Για τη Συρία ένα ιστορικό (άρθρα-video-εικόνες) #Aleppo #Syria

Πέντε χρόνια κρατά ο πόλεμος στη Συρία, ένας εμφύλιος στον οποίο είναι μπερδεμένα κράτη γειτονικά και μεγάλες δυνάμεις.

Απ' την αρχή είχα αποφασίσει πως ποδοσφαιρικά δε θα το δω. Αρνούμαι να πάρω το μέρος του ενός και να πω με ποιον είμαι. Με την ειρήνη είμαι. Μόνο.

Πρώτον επειδή τόσοι ανακατεύονται, θρησκείες, ιδεολογίες, συμφέροντα και διπλωματίες που είναι σίγουρο ότι εγώ από το δωμάτιό μου, όσο και να το ψάξω, άκρη δε θα βρω, δεν έχω τα στοιχεία. Επίσης όμως επειδή όταν σκοτώνονται παιδιά και άμαχοι, όταν γκρεμίζονται τα σπίτια κι οι ζωές τους, όταν η γη ολόκληρη τους συζητά όχι σαν άτομα ή ανθρώπους αλλά σα μια σαβούρα περιττή και γίνονται διαπραγματεύσεις με στόχο ο δυνατότερος να τους φορτώσει στον πιο αδύνατο, τότε είπα, όχι, δε θα μπω στο παιχνιδάκι αυτό.

Μόνο ακούω, πάνω από πέντε χρόνια τώρα, ακούω και διαβάζω.

Άκουσα τότε που κυνηγούσαν το Σαντάμ ότι θα ακολουθούσε η Συρία. Η εύπορη, η πολιτισμένη, η πολυπολιτισμική Συρία που τότε στην Αραβική Άνοιξη, από το Χαλέπι διαδήλωνε για πιο πολλές ελευθερίες. Αυτές ήταν η αφορμή.

―Ελευθερία μόνο θέλαμε, λέει ένας πατέρας από το Χαλέπι ζητώντας να μην τους ξεχάσουμε (σας έχω video).

Ο Άσαντ όμως ήθελε γενοκτονία, μεταφορές πληθυσμών. Οι ΗΠΑ ήθελαν τα γνωστά που πάντα θέλουν, ο κύριος Πούτιν μπήκε στο παιχνίδι, μπήκαν και για το Κουρδιστάν τα Λιοντάρια της Ροτζάβα που πολεμούν κατά του ΙSIS μα τα πολεμά η Τουρκία που επίσης μάχεται το ISIS. 

Το οποίο ISIS άραγε ποιος το έφτιαξε; Ποιος το χρηματοδοτεί και το εξοπλίζει, ποιος το άφησε να φτιάξει κράτος που το κυβερνούν τραμπούκοι Μουτζαχεντίν Ουκρανοί, Γάλλοι, Βρετανοί και Άραβες που επέβαλαν τη Σαρία πιο φανατικά κι από τους Ταλιμπάν που κοροϊδεύαμε;

Να πρωτοπενθήσω τι; Μικρές Γιαζίδι σκλάβες ή σπασμένα αγάλματα και τον ηλικιωμένο αρχαιολόγο που προτίμησε τα βασανιστήρια για να προσατέψει το Μουσείο του; Το κοριτσάκι που ρωτά αν θα ξαναβγάλει πόδια; Τα άλλα στα στρατόπεδα που τα πουλάνε οι ίδιοι οι γονείς στους γαμπρούς γιατί καλύτερα ένας παρά βιασμοί κάθε φορά που βγαίνει απ' τη σκηνή; Τους ομοφυλόφιλους που βασανίστηκαν εδώ, σ' έμας από λιμενικούς αφού θαλασσοπνίγηκαν στις θάλασσες ή τα παιδιά που κουβαλάνε τους παππούδες τους στην πλάτη;

Δε συνεχίζω, τα γνωρίζετε.

Σας φέρνω ένα μικρό ιστορικό του πολέμου, τη δολοφονία του Ρώσου πρέσβη από αστυνομικό, μια κοστολόγηση, μαζί με εικόνες, άρθρα και συνδέσμους μήπως τώρα που κλείνει άλλος ένας χρόνος, βρούμε μια άκρη. Με εικόνες.

• Σύμφωνα με τις πιο συντηρητικές εκτιμήσεις το άμεσο κόστος του πολέμου μόνο σε Αφγανιστάν και Ιράκ υπολογίζεται ότι έχει ανέλθει ήδη στο 1,5 τρισ. δολάρια.
• Από το 2001 και μετά, πάνω από 10,5 εκατομμύρια δολάρια δίνονται κάθε ώρα από το Αμερικανικό Πεντάγωνο στο Μινώταυρο του στρατιωτικο-βιομηχανικού συμπλέγματος για τη συνέχιση των επιχειρήσεων («National Priority Project cost of war»).
• Κατά τον νομπελίστα Στίγκλιτς το συνολικό κόστος του πολέμου σε Αφγανιστάν και Ιράκ ξεπερνάει αθροιστικά από το 2001 τα 6 τρισ. δολάρια!

   Δεν πρόκειται για χρήματα που πληρώνουν οι ΗΠΑ. Είναι τα χρήματα που πληρώνει η ανθρωπότητα για να τρέφεται ο Μινώταυρος του ιμπεριαλισμού.

   Με αυτά τα χρήματα που κερδίζουν οι πετρελαϊκές εταιρείες και το στρατιωτικοβιομηχανικό σύμπλεγμα θα μπορούσε εντός των ΗΠΑ:

   1) Να έχει εξασφαλιστεί η υγειονομική περίθαλψη 2 φορές για όλο τον πληθυσμό των ΗΠΑ των 300 εκατομμυρίων ανθρώπων.

