Ένας Άγγλος, ένας Ιταλός κι ένας Γερμανός βρέθηκαν στο Παρίσι τον καιρό της Επανάστασης και καταδικάστηκαν σε θάνατο.
Τελευταία επιθυμία; ρωτούν τον Άγγλο.
―Μια μπύρα
Την πίνει, βάζει το κεφάλι του στην καρμανιόλα μα η λεπίδα σκαλώνει και δεν τον σκοτώνει.
―Αφού έγινε αυτό ο νόμος επιβάλλει να σου χαρίσουμε τη ζωή, του λένε και φεύγει.
―Τελευταία επιθυμία; ρωτούν τον Ιταλό.
―Ένα ποτήρι κρασί.
Το πίνει, βάζει το κεφάλι του στην καρμανιόλα μα η λεπίδα σκαλώνει και δεν τον σκοτώνει.
― Αφού έγινε αυτό ο νόμος επιβάλλει να σου χαρίσουμε τη ζωή, του λένε και φεύγει.
―Τελευταία επιθυμία; ρωτούν και το Γερμανό.
―Να φέρετε επιτέλους κάποιον να επισκευάσει συτό το χαλασμένο μηχάνημα!
Ίσως είδατε τη φωτογραφία του Γερμανού Υπουργού Εξωτερικών κ. Wolfang Schäuble στο Bundestag στις 27 Φεβρουαρίου 2012, στην οποία φαίνεται πως έπαιζε σαντόκου κατά την υποτίθεται κρίσιμη συζήτηση για το μέλλον της Ελλάδας.
Ίσως είδατε τη φωτογραφία του Γερμανού Υπουργού Εξωτερικών κ. Wolfang Schäuble στο Bundestag στις 27 Φεβρουαρίου 2012, στην οποία φαίνεται πως έπαιζε σαντόκου κατά την υποτίθεται κρίσιμη συζήτηση για το μέλλον της Ελλάδας.
Δίνει τροφή σε σενάρια συνομωσιολογίας αφού θυμίζει εκείνη την περιβόητη χαρτοπετσέτα στην οποία οι νικητές του Β' Παγκοσμίου Πολέμου σχεδίασαν πρόχειρα το πώς θα μοιράζονταν τις σφαίρες επιρροής στη μεταπολεμική Ευρώπη.
Ακόμα τα πιόνια πολεμούσαν όταν ο Τσώρτσιλ κι ο Στάλιν συμφώνησαν επηρεάζοντας το μέλλον εκατομμυρίων που ακόμα πίστευαν πως όριζαν τη μοίρα τους οι μάχες, οι εμφύλιοι, οι φυλακές κι οι θούριοι.
Το έλεγε ο Τσώρτσιλ πως αν γινόταν να δειπνήσει με το Χίτλερ θα απέτρεπε τον πόλεμο. Κι όχι πως δεν ήταν σπουδαίος ρήτορας και διασκεδαστικός συνομιλητής― το βλέπουμε ακόμα στα απολαυστικά απομνημονεύματά του (από όπου και το ανωτέρω περιστατικό)― αλλά αυτή του η δήλωση, εκτός της έπαρσης που χαρακτήριζε τον άρχοντα, δείχνει και πώς χαράζονται τα σύνορα και φτιάχνονται τα έθνη.
Δε δείπνησαν ο Τσώρτσιλ με το Χίτλερ και δεν ξέρουμε τι θα γινόταν. Ξέρουμε όμως ότι δείπνησαν δικοί μας με τον κύριο Σόυμπλε ο οποίος με απογοητεύει. Όχι επειδή πιστεύω ότι αποφασίζεται αλλιώς η υψηλή πολιτική η οποία σε κράτη σαν τη Γερμανία (ή την Ρωσία ή τη Βρετανία) έχει πολύ μακροχρόνιους στόχους και μια προαποφασισμένη γραμμή που δεν αφήνει πολλά περιθώρια σε Υπουργούς και δείπνα, αλλά επειδή διαπιστώνω πως τα στερεότυπα είναι ακόμα εδώ και ακόμα κι εγώ, που συνήθως τα μάχομαι, σε τούτη την περίπτωση πολύ θα το ήθελα ο Γερμανός να ήταν ο παλιός γνωστός σχολαστικός του ανεκδότου.
_________________
Πάνω: ο Κύριος Σόυμπλε, κέντρο: η πιο διάσημη Χαρτοπετσέτα της γης (Βρετανικά Αρχεία: αρ. PREM 3/66/7).
