'Μια αλητοπαρέα', Κική Δημουλά μου...

Από τη μια οι «ο Τζιμάκος τα 'πε όλα» από την άλλοι οι «ο Νιόνος όλα τα έχει πει» κι ανάμεσα εμείς, ναι εμείς:

«μια αλητοπαρέα που κάνει κριτική».

Σιώπησα τόσες μέρες που διαβάζω θρήνους για τη Δημουλά και τα γνωστά «γίναμε φτωχότεροι». Σιώπησα διότι το πένθος είναι σεβαστό, σεβαστοί όσοι φίλοι και συγγενείς της που την αγάπησαν όπως σεβαστό είναι και το προσωπικό σας γούστο.

Αλλά δε φταίω εγώ αν θεωρείτε πως Ποίηση είναι το να σπας πεζό σε στίχους, να αλλάζεις τη θέση του ρήματος ρητορεύοντας για το αρνί στο φούρνο (προ χλαπακιάσματος). Δε φταίω εγώ, ούτε εσείς. Θέμα παιδείας είναι.

Όπως κι οι Νιόνιοι κι οι Τζιμάκηδες και περί ορέξεως ταραμοσαλάτα.

Πέρασαν τώρα οι μέρες. Κι είπα να υψώσω μια αδύναμη φωνούλα αμφιβολίας, έτσι για αντίλογο, ιδίως τώρα που διασκέδασα όταν πέτυχa τους ίδιους που που πενθούν τη Δημουλά, να γράφουν λίγο πιο κάτω:

«Όλα τα έχει πει ο Σαββόπουλος. Όλα! Και την απάντηση του σε αυτούς που του επιτίθενται την έχει δώσει προ πολλού.

«Τώρα με χειρουργεί μια αλλήθωρη νεολαία / μια τσογλανοπαρέα που κάνει κριτική»

Διονύση Σαββόπουλε σε ευχαριστούμε που υπάρχεις και επαναπροσδιορίζεις τα μεγέθη. Πού τελειώνει το ελάχιστο και πού αρχίζει το μέγιστο.

Περί ορέξεως, είπαμε...

Ακολουθούν σύνδεσμοι, παιχνίδι για να γράψετε κι εσείς τη Δημουλά σας, άρθρα και, δείγμα στίχων (με εξέχον βεβαίως το αρνάκι που λέγαμε).

________________________________________________

Άρθρο της Πέπης Ραγκούση  στα ΝΕΑ με το οποίο συμφωνώ (μολονότι διαφωνώ περί αξίας Δημουλά ή Σαββόπουλου ― όμως  περί ορέξεως τα είπαμε).

Ποιητής είσαι και φαίνεσαι;

Pepi Ragoussi

Ενας ιδιότυπος σουσουδίστικος ελιτισμός πλανάται τις τελευταίες μέρες πάνω από τη χώρα και ειδικά πάνω από τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Αφορμή ο θάνατος της Κικής Δημουλά και ο ποιητικός οίστρος που τον ακολούθησε έτσι όπως καταγράφηκε στην πραγματική και διαδικτυακή ζωή. Και «Πού την ξέρατε εσείς τη Δημουλά;» και «Πότε μάθατε από ποίηση;» και «Χωρίς να έχετε ξαναδιαβάσει ποίημά της βρήκατε έναν στίχο της και κάνατε copy paste». Πέρα από το ότι η ποίηση της Δημουλά διδάσκεται στα σχολεία και μάλιστα από το Δημοτικό, η απάντηση σε όλα τα παραπάνω ερωτήματα είναι «Ε, και;». Στη χειρότερη περίπτωση, σήμερα την έμαθαν και ασχολήθηκαν πέντε λεπτά να βρουν στίχους της και να τους αντιγράψουν. Πού είναι το κακό; Τι θα έπρεπε δηλαδή; Να έχουν γεννηθεί με χτυπημένο τατουάζ στο μπράτσο τους τον «Πληθυντικό αριθμό»;

Μεγαλύτερη εντύπωση όμως μου έκανε μια φράση που κυκλοφόρησε μάλιστα ως μιμίδιο στα σόσιαλ μίντια: «Και δεν σας φαινόταν ότι διαβάζετε ποίηση». Πώς δηλαδή φαίνονται αυτοί που διαβάζουν ποίηση ή ακόμη και οι ποιητές; Εχουν μεγάλα αυτιά, μικρή μύτη, βλοσυρό βλέμμα ή ένα κόκκινο σημάδι στο μέτωπο; Μιλάνε με τσιριχτή φωνή ή μήπως δεν μιλάνε καθόλου; Φοράνε παράξενα ρούχα, είναι αποκομμένοι από την «πεζή» πραγματικότητα ή απαγγέλλουν συνεχώς στίχους κοιτάζοντας προς τον ουρανό;

Ωραία ταινία εκείνος ο «Κύκλος των χαμένων ποιητών» του Πίτερ Γουίαρ με τον μακαρίτη Ρόμπιν Γουίλιαμς αλλά παραπλανητική. Οι ποιητές και οι εραστές της ποίησης δεν είναι κάτι ιδιόρρυθμοι αλαφιασμένοι και αλαφροΐσκιωτοι τύποι που δρασκελίζουν φράκτες και τρέχουν στους αγρούς με ξέπλεκα μαλλιά πετώντας τα καπέλα τους στον αέρα. Δεν είναι κάπως. Για κανονικούς ανθρώπους πρόκειται. Οχι για τον ποιητή Φανφάρα στο «Ξύπνα Βασίλη».

