Τετάρτη 26 Μαρτίου 2014

Στο Φραντς στον Τομ ―ή στο ναρκισσισμό μου;




«Κράτα το πρόσωπό σου προς τον ήλιο –και οι σκιές θα πέσουν πίσω σου»* διάβασα πριν λίγο και νόμιζα πως είναι οδηγίες για selfie αντί να πάει ο νους μου στο ποίημα του Walt Whitman.
Όταν ήμουν μαθήτρια θυμάμαι ότι μας έλεγαν πως σημάδι αμορφωσιάς είναι να ακούς την Ουγγρική Ραψωδία του Λιστ και ο νους σου να πηγαίνει στα κινούμενα σχέδια με τον Τομ και Τζέρυ. Είναι όμως; Βάσει ποιου σνομπισμού οφείλει το μυαλό να ανατρέχει πάντα στην πηγή κι όχι στο πιο εφήμερο κι επίκαιρο ή στο πιο αστείο;
Δεν ξέρω.
Σπάνια βάζω μουσική εδώ αλλά πείτε μου, τι σας θυμίζει; Τον λατρευτό μου Φράντς ή τη γάτα με το ποντίκι; 





[Αναγνωρίζει μήπως κανείς 'Το τραίνο φεύγει στις οκτώ' και δυό Χατζιδάκηδες (ένα από τους Όρνιθες κι ένα δε θυμάμαι από πού); Αν τα διακρίνει το άμουσο αυτί μου φαντάζομαι άλλοι πόσα αναγνωρίζουν... Ωστόσο σταματώ μην κατηγορηθώ πάλι για ανθελληνισμό και προσβολή ιερών κι οσίων.]




iframe width="560" height="315" src="https://www.youtube.com/embed/they7m6YePo?rel=0" frameborder="0" allowfullscreen>









_________________________________________________________________
*Keep your face always toward the sunshine - and shadows will fall behind you― ο  στίχος  του Whitman.
Τα videos: 

H εικόνα
Selfie: πώς με βλέπει η οθόνη μου

10 σχόλια:

  1. καλά εμείς κοντεύουμε να σκάσουμε απο μόρφωση εδω χαχαχα
    το έβαλα να το ακουσουν ο 16χρονος γιος μου ,ο συζυγος και δεν τους θύμιζε τιποτα...οταν τους ειπα στο τελος αν τους θυμιζει τα συγκεκριμένα καρτούν ,δεν το δέχονταν με τίποτα!
    τα μικρα είπαν πως τους θυμίζει την αγάπη τη δική μου με τον μπαμπά τους ( αυτή τη διαπίστωση χρειάζεται να εξετάσουμε!)
    εγώ το βρίσκω πανέξυπνο η σκέψη μας να πηγαίνει οπουδήποτε ακούγοντας το οτιδήποτε!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Τι ωραίο Νάσια μου αυτό που είπαν για την αγάπη!
      Εύγε για την κουλτουριάρικη και ρομαντική ανατρφή.. Ο δικός μου άνδρας, μουσικός, επέμενε να δει τον Tom και Τζέρυ δις αναφωνώντας 'Τι αριστούργημα!'.

      Διαγραφή
  2. Αν σου πω ότι εμένα μου θυμίζει ένα παιδικό πάρτι που είχα κάνει με τους μαθητές μου πριν 15 χρόνια όπου είχαμε "ανεβάσει" 5-6 αυτοσχέδια θεατρικά δρώμενα βασισμένα όλα σε γνωστά κομμάτια κλασσικής μουσικής; Ε ένα από αυτά ήταν και το κομμάτι του Λιστ! Ήταν πολύ πετυχημένο όλο το πάρτι μα η αποτυχία του ήταν ότι δεν τράβηξα βίντεο παρά μόνο λίγες φωτογραφίες.
    Εμένα οι μαθητές μου τότε είχαν λατρέψει την κλασσική μουσική!
    Είχα καιρό να το ακούσω! Πολύ καιρό...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. καλημερα Δαφνη μου ομορφη.
    Εμενα δε μου θυμισε κανενα τιποτα.
    Ενοιωσα απο που λενε "περα βρεχει"
    οτι να ναι δηλαδη. χιχιχ :)

    φιλακια πολλα! να περνας ομορφα ευχομαι!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Θέλεις να πεις ότι ούτε μουσική παιδεία ούτε cartoons έχεις στο δισάκι;
      Μυστήριο πλάσμα είσαι!

