Με το Πάσχα ζωντανεύει το νησί κι αρχίζει να παίρνει, ανεξαρτήτως καιρού, την καλοκαιρινή όψη. Φρεσκοασβεστωμένα τα στενά και οι πολυφωτογραφημένες προσόψεις, φρεσκοκαθαρισμένες από φύκια και γιωτοσκούπιδα οι παραλίες, νέα μαγαζιά, νέες τέντες, νέες γεύσεις και μιά νέα φουρνιά που ξεχύνεται από τις μπουκαπόρτες των ferry-boats αναζητώντας δουλειά, γλέντι, ξεκούραση κι έρωτα.
 |
| Η άλλη πλευρά |
Μαζί μ' αυτά τα ωραία κάθε χρόνο φουντώνει κι η φωτιά. Είναι σα κρεματόριο του Άουσβιτς ο καπνός της σιωπής που αντιπροσωπεύει τα ανείπωτα που συντηρούν την ψευδαίσθηση. Η μαρτυρία πως τα νομίσματα έχουν δυό όψεις, πως η ευημερία έχει απόβλητα, πως ο τουρισμός είναι μιά βιομηχανία ρυπογόνα.
Έτσι και φέτος φούντωσε η φωτιά που δίνει με το ηλιοβασίλεμα ένα θολό παστέλ στην ατμόσφαιρα γνωστό στους ταξιδιώτες από το λιμάνι του Πειραιά παλιότερα αλλά κι από την ιδιαίτερη μουντή ομορφιά του σμογκόπληκτου Λος Άντζελες.
Ομορφιά απατηλή όσο κι η κομψότητα της λιτής πολυτέλειας που πουλάει το νησί. Όπως η ζεν διακόσμηση προϋποθέτει ατέλειωτες ντουλάπες έτσι κι οι απλές ανέσεις μας κι η απόλαυση μιάς φυσικότερης ζωής συνεπάγονται παραγωγή τόνων σκουπιδιών.
Εξάλειψη του προβλήματος δε σημαίνει εξαφάνιση κάτω από το χαλί, ανάβοντας μιά φωτιά που τη βλέπουμε μόνο περνώντας κι οι πιό πολλοί αφού εγκατασταθούμε στο νησί μαθαίνουμε πως αποτελεί το δικό μας Άουσβιτς.
Κι εκεί είναι η τρέλα. Διότι τη ζημιά δε μας την κάνει ο τουρισμός, εναντίον του οποίου πύρινοι λόγοι εκσφενδονίζονται σε αυλιδάκια και σελίδες του Facebook. Ίσα-ίσα ο τουρισμός (εσωτερικός ή όχι) παρέχει σε ένα από τους πλουσιότερους δήμους της χώρας τη δυνατότητα να αλλάξει τα πάντα αν υπάρχει η βούληση. Κι η έλλειψη βούλησης της κοντόφθαλμης διαχείρισης είναι που, με ένα τρελό παράλογο τρόπο, βλάπτει τις οικογένειες εκείνων ακριβώς που διαιωνίζουν το πρόβλημα.
Οι διοξίνες (και όχι μόνο) των σκουπιδιών που εξακολουθούν να καίγονται παραδοσιακά παρά την τεράστια επένδυση γιά πιό σύγχρονη λύση είναι αποδεδειγμένα καρκινογόνες. Εμείς που ζούμε εδώ βιώνουμε τον αυξημένο κίνδυνο που γιά μάς δεν αποτελεί ποσοστό αλλά ανθρώπους δικούς μας κι αγαπημένους νεκρούς ή άρρωστους.
Επενέβην και σχολίασα σήμερα στο Facebook επειδή δε θεωρώ πως βοηθούν η γκρίνια κι οι βρισιές που διαιωνίζουν τα στερεότυπα που ακυρώνουν τους διαμαρτυρόμενους ως κινδυνολόγους αιθεροβάμονες χιπποπράσινους φρίκουλες.
Και χρησιμοποιώ αυτό εδώ το μικρό προσωπικό μου βήμα γιά να ρωτήσω, τόσα χρόνια με τις διοξίνες και τους τόσους καρκίνους που ακούμε (και παθαίνουμε) στο νησί κάποιος δεν έχει κάποια έρευνα που να αποδεικνύει τον αυξημένο κίνδυνο; Ίσως αυτό να έπειθε.
_____________________________________________
__________________________________________
