Κυριακή 6 Νοεμβρίου 2016

Στα χαρτιά του πατέρα μου ― τα χρηστά μας ήθη (+ περί χάρτου ολίγα)


Τέλη 1960, αρχές '70, ο πατέρας μου ήταν γύρω στα 30 (από λίγο πριν ως λίγο μετά) και νοίκιαζε ένα διαμέρισμα στο κέντρο της Αθήνας.
Όλη μέρα στο γραφείο, όλη νύχτα έξω ως ξημερώματα. Έτσι έκανε πάντα σε όλη του τη ζωή. Οι γείτονες που ενοχλήθηκαν από το θόρυβο; Αλλά δε βγήκαν να το πουν. Κρυφοκοίταξαν τις «κοπέλες» από ματάκια εξώπορτας και μπαλκόνια, και ύστερα συνεδρίασαν κι αποφάσισαν να «ιδοποιήσουν» τον εργένη κύριο ότι «τέτοια πράγματα» δε θα τα ανεχθούν.
Έτσι ήταν τότε. Εργένης λεγόταν ο άνδρας που νοίκιαζε μόνος κι αν ήταν κοπέλα μπορεί και να μην της είχαν δώσει το διαμέρισμα εκτός κι αν ήταν ηλικιωμένη, χήρα και εξοπλισμένη με δακρύβρεκτο αφήγημα που θα δικαιολογούσε γιατί δεν τη θέλουν τα παιδιά της ή γιατι δεν έχει -η κακομοίρα- αν, φτούφτουφτου μακριαπομάς, είναι άτεκνη.

Σα να τη βλέπω τη συνεδρίαση σε κάποιο από τα, συνήθως κλειδωμένα σαλονάκια, με υπερλουστραρισμένο τραπέζι για το νερό και το γλυκό που θα έβγαλε η σπιτονοικοκυρά από το «μπουφέ»― τότε δεν «έψηναν» καφέ στους ξένους μόνο νερό «έβγαζαν» κι ένα γλυκό του κουταλιού από το ντουλάπι που, όποιος σιχαινόταν, το απέφευγε δείχνοντας με γκριμάτσα το μάγουλό του και μουρμουρίζοντας συνωμοτικά «το δόντι μου!», διότι ήταν τα χρόνια που, ακόμα, κάποιοι καμάρωναν τα χρυσά και που ο μπεκρής μπορούσε να δικαιολογηθεί ότι μύριζε ούζα επειδή είχε πονόδοντο.

Κι ύστερα, αφού πήραν την απόφαση για «το εκατό», θα επιφόρτισαν τον πιο εγγράμματο με τη συγγραφή του επιστολαρίου, που σημαίνει ότι έστειλαν ίσως το μικρό (κεφάλι γλόμπος-παντελονάκι ως αστράγαλο επειδή ψηλώνει γρήγορα) να αγοράσει χαρτί «από τη γωνία». Περίπτερα και ψιλικατζίδικα (τα «στη γωνία») πουλούσαν τότε αυτά τα δίφυλλα «ριγωτά» επιστολόχαρτα και οι άνθρωποι που τα χρησιμοποιούσαν έγραφαν τόσο σπάνια που κανείς τους ποτέ δεν είχε στοο σπίτι χαρτί ούτε αγόραζε πάνω από το ένα που χρειαζόταν. 
Τα μεγεθών Α3 και Α4 ήταν για ανώτερες τάξεις, των εγγράμματων, όπως και τα άλλα τα μεγέθους Α4 μα λεπτότατα, τα επονομαζόμενα 'αεροπορικά, διότι κόστιζε πιο ακριβά να πάει το γράμμα αεροπορικώς οπότε έκαναν οικονομία γραμμαρίων. Το Α4 για τα επίσημα μας θα μας έρχεται νομίζω από την Αμερική όπου ονομάζεται και 'legal' αλλά πριν γίνουν κανόνας οι γραφομηχανές, τα χειρόγραφα επίσημα έγγραφα ήταν σε «κόλλες» «ριγωτές» δίφυλλες αλλά μεγάλου μεγέθους και στενόμακρου σχήματος. Σ' αυτές έγραφε όλη μέρα ο «γραφεύς» με τα μεγάλα σκούρα μανίκια που στερέωνε  πάνω από τα δικά του για να μη λερωθεί το πουκάμισο με μελάνι.
Όμως αυτά είναι πιο παλιά, εδώ –για να επιστρέψουμε στο ανωτέρω έγγραφο― έβγαιναν σε σύνταξη οι τελευταίοι γραφείς (άνδρες) κι όλοι οι μοντέρνοι εργοδότες αναζητούσαν να προσλάβουν (κοπέλα) δακτυλογράφο.
Είναι τα χρόνια που οι νεότεροι βλέπω να νοσταλγούν επειδή τα ξέρουν από τον επιφανειακό και υπερλογοκριμένο Ελληνικό Κινηματογράφο που, με διασκεδάζει πολύ, κάποιοι τον μεταχειρίζονται και για αναφορές λες και ήταν ντοκιμαντέρ με ντοκουμέντα  τα ωραιοποιημένα  εύπεπτα παραμυθάκια.

