Το ταινιάκι που παρουσιάζω σήμερα με εξόργισε. Στην αρχή. Κι ύστερα όσο το σκεπτόμουν ανακάλυψα πως αποτελεί ίσως μια θαυμάσια απόδειξη πως το ήθος και η συμπεριφορά δε σχετίζονται με το τι πίνεις ή ήπιες μα με το τι πιστεύεις και πώς διαχειρίζεσαι τη διαφωνία.
Ένα παλιό μεγάλο ψέμα είναι πως οι χρήστες εγκληματούν για την (παροιμιώδη) 'δόση' τους. Κι όμως, εδώ τη βία την ασκεί το Καλό Παιδί το οποίο χαστουκίζει την αδελφή του επειδή εργάζεται όπου της αρέσει και δεν του φέρνει σπίτι χρήμα για τα νοίκια της οικογένειας.
Άλλο cliché είναι ο πρεζάκιας με τα σώβρακα. Εδώ όμως (πάλι) έχουμε αντιστροφή: ο αγενής με την πυτζάμα είναι ο σεβαστός πατήρ που αποπαίρνει την κοπελίτσα του υιού.
Αν αντέξετε θα προσέξετε την απαξίωση των γυναικών, την οικογενειακή βία αλλά και την παιδαριώδη συγκαταβατική προπαγάνδα.
Επίσης― άσχετο αλλά γέλασα πολύ όταν άκουσα να εξηγούν στους παρατεταγμένους φαντάρους πως είναι εκεί για να τους προσέξουν την Υγεία τους. Ναι; Κι εγώ γιατί νόμιζα πως στρατεύονται για να πεθάνουν για την πατρίδα;
Επειδή όμως το άγνωστο αυτό αριστούργημα παραείναι μακρύ κι ενδεχομένως (όπως εγώ) θα το βαρεθείτε, έχω κάτι πιο συμπαγές, για να διδαχθείτε εσείς οι αδαείς και άγαρμποι της σφαλιάρας από τους πραγματικούς Γνώστες.
Μιά από τις απόκρυφες ιστορίες της Εντίθ Πιάφ είναι πως τα χρόνια της δόξας της έβγαινε στη γωνία του δρόμου που τραγουδούσε μικρούλα, για να ανακαλύψει αν θα την ξανα-ανακάλυπταν. Ο κόσμος βέβαια χλεύαζε 'δες την τρελή που νομίζει πως είναι η Πιάφ'.
Το ζήτημα πονά πολύ τον κόσμο της Τέχνης, αλλά κυρίως το σκληρό κόσμο των συλλεκτών έργων και εμπειριών.
'Είναι ωραίο, αλλά είναι Τέχνη;' αναρωτήθηκε ο 20ος αιώνας για τα ηλιοβασιλέματα μα σήμερα δε σας μιλώ για τέτοιες έντιμες πολυτελείς αναζητήσεις.
Γνωρίζετε πιστεύω πως ξυπνώ αργά ακόμα και στα ταξίδια. Ωστόσο χθες με σήκωσαν νωρίς για να δω το σπάνιο: Συνέντευξη του Ντίνου Χριστιανόπουλου στην τηλεόραση. Πριν λίγες μέρες σας ανέφερα στίχο του. Πάρτε άλλον ένα:
Είναι ο γνωστός* στριμμένος Θεσσαλονικιός ποιητής (που έχει γράψει και τα θαυμάσια μικρά διηγήματα 'Η Κάτω Βόλτα') και ζει με τα γατιά του σε χολερική γαλήνη. Η συνέντευξη, περιττόν να σας πω, ήταν περιβόλι. 'Δεν συμφωνούμε αλλά δεν πειράζει' απαντούσε στην παρουσιάστρια που τον ρωτούσε για συντάξεις, Μνημόνιο και γιατί οποιητής αρνήθηκε το «μεγάλοβραβείογραμμάτων» πουτουαπένειμανταΚρατικάΒραβείαΛογοτεχνίας (που είναι και ο λόγος που τον κάλεσε).