Οπως οι άλλες νοικοκυρές

Η ίδια η Κική Δημουλά έγραφε ποιήματα μόλις τέλειωνε το πλύσιμο των πιάτων στο σπίτι της. «Οπως οι άλλες νοικοκυρές βάζουν κρέμα στα χέρια τους, εγώ καθόμουν και έγραφα» είχε πει. Θυμάμαι τον Γιάννη Κοντό μέσα στα ταξί να αφοσιώνεται σε κουβέντες της καθημερινότητας με οδηγούς που αμφιβάλω αν είχαν ποτέ διαβάσει κάτι άλλο εκτός από αθλητική εφημερίδα. Ή τον Μάνο Ελευθερίου να απαντά όταν, σε δημόσιο χώρο, κάποιος αναρωτιόταν από πού τον ήξερε: «Εχω κατάστημα εσωρούχων, Ερμού 69». Και απολαμβάνω πάντα τις αναφορές του Τίτου Πατρίκιου στα απλά και «ευτελή» της ζωής μας.

Η καλή ποίηση δεν είναι ποτέ αποκομμένη από την τρέχουσα και περιρρέουσα ζωή. Μου το θύμισε πριν από μερικές μέρες ένας «ποιητικός» άνθρωπος με αφορμή λόγια του Τ.Σ. Ελιοτ. Οταν ένας νεαρός ποιητής τού είχε πει ότι δεν ασχολείται με τίποτα άλλο εκτός από την ποίηση, του απάντησε: «Τι θλιβερή ζωή!».

https://www.tanea.gr/print/2020/02/26/opinions/poiitis-eisai-lfkai-fainesai 

_____________________________________________

Αν μάς επιτραπεί τώρα που πέρασε το πρώτο πένθος να μιλήσουμε κι εμείς, θυμίζωμεένα δωράκι: Ο καυστικος Ντίνος Χριστιανόπουλος είχε πει:  «Φανταστείτε πού έχει φτάσει ο τόπος όταν θεωρούν μεγάλους ποιητές τη Δημουλά κι εμένα». 

Κι ως απόδειξη, αν έχετε όρεξη για παιχνίδια, μια τεχνική ανασύνθεση:  Γράψτε τη δική σας Δημουλά με βοήθεια του κορυφαίου διαδικτιακού Dimoula Generator. http://ironprison.blogspot.com/2009/05/dimoula-generator.html

Και:

#dimoula: η Ποιήτρια και Ακαδημαϊκός ως καθρέφτισμα της κοινωνίας

http://daphnechronopoulou.blogspot.com/2013/05/dimoula.html#ixzz6F4P3KnI9

_______________________________________

Δείγματα άνευ αξίας

Tο Instagram των γέρων

-Τι είναι το Facebook;

-Tο Instagram των γέρων.

[Συζήτηση εικοσάχρονων σε Εργαστήριο (workshop) Δημοσίων Σχέσεων όπου κάποιος θυμήθηκε το High5 και η αντίδραση τον έκανε να νιώσει Μαθουσάλας.]

__________________________________________

https://www.facebook.com/daphne.chronopoulou.9/posts/10218634388905405 

Σάμης Γαβριηλίδης #rip

Καλό ταξίδι στον αγαπημένο Σάμη Γαβριηλίδη, τον εκδότη μου.

Εδώ σε πιο χαρούμενες εποχές στο μπαρ του εκδοτικού οίκου στο πανέμορφο παλιό νεοκλασικό  με τα graffiti στην είσοδο.

Εκεί πρωί, απέναντι από τον πάγκο του βιβλιοπωλείου μαζεύονται οι συγγραφείς και με καφέδες κάνουν τις διορθώσεις στα τυπογραφικά δοκίμια. 

Κι ύστερα κατέβαινε ο Σάμης και με ποτά, καλό κρασί και μεζεδάκια λέγαμε χίλια δυό.

Εκεί μου έλεγε για τη μητέρα του που επέστρεψε από το Άουσβιτς και για τους Ρωμανιώτες, για τα Γιάννενα και για βιβλία και την Αθήνα κι άλλα πολλά κι έρρεε πάντα η κουβέντα σαν τα ποτά και τα τραγούδια που ξεκινούσαν πιο αργά κάθε Σάββατο ζεσταίνοντας την αίθουσα όταν έκλεινε το βιβλιοπωλείο.

Καθημερινή

Εκδότης με κύρος και βαρύτητα, με ιδιαίτερο στίγμα στον χώρο του βιβλίου, λάτρης της ποίησης, του δοκιμίου και των κλασικών έργων, αλλά και με σπάνια αγάπη για την ευγενή τέχνη της τυπογραφίας, ο Σάμης Γαβριηλίδης πέθανε σε ηλικία 66 ετών, έπειτα από πολύχρονη μάχη με τον καρκίνο.

Η εκδοτική του πορεία ξεκινά από τη μεταπολίτευση, όταν τον Νοέμβριο του 1975, δύο χρόνια μετά τα γεγονότα του Πολυτεχνείου στα οποία συμμετείχε ως φοιτητής της σχολής Ναυπηγών, έγινε συνεταίρος του Λουκά Ρηνόπουλου και της Μάρως Στογιαννίδου στο βιβλιοπωλείο «Πλέθρον». Σύντομα συνέβαλε στην εξέλιξή του σε εκδοτικό οίκο, με πρώτη έκδοση τη «Ρεμπέτικη Ανθολογία» του Τάσου Σχορέλη, που έφερε τον Γαβριηλίδη σε επαφή με τον λόγιο τυπογράφο και εκδότη Αιμίλιο Καλιακάτσο και τον κριτικό λογοτεχνίας Αλέξη Ζήρα: «Με έμαθαν ο μεν πρώτος τυπογραφία, ο δε δεύτερος να διαβάζω», θα έλεγε σε συνεντεύξεις του. Τελικά, συνδιηύθυνε το «Πλέθρον» μέχρι το 1986, ενώ το 1988 προέκυψαν οι Εκδόσεις Γαβριηλίδης.

