες υγείας. Τα επόμενα χρόνια, όμως, φαίνεται ότι υπήρξε ένας εφησυχασμός, σαν να είπαμε ότι “τελειώσαμε”, με αποτέλεσμα να βρεθούμε και πάλι μπροστά στο πρόβλημα». Τι θα πρέπει να γίνει σήμερα; «Πολλά είναι αυτά που μπορούν να γίνουν. Η αλήθεια είναι πως από την ώρα που έγινε γνωστό το πρόβλημα υπήρξαν καλά αντανακλαστικά και ειδικά από τον ΟΚΑΝΑ στη Θεσσαλονίκη ξεκίνησε εκτεταμένη διανομή αποστειρωμένων υλικών. Αναμένουμε, επίσης, την επαναλειτουργία χώρου ανίχνευσης HIV από τον “Αριστοτέλη”. Θα πρέπει οπωσδήποτε να ενισχυθούν οι Μονάδες Ειδικών Λοιμώξεων και το street work των οργανώσεων βάσης, όπως η Θετική Φωνή, που τα μέλη τους λειτουργούν σαν peer navigators και μιλάνε την ίδια γλώσσα και έχουν κοινές εμπειρίες με τους ανθρώπους που κάνουν χρήση στο δρόμο. Είμαστε πάντα η γέφυρα που διασυνδέει πολλαπλά αποκλεισμένους ανθρώπους με το σύστημα υγείας, με τα προγράμματα απεξάρτησης και υποκατάστασης και με πληθώρα άλλων υπηρεσιών όπως τα κοινωνικά ιατρεία, οι ξενώνες και τα υπνωτήρια και οι προνοιακές δομές».

Τα πολύ υψηλά ποσοστά θνησιμότητας

Υψηλότερα από χώρες της Δυτικής και Κεντρικής Ευρώπης, τη Βόρεια Αμερική και την Αυστραλία ήταν τα ποσοστά θνησιμότητας στη χώρα μας στον πληθυσμό ΧΕΝ, φτάνοντας την περίοδο 2018-2020 τους 3,5 θανάτους ανά 100 χρήστες ετησίως. Πρόκειται για το υψηλότερο ποσοστό θνησιμότητας που έχει καταγραφεί στις αναπτυγμένες χώρες της Ευρώπης, της Αμερικής και στην Αυστραλία τον 21ο αιώνα, με τον Μάριο Ατζέμη να το χαρακτηρίζει «τρομακτικό». Η θνησιμότητα, όπως λέει, αφορά σε κίρρωση του ήπατος, σε καρκίνο του ήπατος, σε περικαρδίτιδες και σε overdose. «Ο κόσμος», αναφέρει, «κυρίως πεθαίνει μόνος του στο σπίτι του, στο κρεβάτι του, αλλά και σε εγκαταλειμμένα κτίρια απροσπέλαστα στις υπηρεσίες και όχι στον δρόμο». Οι αιτίες εν μέρει είναι ίδιες με την επιδημία HIV: «Οι αδιάγνωστοι HIV εξελίσσονται σε ασθενείς με AIDS, οι διαγνωσμένοι που δεν έχουν διασυνδεθεί με μονάδα ειδικών λοιμώξεων δεν παίρνουν την αντιρετροϊκή αγωγή, το ΕΣΥ δεν περνάει και τις καλύτερες ημέρες του, πολλοί χρήστες είναι κοινωνικά αποκλεισμένοι για τους λόγους που αναφέραμε και νωρίτερα, οι οργανώσεις βάσεις δεν έχουν αρκετούς πόρους για να πλησιάσουν και να βοηθήσουν τον πληθυσμό ακόμα πιο αποτελεσματικά».