Εκείνος παρότι απάντησε πως ούτε που ξέρει ποιος είναι Πρωθυπουργός επέμενε: 'Εσείς δεν είστε ενήμερη'.
Τι ήθελε να πει ο Μέγας Χολερικός;
Από 35ετίας έχει γράψει ένα προσωπικό μανιφέστο το 'Είμαι Εναντίον' στο οποίο μεταξύ άλλων αναφέρει πως αρνείται κάθε βράβευση και, όντως, ουδέποτε παρέκαμψε των αρχών του.
Ιδού και τα πειστήρια καθώς και τα γατιά: stavento.
Αναπάντεχη βεβαίως δεν ήταν η άγνοια της Κυρίας. Πού να προλάβουν άλλωστε καθώς κατά το αγαπημένο τους δημοσιογραφικό cliché 'η Επικαιρότητα τρέχει'. Με φόρεμα κροκί και γέλιο καταγάργαρο η εξυπνότερη των Ελληνίδων παρουσιαστριών ανήγγειλε το Θάνατο του μοναδικού διεθνούς σκηνοθέτη της Χώρας για την οποία κόπτεται καθημερινά. Του Σεφέρη του Κινηματογράφου (κατά τη Μαντάμ, που πολλά θα σας έλεγε σχετικά μα δεν είναι του παρόντος).
Ο Θόδωρος Αγγελόπουλος πέθανε όπως έζησε, δημιουργώντας.
Αν έχετε παιδί τέτοιο θάνατο να του εύχεστε, θάνατο Καλλιτέχνη σαν του Μολιέρου επί σκηνής ή σαν του Προυστ στην τελευταία σελίδα του έργου του.
Μα εδώ είπαμε είναι ισόγειο. Βγάλτε σκαμνάκι βολευτείτε στο σκαλί διότι ακολουθεί το κατωτάτου, το κουτσομπολιό, το γιατί θύμωσα:
Ωρών ήταν ο θάνατος όταν ―ποια γκαντεμιά, ποια στραβοτιμονιά με έριξε στο Δ. Δανίκα, αρχαίο Κριτικό ο οποίος με παλαιοκνίτικη παρρησία δημοσίευσε ένα κακιωμένο και επί του προσωπικού χυδαίο λίβελο στα ΝΕΑ*. Ιδού πώς το σχολίασα:
Νομίζετε πως θα εντυπωσιάσει η παρρησία σας; Εντυπωσιάζει μόνο η κακή αγωγή κι η άγνοια τούτου του άρθρου & ντρέπομαι όχι για σάς (είστε πέραν..) αλλά για εκείνους που σας πληρώνουν. Τόσο χυδαία δε γράφει ούτε ο τελευταίος blogger.
Να επαναλάβω πως ο νεκρός δεδικαίωται; Το είπαν (ευτυχώς) κι οι ανωτέρω.
Μόνο, εσείς αν διαβάζατε, αν ήσασταν άνθρωπος του πνεύματος, θα ξέρατε πως άλλο ο καλλιτέχνης κι άλλο το έργο. Να κάψουμε τους Πικάσσο επειδή ο ζωγράφος ήταν τσιγγούνης (ή ζωηρούλης, η αντίθετων φρονημάτων ή... ο δρόμος μακρύς);
Θλίβει η άγνοιά σας αλλά & (ειλικρινά) το ότι έχετε εργοδότη Κύριε. _______Και κάτι άλλο: ακόμα κι ο Κύρος στη Βαβυλώνα απαγόρευσε να τιμωρείται συγγενής. Εσείς τι σέρνετε τη γυναίκα του στο βούρκο σας; Επειδή παραήταν ωραία & κομψή για να σας χαιρετά;
Το σχόλιο 'αποθηκεύτηκε', όπως λένε, κι εν τω μεταξύ κοινοποίησα άρθρο και σχόλιο αλλού κι όπως κι άλλοι παρακολουθούσα τη θύελλα.
Διότι, ευτυχώς, δεν ήμουν η μόνη.
