22 Ιουλίου 1943: Οι Αθηναίοι διαδηλώνουν κατά των Ναζί

22 Ιουλίου 1943

300.000 βγήκαν στους δρόμους στη διαδήλωση της Αθήνας που πνίγηκε στο αίμα μαχών που κράτησαν 6 ώρες αφού οι Γερμανοί χτύπησαν με τανκς τους διαδηλωτές λιώνοντας τη 17χρόνη Παναγιώτα Σταθοπούλου που άρπαξε τη σημαία από το σκοτωμένο από μυδραλιοβολές φοιτητή Θ. Χατζηθωμά.

Νεκρή κι η Κούλα Λίλη, φοιτήρια της Γαλλικής Ακαδημίας που ανέβηκε στο άρμα και χτύπησε το Γερμανό με το τακούνι της πριν την πετάξει από ψηλά στη ματωμένη άσφαλτο.

Νεκροί και τραυματίες ακόμα και Ανάπηροι Πολέμου.

Την επομένη η Εφημερίδα της Κυβερνήσεως δημοσίευσε απειλές (καταναγαστικά έργα η ποινή για τους συμμετέχοντες που «παρασύρθηκαν»)  και τα ονόματα των ηρώων αστυνομικών του Ράλλη που έπεσαν πολεμώντας στο πλευρό των κατακτητών.

Αυτά ονομάστηκαν από Λονδίνο και Μόσχα ΄Τα Ιουλιανά', η μεγαλύτερη διαδήλωση κατά του Άξονα στην κατεχόμενη Ευρώπη.

Αυτά  μάθαμε να μην τα γιορτάζουμε επειδή την Ιστορία τη γράφει ο νικητής κι εδώ σ' εμάς τη νίκη την καρπώθηκαν οι συνεργάτες των ηττημένων κι οι δωσίλογοι προδότες που έστησαν και έχτισαν το μεταπολεμικό κράτος με αυθαίρετα και αυθαιρεσίες, με τη Λογοκρισία, το χαφιέ της γειτονιάς και τα βασανιστήρια της ΕΣΑ. Και όλα αυτά  με την 'ξύλινη' δύσκαμπτη νέα ελληνική γλώσσα που αντί να αποτελεί όργανο ανάπτυξης χρησιμοποιήθηκε σαν όπλο και εργαλείο ελέγχου νομιμοφροσύνης φτωχαίνοντας συντακτικό και λεξιλόγιο τόσο που έκλεισαν οι δρόμοι σκέψης και κρίσης και ανοίχτηκε μονάχα, από βλακεία και άγνοια, το δύσβατο μονοπάτι για τη φτωχή σημερινή μας γλώσσα  δηλαδή την ανεπαρκή μας κρίση και σκέψη.

Από τη μια οι Ράλληδες και το Παλάτι, από την άλλη τα 'Δεκεμβριανά' κι η Βάρκιζα―το μέλλον μας μοιάζει σήμερα να είχε κριθεί από τότε.

Και φτάσαμε να κυβερνιόμαστε δεκαετίες από τη μια από μια Δεξιά του κυνισμού, του παρακράτους και της προδοσίας στην οποία, από την άλλη, καθοδηγημένη από εντολές έξωθεν βρεθήκαμε να αντιπαρατίθεται μια Αριστερά που, όπως σοφά πιστεύω το έθεσε ο Βασίλης Ραφαηλίδης κατέληξε, λέει, να αποτελεί κύριο προσόν, αίτημα και μέλημα «η αντοχή στο ξύλο».

Όσα τα λάθη όμως κι όσα κι αν ακολούθησαν είναι ντροπή και άδικο σα σήμερα να μην τιμούμε εκείνο το λαό που μετά από  τρία χρόνια φόβου και πείνας και πένθους ασήκωτου, βγήκε στους δρόμους και διαδήλωσε μπροστά στα τανκς των Γερμανών 30 χρόνια πριν απ το Πολυτεχνείο.

Ας το θυμόμαστε κάθε 22 Ιουλίου,

ας τους θυμόμαστε.

_________________________
Περισσότερα:
Παναγιώτα Σταθοπούλου : Μια ηρωίδα της Αντίστασης!

Ιουλίου 1943: Οι Αθηναίοι διαδηλώνουν κατά των ναζί - ΒΙΝΤΕΟ