Ο ρομαντισμός των οπαδών και τα ξεφιλιάσματα

Μου συμβαίνει συχνά.

Αναγνώστρια ή αναγνώστης με ανακαλύπτει. Ξεκινά με likes και κοινοποιήσεις, στέλνει προσωπικά μηνύματα, σχόλια στο blog. Αν κάποιος μου επιτεθεί με υπερασπίζεται με ορμή προς τον εχθρό (κάτι που προσπαθώ να σταματώ αμέσως―μα είναι άλλο θέμα κι εδώ δε θα πω περισσότερα).

Και μια ωραία μέρα ξυπνά ανάποδα. Γράφω κάτι που δεν του αρέσει. Συνέβη π.χ. με τη μεταμόσχευση οργάνων, συνέβη με θεατρικό έργο ή με τη γνώμη μου για την πάλαι ποτέ ΕΣΣΔ, συνέβη και πρόσφατα όταν εξέφρασα εκτίμηση για γνωστό μου λογοτέχνη που το πρόσωπο αυτό μισεί (δίχως να τον γνωρίζει).

Και τότε έρχεται η θύελλα. Σχόλια- σεντόνια για να ανακαλέσω που ακολουθούνται από κατεβατά εναντίον μου στη σελίδα του πρώην θαυμαστή και προσωπικά μηνύματα στους κοινούς 'φίλους' με την απαίτηση να με μπλοκάρουν. Κι ακολουθεί και ξεφίλιασμα βεβαίως από όλα τα κοινωνικά δίκτυα.

Αν η μίμηση είναι η ειλικρινέστερη μορφή κολακείας, τούτοι οι έρωτες δεν πάνε πίσω αλλά δεν κολακεύομαι. Κι ο λόγος είναι ότι δεν είμαι οπαδός κανενός και οπαδούς δε θέλω.

Ξανά και ξανά στη ζωή ματαίως προσπαθώ να πείσω φίλες να ξυπνήσουν από το ρομαντικό τους όνειρο ότι θα βρουν τα πάντα σε έναν άνθρωπο και να αγαπούν τον έρωτά τους για όσα είναι μόνο, βρίσκοντας τα άλλα στις παρέες τους. Τέτοιος ρομαντισμός είναι και τούτος του οπαδού. Επειδή του άρεσαν πέντε απόψεις μου απαιτεί ποτέ να μη διαφωνήσουμε, ποτέ να μην παρεκκλίνω από ό,τι θεωρεί σωστό.

Λυπάμαι που σας στεναχωρώ αλλά δεν πρόκειται ποτέ να συμμορφωθώ στα δικά σας μέτρα για να μην προδοθείτε. Θα λέω ό,τι πιστεύω, θα μείνω πιστή στους φίλους μου (όσο και αν εσείς τους απορρίψατε από συνεντεύξεις και σχόλια σε περιοδικά) και δε θα ξεφιλιάζω και ξε-φολοουάζω κανέναν επειδή μου το υποδείξατε.

Διότι― ας το ξαναπώ― οπαδούς δε θέλω. Θέλω φίλους ισότιμους που, πάνω απ' όλα, σέβονται τις διαφωνίες μας.

_______________________

Εικόνα

Γλυπτό της Elisabet Stienstra