Ένας Λαφίτης με παλιό πουκάμισο έφερε το χρησμό

Εάν μας πουν 'πρόσεχε, έχει φίδια' συνήθως δίχως σκέψη θα κοιτάξουμε τη γη. Χθόνιος ο όφις κι οι συμβολισμοί του, παρότι η διασημότερή του εικόνα είναι πάνω σε μηλιά.

Ήταν το βράδυ που έπεσε ο αέρας κι είχα βγει να δω τ' αστέρια. Ένα μεγάλο φίδι, σκοτεινή λεπτή γραμμή, σχημάτιζε ακτίνα στο στρογκυλό τραπέζι της αυλής, ανέβαινε με ορθή γωνία στο βασιλικό που έχω στο κέντρο, κι εκεί με άλλη μια γωνία ένα μικρό κεφάλι παράλληλο με το σώμα έπινε, φαίνεται, νερό από τη φρεσκοποτισμένη γλάστρα.

Δεν ήθελα να το τρομάξω αλλά δεν κρατήθηκα ήθελα να φωτογραφίσω και να μοιραστώ. Και συγχρόνως σαν από ιδιοτροπία γύρισα μέσα κι έκλεισα την πόρτα. Διότι δεν τα σκοτώνουμε βεβαίως αλλά Κύριος Kastell κι ο σκύλος ανησυχούν και δεν τα θέλουν στην αυλή. Το τρόμαξαν λοιπόν και κρύφτηκε στα μεγάλα μαξιλάρια των καθισμάτων γυρω απ' το τραπέζι.

Δεν ξέρω πότε και γιατί αποφάσισε να ξετρυπώσει αλλά όταν ξανακοίταξα το είδα (και το φωτογράφισα για σάς) να ανεβαίνει από τα πεζούλια-καναπέδες και με την ουρά ακόμα πίσω από τα μαξιλάρια να ανεβαίνει αθόρυβα στον τοίχο όπου ― παράξενο― μοιάζει να ψάχνει χαραμάδα για να μπει στο σπίτι, σα να 'ξερε πώς φτιάχνονταν εδώ οι πόρτες που εδώ τις λέμε αλ'εόπορτες, αυτές που σε εσάς θυμίζουν στάβλο επειδή ένα από τα δυό τους φύλλα σπάει στη μέση για να ανοίγει σα παράθυρο.

Το φίδι είναι σαν τον ελέφαντα και τη χελώνα: δε σταματά η ανάπτυξή του, ψηλώνει όσο ζει. Και ο δικός μας, είδατε, μωρό δεν είναι κι είμαι πολύ υπερήφανη που τον αφήσαμε ανενόχλητο να μεγαλώσει με παιδιά κι εγγόνια.

Είναι μεγάλο γούρι ο Λαφίτης. Αλήθεια είναι, τρώει τα ποντίκια. Πέρσι μάς έδωσε 'πουκάμισο' στις πλάκες κάτω απ' τη συκιά φτιάχνοντας μια εικόνα με υλικά της Βίβλου. Φέτος ήρθε για να ζητήσει. Και από τη νύχτα εκείνη δεν τον αμελώ, του βάζω κάθε βράδυ το νερό του σε πιατάκι γλάστρας (αφού είδα να του αρέσει) αλλά μακριά από πόρτες για να μην γαυγίζει ο σκύλος.

Χρήμα κι υγεία είπε πέρσι ο χρησμός του πουκαμίσου. Πάντα Σεφέρη μου θυμίζουν τέτοια φίδια. Πέρσι ήταν ο ουροβόρος της σφραγίδας που λέει ότι  Εν το Παν. Φέτος «..στον άδειο τόπο με το λιγοστό χορτάρι και τ' αγκάθια, όπου γλιστρούσε ξέγνοιαστο ένα φίδι» μου είπε πως είμαστε εκείνοι που «ξοδεύουνε πολύ καιρό για να πεθάνουν». Μα.. κρίμα είναι να το λέω σπαστά. Ιδού οι στίχοι που αγαπώ, ιδού κι απαγγελία από τον Ποιητή τον ίδιο:

O κόσμος

ξαναγινόταν όπως ήταν, ο δικός μας

με τον καιρό και με το χώμα.

 Aρώματα από σκίνο

πήραν να ξεκινήσουν στις παλιές πλαγιές της μνήμης

κόρφοι μέσα στα φύλλα, χείλια υγρά·

κι' όλα στεγνώσαν μονομιάς στην πλατωσιά του κάμπου

στης πέτρας την απόγνωση στη δύναμη τη φαγωμένη

στον άδειο τόπο με το λιγοστό χορτάρι και τ' αγκάθια

όπου γλιστρούσε ξέγνοιαστο ένα φίδι,

όπου ξοδεύουνε πολύ καιρό για να πεθάνουν.

________________________

οι εικόνες είναι όσο καλύτερες γινόταν δίχως να το τρομάξω.

Για το Λαφίτη [Elaphe quatuorlineata], το μακρύ φιδάκι του Ασκληπιού, έχω link εδώ όπου και ο περσινός μου Ουροβόρος του Αυγούστου. 

 Γιώργος Σεφέρης: Έγκωμη