Από τον καναπέ ανταπόκριση― με νοσταλγία και άδειο ψυγείο

Σας έλειψα;

Ω μεγαλουπόλεων μικρόβια και ιοί- νενικήκατε!

Χρόνια είχα να αρρωστήσω (=κρυώσω) τόσο με βήχα και πυρετό κ.λ.

-ξεκίνησα μάλιστα χθες πρωί εκδρομή κι επέστρεψα το βράδυ άρον-άρον διότι το μόνο που αποζητούσα στη ζωή ήταν να πεθάνω στο κρεβατάκι μου.

Τι κατάλαβα; Πόσο προστατευμένη ζω στον κλειστό μου κήπο*

με τη φροντίδα του Κυρίου Kastell.

Μακριά από μικρόβια βεβαίως- μια και, λόγω μικροβιοφοβίας αποφεύγω να αγγίζω παιδικά κεφάλια ή μαμάδων χέρια αλλά όχι μόνο.

Ξανά, αν θυμάστε και τις άλλες φορές που είμαι μόνη το μόνο στο ψυγείο μου είναι το κρασί (για καλεσμένους) και στην κουζίνα παξιμάδια με ό,τι έφερα από το δικό μας κήπο: σύκα ή ελιές. 

Και τίποτε άλλο. 

Ακόμα και καφέ, τόσο απαραίτητο, δεν έχω αξιωθεί να πάρω, μόνο όποτε βγω ζητώ να μου βάλουν ποσότητα 2 καφέδων σε ένα πακετάκι και αγοράζω έτσι τον αυριανό καφέ.

Είναι που έχω τα μυαλά μου πάνω απ το κεφάλι μου; Είναι που άλλα με απασχολούν; Ή είναι που έχω κακομάθει στην εξαίσια φροντίδα του Κυρίου  Kastell που, γνωρίζει να ψωνίζει –το πού και πώς πουλάνε το καλύτερο- έτσι όπως, έλεγε ο Προυστ, μόνο οι αληθινοί αστοί μπορούν.

__________________________________

Εικόνα: Το μαξιλάρι μου στον καναπέ όπου διαβάζω και γράφω νηστική δίχως ούτε καφέ στο σπίτι..

*'Κλειστό μου κήπο' όταν λέω.. :

 ιδού απεικόνιση του 19 (πολύ δικού μας ιερού αριθμού), ιδού το Αρχέτυπο από το Ταρώ μου: δυό παιδιά αμέριμνα παίζουν  προστατευμένα στον Κλειστό τους Κήπο. Αρχέτυπο ευτυχίας, ξεγνοιασιάς και αληθινής αγάπης που σας παραδίδω για μελέτη απόψε, ένα σκοτεινό αθηναϊκό απόγευμα που νοσταλγώ τον Ήλιο μου.