Τετάρτη 17 Φεβρουαρίου 2016

Παλιά βιβλία σε νέα ράφια




Δεύτερη μέρα περνάω τακτοποιώντας βιβλία. Χρειάστηκε να φέρω μια μεγάλη βιβλιοθήκη για να χωρέσει τα βιβλία του πατέρα μου τώρα που τελειώσαμε το ξεχώρισμα με τις αδελφές μου.


Καθένα τους και μια ιστορία. Άλλα έχουν σφραγίδα φυλακής από τον καιρό της Χούντας, άλλα αφιερώσεις κάθε είδους- τρυφερές, αστείες ή τυπικές με την καρτούλα στερεωμένη με συνδετήρα κι ένα 'τιμητικά' ή 'τιμής ένεκεν' πάνω απ' τη δυσανάγνωστη υπογραφή. Είναι και ένα κάποιου αυτοκατατροφικού που έστειλε μεν στο διευθυντή Θεάτρου το έργο του με ελπίδες αλλά έκαψε τις γέφυρες αφού δεν έκανε τον κόπο να γράψει το όνομα σωστά κι άφησε  ένα  «στον κύριο Δημήτριο Χρονόπουλο» για να γελάμε στους αιώνες..

Εδώ τρία που με συγκίνησαν:
Η Φαύστα (αριθμημένα τα 2000 αντίτυπα της πρώτης έκδοσης).
Αναγνωστάκης  1956, σε 650 αντίτυπα αυτοέκδοση (για σας που σνομπάρετε όσους αυτοεκδίδονται -μα δεν είναι του παρόντος να το συζητήσουμε).
Και η πασίγνωστη και αναγνωρισμένη Αμοργός του Γκάτσου, α΄έκδοση, Ίκαρος βέβαια, μα εγώ συγκινούμαι γιατί στοιχειοθέτης ήταν ο  κύριος Κοπάτος που τον θυμάμαι να φτιάχνει και τα δικά μου τυπογραφικά γράμμα-γράμμα και να στενοχωριέται όποτε ο στίχος είχε βγει μακρύς και θα κοβόταν σε δυό αράδες.
Στο όνομα της γυναίκας του ήταν η δουλειά και μου τα έφερνε και σπίτι τα τυπογραφικά δοκίμια με αγάπη κι ένα σεβασμό για το γράψιμο που δεν έχω συναντήσει ούτε σε αναγνώστες.

Ο προτελευταίος ήταν. Ήδη όταν έφτιαχνε τα δικά μου ήμουν από τους τελευταίους πελάτες, τα βιβλία έβγαιναν όφσετ, δεν συνέφεραν "τυπογραφικά' μα εκείνη η επιμελής φροντίδα γράμμα-γράμμα θα μου μείνει αξέχαστη.

Τα ξεσκονίζω, τα τακτοποιώ στα νέα τους ράφια κι αναρωτιέμαι άραγε πόσο θα μείνουν εδώ και σε πόσα χρόνια άλλα χέρια θα έρθουν να τα ξεχωρίζουν, ως δικά τους πλέον τα ανάκατα με τα δικά μου και με των παππούδων μου. 20; 30; Ή μήπως 5.. ή  μήνες ίσως;
_________________________________________________________

Εικόνες
Πάνω τα δικά μου βάρη, κάτω του κυρίου Kastell

12 σχόλια:

  1. Εύχομαι απλά να μείνουν πολλά πολλά χρόνια σ' αυτά τα νέα τους ράφια!
    Καλό βράδυ!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Όποτε κι αν είναι η στιγμή που η βιβλιοθήκη θα ανήκει αλλού...
    Εύχομαι αυτοί που θα τη δια ...χειρίζονται να αγγίζουν τα βιβλία με σεβασμό. Στην καρδιά τους ας βρίσκονται σε περίσσευμα αγαπητική νοσταλγία , συγχώρεση & δικαιοσύνη για αυτόν που ...παραχωρεί μιας ολόκληρης ζωής την έγνοια γι΄ αυτά τα χάρτινα και περήφανα πουλιά: Τα βιβλία!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Όσα χρόνια θα είναι καλά και πλούσια σε τομείς που αγαπάς.Πάντα βρίσκεται κάποιος να τα νοιαστεί.Φτωχός αυτός που πεθαίνοντας δεν βρέθηκε κάποιος με σεβασμός να σταθεί σε αυτά που αγάπησε και νοιάστηκε

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. πόσο μου αρέσουν τα παλιά βιβλία!
    Δαφνη φρόντισε ,σε παρακαλώ ,οταν τα μεταβιβασεις ,σε πολλα πολλα χρόνια από τωρα,να πάνε σε ανθρωπους που θα τα αγαπούν και θα τα φροντιζουν!
    Δημοτικη βιβλιοθηκη έχετε; Αν δεν εχεις δικους σου ανθρωπους ,ειναι μια καλη ιδεα...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Στην Αθήνα (που είναι τα πιο πολλά) έχει πολλές.
      Στη Μύκονο έχει κληροδοτήματα. Μια με αξιόλογα η οποία αποτελεί αιτία οργής και λύπης..

      Όπου κι αν βρεθούν θέλω να διαβάζονται κι όχι να σαπίζουν σε ράφια..

      Διαγραφή
  5. Αυτο που ειναι υπεροχο οταν παλιωνει ενα
    βιβλιο και κατ επεκταση στα παλια βιβλια,
    ειναι το κιτρινωπο χρωμα που παιρνουν μαζι
    με την μυρωδια τους, ενα ανακατεμα χρονου,
    χωρου, σκονης.!

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Το Blogger με ενημερώνει ότι δε μου επιτρέπει να απαντώ στα σχόλια στο ίδιο μου το blog- λόγω κάποιας ρύθμισής μου για cookies (την οποία δε θυμάμαι) .

Ψάχνω για να διορθώσω
μα εν τω μεταξύ ΣΑΣ ΖΗΤΩ ΣΥΓΓΝΩΜΗ που δεν απαντώ πάντα
και ΣΑΣ ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ που σχολιάσατε.
Μου δίνετε μεγάλη χαρά όταν κάνετε τον κόπο- ακόμα κι αν διαφωνούμε.