Ώρες μετά κι αφού πια, (καθώς η κατινιά είναι μεταδοτική) τα σχόλια στο σύνδεσμο είχαν φτάσει στα (υποπτότατα διαπεπλεγμένα) οικογενειακά του Κριτικού (καθώς και τα κίνητρα των εργοδοτών του) απόρησα με ξαφνικό βομβαρδισμό ερωτήσεων: ―Ποιος είναι ο Κριτικός;
Το όνομά του είχε αποσβησθεί όπως τα αρνητικά μας σχόλια, το άρθρο όμως ήταν εκεί―για λίγο. Δεν είμαι υπέρ του να σβήνονται, τα θέλω για να θυμόμαστε.
Αλλά.
Φαίνεται πρέπει να το ξαναπώ:
Η Τέχνη είναι η εξιστόρηση της εξέλιξης της ανθρώπινης συνείδησης.*
Το Δαχτυλίδι των Νιμπελούγκεν δεν είναι άχρηστο επειδή εσείς ή εγώ δεν το καταλαβαίνουμε. Ο Βάγκνερ δεν έγραφε για σας, εσείς δε ζείτε για 'κείνον. Η αξία της Τέχνης δεν αποφασίζεται με σφυγμομετρήσεις και ψηφοφορίες.
Πράγμα που μας γυρίζει στο Ντίνο Χριστιανόπουλο και την περίφημη άρνηση, την αναμενόμενη, όπως λέει (ΑΝ τον είχαν διαβάσει). Κι ίσως με όλα αυτά να διαβαστεί.
Τέρμα λοιπόν με το Ισόγειο. Σηκωθείτε από το σκαλάκι μου και διαβάστε τον. Μόνο, πριν φύγετε, μείνετε δυό λεπτά:
Θα σας πετάξω δυό λουλούδια από το μπαλκόνι.
Χαρείτε τα: 1.
Aνέκδοτο ποίημα του Θόδωρου Αγγελόπουλου γραμμένο το 1982 λίγο πριν από την έναρξη συγγραφής του σεναρίου της ταινία «Ταξίδι στα Κύθηρα»
"Σας εύχομαι υγεία και ευτυχία αλλά δεν μπορώ να κάνω το ταξίδι σας Είμαι επισκέπτης
Το κάθε τι που αγγίζω με πονάει πραγματικά
κι έπειτα δεν μου ανήκει
Όλο και κάποιος βρίσκεται να πει "δικό μου είναι"
Εγώ δεν έχω τίποτε δικό μου είχα πει κάποτε με υπεροψία
________Σημειώσεις.Πολλοί οι αστερίσκοι σήμερα αλλά αξίζει να έχετε γνώση, κυρίως του *3:
*1. hoi polloi θα τον έχουν ακουστά μελλοποιημένο:
Τι να τα κάνω τα τραγούδια σας/είναι πολύ ζαχαρωμένα/
ταιριάζουν σε σοκολατόπαιδα/ μα δε ταιριάζουνε για μένα
*2. Ο Ορισμός της Τέχνης από τους Αφορισμούς μου.
*3. Για το λίβελο: Τσεκάροντας το σύνδεσμο για σάς ανακαλύπτω πως εξαφάνισαν το άρθρο.. Έτσι λογοκριτικά και μουλωχτά, δίχως απολογία. Αλλά δε θα με βγάλουν τρελή. 'Εχω αποδείξεις (και εν τω μεταξύ εσείς που ακόμα παίρνετε τέτοια έντυπα ελπίζω να καταλάβατε πώς σας μεταχειρίζονται). Ιδού: Ο Δανίκας, ο Αγγελόπουλος και ο...τσιγκούνης cretalive________________________________
Ξέρω, ξέρω είναι κατώτερο του επιπέδου μου αλλά, δε γίνεται, με έχει πιάσει κάτι σαν σχολικό νευρικό γέλιο και σε μιά κρίση ηλίθιας θυμηδίας δε μπορώ να βγάλω από το μυαλό μου τον κύριο που το Σάββατο είπε:
