Η καλοσύνη των ξένων κι οι μικρές μου αδυναμίες

Σημάδι ότι νιώθω πολύ άνετα ή ότι τα έχω χαμένα; Έφτασα στο αεροδρόμιο (5 λεπτά από το σπίτι μου) την ώρα που το αεροπλάνο ξεκινούσε. Και δεν είναι η πρώτη φορά. Έχω χάσει αεροπλάνο επειδή μιλούσα στο τηλέφωνο, και παραλίγο άλλες δυό φορές να πετύχω το αδύνατο: να πάρω λάθος καράβι.

Το σημερινό ήταν μάλλον λόγω άρνησης να βάλω τα γυαλιά μου. Αγόρασα το εισιτήριο, εκτύπωσα, σημείωσα και την ώρα κι ύστερα (για να είμαι σίγουρη) ξανακοίταξα δίχως γυαλιά και διάβασα την ώρα άφιξης την οποία για κάποιο λόγο υποσυνείδητο προτίμησα από τη σωστή 40 λεπτά πριν.

Στο ταξίδι σκεπτόμουν ότι αυτή την αισιόδοξη αφηρημάδα την οφείλω ίσως στη φημισμένη Καλοσύνη Των Ξένων διότι πάντα βρίσκεται κάποιος καλός άνθρωπος να με βοηθήσει σα σήμερα που ο άγιος υπεύθυνος καθυστέρησε την απογείωση για να περάσω εγώ και να φορτωθεί η τεράστια βαλίτσα μου.

Κι ύστερα είχε ο ταξιτζής μου τηλεόραση κι έβλεπα ειδήσεις για την Κριμαία στη διαδρομή σα να ήμουν σε λιμουζίνα. Πολλά δε θέλει ο άνθρωπος για να νιώσει αγαλλίαση. Όταν με ρώτησε κι αν καπνίζω ένιωσα τυχερή κι ευλογημένη και καπνίζοντας το τσιγαράκι μου είχα (άλλη μεγάλη τύχη αυτό) τη χαρά να μην ακούσω φασιστικό σχόλιο για τα πολιτικά καθώς στις ειδήσεις έδειχναν τους Ουκρανούς που διαδήλωσαν σήμερα στην Πρεσβεία τους.

Είναι ταλέντο μου λένε αυτό, η χαρά της ζωής που ξεχειλίζει από μέσα μου στην παραμικρή εύνοια της τύχης. Μα είναι κι αιτία τύψεων πολλών η αγάπη που έχω για την πολυτέλεια, για τα ωραία ξενοδοχεία και τις ανέσεις κι η συχνή απαίτησή μου ευνοούμαι σα να αποτελώ εξαίρεση.

Κάτι (τις τύψεις εννοώ) που τώρα το ευγνωμονώ διότι κατέφθασα σε παγωμένο διαμέρισμα ―είχα ξεχάσει πόσο κρύο κάνει στα σπίτια της Αθήνας πια, πώς ανατράπηκε η ζωή και για μέσα στο σπίτι  μας χρειαζόμαστε πλεκτά που άλλοτε τα είχαμε για την εξοχή. Κι έτσι, με τσάι και μια μικρή δυσφορία ισορροπώ και δε με πνίγουν τύψεις που έχω τέτοια αδυναμία για τα προνόμια.