'Γυναικείου ανταγωνισμού' το θλιβερόν τίμημα

Κάθε πολιτισμένος άνθρωπος διδάσκεται από νωρίς να μη μεταφέρει ποτέ κουτσομπολιά και να μην κατακρίνει ποτέ σε κανένα τους συγγενείς του (ό,τι κι αν λέει ο ίδιος, διότι δικαίωμά μας να κλαυτούμε λιγάκι στους φίλους μας για τους δικούς μας, αλλά κανενός δεν είναι δικαίωμα να προσβάλει τον άλλο για τη γενιά του κι ό,τι άλλο δε διάλεξε). Κι ακόμα βεβαίως ποτέ ποτέ αλλά ποτέ δε μπαίνουμε ανάμεσα στα ζευγάρια.

Εννοούνται αυτά κι όποιος δεν τα ξέρει χρειάζεται επειγόντως μαθήματα ζωής διότι πολιτισμός σημαίνει σεβασμός, δηλαδή να αφήνω τον αδελφό μου να πάει στο διάβολο― με το δικό του τρόπο, όπως έλεγε κι ο Έσσε.

Μ΄ αυτές τις αρχές πορεύομαι, αυτές κηρύσσω μα αν απόψε το συζητώ είναι επειδή εδώ και μέρες ζω ένα δίλημμα

Μια κυρία, γνωστή μου από δεκαετίες, έξυπνη και επιτυχημένη στη δουλειά της, φοβάμαι πως δεν έχει πολυκαταλάβει το Διαδίκτυο. Μπαίνει στο Facebook και (αντίθετα από τους δικούς μου αυστηρούς κανόνες) μετά από δυό τρία likes αρχίζει τα inbox μηνύματα και επιδιώκει να γνωριστεί.  

Και γνωρίστηκε. Με ένα κύκλο ψευτοκαλλιτεχνών που εκείνη νομίζει ότι γνώρισε από εμένα (επειδή είδε ονόματα και likes) κι εκείνοι το εκμεταλλεύτηκαν και χώνονται στη ζωή της.

Βλέπω λοιπόν να δίνει, να πληρώνει γεύματα και δείπνα σε παρέα ολόκληρη, να μεταχειρίζεται γνωριμίες και σχέσεις  και να εκτίθεται στον κόσμο της επαινώντας έναν (ή δυο-τρεις) άθλιους τύπους που τη φλομώνουν στα παραμύθια και την περιγελούν. 

Τώρα που ήρθα στην Αθήνα έτυχε να τα δω από κοντά και, μάλιστα, τρίτο πρόσωπο μου έδειξε συνομιλίες των ατόμων αυτών που μιλούν αισχρά για εκείνη δηλώνοντας μεταξύ τους (οι συνομήλικοί της) πως γνώρισαν μια 'πλούσια γριά' και θα της φάνε λεφτά κ.λ.

Τι κάνουμε σ' αυτές τις περιπτώσεις;

Κατ' αρχήν έκανα νύξεις. Διακριτικά. Έτσι για να έχει υπ' όψιν ότι ο συγκεκριμένος δεν είναι φίλος μου, μια φορά τον έχω δει επειδή εκείνος εμφανίστηκε κάπου που θα μιλούσα.

Η κυρία όμως όχι μόνο δεν πιάνει το υπονοούμενο αλλά έκρινε πως τον διεκδικώ και για να τον κερδίσει με ενέπλεξε σε ένα (τύπου μαθητικό) παιχνιδάκι διότι ποιος ξέρει τι του είπε δίνοντάς του το άνοιγμα στο παιχνίδι γοητείας να της πει παραμύθια για την υποτιθέμενη σχέση του μαζί μου- πράγμα που της φούντωσε την επιθυμία και τώρα μου μιλά γι αυτόν σαν ερωτευμένη μαθητριούλα.

Υπομονή με λεχρίτες, ως γνωστόν, δεν έχω. Μόλις αποπειράθηκε ο Δον Ζουάν της ζητιανιάς να γράψει και σ' εμένα τις πεφτουλίστικες κατινιές του, απάντησα πως πάραυτα μπλοκάρεται διότι δεν ανοίγω κουβέντες με  «κάθε μοναξιασμένο γεροντάκι» (ναι, του το χρώσταγα αφότου διάβασα το 'πλούσια γρια' για εκείνη που δημόσια προσφωνεί 'γλυκούλα' και 'αγαπημένη' του). Και ok, πάει αυτό.

Όμως για εκείνη έχω ανησυχία. Και απόγνωση.

ΚΙ αναρωτιέμαι τι κάνουμε σε τέτοιες περιπτώσεις. Διότι, μεγάλο κορίτσι είναι, κι ό,τι πάθει ας πρόσεχε, αλλά με έχει στενοχωρήσει να βλέπω πόσο εκμεταλλεύονται και εξευτελίζουν μια γυναίκα που οχυρωμένη πίσω από το κύρος τής επαγγελματικής επιτυχίας της έμεινε άπειρη και εκτίθεται τώρα σαν άβγαλτη κοπελούδα επειδή ο ανταγωνισμός προς τις άλλες γυναίκες, η βαθιά ριζωμένη πεποίθησή της πως ζηλευόμαστε και τρωγόμαστε για τον οποιονδήποτε (ακόμα και τον τελευταίο ζήτουλα φουκαρά) κλείνει κάθε χαραμάδα που θα μου επέτρεπε να ρίξω μια ακτίνα φως- ίσα-ίσα την τόση δα ακτίνα που θα της άνοιγε τα μάτια ώστε να μην κινδυνεύει να στραπατσαριστεί. 

_________________________________________

Εικόνα 

Προχθές στη Βουλή πολύ λυπημένη 

πατώ στο Φοίβο, τη γενέτειρα και τις Ευμενίδες.