Με βασικό άξονα τους Ελληνες κυρίως δημιουργούς, δίνοντας έμφαση στην ποίηση, στο δοκίμιο, αλλά και στην πεζογραφία, στεγάζοντας εκδοτικά συγγραφείς όπως ο Θοδωρής Καλλιφατίδης και ο Πέτρος Μάρκαρης (του οποίου ήταν επιστήθιος φίλος), ο Σάμης Γαβριηλίδης υπηρετούσε το βιβλίο και την καλαισθησία του, γνωρίζοντας ότι η τεχνολογία προσφέρει δυνατότητες, κρύβει όμως και κινδύνους: το 2011 οι εκδόσεις του εγκαταστάθηκαν σε ένα σύγχρονο πολυχώρο και ταυτόχρονα φιλόξενο τόπο συνάντησης στο Μοναστηράκι, ονόματι «Poems and Crimes Art Bar», όπου εκτός από θεατρικές, εικαστικές, μουσικές και άλλες εκδηλώσεις υπό τη φροντίδα της συντρόφου του Βάσως Κυριαζάκου, ο Σάμης Γαβριηλίδης συνδύαζε τη σύγχρονη ψηφιακή εκτύπωση, με την παραδοσιακή, ραφτή βιβλιοδεσία.

Αν ως εκδότης έδινε έμφαση σε κάποια ζητήματα, τότε ένα από αυτά ήταν η μνήμη. Οχι χωρίς λόγο: η μητέρα του, Καρολίνα Ναχμούλη-Γαβριηλίδου, ήταν επιζήσασα των στρατοπέδων συγκέντρωσης του Αουσβιτς, του Νταχάου, του Μπέργκεν Μπέλσεν. Οπως θα διηγιόταν αργότερα, ο Σάμης Γαβριηλίδης έμαθε την ιστορία της ρωτώντας γι’ «αυτόν τον αριθμό στο χέρι της», χωρίς ωστόσο ο ίδιος ή ο αδελφός του να ενσωματώσουν κάποια αίσθηση αγωνίας ή τιμωρίας για όσα είχαν συμβεί. Η μαρτυρία της έγινε βιβλίο με τίτλο «Block 25» και κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις το 2016. Εδώ και έξι χρόνια, το «Poems and Crimes» διοργανώνει κάθε Ιανουάριο τον «μήνα Ολοκαυτώματος», με το σλόγκαν «θυμόμαστε, δεν χρησιμοποιούμε».

Σε αυτή τη φράση επικεντρωνόταν και μια δημόσια τοποθέτησή του το 2017, όπου ο Σάμης Γαβριηλίδης εξέφραζε τους προβληματισμούς γύρω από το συνέδριο για τα θύματα των ολοκληρωτικών καθεστώτων που είχε πραγματοποιηθεί εκείνη τη χρονιά στην Εσθονία.

Σε συλλυπητήριο μήνυμά της, η Εταιρεία Συγγραφέων «μαζί με όλη την οικογένεια του βιβλίου», εξέφρασε τη βαθύτατη θλίψη της για την απώλειά του. Η πολιτική του κηδεία θα  το Σάββατο στις 12 το μεσημέρι, από το Α΄ Νεκροταφείο Αθηνών. 

Αντί στεφάνων παρακαλούμε να διατεθούν τα χρήματα για τα ασυνόδευτα προσφυγόπουλα της Μόριας στο λογαριασμό GR0701713550006355138560788-Τράπεζα Πειραιώς (Κίνηση Πολιτών Συνύπαρξη στο Αιγαίο).

Κοκάκιας, κυρία μου—-εορταστικός

—Κύριε-κύριε, πώς τα λένε αυτά τα γλυκά;

—Κοκάκια, κυρία μου.

—Α, έτσι λένε και το φίλο μου, 

απαντά η παροιμιώδης Ξανθιά των ανεκδότων.

Κοκάκια, σαν το φίλο της, λένε και νέο ζαχαροπλαστείο της Πατριάρχου Ιωακείμ το οποίο δε μπόρεσα να προσπεράσω κι ας μη μου αρέσουν τα γλυκά παρά ως ντεκόρ ή δώρα. 

Αν συστήνω δεν ξέρω ακόμα:

Δε μ αρέσει η σοκολάτα και ιδίως περιφρονώ τις μερεντοειδείς γλυκερές κρεμώδες μάζες οπότε το ένα με απογοήτευσε. Οι μπεζέδες λεμόνι άξιοι όμως, η μαρέγκα σωστή κι όχι υπερζαχαρωμένη. Τα ροζ τα αγιοβαλεντινιάτικα απογοητευτικά καθώς δεν έχουν γεύση ανθών ή φρούτων μα σκέτου βούτυρου (καλής ποιότητας όμως). Στα υπέρ η ευγένεια του service, η παρασκευή εντός, η τιμές και, βεβαίως το όνομα.

_____________

εικόνα

Τα εν λόγω σπίτι μας με τον Κύριο Kastell στον καθρέφτη πίσω από τη γράφουσα.

Σημείωση #grammar_nazi : επιμένει αγράμματος αυτόματος διορθωτής να μου αλλάζει σε ενικό τις «κρεμώδεις» - ξέρετε και θα το δείτε αν τσεκάρετε αλλαγές κειμένου θα δείτε ανατριχιαστικό «τις... κρεμώδΗς» στο οποίο επιστρέφει μόνο του μόλις επιλέξω δημοσίευση. Γι αυτό εσείς οι των αμφίβολων τριτόκλιτων, μην επαφίεστε αλλά γρηγορείτε, επαγρυπνείτε και πρωτίστως, αμφιβάλλετε! (Αν θέλετε την εκτίμησή μου).