Η ναλοξόνη στην κοινότητα 

Ειδικά σε ό,τι αφορά τον θάνατο από υπερβολική δόση (overdose), υπάρχει αντίδοτο και αυτό είναι η ναλοξόνη (σε ενέσιμη και εισπνεόμενη μορφή). Να σημειώσουμε ότι μόλις από τον Φεβρουάριο του 2022 η ναλοξόνη μπορεί πλέον να χορηγείται από όσους εργάζονται σε φορείς απεξάρτησης, διασώστες, εργαζομένους σε ΧΕΧ, σε ξενώνες φιλοξενίας αστέγων χρηστών, σε καταστήματα κράτησης. Να φανταστείτε ότι μέχρι πρόσφατα ούτε διασώστες του ΕΚΑΒ δεν μπορούσαν να χορηγήσουν ναλοξόνη σε κάποιον που υπέφερε από overdose στο πεζοδρόμιο, θα έπρεπε να τον μεταφέρουν στο νοσοκομείο, με όποια συνέπεια θα μπορούσε να φέρει ο χαμένος χρόνος. «Αυτό είναι το προβληματικό», λέει ο Μάριος Ατζέμης, «ότι η ναλοξόνη χαρακτηρίζεται ως ναρκωτικό και η χορήγησή της θεωρείται ιατρική πράξη». Ο Μάριος υπογραμμίζει ότι «όπως γίνεται σε πολλές ευρωπαϊκές χώρες, πρόσβαση στη ναλοξόνη θα πρέπει να έχουν όλοι. Οι ίδιοι οι χρήστες, το περιβάλλον τους (φίλοι, συγγενείς κ.λπ.), οι οργανώσεις που δρουν στο πεδίο. Το έχω δει να εφαρμόζεται με μεγάλη επιτυχία σε ευρωπαϊκές χώρες. Οι ίδιες οι οργανώσεις βάσεις και οι συλλογικότητες των χρηστών, όπως το Δίκτυο Ομοτίμων Χρηστών Ψυχοδραστικών Ουσιών, θα μπορούσαν να παρέχουν εκπαίδευση στην κοινότητα».

Info:

Το πρόγραμμα «Αριστοτέλης HCV/HIV» υλοποιείται από το Εθνικό και Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο Αθηνών (ΕΚΠΑ), την Ελληνική Επιστημονική Εταιρεία Έρευνας AIDS και Σεξουαλικών Μεταδιδόμενων Νοσημάτων και τον Σύλλογο Ασθενών Ήπατος Ελλάδος «Προμηθέας».

Αντίστοιχα, ο «Αλέξανδρος» από το Αριστοτέλειο Πανεπις΄τημιο Θεσσαλονίκης, το ΕΚΠΑ, την την Ελληνική Επιστημονική Εταιρεία Έρευνας AIDS και Σεξουαλικών Μεταδιδόμενων Νοσημάτων και τον Σύλλογο Ασθενών Ήπατος Ελλάδος «Προμηθέας».

 ___________________________________________________

από  https://kosmodromio.gr/2022/11/16/πεθαίνοντας-μόνοι-στο-σπίτι-ή-σε-εγκατ/

'Γάμος της Γης και του Ουρανού' ―από την Μαριάννα Παπαγεωργίου

 

Παντρεύονται η γη κι ο ουρανός, το πάνω και το κάτω, το πριν και το μετά. Κι εμείς, στιγμές θνησιγενείς αιωρούμαστε με τα σκυλιά και τα γατιά μας απεικονισμένοι σε εύθραυστα κεραμικά.

Σε ένα πιάτο βλέπω την παλιά μου φίλη. Κουλουριασμένη γάτα, πλούσια φτέρη, γαλανά νερά και μπλε του κοβαλτίου. Λευκές γραμμές πάνω στο χρώμα του κεραμιδιού. Γαρύφαλλα και κυπαρίσσια και πέρα από τις θάλασσες μικρά αχνά νησιά.

Σκυλιά πιστά, πουλιά, ταξίδια θάλασσες.

Και το όνειρο και ο θάνατος.

Ανοίγουν οι ουρανοί και κατεβαίνουν να παντρευτούν τη γη

 

Στην έκθεση της Μαριάννας Παπαγεωργίου, ξαναβρήκα μέσα στα κεραμικά της την παλιά μου φίλη.

Στη γκαλερί της επίσης παλιάς φίλης Έλενας Παπαδοπούλου.

 

Το πιάτο το δικό μου θα το δείτε μετά τα Χριστούγεννα όταν έρθει στο παντοτινό του σπίτι.

