Το κράτος νταντά που εξακολουθεί να φορολογεί το τσιγάρο βρήκε άλλο ένα τρόπο γιά να ταλαιπωρήσει τους καπνιστές.
Στη Βρετανία μαζί με την ελάττωση των σημείων πώλησης σχεδιάζουν να απαγορεύσουν στις καπνοβιομηχανίες τα χρώματα και σχέδια που χαρακτηρίζουν τις μάρκες. Πώς θεωρείται θεμιτό σε καπιταλιστική κοινωνία ελεύθερου εμπορίου να υπαγορεύει το κράτος στη βιομηχανία πώς θα πακετάρει το μη απαγορευμένο προϊόν της, ειλικρινά δεν το καταλαβαίνω.
Το επιχείρημα είναι πως η εύκολη πρόσβαση και τα μελετημένα πακέτα που καλλιεργούν πίστη στη μάρκα μάς κρατούν εμάς τους καπνιστές εθισμένους. Ναί, ακριβώς. Διότι είναι το πακέτο που τραβά το χρήστη ηρωίνης, όπως κι η ευκολία, μπροστά- μπροστά την έχουν τα περίπτερα.
Ποιόν κοροϊδεύουν;
Στη Γαλλία πάλι, επειδή διαπίστωσαν πως το λευκό κενό πακέτο δε θα αλλάξει και πολλά αποφάσισαν, όπως έγινε ήδη στον Καναδά, να βάλουν εικόνες. Δεκατέσσερις. Με αρρώστιες κι ετοιμοθάνατους γιά να μας τρομάξουν. Σα να μην ξέραμε. Σα να μη συνηθίζει το μάτι. Σα να μη γνωρίζουμε πως αφού την εσωτερική εικόνα του σώματος δεν τη βλέπουμε ποτέ ίσως το ίδιο να μας τρόμαζε μιά αντίστοιχη εικόνα ενός υγιούς οργάνου.
Ο εθισμός πάντα βρίσκει τρόπο.
Θυμάμαι όταν πρωτοκυκλοφόρησαν τα πακέτα με τις προειδοποιήσεις υγείας κάποιος μου χάρισε μιά ταμπακιέρα γιά να μην αυθυποβληθώ διαβάζοντας τις κατάρες. Κι ο φίλος μου που αντέδρασε έτσι δε είναι ο μόνος. Είναι γνωστό πως τα άφθονα Marlboro της Ντονατέλλα Βερσάτσε πριν σκορπιστούν στα δωμάτιά της παιρνούν από το εργοστάσιο της εταιρίας κι εκεί που ήταν οι κατάρες τυπώνεται το όνομά της.
Αν κάποιοι Αμερικανοί κατάφεραν να αποζημιωθούν γιά τον καρκίνο τους με γειά τους με χαρά τους. Από μάς καμιά ασφαλιστική εταιρία δεν κινδυνεύει. Μας ενημέρωσαν γιά τους κινδύνους, δεν έχουμε παράπονο.
Σε μιά εποχή που πιό πολύ κι από πολέμους, την τρύπα του όζοντος και τα πυρηνικά ο μεγαλύτερος κίνδυνος γιά την ανθρωπότητα είναι ο υπερπληθυσμός, μάλλον προσφέρουμε προσφερόμενοι να αποχωρήσουμε από τη γη λίγο νωρίτερα.
Και τι ζητάμε; Τα χρωματιστά ψαγμένα πακέτα μας τα σημειολογικά φορτισμένα που μόλις έβγαιναν από την τσέπη έδιναν το στίγμα της τάξης, του γούστου, της καταγωγής και των πολιτικών μας πεποιθήσεων. Κι ακόμα, εκτός από σημαία και καταναλωτική μας ταυτότητα ήταν και σημειωματάρια. Σε πακέτα έγραφε στίχους ο Γκάτσος· στο πλακέ πακέτο 'Άσσος' πάνω στο γραφείο της στο Υπουργείο άφησε την τελευταία της υπογραφή η Μελίνα Μερκούρη πριν φύγει γιά πάντα. Πακέτα με σημειώματα, στίχους, τηλέφωνα έχουν πάρει τη θέση τους στα μουσεία της γης και στα συρτάρια με τα ενθύμιά μας.
Τα πακέτα των τσιγάρων που αγαπήσαμε ανήκουν στην εικονογραφία του περασμένου αιώνα και ήδη θεωρούνται συλλεκτικά, άδεια ή γεμμάτα, σε μουσεία, φωτογραφίες, πίνακες ή στη μνήμη μας. Κoιτάζοντάς τα βλέπω το παρελθόν μέσα από το "Θαυμαστό Καινούργιο Κόσμο" του 21ου αιώνα στον οποίο όπως στον προφητικό τού Άλντους Χάξλεϋ πάει να γίνει ανατρεπτική πράξη το να καπνίσεις ένα τσιγάρο.⎈
_________________ Εικονογράφηση με έργα του αγαπητού μου Larry Rivers: Quartet και Dutch Master Cigar Box
Διαβάστε: τα σχέδια γιά Βρετανία, New Scientist
Συστήνω: 'Θαυμαστός Καινούργιος Κόσμος' του Άλντους Χάξλεϋ
Λατρεύω το "ρητό" που είπε κάποιος, "Διάβασα τόσα πολλά για τις βλαβερές συνέπειες του τσιγάρου, που έκοψα το διάβασμα".
ΑπάντησηΔιαγραφήΔεν αντέχω την κοροϊδία. Βιάζουν όλοι αυτοί την νοημοσύνη μου, όπως δεν αντέχω και κάποιους πανηλίθιους "αντικαπνιστές" που δείχνουν την χαιρεκακία τους έναντι εμού του καπνιστή. Λές και τα πυροβολημένα, επειδή δεν καπνίζουν, έχουν ανοσία στον καρκίνο.
Ο καρκίνος, βρίσκεται στο DNA μας πρώτα.
Στα μεταλλαγμένα και παραφουσκωμένα -από χημικά φάρμακα και λιπάσματα- φρούτα και λαχανικά που τρώμε. Άσε που απορροφούν μεγάλες ποσότητες ραδιενέργειας.
Στα μεταλλαγμένα κρέατα από ανθυγιεινά μεγαλωμένα ζώα η πουλερικά.
Στο νερό που πίνουμε, και που είναι βασικά ακατάλληλο, ιδιαίτερα το εμφιαλωμένο.
Στον αέρα που αναπνέουμε, γεμάτος κάθε λογής καρκινογόνες ουσίες.
Κουράστηκα και αηδιάζω όταν ακούω να μου λένε πως τα κάνουν όλα αυτά για το καλό μου. Γιατί βασικά, το μόνο που κάνουν, είναι να με κάνουν να αισθάνομαι συνεχώς ενοχές πως κάνω κάτι παράνομα, και να μου αφαιρούν βασικά ατομικά μου δικαιώματα.