____________________________

Ο Τρόυ μου στην Αθήνα- παρηγοριά μου

    Έκπληξη❗️Ο Troy στην Αθήνα. 

       Ξεκλειδωσε την εξώπορτα ο Κύριος Kastell κι ο Τρόυ, πρώτη φορά στη ζωή του στην πολυκατοικία, ανέβηκε τρέχοντας τα σκαλιά ως την πόρτα μας. Αλάνθαστη όσφρηση κυνηγόσκυλου τον έφερε κατ’ ευθείαν σ’ εμένα. 

Η χαρά μου ανείπωτη, ειδικά τώρα που στην Αθήνα με κρατά νοσοκομείο και δύσκολες στιγμές προσώπου αγαπημένου από την πρώτη ανάσα μου. Και το σκυλί,ως γνωστόν, είναι του ανθρώπου και παρηγοριά.

       Τόσο μεγάλη,και τόσο μεγάλη η χαρά μου, που το  ιερό καθήκον κατεβάσματός του στο παρκάκι για να μην ζορίζεται τη νύχτα, το εξετέλεσα χθες βράδυ γελαστή κι ας είχα επιστρέψει από πολύωρη ορθοστασία στους πνιγηρούς διαδρόμους εφημερεύοντος Ευαγγελισμού.

Τεράστιος  ο πόνος, ήρωες οι γιατροί, οι νοσηλευτές, οι τραυματιοφορείς που πραγματικά μεγαλουργούν. Η υποστελέχωση εγκληματική όπως κι η κρατική αδιαφορία. Οι συνοδοί (όλοι εμείς) στριμωγμένοι σε διαδρόμους 6, 8 ώρες, με τα χαρτιά παλιών εξετάσεων στα χέρια να λιώνουν απ τον ιδρώτα. Όρθιοι, δίχως μια καρέκλα.

—Τα παράπονά σας στον Υπουργό, απάντησε (δικαίως) ένας νοσοκόμος όταν άκουσε (για πολλοστή φορά υποθέτω) παράπονα πως δεν έχει ούτε μιά καρέκλα.

Και τριγύρω; Μπαράκια Κολωνακιώτικα, με τραπεζάκια στα πεζοδρόμια, γέλια, φλερτ, τραγούδια. Η Ζωή κι ο Θάνατος περπατούν αδελφωμένα κι ας παριστάνουν πως  δε μιλιούνται, τάχα μαλωμένοι.

———————————————————————

εικόνα

Ο Τρόυ μου διάλεξε την πολυθρόνα του από  έπιπλα της γιαγιάς μου του 1910 (ύφασμα αλλαγμένο από εμέ, εννοείται).

Στο τραπέζι βάθος τρυφερή προσφορά φιλίας το πορτραίτο μου από τον θρυλικό Alekos Amfilochios. 

Κουτιά με χαρτιά μου και μια αγελάς από τις πολλές σκόρπιες στα δυο μου σπίτια, ανάμνηση ενός καλοκαιριού που η Αθήνα είχε γίνει χλοερό λιβάδι κι έβοσκαν κάθε λογής εικαστικών ονείρων Ευρώπες.

Σκελετοί στο ντουλάπι: «Βασιλιάς Αλέξανδρος» στο θέατρο_συστήνω

Οι σκελετοί στο ντουλάπι της ελληνικής οικογένειας, οι ηθικές συνέπειες της ασυδοσίας που ανεχθήκαμε στην Ελλάδα του περασμένου αιώνα, το τίμημα του ξεπουλήματος των Ελλήνων Εβραίων, ξεδιπλώνονται σε ένα καινούργιο, φρέσκο θεατρικό έργο που συστήνω ανεπιφύλακτα.

Η πρεμιέρα απόψε, Δευτέρα 10 Φεβρουαρίου στο Θέατρο Μπιπ.

Μην το χάσετε.

Δευτέρα και Τρίτη στις 21.00  

ΒΑΣΙΛΙΑΣ ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ

του Ανδρέα Κεντζού

Σκηνοθεσία: Αρκαδία Ψάλτη

Παίζουν: Γιάννης Κοκκιασμένος, Ανδρομάχη Μαρκοπούλου, Στράτος Σωπύλης, Δανάη Ντέμου, Σταμάτης Μπάκνης

Μόνο οι νεκροί έχουν δει το τέλος του πολέμου, γράφει ο Πλάτωνας. Κι ο πόλεμος ζει, σκέφθηκα όταν διάβασα το κείμενο πρώτη φορά, στα σπίτια μας και σε καιρούς ειρήνης. Με διάφορους τρόπους εκφράζεται, ο έρωτας ας πούμε λένε είναι πόλεμος. Μα πως; Ο έρωτας είναι συνύπαρξη η απόλυτη ίσως. Συνύπαρξη είναι η ειρήνη. Ο έρωτας τότε,πως είναι πόλεμος; Το πιάνω αλλιώς. Τι θέλει να διαλύσει ο πόλεμος; Τον φόβο. Μα ο πόλεμος είναι φόβος. Πως θα τον διαλύσει; Ο φόβος με τον φόβο αυγατίζει. Κι ο έρωτας έχει φόβο; Δεν έχει αγάπη; Μήπως τον φόβο δεν τον διαλύει ο πόλεμος μα μόνο η αγάπη; Πως οι ιδέες αυτές που ενσαρκώνουμε, εκφράζονται μέσα απ την ψυχή μας, στις σχέσεις μας, στα σπίτια μας,σε όλα τα συστήματα που φτιάχνουμε; Η ιστορία λέει του κάθε έθνους, φτιάχνεται μέσα απ τους πολέμους του. Είμαστε η ιστορία μας; Ή μήπως μπορούμε να είμαστε μέσα από αυτήν και κάτι άλλο; Κάτι που την φέρει, δεν την αναπαράγει, αλλά μπορεί και την μεταβολίζει σε φως, δύναμη και χαρά;

Αρκαδία Ψάλτη, Ιανουάριος 2020

Ανδρέας Κεντζός

Γεννήθηκε το 1974 στην Αθήνα, όπου ζει και εργάζεται μέχρι σήμερα. Έχει εκδώσει δυο ποιητικές συλλογές («Συγκεκριμένα ποιήματα», από τις εκδόσεις Γαβριηλίδη και «σαραντατέσσερα», από τις εκδόσεις Σαιξπηρικόν)

Κείμενο: Ανδρέας Κεντζός

Σκηνοθεσία: Αρκαδία Ψάλτη

Βοηθός σκηνοθέτη: Σπύρος Δέτσικας

Σκηνογραφία, ενδυματολογία: Κατερίνα Μοροπούλου

Φωτισμοί: Αρκαδία Ψάλτη

Φωτογραφίες: Λευτέρης Παπαγεωργίου

Βίντεο παράστασης: Μάκης Σέμπος

Οργάνωση παραγωγής: ΑΜΚΕ Αγγελοπετριά

Επικοινωνία – Δημόσιες Σχέσεις: Γιώτα Δημητριάδη

Διάρκεια: 80 λεπτά

Είδος: Κοινωνικό

Εισιτήρια: 15 ευρώ κανονικό

10 ευρώ μειωμένο (φοιτητικό,ανέργων, άνω των 65, ΑΜΕΑ, πολύτεκνοι)

Κάθε Δευτέρα και Τρίτη στις 21:00

ΜΠΙΠ

Διεύθυνση: Αγίου Μελετίου 25, Αθήνα 113 61

Τηλέφωνο: 21 3034 4074

Τι έκανα στη Βηρυτό

Από τη μια έχουμε ένα κόσμο που προοδεύει στην αναγνώριση του ανθρώπινου δικαιώματος στην αυτοδιάθεση και στην εξερεύνηση μεθόδων εξάλειψης της κοινωνικής αδικίας, της αρρώστιας και της εγκατάλειψης κι από την άλλη είναι τα κράτη σαν το δικό μας που ακόμα φυλακίζουν ανθρώπους και θεωρούν την τιμωρία θεραπεία. 

Το στίγμα, οι τιμωρητικές πρακτικές «θεραπευτών» με τη συναίνεση γιατρών, οι άσχετοι νομικοί, η ανύπαρκτη πρόνοια κρατούν δέσμιους τους ανθρώπους της κοινότητάς μας, ανθρώπους που άλλον δε βλάψα με ποτέ παρά το εαυτό μας- κι αυτό κυρίως λόγω της Ναρκοαπαγόρευσης που εξακολουθεί εδώ πεισματικά να μας κρατά στο περιθώριο. 

Πόσες ζωές καταστρέφονται έτσι άδικα κι άδοξα, το ξέρουμε καλά εμείς οι επιζώντες του πολέμου αυτού που μόνο ήττες άφησε παγκοσμίως και μόνο το οργανωμένο έγκλημα εξυπηρετεί.

Μόλις επέστρεψα από την ετήσια συνάντηση  της Κοινοπραξίας για τη Μείωση της Βλάβης και της Κοινοπραξίας Δικτύων Ανθρώπων Που Παίρνουν Ναρκωτικά.  

Αξιολογήσαμε την περσινή χρονιά, αναλύσαμε τον προϋπολογισμό για τη διαχείριση της χορηγίας του Robert Carr Fund  και οργανώσαμε το πρόγραμμά μας για το 2020.

Το Δίκτυό μας εκπροσωπείται από τη EuroNPUD (το Ευρωπαϊκό Δίκτυο με το οποίο συνεργάζεται στενά όπως κι άλλες χώρες).

Ήμουν εκεί λόγω της θέσης μου στη EuroNPUD. Τις αποφάσεις μας τις παίρνουμε έχοντας λάβει υπ’ όψιν τις τακτικές τηλεσυναντήσεις με εκπροσώπους τοπικών Δικτύων  που έχουμε κάθε 6 εβδομάδες στις οποίες θέτουμε στόχους και οργανώνουμε και τηστρατηγική για τις καμπάνιες μας.

Εκεί προγραμματίζουμε συνεργασίες και δράση παγκόσμια  όπως την καμπάνια για το #SupportDontPunish #ΥποστήριξηΌχιΤιμωρία ή για τη Ναλοξόνη, την Υπερβολική Δόση κ.λ.

Αντίστοιχα το Δίκτυο Ομοτ. Χρηστών δουλεύει και στο στενότερο κύκλο εντός Ελλάδας, σε συνεργασία με τις οργανώσεις της Πλατφόρμας (δια της οποίας, π.χ. συμμετέχουμε σε παρεμβάσεις στη Βουλή, κάναμε τον αγώνα για τους ΧΕΧ (Χώρους Ελεγχόμενης Χρήσης), κ.α. .

Φέτος η συνάντησή μας έγινε στη Βηρυτό με οικοδέσποινα  τη MENAHRA (Μείωση Βλάβης στη Μέση Ανατολή).

The  Meeting  between the RCF Harm Reduction Consortium and the RCF Consortium of Networks of People Who Use Drugs. And thanks to MENAHRA for hosting us in beautiful Beirut!