      Διαγραφή
  4. Εννοείται Tom & Jerry!
    (Το 'χω ξαναναφέρει άλλωστε ότι το συγκεκριμένο ταινιάκι είναι το αγαπημένο μου του διδύμου.)
    Εγώ πάλι όταν ήμανε μαθητής είχα μια καθηγήτρια πρωτοδιορισμένη της μουσικής, που την πρώτη μέρα ρώτησε "Ακούτε κλασσική μουσική;"
    "Όχι", τα ζαντά από κάτω. "Ακούτε, αλλά δεν το ξέρετε" και τσακ, το Eine Kleine Nachtmusik 1st Movement στο κασετόφωνο. "Το ξέρετε αυτό;"
    "Ναι", απαντάνε πνιχτά γελάκια από κάτω, "η διαφήμιση απ' τα Friskies"
    "Ακριβώς. Μόνο που δεν είναι Friskies, είναι Mozart".
    Πάρε και την William Tell Overture, πάρε και καναδυό ακόμα, "τα μισά κινούμενα σχέδια που βλέπετε, και αρκετές διαφημίσεις, έχουν μέσα κλασσική μουσική". (για την Carmina Burana του τότε Πασοκ δεν είπε, γιατί απαγορευόταν ακόμα δια ροπάλου οι "πολιτικές συζητήσεις" στα σχολεία - την αγαπήσαμε όμως αργότερα τη Fortuna μέσω του Excalibur) Όπως αγάπησα και την τζαζ, που ήτανε η μουσική από τ' άλλα μισα κινούμενα σχέδια - στο studio τον φέρνανε τον Cab Calloway με την ορχήστρα του για να ηχογραφήσει για την Betty Boop. Οι αρειανοί τον έμαθαν αργότερα απ' το Άρη, Άρη, Άρη, Ω!.
    Όπως επίσης έμαθα τον Γκίνσμπεργκ και το Ουρλιαχτό του απ' τον Λάκη Παπαδόπουλο (αυτόν με τα ψηλά ρεβέρ), και στοιχειώθηκα από τις τριπλές ομοιοκαταληξίες του Πόε σε μια διασκευή του Κορακιού από τα Tiny Toons. O κύκλος έκλεισε πριν από δυό - τρία χρόνια, που το τρίπτυχο Τομ-Τζέρυ-Λιστ, με οδήγησε στον Victor Borge.
    Όσο για τον Walt Whitman, τον έμαθα (αν και δεν τον έχω μελετήσει ακόμα) δια στόματος Roberto Benigni, στο Down by Law του Jim Jarmusch: "Do you like Walt Whitman? Yes, I like Walt Whitman very much. Very good 'Leaves of glass'". Από κει βεβαίως έμαθα και τον Tom Waits και τις μουσικές του... Α ρε ταξίδι που με οδήγησες να κάνω βραδιάτικα, Δάφνη!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Το να πω;
      Απαντάς τέλεια στο ερωτημά μου και σ΄ευχαριστώ.
      Είναι πολλοί οι δρόμοι προς την Τέχνη και την απόλαυση που μας δίνει.

      Σ' ευχαριστώ Πρεζιντέντε μου!

      Διαγραφή
  5. Μα είναι αναπόφευκτο ένας σκοπός να σε παραπέμπει σε γεγονότα ή εικόνες με τα οποία τον έχεις συνδυάσει. Το ίδιο συμβαίνει και με άλλες αισθήσεις μας (για σκέψου τις οσμές και τι θαυματουργές παραπομπές μας προκαλούν...). Με την ευκαιρία, με εντυπωσίασε το ότι στην εκτέλεση από τον γάτο αποδόθηκαν σωστά τα γρήγορα περάσματα της 2ης, ενώ σε πολλές επίσημες εκτελέσεις έχουν συντομευτεί, προφανώς γιατί είναι δύσκολα για τους εκτελεστές (δεν βρίσκω άλλον πιθανό λόγο)...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Ναι είναι.
      Και δεν καταλαβαίνω γιατί μια αίθουσα συναυλιών ή ένας μαύρος δίσκος που γυρίζει έπρεπε να ήταν ανώτερη παραπομπή από τα εξαίσια Cartoons ή κάτι ποταπότερο σαν τις διαφημίσεις που αναφέρει πιο πάνω ο Πρεζιντέντε.

      Για τα περάσματα δεν το είχα καταλάβει. Θα ξανακούσω και σ΄ευχαριστώ.

      Καλό απόγευμα.

      Διαγραφή

Το Blogger με ενημερώνει ότι δε μου επιτρέπει να απαντώ στα σχόλια στο ίδιο μου το blog- λόγω κάποιας ρύθμισής μου για cookies (την οποία δε θυμάμαι) .

Ψάχνω για να διορθώσω
μα εν τω μεταξύ ΣΑΣ ΖΗΤΩ ΣΥΓΓΝΩΜΗ που δεν απαντώ πάντα
και ΣΑΣ ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ που σχολιάσατε.
Μου δίνετε μεγάλη χαρά όταν κάνετε τον κόπο- ακόμα κι αν διαφωνούμε.