Μα εν τω μεταξύ
Υπερσυστήνω. Και συνοδεύω με το’ Marriage of Heaven and Earth

συνοδευτικό της έκθεσης κείμενο της Μαριάννας.

RADIO ATHÈNES

Πετράκη 15, στο Σύνταγμα

________________________________________________

Marriage of Heaven and Earth

 

Once upon a time, we used to daydream for pleasure. But at some point, we came to regard this as an escape from reality. Taking a break. So, we were split in two: Into the person experiencing Life (on Earth) and the person experiencing the Dream. And every now and then, these two occasions would fleetingly meet up. 

 

Meanwhile, we are constantly assaulted by earthly matters. We  only have to look at an animal or tree, be it an urban stray or a jungle creature, a bush or  a rainforest canopy, to be fearful for its certain unfortunate demise. The dread and desperation set in only to be followed by a wish to escape. 

 

This is so troubling, that  we  turn to authorities for a solution. These days,  everybody is telling everybody what to do and think. What’s wrong, how to fix it, how to get from over here to over there. Even being in the present, which is great advice, is not really useful because by the time you are in the present, it’s already in the past. We want to be told how to reach the wanted and avoid the unwanted. In the end,  we form strong convictions not quite sure which belong to us and which are adopted but we defend them anyway like sleepwalkers and move on to the next problem.

 

But we still remember the Daydream and wish it was just that: A Dream that appears while you are awake. A way to connect the in between of these two worlds. 

 

The first lockdown gave some people hope because it felt a lot like an in between with clear skies, silence, community, peace. The space not to do. But then it was over and, though we remember it, it’s like all those other moments of connection to loving and pleasure and sorrow. You say: this is it! I will remember it! And then it ebbs away and, as it washes out of your body, you say oh well, and go back to the frustration of feeling that something vital  is missing.

 

But the atmosphere of these experiences remains. This is the Marriage of Heaven and Earth; a place where everything fits, even when it is upside down; no longer allergic to existence or struggling to find harmony all the time. There is comfort and beauty and play and worry and anger and depression. 

 

What is it like to look at this, to like this, to ignore directions, recipes and advice giving? To be in this extraordinary, luminous world, to be of this world and to enjoy it or be grief stricken by it and to say: Yes this is it. There isn’t somewhere else where I should be and I’m left out and how do I get there? I’ve arrived. I’ve awoken to my Daydream. 

 

For W who was such a star

 ________________________________________________

 

 

 

RADIO ATHÈNES http://www.radioathenes.org

RADIO ATHÈNES

×

Radio Athènes institute for the advancement of contemporary visual culture is a non profit organization registered in Athens with vat id # EL997216854.

Flexible, independent, nomadic, interdisciplinary, Radio Athènes works together with local and international artists and institutions to present exhibitions, lectures, screenings, and readings in the fields of contemporary art, literature, philosophy, dance, and the applied arts. 

The centre of operations that doubles as a bookstore is on 
15 Petraki Street in Athens, Greece, zip code 10563, near Mitropoleos Square.

Opening hours during exhibitions are Wednesday 4-8 pm, Saturday 12-4 pm and by appointment.

The nearest metro stops are Syntagma and Monastiraki.

You can reach us at wave@radioathenes.org

If you want to see what we are up to you can follow us on Facebook, Instagram

Founding Director Helena Papadopoulos
Founding members Andreas Melas, Ion Constas

 

Κλαίνε οι μικροί θεοί του σπιτικού ― κι εγώ μαντεύω...

 

«Όλοι οι μικροί σπιτικοί θεοί

άρχισαν το κλάμα και λένε

.. τώρα, βγες στη θάλασσα…»

Όταν μαζεύονται πολλά, όταν μπλοκάρω,

έχω ένα τρικ. Επιδίδομαι στη στιχομαντεία.

 

Ανοίγω σε τυχαία σελίδα ένα αγαπημένο ποιητή, συνήθως τα σονέτα του Σαίξπηρ, ή τον Εκκλησιαστή ή άλλα πολυδιαβασμένα μου και βαρυσήμαντά μου

Και με κλειστά τα μάτια ακουμπάω το δάχτυλο στη σελίδα.