Της Βηρυτού οι καμπάνες

Της Βηρυτού οι καμπάνες εισβάλλουν στο δωμάτιό μου  με το πρώτο τσάι, το πρωί και κάθε απόγευμα στις 7.27 (ακριβώς).

-Δεν έχει μουεζίνη; με ρωτούν.

Θα  έχει, δε μπορεί , μα εγώ μόνο στη Βύβλο, την αρχαία πόλη άκουσα. ´Ενα κάλεσμα σε προσευχή μακρόσυρτο μελωδικό που μας καθήλωσε στα παλιά στενά στρωμένα με μωσαϊκό βοτσάλων, σαν το δωδεκανησιώτικο, ανάμεσα σε μαρμαρένιες πλάκες που εντυπωσιάζουν τους συνταξιδιώτες μου. Αλλά ακόμα και κάτω από αυτό το μιναρέ με τη γλυκιά φωνή, είδα σταυρούς και τρούλους. 

Μιά Παναγία με βρέφος κρέμεται στη ρεσεψιόν του ξενοδοχείου, μια  άλλη έχει ο οδηγός του πούλμαν στο καντράν κι ένας Χριστός αντίγραφο του πιο γνωστού της Βραζιλίας, εδώ ευλογεί τη λεωφόρο που κυλά πλάι στην ακτή.

30% διαβάζω ότι είναι οι Χριστιανοί στο Λίβανο.Θα έλεγα πως είναι πιο πολλοί, ή πιο πιστοί από τους Μουσουλμάνους.

´Εχει Επανάσταση, τώρα που είμαι εδώ. Δυο χρόνια δίχως κυβερνήσεις, κάθε μέρα διαδηλώσεις, capital controls και ο στρατός στους δρόμους.  Να είναι άραγε έτσι γαλήνια στις Επαναστάσεις όταν είσαι εκεί; Ο πόλεμος, γράφει ο Τάλεμπ που τον έζησε στη Βηρυτό όταν ήταν νεαρός, είναι ατέλειωτες ώρες πλήξης που εναλλάσσονται με μικρά διαστήματα φρενήρους δράσης όταν βγαίνεις για εφοδιασμό ή για πληροφορίες. Δεν έχει πόλεμο εδώ κι εύχομαι να μην ξαναζήσουν τέτοια πλήξη. Η Επανάσταση είναι αλλιώς. Τα μαγαζιά ανοιχτά, τροφή κι ευγένεια αφθονούν και μόνο από την τιμή του δολαρίου συμπεραίνει ο τουρίστας ότι υποβόσκουν ανασφάλειες. Κι από τα πολυβόλα στα χέρια στρατιωτών- αν έρχεσαι από τη Δύση διότι Τούρκοι και Έλληνες δεν παραξενευόμαστε, τα έχουμε συνήθεια κι εμείς ανάμεσα σε πολίτες. 

  Για τα άλλα τα της ντρόγκας στίγμα και νόμοι αυστηροί άλλου αιώνα, η πρέζα $10 το g (αλλά κομμένη, σαν παντού) και για τα φάρμακα πληρώνεις. Το subo, όπως στην Ελλάδα κατάφερε να πείσει (για να το πω κομψά) τους αρμόδιους και μονοπωλεί, μα εδώ το ακριβοπληρώνει ο θεραπευόμενος. Όμως στη θεραπεία της Ηπατίτιδας C είναι μπροστά, με πάμφθηνο αιγυπτιακό γενόσημο.  Πόσοι όμως τα τολμούν; Πόσες γυναίκες, πόσοι μετανάστες ή του sex εργάτες ; Τα νούμερα απατούν, το λένε και τα μάτια αυτών που μάς τα δίνουν. Μα η ατμόσφαιρα στο κέντρο Μείωσης Της Βλάβης ήταν φιλική κι οι καλοθρεμμένες γάτες είναι πάντοτε καλό σημάδι.

Δεν πρόλαβα να πάω στο βουνό στα χιόνια. Είμαι σαν τους ναυτικούς που γύρισαν τον κόσμο αλλά τίποτε δεν είδαν. Αυτά έχει το να ταξιδεύεις για δουλειά.  Ωστόσο κάτι μένει, το παλεύω με ξενύχτια και με κούραση. Κι από τη δική μου Βηρυτό θα μείνουν οι Χριστοί κι οι Παναγίες και μία συμβουλή: μην τους πιστεύετε όταν λένε παραμύθια για κινδύνους στις Επαναστάσεις γιατί ο άνθρωπος αγαπά την ηρεμία. (Και το δολάριο).

—————
Φωτογραφίες ακολουθούν στο blog αλλά άτσαλα τοποθετημένες και χωρίς συνδέσμους με πληροφορίες. Το mac μου αρρώστησε και, όπως τυχαίνει, με χτύπησε η συμφορά πριν το ταξίδι. Ζω με ipad και μόλις που επιβιώνω.

Η Βύβλος ή Τζουμπάιλ (αραβικά: جبيل)

Βιβλία και προσευχές στο αεροδρόμιο

Πτήση για τη Τζέντα. 

Έφτασα ώρα προσευχής, μόλις σηκώθηκαν, τακτοποιούν ρούχα. Οι γυναίκες δεν προσεύχονται, χαράμ είμαστε, τι να πούμε εμείς στο Θεό που να τον ενδιαφέρει;

Μια ωραία ιδέα. Βιβλία στα καθίσματα των χώρων αναμονής. Μπορεί οι μπρίζες να είναι χαλασμένες, μπορεί, στο αεροδρόμιο καμάρι μας, μη σκεφτήκαμε πως ο ταξιδιώτης στην αναμονή για να δουλέψει χρειάζεται ίσως τραπέζι ή φως που εστιάζει, αλλά να που προσφέρουμε Λογοτεχνία.  

