Εκδίδομαι για ποιόν;

Ετοιμάζω το επόμενο βιβλίο μου. Όπως ξέρει όποιος με ξέρει, το δουλεύω χρόνια. 40 Ποιήματα για το Θάνατο που τα γυρνώ και τα μετρώ και τα περνώ από σαράντα κόσκινα για να τα βγάλω από την κουζίνα τέλεια τόσο που να μοιάζουν γεννημένα αβίαστα κι ολόκληρα σαν την Αθηνά που βγήκε από το κεφάλι του πατέρα της τελειωμένη δίχως να δούμε μεταβατική περίοδο ωρίμανσης, δίχως το λώρο, τον πλακούντα και τις πάνες.

Τα βάζω σε σειρά, αλλάζω τη σειρά, κόβω ένα κόμμα, μιά άνω τελεία, ψάχνω μιά λέξη που της πάει το μέτρο αλλά όχι η δεύτερή της έννοια.

Κι ύστερα λέω για ποιόν;

"Για ένα Σοφό που κάποτε θα γεννηθεί και θα αγαπά τα ρόδα" μού δίδαξε ο Σααδή.

Γι αυτό τον ένα μαθητή της τάξης που αξίζει, έλεγε ο παππούς μου.

Για τον ιδανικό αναγνώστη, εκείνο τον καλύτερό μου, που θα βιώσει τη μεταλλαγμένη δια της Τέχνης εμπειρία μου και για εκείνη τη στιγμή θα εξυψωθώ να γίνω ίση του.

Και, δε θα το αρνηθώ, σαν το άπειρο κορίτσι που κοιμάται πάντα μέσα μου, σαχλά κι ανόητα ακόμα σε κάποιο επίπεδο, γράφω για να γράφω και, ναι, "για μένα". Ποια εμένα; Την καλύτερη, αυτή την εγώ που θα είμαι αύριο.

________________________________

Το Κρανίο είναι του Damien Hirst ο οποίος με την έκθεση For The Love of God πέρασε από τις αγελάδες σε φορμόλη  στα ανθρώπινα κρανία μπογιατισμένα, ατσάλινα ή ντυμένα με διαμάντια. Το πιο αγαπημένο μου είναι μονίμως στην στην κάτω  λωρίδα αυτού του ιστολογίου.

_____________________________