Ό,τι πει είναι οδηγός μου.

 Χθες ήταν ο W.H. Auden:

‘All the little household gods*

Have started crying, but say

Good bye now, and put to sea.

Farewell dear friend, farewell…..

 

Και μου είπε ότι είναι ώρα να γυρίσω στο νησί.

 

Το τρικ δουλεύει. Διότι βέβαια τούτο το «τυχαία ακουμπάω το δάχτυλό μου» καθόλου τυχαίο δεν είναι στα χιλιοδιαβασμένα ποιήματα αλλά του υποσυνειδήτου υπόδειξη. Κι ακόμα κι αν μου λέει ό,τι θα ήθελα να ακούσω και όχι τι θα έπρεπε, ποιος θα μου πει τι έπρεπε και ποιος μας λέει πως σωστό δεν είναι αυτό που θέλω;

Κι όσο για Θεούς και φούμαρα,

θα το προσέξατε, ο Auden  μας τους δίνει δίχως το κεφαλαίο αρχικό του σεβασμού ή όπως λέει ο Γιάννης Ευσταθιάδης:

«Όταν συχνά γράφω ‘θέ μου’

Παρακαλώ να εκλαμβάνεται απλώς 

σαν επιφώνημα.» 

 

 _____________________________________

W.H. Auden ‘Atlantis’  από τη συλλογή Selected Poems Faber & Faber

Γιάννης Ευσταθιάδης «ΕΝΙΚΟΥ ΑΡΙΘΜΟΥ», Αθήνα 1985

εικόνα: Mε τον W.H. Auden ανεστραμμένοι- Μεσ'  τον καθρέφτη και τι είδε η Αλίκη εκεί.. Και πίσω το πορτραίο μου από Άντζελα Μπρούσκου

Καταραμένη!

                

                Πιστεύετε στις κατάρες; Τη γκαντεμιά;

Ναι, ναι, ούτε κι εγώ.. Ακούστε λοιπόν και πείτε μου.

        Είχαμε ένα συνέδριο στην Αθήνα που κάθε χρόνο κάπου γίνεται και το είχαμε τιμή και έγνοια να το φροντίσουμε που θα γινόταν στον τόπο μας. Σκοτώθηκε να προετοιμάζει ο συνεργάτης μου, ήρθα κι εγώ απ’ τη Μύκονο στην Αθήνα εγκαίρως κι όλα καλά -παρά την αφραγκία και το να βάζουμε (ως συνήθως) από δικά μας για τα ακτιβιστικά.

Έρχομαι λοιπόν και πρώτη μέρα κολλάω ένα φρικτό ιό με βήχα-πονοκέφαλο-πυρετό, της κατηγορίας «δεν είναι covid, έκανα τεστ κι είμαι εμβολιασμένη». Ανησύχησε ο συνεργάτης μου και τον διαβεβαίωνα πως δε θα τον άφηνα ακόμα κι αν με πήγαιναν στο φέρετρο. Και… σχεδόν έτσι έγινε.

Φεύγοντας από το διαμέρισμά μου στην Αθήνα το πρώτο πρωί άκουσα κάποιον να φωνάζει ‘ΔΕΗΗΗΗ’. Δεν έδωσα σημασία παρότι κάτι υποψιάστηκα όταν ξαφνικά έσβησαν τα φώτα καθώς κλείδωνα την εξώπορτα. 

Είχα πυρετό, μα έφτασα στο συνεδριακό χώρο με μικρή καθυστέρηση. Κι όλα καλά. Για λίγο.

Μέχρι το μεσημέρι- 2^η γκαντεμιά, ο συνεργάτης μου που είχε σκοτωθεί να οργανώνει, έπεσε ετοιμοθάνατος με πέτρα στο νεφρό. Τι πέτρα- κοτρόνα δηλαδή.