Για την 4η Διάσκεψη της Μόσχας και τις αλλαγές που ζήτησε την επομένη ο Αμερικανός Ήντεν από το Μολότωφ και όρισαν το χάρτη μας και τον αριθμό κρατουμένων στις φυλακές μας, συστήνω (πάντα) τα Απομνημονεύματα του Τσώρτσιλ επειδή είναι διασκεδαστικά παρότι, βεβαίως, συχνά οι λεπτομέρειες αμφισβητούνται από μετέπειτα Ιστορικούς.
Στην Ελλάδα (Αγγλία 90%, ΕΣΣΔ 10%) θεωρείται πως ο Στάλιν κράτησε το λόγο του και δε συνέδραμε τους αντάρτες, αντίθετα στη Ρουμανία, Ουγγαρία και Βουλγαρία επέβαλε ένα μονοκομματισμό που απέκλεισε τους Άγγλους.
καλησπέρα
ΑπάντησηΔιαγραφήοι Γερμανοί στην συνείδησή μου είναι ένας εξαίρετος λαός. όμως είναι ο βαθμός συγκέντρωσης του κεφαλαίου που οδηγεί συνεχώς στην απολυταρχία δηλαδή στην δικτατορία του κεφαλαίου
μακριά από με να κακοχαρακτηρίζω λαούς...
Χαίρομαι που συμφωνούμε akrat. Μακριά από μάς τα στερεότυπα..
ΑπάντησηΔιαγραφήΠαρ΄όλα αυτά,ίσως θα έπρεπε να εφαρμόσουμε την διπλωματία όπως την περιγράφει ο διπλωμάτης Μιχάλης Κοττάκης στο βιβλίο του 'Ο γύρος του κόσμου με ένα πιρούνι".Ίσως ο μονολιθικός ,ο θλιβερός Σόϊμπλε πίνοντας ούζο σε μια Ελληνική παραλία,καταλάβαινε ότι κάθε λαός φοράει την δική του φορεσιά,έχει τον δικό του τρόπο.Ίσως να μην υπηρετούσε πλέον με τόσο φανατισμό αυτά και αυτούς που υπηρετεί.Ίσως να ασπαζόταν τον Ελληνικό τρόπο,να γίνονταν δικός μας δηλαδή όπως λέμε Σόϊ Μπλέ.
ΑπάντησηΔιαγραφήΣυμφωνώ απόλυτα. Η προπαγάνδρα κι οι καλές δημόσιες σχόσεις αναμφισβήτητα επηρεάζουν την Πολιτική, αγαπητέ Μερμελέχα.
ΔιαγραφήΤο βιβλίο του Κοττάκη δεν το γνώριζα μα τώρα θα το παραγγείλω (κι ευχαριστώ πολύ για την ιδέα).
Διαβάζοντας το ποστ θυνήθηκα μια ιστορία που μου είχε πει ο πατέρας μου πριν πάρα πολλά χρόνια...
ΑπάντησηΔιαγραφήΉταν κάποτε ένας βάτραχος κι ένας ποντικός μέσα σε μια στάνη. Κάποια μέρα πέσανε κι οι δύο μέσα στη τσανάκα με το γάλα κι αρχίσανε να κολυμπούν και οι δυο. Μετά απο πολύ ώρα ο ποντικός κουράστηκε, στάμάτησε να κολυμπά και πνίγηκε μέσα στο γάλα. Ο βάτραχος τον βλέπει, αρχίζει να πανικοβάλεται με την ιδέα του θανάτου και συνεχίζει να κολυμπά με μανία. Μετά απο ώρα το γάλα έπιξε κι έγινε βούτυρο, τότε ο βάτραχος μπόρεσε και πήδηξε έξω απο την τσανάκα.
Κάποτε ο Έλληνας ήταν σα το βάτραχο. Τώρα απλά φορά βαρίδια στα πόδια σα στολίδια.
Διάβαζε Καζαντζάκη ο μπαμπάς αγαπητέ Ben; Την ιστορία την αναφέρει με δυο ποντικάκια: το ένα, λέει, παραιτήθηκε και πνίγηκε αμέσως, το άλλο βρέθηκε το πρωί νεκρό πάνω στο βούτυρο. Φαίνεται γίναμε σαν το πρώτο ποντικάκι ή σα τον άχρηστο βάτραχο-τζάμπα θησιαζόμαστε... Ευχαριστώ πολύ για την αναφορά..
ΑπάντησηΔιαγραφή