Και τα βιβλία έχουν διαβαστεί, φαίνονται.  Με ράχη τσακισμένη από την πολλή δουλειά και τις γωνίες γυριστές σαν αυτάκια σκύλου, αποκαλύπτει η όψη τους  πως η ιδέα του Δήμου της Αθήνας είναι καλή. Μακάρι να γινόταν θεσμός. Άλλο ένα ελληνικό χαρακτηριστικό που μας τραβάει πίσω, όπως η αδιαφορία συντήρησης 

ή εξέλιξης μετά την περάτωση του έργου, είναι και που δεν το υποστηρίζουμε. Δε μας αρέσουν οι θεσμοί κι οι παραδόσεις. Δρόμων και λεωφόρων ονόματα  σα μαγαζιά ιστορικά , αλλάζουν δίχως σεβασμό στο παρελθόν και χρηματοδοτήσεις, εξαγγελίες, κορδέλες, μίζες, λαμογές είναι μονάχα για τα νέα έργα. 

Απίθανο άρα η ιδέα να γίνει συνήθεια και το αεροδρόμιο της Αθήνας να γίνει γνωστό για τα βιβλία του, μα ας ελπίσουμε. Επειδή θα ήταν ωραίο.

Αλλά, δεν έχετε περιέργεια τι διαβάζεται;

Ιδού η έρευνας μου, στο λίγο που πρόλαβα να τα περιδιαβώ:

Το πιο λιωμένο το Ζητείται ελπίς του Σαμαράκη 

Λιγότερο ο Καπετάν Μιχάλης του Καζαντζάκη

Αδιάβαστος και ο Καβάφης - χάνουν (και είναι μάλιστα τρόμος της γνωστής έκδοσης των Απάντων του ´Ικαρου)

Αδιάβαστος και ο Ελύτης αγγλιστί “In the Name of Luminosity and Trnsparency”

Μετρίως ο Ζορμπάς ελληνιστί (φαίνεται τον ξέρουμε απ έξω όλοι).

Αξιοπρεπώς μετρίως ( δηλαδή όχι φύλλο και φτερό) ο Κοντολέων  κι οι Ιππότες του.

Λίγο πιο κάτω, έτσι μην τύχει και χαρώ πολύ σε τούτη τη ζώη, είδα και Δημουλά την πανταχού  παρούσα, και συγχύστηκα οπότε δεν το έψαξα πολύ. Μα δε θ αφήσω τη μία αντιπαθή επιλογή να με λυπήσει.

----------------------------------------------------------

Εκθήλυνση κι εκγήρανση στις ταμπέλες― βήμα προς την Ισότητα

Ένα ακόμα βήμα προς την ισότητα. Η Γενεύη αλλάζει τις ταμπέλες των δρόμων και για πρώτη φορά εισάγει σχέδια στα οποία αναγνωρίζουμε γυναίκες, ηλικιωμένους, εγκύους.

Αν είστε νέος άνδρας (και δη λευκός) το απολαμβάνετε μα ίσως δεν έχετε αντιληφθεί πόσο ο κόσμος μας είναι φτιαγμένος στα μέτρα σας, και άλλο φύλο, άλλες ηλικίες και φυλές, συχνότατα αποκλείονται. Δεν είναι μόνο η λέξη Άνθρωπος γένους αρσενικού, είναι, στις πατριαρχικές μας κοινωνίες, και η εικόνα του ανθρώπου.

Το διδαχθήκαμε βεβαίως σε Γραμματική και Συντακτικό ότι το αρσενικό εμπεριέχει το θηλυκό- όταν λέω 'οι φίλοι μου' μπορεί να εννοώ και τις φίλες ενώ αν πω 'οι φίλες μου' εννοείται ότι στην ομάδα δεν υπάρχει ούτε ένας άνδρας.

Προσωπικά έχω κατηγορηθεί κι έχει αμφισβητηθεί η φεμινιστικότης μου επειδή δε χρησιμοποιώ γελοίους νεολογισμούς (που εύχομαι να μην πιάσουν) όπως «η Ανθρωπίνα» όταν αναφέρομαι στο ανθρώπινο γένος ή όποτε, όπως θυμάμαι κάποτε προκάλεσα οργή κάποιου επίδοξου λογοπλάστη φεμινιστή επειδή έγραψα «είμαι από τους bloggers που....» (αντί όπως ήθελε να πω είμαι από τις μπλογγερίνες). 

Οι γλωσσικές επιλογές είναι και ζήτημα καλαισθησίας αλλά πιο πολύ είναι ζήτημα σαφήνειας. Κανόνας μου είναι να διαλέγω πάντα και φανατικά την πιο εύκολη κι όχι την πιο δυσνόητη επιλογή διότι δεν επιτρέπω στον εαυτό μου να ξεχνά ότι μιλάω και γράφω για να επικοινωνήσω κι όχι μονάχα για να εκφραστώ. Ο λόγος δεν είναι εμετός να βγαίνει απότομα κι όπως μας έρθει, ο λόγος είναι αποτέλεσμα σκέψης και μάθησης και σύνεσης και σεβασμού προς τον ακροατή (ή αναγνώστη). 

Οι γλώσσες ρέουν, είναι ζωντανές και εύπλαστες. Δεν αλλάζουν με νόμους και απαγορεύσεις― στα ελληνικά που συχνότατα το προσπαθήσαμε ήδη βιώνουμε την ολέθρια πτώχευση στοχασμού· η σκέψη μένει πίσω και αναγκαζόμαστε συχνά να καταφεύγουμε σε κακή μετάφραση των ιδεών.