Ευτυχώς μου είχαν δωμάτιο στο ξενοδοχείο  (σας το ‘χω πει πως είμαι η εκλεγμένη Πρόεδρος των Ευρωπαίων πρεζάκηδων- κι ως επικεφαλής όλων των οργανώσεων χρηστών είχα δωμάτιο να ξεκουράζομαι, το οποίο σκόπευα να χρησιμοποιήσουμε με τον εδώ Επικεφαλής του Δικτύου Χρηστών ως γραφείο μας. Εκεί ξάπλωσε για λίγο και – δεν τον έχω ξαναδεί να πονά έτσι, κατέληξε στο νοσοκομείο με συνέπεια, (μαζί με την τρελή μου έγνοια για το συνεργάτη και φίλο μου  κι άνθρωπό μου έξι χρόνια που μαζί στήνουμε το πρώτο και μόνο στη χώρα σύλλογο ανθρώπων που μιλούν ανοιχτά για τη χρήση παράνομων ουσιών) να πέφτει σ' εμένα να καλύψω και τις δικές του ομιλίες- απροετοίμαστη βεβαίως, που σημαίνει έξτρα δουλειά και άγχος.

Βράδυ της πρώτης ημέρας (με πυρετό λόγω του ιού που λέγαμε) και με το συνεργάτη μου στο νοσοκομείο συνειδητοποιώ ότι είχαν κόψει το ηλεκτρικό στο διαμέρισμά μου. Ουφ είπα, καλή στιγμή έπεσε η γκαντεμιά: είχα όλη την εβδομάδα δωμάτιο στο ξενοδοχείο.

Πλήρωσα λοιπόν- μα … είπαμε, όταν πάνε στραβά τα πράγματα κάνουμε βλακείες: 1. Δεν είχα λογαριασμό οπότε νομίζοντας πως κερδίζω χρόνο έβαλα αμέσως €400 πληρώνοντας από την τράπεζα και την επομένη, Τρίτη, αφού μίλησα με τη ΔΕΗ κι έμαθα τι ποσό χρωστούσα, κατέθεσα ηλεκτρονικά τα υπόλοιπα €235.

Από Τρίτη και για μια βδομάδα μιλούσα καθημερινά με τη ΔΕΗ (στα διαλείμματα του συνεδρίου, την ώρα που άλλοι έτρωγαν ή έπαιρναν μια ανάσα) εγώ ήμουν στο «περιμένετε στο ακουστικό σας»  ή σε επικοινωνία με εργαζόμενους της ΔΕΗ που όταν τους υπαγορεύεις το email σου και λες το ‘.com’ εκείνοι πληκτρολογούν  «ντοτ κομ» κι επιμένουν να γράφουν το daphne ‘dafni’παρά τις εηγήσεις τύπου ‘d dελφοί/ α αυγό / pπιπί/ h ήτα όπως Ήρα…’/

Βλέπετε έχοντας βλακωδώς πληρώσει ηλεκτρονικά από την τράπεζά μου όπως κάνω πάντα έπρεπε να περιμένουμε τις ‘δύο εργάσιμες’ να ‘φανεί στο σύστημα και μου ζητούσαν από τη ΔΕΗ να στείλω απόδειξη πληρωμής με email.

Εν τω μεταξύ ο  πυρετός και το συνάχι μου χειροτέρευαν, το ξενοδοχείο είχε το χειρότερο φαγητό που έχω συναντήσει εδώ και χρόνια με αποτέλεσμα να έχουμε και στομαχικές διαταραχές (κι όχι μόνο εγώ) , ενώ, για να πάρω κάποια ρούχα και καλλυντικά από το σπίτι μου  η απόσταση Στήλες Ολυμπίου Διός- Λεωφόρος Αλεξάνδρας έπαιρναν 45’ με ταξί (και €15).

2^η μέρα συνεδρίου μαθαίνω το θάνατο της αγαπημένης μου Έλνας Κλεώπα.

