Αθήνα με φαντάσματα ονείρων του παλιού παρόντος

Στην Αθήνα για την Παρουσίαση του νέου βιβλίου μου, στην οποία, κάθε αναγνώστης τούτου του blog είναι εξεχόντως καλεσμένος, ενώ εγώ παλεύω το πολιτιστικό σοκ που με χτυπά κάθε φορά που επιστρέφω στη γενέτειρα.

Για την ιδιότυπη αθηναϊκή αγένεια τα έχω πει μα εξακολουθεί να με σοκάρει που αν ρωτήσω κάτι ένα περαστικό εκείνος αντιδρά σα να είμαι αόρατη ή που στο ένα τετραγωνικό του ασανσέρ σπρώχνονται μεν να στριμωχτούν με τρεις και με σακούλες αλλά δε θα χαρίσουν σε όσους στρίμωξαν ένα ευχαριστώ, ένα βλέμμα ή χαμόγελο. 

Θέλοντας να τα σβήσω όλα τούτα βγαίνω με τη φίλη μου να φάμε κάτω από τις φυλλωσιές κλειστής αυλής μέσα σ΄αυτή τη σκουροπράσινη δροσιά που τόσο λείπει στους κατοίκους των Κυκλάδων.  

Πόσοι καλλιτέχνες έχουν μείνει σε δωμάτια σε σπίτια σαν αυτό της Καλλιδρομίου. Πόσων κατοίκων μίζερων διαμερισμάτων φτιάχνει η ζωή τους όταν θέα τους έχουν ένα τέτοιο κτίσμα ακόμα κι αφού έχει καταντήσει θλιβερό ερείπιο; Φαντάσματα ξυπνούν όταν περνώ κι οι πολυκατοικίες―όπως στα θέατρα αλλάζει σκηνικό με προβολή ενός δάσους πάνω σ΄ένα τοίχο― θολώνουν και συγκατοικούν με αυτό που ήταν στη θέση τους πριν να χτιστούν.

Πενθώ ακόμα ένα ολόιδιο, τεράστιο πάνω στον ψηλό του τοίχο-μάντρα, που είχε αφεθεί να καταρρέει περιμένοντας την αντιπαροχή, κομματιασμένο σε δωμάτια 'για εργένηδες', με κοινό μπάνιο και μπουριά σόμπας να ξεπετιούνται από ραγισμένα τζάμια. Σίνα και τέρμα Διδότου ήταν, γωνία ανεβαίνοντας απέναντι από τη Γαλλική Ακαδημία και, από την άλλη, το επίσης παλαιό διώροφο που έμοιαζε μικρούλι και φτωχό τότε, ενώ τώρα μας φαίνεται πως αποπνέει αρχοντιά του επιζόντος μιας άλλης εποχής.

Το έβλεπα πηγαίνοντας για γαλλικά (στη Μασσαλίας στεγαζόταν τότε η Γαλλική Ακαδημία), περιεργαζόμουν γωνιακούς πυργίσκους και ταράτσες καθώς ανέβαινα τα σκαλιά προς τα μαθήματα χορού στην  Ηρακλείτου, κι αργότερα όταν περνούσα από το γραφείο του πατέρα μου λίγο πιο κάτω.

Και μια μέρα το είδα γκρεμισμένο. Θυμάμαι ακόμα πόσο μου στοίχισε εκείνη η εικόνα του μισού εσωτερικού που στην Αθήνα  είναι πολύ συνηθισμένη ενώ στη διεθνή σημειολογία φέρνει στο νου πολέμους και βομβαρδισμένα. Θυμάμαι εκείνο το πρωί που αντί το σπίτι που ενέπνεε τα εφηβικά μου όνειρα μεγαλείου, είδα να κρέμεται εκτεθειμένο στα μάτια κάθε αδιάκριτου το εσωτερικό των δωματίων που, σα σημάδια από λάστιχα εσωρούχων, στους τοίχους τους διαγράφονταν τα σχήματα των κάδρων, υπόλοιπα ζωής που έγινε μπάζα.

Έτσι άρχισε να χαράζεται, μια δεκαετία πριν ανοίξει, ο δρόμος που με απομάκρυνε απ' αυτή την πόλη. Μεγάλωσα υπό τον ήχο κομπρεσέρ, σας το έχω πει, γι αυτό το ένιωσα από νωρίς ότι το γκρέμισμα είναι Ανάπτυξη μόνο για ύποπτες λογιστικές ακροβασίες κι ότι Πολιτισμός δεν καλλιεργείται δίχως εκείνο το σεβασμό και τη φροντίδα όσων γίνονται παρελθόν καθώς εμείς περνάμε.

_________________________________________________

εικόνα

Οδός Καλλιδρομίου στην Αθήνα, χθες,

Φωτογραφία Natassa Vogiatzidou

Η Παρουσίαση:

https://www.facebook.com/events/664497050350989/