Λέω λοιπόν πως εγώ είμαι «άνθρωπος» κι όχι ανθρωπίνα και χρησιμοποιώ αρσενικό γένος σε πληθυντικούς που με συμπεριλαμβάνουν διότι αυτό κατά την κρίση μου κάνει ευνόητο το λόγο μου και θέλω να με καταλαβαίνετε. 

Ωστόσο αυτό δε σημαίνει ότι δεν έχω επίγνωση του αποκλεισμού που βιώνουμε από κοριτσάκια όλες μας αλλά και του άλλου του του ρατσισμού της ηλικίας που μας περιμένει όλες και όλους στη γωνία των -άντα μας και που τείνει να μετατρέψει σε αιτία ντροπής το ότι καταφέρνουμε να μεγαλώσουμε. Λίγο το Χόλιγουντ, λίγο η εξιδανίκευση της νιότης από τα επαναστατημένα νιάτα του 1960, μαζί κι η τηλεόραση που, ιδίως εδώ σ' εμάς, μοιάζει να έχει θέσει αυστηρά ηλικιακά όρια όχι μόνο για μοντέλα αλλά και για παρουσιαστές ή διαφημίσεις έτσι που- εκτός στο ρόλο του αγαθού παραδοσιακού παππού των αναγνωστικών και της γιαγιάς με τη μαντίλα δεν παρουσιάζει παρά νέους λευκούς και αρτιμελείς διαφθείροντας το μάτι του λαού σε τέτοιο σημείο που στην εμφάνιση μιάς μεγαλύτερης γυναίκας σε Πολιτική ή Επιστήμες βοά η οργή λαού κι η κοροϊδία κι από τουϊτεράδες ως ταξιτζήδες νιώθουν οι πάντες ελεύθεροι να τη λοιδορούν για τις ρυτίδες της (αν έχει) ή για τις πλαστικές (αν δεν έχει). 

Από μικρά κοριτσάκια σε κάθε βήμα νιώθουμε πως ο κόσμος αυτός δεν είναι για μας. Στη συμπεριφορά, στα παραμύθια, στα γένη της Γραμματικής ως και στις ταμπέλες των δρόμων.

Κι αυτό το τελευταίο είναι πολύ σημαντικό επιτέλους να αλλάξει. Κι αλλάζει. Οι δρόμοι αρχίζουν να μιλούν και σ΄ 'εμάς.

Ακολουθούν παραδείγματα

Είπαμε, δεν έχεις ελπίδα. 

Με ρυτίδες ή χωρίς το πρόβλημα είναι που ζεις ακόμα.

Θέλετε και να οδηγείτε; Οι δρόμοι είναι για τους νέους

 Είπαμε: δεν είναι για σας οι δρόμοι

Μητροπολίτης ‪#Βεροιας: Να μην εκφωνούν πανηγυρικούς στην εκκλησία γυναίκες εκπαιδευτικοί! 

Τι τους προσάπτουν; Το ότι ζουν.

 Η Μαντόνα ενοχλεί πολύ την Αστυνομία Ηλικίας και δέχεται επιθέσεις καθημερινά.

Και στη Μαντόννα το «γιαγιά» ως βρισιά

 Κι εδώ σ' εμάς από γυναίκα

ΠΩΛΙΝ ΚΟΚΛΑ 

όλοι περίμεναν η ένταση να ανέβει ακόμη πιο πολύ με τη «θεά», όλα σα να βούλιαξαν στη σιωπή. Και στην οθόνη εμφανίστηκε μια πτοημένη, κοντή κυριούλα με πετσιά … (Η Μαντόνα ήταν χειρότερη κι απ΄την Ντούσκα....--> https://www.lifo.gr/articles/opinions/237884/i-mantona-sti-eurovision-ola-lathos

Η Μαντόννα δεν πτοείται.  Απαντά.

Όταν βραβεύτηκε ως  'Γυναίκα της Χρονιάς' στο λόγο της μίλησε ανοιχτά για το σεξισμό και την ηλικιοφοβία στη μουσική βιομηχανία. 

Madonna "Η ηλικία είναι αμαρτία"

http://lesbianbimafia.blogspot.com/2017/01/madonna.html

 Κομψά και μεγαλόψυχα.

Τα αστεία για το πόσο ενοχλούν «οι γριές» είναι είδος από μόνα τους

Προσβάλαμε την Αισθητική τους

Νομική σύμβουλος εκπομπών μα σχολιάζουν εμφάνιση. Πώς τολμά;

Κι από γυναίκα φολκλόρ χιουμοράκι: «Σκιάχτηακ»

Τόσα βιβλία, τόσες σπουδές, τόσες δηλώσεις

 αλλά (σαν τους ταξιτζήδες και τουϊτεράδες που λέγαμε πιο πάνω) ο ασπρομάλλης γερομπαμπαλής θεωρεί επιχείρημα εναντίον της Σώτης Τριανταφύλλου τα «σιτεμένη» και «γεροντομπεμπέκα».

Έγκλημα η ηλικία, βρισιά το «γιαγιά»

 ντεμη 

μου κάνει εντύπωση που σας κάνει εντύπωση που γερνάνε οι άνθρωποι. συμβαίνει σε όλους. αν είναι τυχεροί

Ο μπαμπάς καθόλου γελοίος όμως.

______________

Εικόνες

Πάνω : ταμπέλες της Γενεύης

Κάτω: κατά τη συνήθεια του blog στηρίζω όσα είπα κι εδώ ζητώ συγγνώμη που θα σας αηδιάσω με παραδείγματα γεροντοφοβίας και αισχρού ρατσισμού κατά γυναικών που μεγαλώνουν.