Η Έλνα, μια πανέξυπνη και διασκεδαστικότατη αντιστασιακή που είχε απολυθεί επί χούντας κι αργότερα με τον Κούνδουρο άνοιξαν το ‘Βρούτο’ στου Στρέφη, ήταν οικογενειακή φίλη, του πατέρα μου ως τα τελευταία του, ενώ είχε σχέση μέχρι το θάνατό του με το συνέταιρό του το σκηνοθέτη Ηρακλή Παπαδάκη κι ήταν μητέρα του Γιώργου Παπακωνστατίνου, υπουργού οικονομικών της κρίσης επί  Γ. Παπανδρέου (β’) . Πολύ αγαπημένος άνθρωπος με την οποία πρόσφατα είχα μιλήσει κι ο θάνατός της αν και αναμενόμενος με ξάφνιασε και με σόκαρε.

 

Εν τω μεταξύ το συνέδριο πήγαινε καταπληκτικά καλά μα εγώ υπέφερα με συνεχή δέκατα και αγωνία για το συνεργάτη μου που στο τηλέφωνο η φωνή του ακουγόταν να βγαίνει από τα τάρταρα.

Και σπίτι ακόμα χωρίς ηλεκτρικό που σημαίνει ότι αντί να ανασάνω στα διαλείμματα για καφέ εγώ μιλούσα με τη ΔΕΗ ή το ‘δεδυε’  στο οποίο που μοιάζει να νοιάζονται μόνο να σε γράψουν πελάτη αν είσαι γραμμένος αλλού ( η αλήθεια να λέγεται όμως: εκτός μιας αγενέστατης όλοι ακόμα κι οι ανεπαρκείς ήταν ευγενέστατοι κι έχω μια κυρία που πραγματικά η γλυκειά φωνή της ενδείκνυται για τηλέφωνο ενώ ήταν από τους λίγους συναδέλφους της που καταλάβαινε πώς να χειριαστεί ηλεκτρονικό υπολογιστή και δεν τα έριχνε στο «σύστημα» που  « πέφτει» κατά τους άλλους που πληκτρολογούν το «ντοτκόμ».

 

Παράλληλα, δε θα σας κουράσω με λεπτομέρειες. Έμαθα ότι τράκαραν το αυτοκίνητό μου στη Μύκονο και, εκτός που πρέπει να πληρώσω τον τοίχο στον οποίο έπεσε, δεν έχω πλέον αυτοκίνητο.  Και οφείλω και ευχέλαια και Δόξα σοι ο θεός που δε χτύπησαν άνθρωπο ή γατάκι- σκυλάκι και που ο Κύριος Kastell ζει και βασιλεύει.

 

Σ αυτή την ατμόσφαιρα (κι ο πυρετός συνεχίζεται ενώ το συνάχι έγινε βήχας) αρχίσουν τα τηλέφωνα πως πέθανε η  Ελένη, πρώην γυναίκα του πατέρα μου, με τη οποία ηλικιακά είμαστε κοντά, κι ήταν με τον πατέρα μου από όταν ήμασταν πολύ νέες οπότε μαζί μεγαλώσαμε και την αγαπώ σαν αδελφή. 

Κάποιες ιστοσελίδες είχαν κάνει λάθος- επρόκειτο για την επίσης αγαπημένη Μαρία Κοκκίνου (παντρεμένη με τον αδελφό της Ελένης  Ανδρέα Κούρκουλα). Η Μαρία ήταν ένας ξεχωριστός άνθρωπος που, για όσους τη γνωρίζαμε πέρα από σπουδαία αρχιτέκτων και πανέμορφη γυναίκα ξεχώριζε για τη λεπτότητα, τη διακριτικότητα την ποιότητα του χαρακτήρα της. Χρόνια και χρόνια της ζωής μου κι εκείνη, μάρτυρας ότι κι όσων ζήσαμε κι- ευτυχώς- μαζί με τον Ανδρέα- άφησαν το χνάρι τους στο εξοχικό πέτρινο σπίτι στην Αχαΐα που είχαν εκμοντερνίσει και το μοιράζομαι με πολλή αγάπη  με τις αδελφές μου.

 

ΚΙ η εβδομάδα έφτανε στο τέλος της: 

Το συνέδριο έφτασε στο τέλος του, ο συνεργάτης μου που το είχε στην καρδιά του το έχασε, ο πυρετός κι ο βήχας μου συνεχιζόταν, ο απολογισμός ήταν 2 θάνατοι κι ένα αυτοκίνητο παλιοσίδερα, ενώ εγώ με τα μπογαλάκια μου, από Σάββατο πρωί που έπρεπε να φύγω από το ξενοδοχείο, ήμουν στο δρόμο.