Η αλήθεια είναι σ' αυτό το σημείωμα. Η επέμβαση στην προσωπική ζωή του γείτονα ή του ενοικιαστή κι η απειλή του «100» που θα κληθεί να επαναφέρει τον ξεστρατισμένο νέο στα Χρηστά μας Ήθη.

Αυτά, όπως και η ανορθογραφία (που, σαν να τον βλέπω) πάντα τον νευρίαζε, είναι που έκαναν τον Κύριο μου να το κρατήσει για να το βρω εγώ μετά από τόσα χρόνια. 
Να κατάφεραν να τον συνετίσουν; Δε νομίζω. Η προσωπική ζωή του αλλά και η εξέλιξη της Κοινωνίας άλλα δείχνουν. Εξ άλλου λέξη δε θα είπε ούτε θα μετακόμισε διότι, όπως δε θα δείτε στις ελληνικές ταινίες, παντού έτσι θα ήταν, μπορεί και χειρότερα.
_______________________________

12 σχόλια:

  1. Γέλασα με την εικόνα που πηγάζει μέσα από το σημείωμα αυτό.Το έχω ζήσει αυτό ξέρεις με μία γειτόνισσα ιδιότροπη που είχα στο κάτω διαμέρισμα.Μου έστελνε την αστυνομία ακόμη και μία φορά που έπεσε το τότε μωρό μου από το καρεκλάκι του και έκανε ..θόρυβο με το κλάμα του!!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Τι φρίκη αυτό με το μωρό αχτίδα μου μα και πόσο αληθινό!

      Όμως, άσχετα από το θέμα, μου δίνει χαρά που με επισκέφθηκες.
      Την αγάπη μου στέλνω σε όλους σας
      με ένα έξτρα χάδι στην Κλώντη!

      Διαγραφή
  2. Ακόμα γίνονται τέτοια περιστατικά, αλλά έχεις δίκιο, στα τότε χρόνια, ήταν πιο συχνό το φαινόμενο, με το 100 να πρωτοστατεί. Άλλωστε τότε, αρκούσε να βάλουν μια φωνή ''αστυνομίαααα'' και ο αστυνόμος της γωνίας που στεκόταν κάπου εκεί, πεταγόταν, συνήθως βέβαια για το τίποτα.
    Η κατινιά και η κλειδαρότρυπα τελικά, δεν έχουν εποχές. Θυμώνω με τους ανθρώπους, που ασχολούνται με το τι κάνει ο ένας και ο άλλος, λες και εκείνοι, είναι όλοι άμεμπτοι!
    Είναι πραγματικά απίθανο, το πόσο γρήγορα κάποιος κάνει την "ετυμηγορία" για το διπλανό του, ενώ δεν έχει καταφέρει ΚΑΝ, να κάνει την αυτοκριτική του.
    Φιλιά και καλημέρες μας :)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Και πόσο πάντα αυτές οι συμπεριφορές κρύβονται πίσω από παραπετάσματα.
      Γιατί δεν του το είπαν όταν κρυφοκοίταζαν;

      Διαγραφή
  3. Απαπαπααααααααααααα! Πώς τη θυμάμαι αυτή την εποχή Δάφνη μου, αν και γνώρισα τον πατέρα σου αφού είχε χωρίσει, γιατί αλλιώς θα κινδύνευα να είμαι απ΄τις "κοπέλες"!!!
    Υπέροχες όμως εποχές, τεράστιες παρέες, μεγάλοι έρωτες, αλλά και μια χούντα που πολλούς από μας τσάκισε...

    Καλή μας βδομάδα! :)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Και, εσύ τα ξέρεις,
      για να μη βαρύνει απέφυγα να αναφέρω πως εκεί ακριβώς σ αυτό το διαμέρισμα τον έπιασαν επί Χούντας.
      Από αυτούς που απειλούσαν με το 100 κάποιος τα είχε επάγγελμα να κατασκοπεύει και μάλιστα είχε θεωρήσει πολύ ύποτο ένα Τσε Γκεβάρα στον τοίχο..

      Καλό σαββατοκύριακο!

      Διαγραφή
  4. Μάλλον είναι μόδα να αναπολούν κάποιοι τα παλιά χρόνια και να τα αποκαλούν μάλιστα και καλά, αλλά αυτό είναι δικό τους πρόβλημα!
    Θα σταθώ στις δικές σου περιγραφές που είναι ολοζώντανες,και στα "περί χάρτου"!

    Καλή εβδομάδα!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Δεν εχουν αλλαξει πολυ τα πραγματα και σημερα.
    Τα ιδια γινονται, ισως οχι τοσο στις πολυκατοικιες
    μα στις γειτονιες τα λογια ειναι ευκολα και πολλα,
    μονο το 100 δεν καλουν, θεωρω γιατι ξερουν οτι δεν
    θα ερθει.

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Το Blogger με ενημερώνει ότι δε μου επιτρέπει να απαντώ στα σχόλια στο ίδιο μου το blog- λόγω κάποιας ρύθμισής μου για cookies (την οποία δε θυμάμαι) .

Ψάχνω για να διορθώσω
μα εν τω μεταξύ ΣΑΣ ΖΗΤΩ ΣΥΓΓΝΩΜΗ που δεν απαντώ πάντα
και ΣΑΣ ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ που σχολιάσατε.
Μου δίνετε μεγάλη χαρά όταν κάνετε τον κόπο- ακόμα κι αν διαφωνούμε.