Ο Τρόυ μου στην Αθήνα- παρηγοριά μου

    Έκπληξη❗️Ο Troy στην Αθήνα. 

       Ξεκλειδωσε την εξώπορτα ο Κύριος Kastell κι ο Τρόυ, πρώτη φορά στη ζωή του στην πολυκατοικία, ανέβηκε τρέχοντας τα σκαλιά ως την πόρτα μας. Αλάνθαστη όσφρηση κυνηγόσκυλου τον έφερε κατ’ ευθείαν σ’ εμένα. 

Η χαρά μου ανείπωτη, ειδικά τώρα που στην Αθήνα με κρατά νοσοκομείο και δύσκολες στιγμές προσώπου αγαπημένου από την πρώτη ανάσα μου. Και το σκυλί,ως γνωστόν, είναι του ανθρώπου και παρηγοριά.

       Τόσο μεγάλη,και τόσο μεγάλη η χαρά μου, που το  ιερό καθήκον κατεβάσματός του στο παρκάκι για να μην ζορίζεται τη νύχτα, το εξετέλεσα χθες βράδυ γελαστή κι ας είχα επιστρέψει από πολύωρη ορθοστασία στους πνιγηρούς διαδρόμους εφημερεύοντος Ευαγγελισμού.

Τεράστιος  ο πόνος, ήρωες οι γιατροί, οι νοσηλευτές, οι τραυματιοφορείς που πραγματικά μεγαλουργούν. Η υποστελέχωση εγκληματική όπως κι η κρατική αδιαφορία. Οι συνοδοί (όλοι εμείς) στριμωγμένοι σε διαδρόμους 6, 8 ώρες, με τα χαρτιά παλιών εξετάσεων στα χέρια να λιώνουν απ τον ιδρώτα. Όρθιοι, δίχως μια καρέκλα.

—Τα παράπονά σας στον Υπουργό, απάντησε (δικαίως) ένας νοσοκόμος όταν άκουσε (για πολλοστή φορά υποθέτω) παράπονα πως δεν έχει ούτε μιά καρέκλα.

Και τριγύρω; Μπαράκια Κολωνακιώτικα, με τραπεζάκια στα πεζοδρόμια, γέλια, φλερτ, τραγούδια. Η Ζωή κι ο Θάνατος περπατούν αδελφωμένα κι ας παριστάνουν πως  δε μιλιούνται, τάχα μαλωμένοι.

———————————————————————

εικόνα

Ο Τρόυ μου διάλεξε την πολυθρόνα του από  έπιπλα της γιαγιάς μου του 1910 (ύφασμα αλλαγμένο από εμέ, εννοείται).

Στο τραπέζι βάθος τρυφερή προσφορά φιλίας το πορτραίτο μου από τον θρυλικό Alekos Amfilochios. 

Κουτιά με χαρτιά μου και μια αγελάς από τις πολλές σκόρπιες στα δυο μου σπίτια, ανάμνηση ενός καλοκαιριού που η Αθήνα είχε γίνει χλοερό λιβάδι κι έβοσκαν κάθε λογής εικαστικών ονείρων Ευρώπες.