 

Bag woman αισθανόμουν- μα συγκινήθηκα που και η αδελφή μου μα και μια φίλη παιδική μου πρόσφεραν στέγη. Η Μαρία Χαρτο- μου άνοιξε το σπίτι και την αγκαλιά της και με φιλοξένησε στη γειτονιά που μεγάλωσα δίχως να νιώσω λεπτό βάρος και πάντα θα την ευγνωμονώ, όπως και την αδελφή μου που προσφέρθηκε να με στεγάσει.

Αντίθετα, μέσα σ όλη μου τη δυστυχία βρήκε ευκαιρία φίλος από τον οποίο άλλα περίμενα, να μου βγάλει λογύδριο «σκληρής αγάπης» ωρυόμενος μεθυσμένος κατηγορίες απ’ αυτές  με τις οποίες αυτομαστιγωνόμαστε σε βασανιστικές νύχτες αϋπνίας μα από τους ανθρώπους που (νομίζαμε πως) μάς αγαπούν άλλα περιμένουμε.

Βάλτε λοιπόν στον απολογισμό και μείον ένα καλό φίλο διότι για κάτι τέτοια μ΄’ εμένα οι γραπτές – sms- συγγνώμες δε μετρούν και θα μου πάρει χρόνια να το ξεπεράσω, διότι δεν ξεπερνιέται το  να δεις πόσο φρικτή σε θεωρεί κάποιος που εσύ νόμιζες πως σε θαυμάζει. Κι από τους φίλους μου αυτό ζητάω: κατανόηση και θαυμασμό– την επικριτικότητα και το μαστίγωμα τα κάνω και μόνη μου.

Και φτάνουμε Σαββατοκύριακο λοιπόν, ακόμα άρρωστος ο συνεργάτης μου, η μύτη μου ακόμα τρέχει κι έρχεται κι άλλος θάνατος: Η Κατερίνα Ιατροπούλου, μια σπουδαία γυναίκα που πλάι στα πολιτικά της στάθηκε πλάι στους χρήστες ουσιών όσο λίγοι στον τόπο μας.

 

Πείτε μου τώρα, μετά από αυτά-

Θανάτους, αυτοκίνητα, υγεία, φιλίες στην πυρά και να μένεις άστεγη (αν και προσωρινά) μέσα σε 7 μέρες,

τι λέτε;

Πόσες συμπτώσεις χρειάζονται για να πιστέψουμε στη μοίρα ή στις κατάρες; Και πόσο λέτε ότι κρατά τούτη η γκαντεμιά;

Καλού κακού πάντως συστήνω να με αποφύγετε- δεν ξέρουμε, μπορεί να είναι και κολλητικό.

ΕΙΚΟΝΕΣ

Ο πατέρας μου κι  Ηρακλής Παπαδάκης συνέταιρος  και φίλος του στη Μύκονο ένα καλοκαίρι πριν χρόνια πολλά που ήρθαν έρθει με την Έλνα Κλεώπα. Στην Παράγκα η Έλνα είχε μπλαβίσει μαζεύοντάς μας αχινούς.

Στον Ιπποπόταμο στην  οδό Δελφών, χθες.

___________________________________ 

ΣΥΝΔΕΣΜΟΙ

#cehrnathens22 - 3 & 4 /11/22

https://daphnechronopoulou.blogspot.com/2022/11/cehrnathens22-1st-day-local-partners.html

https://daphnechronopoulou.blogspot.com/2022/11/cehrnathens22-3-4-1122.html

 

Έλνα Κλεώπα https://www.olympia.gr/1514021/ellada/efyge-apo-tin-zoi-i-elna-kleopa/

Μαρία Κοκκίνου https://daphnechronopoulou.blogspot.com/2022/11/rip.html#axzz7kNAnRKf3

PeerNUPS  https://www.facebook.com/drug.peers.net

EuroNPUD https://www.euronpud.net/who-we-are