   2) Να έχει εξασφαλιστεί η επάνδρωση της πρωτοβάθμιας εκπαίδευσης με 30 εκατομμύρια δασκάλους.

   3) Να έχει εξασφαλιστεί η πανεπιστημιακή εκπαίδευση όλων των αποφοίτων δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης για την επόμενη 30ετία.

   4) Να έχουν κατασκευαστεί 16 εκατομμύρια συγκροτήματα κατοικιών.

   5) Να έχει εξασφαλιστεί πάνω από 15 φορές η ασφάλιση των 50 εκατομμυρίων ανασφάλιστων Αμερικανών πολιτών.

   6) Με το κόστος ενός μόνο μήνα πολέμου θα μπορούσε να έχει 6πλασιαστεί η δαπάνη για την έρευνα εναντίον του καρκίνου.

   7) Με το κόστος μιας μόνο μέρας του πολέμου θα μπορούσε να έχει εξασφαλιστεί η πανεπιστημιακή εκπαίδευση για 200.000 φτωχούς φοιτητές.

   Και κάτι ακόμα:

Με το κόστος του 1,5 τρισ. δολαρίων των πολέμων σε Ιράκ και Αφφγανιστάν θα μπορούσε να έχει εξαλειφθεί η πείνα παγκοσμίως πάνω από 10 φορές.

Η δολοφονία του Ρώσου Πρέσβη 

Hurriyet: Στη φρουρά του Ερντογάν είχε υπηρετήσει ο δολοφόνος του Ρώσου πρέσβη

Ο νεαρός Τούρκος αστυνομικός ο οποίος δολοφόνησε τον πρέσβη της Ρωσίας στην Άγκυρα είχε προσφέρει υπηρεσίες ασφαλείας για τον πρόεδρο Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν οκτώ φορές έπειτα από το αποτυχημένο πραξικόπημα της 15ης Ιουλίου.Σύμφωνα με την τουρκική εφημερίδα Hurriyet, o δράστης, ο οποίος ανήκε στην αστυνομική διεύθυνση της τουρκικής πρωτεύουσας και τα τελευταία 2,5 χρόνια υπηρετούσε σε μια μονάδα αντιμετώπισης ταραχών, βρισκόταν σε υπηρεσία σε οκτώ εκδηλώσεις στις οποίες είχε παραστεί ο Ερντογάν από τον Ιούλιο κι έπειτα.Όπως γράφει ο δημοσιογράφος της εφημερίδας Αμπντουλκαντίρ Σελβί, γνωστός για τις επαφές του με την κυβερνώσα ελίτ, στις εκδηλώσεις αυτές ο Αλτιντάς, όπως είναι το όνομά του δράστη, ανήκε στη δεύτερη γραμμή ασφαλείας του Τούρκου προέδρου μετά την προσωπική φρουρά των σωματοφυλάκων του.Η τουρκική κυβέρνηση θεωρεί ότι πίσω από την δολοφονία βρίσκεται ο αυτοεξόριστος στις ΗΠΑ ιεροκήρυκας Φετουλάχ Γκιουλέν, τον οποίο η Τουρκία κατηγορεί και για το αποτυχημένο πραξικόπημα.Οι τουρκικές αρχές ερευνούν τώρα τις πιθανές διασυνδέσεις του δράστη με τον Γκιουλέν, περιλαμβανομένου κι ενός σχολείου όπου είχε φοιτήσει το οποίο διαχειριζόταν η οργάνωση του Γκιουλέν.Ο Σελβί έγραψε ότι την ημέρα του πραξικοπήματος, στις 15 Ιουλίου, ο Αλτιντάς, είχε δηλώσει ασθένεια στην υπηρεσία του αλλά δεν είναι σαφές τι έκανε το βράδυ εκείνο.Οι αρχές ασφαλείας έχουν συλλάβει 13 ανθρώπους που πιθανώς να συνδέονται με την επίθεση, ανάμεσά τους και στενούς συγγενείς του Αλτιντάς. tvxs.gr

Özgür Tutsak Επιτροπη Αλληλεγγυης Για Τους Πολιτικους Κρατουμενους

18 Δεκ. 2016 

Απόσπασμα της ανακοίνωσης του τοπικού παραρτήματος Λαϊκού Μετώπου στην Συρία σχετικά με τη νίκη στο Χαλέπι

Η Συρία, που αντιστέκεται κατά των ιμπεριαλιστών και των συνεργατών τους, εδώ και 6 χρόνια, με την πρόσφατη νίκη της για άλλη μία φορά έδειξε ότι δεν θα αφήσει έδαφός της στους δολοφόνους. Πριν 5 χρόνια επιτέθηκαν και κατέκτησαν το Ανατολικό Χαλέπι οι ιμπεριαλιστές και οι συνεργάτες τους, Σαουδική Αραβία, Κατάρ, Τουρκία, Ιορδανία, στήριζαν τους ΙΣΙΣ, El Nusra (σημερινή ονομασία Ahraru Şam), τον Ελεύθερο Συριακό στρατό (FSA) κλπ., ενώ το Δυτικό Χαλέπι παρέμεινε υπό το καθεστώς της Συρίας. Μετά την κατάκτηση του Ανατολικού Χαλέπι όλες οι βιομηχανικές εγκαταστάσεις που υπήρχαν σ’ αυτό, μεταφέρθηκαν στην Τουρκία. Το Χαλέπι, ήταν το εμπορικό και οικονομικό κέντρο της Συρίας και με την κατοχή του στόχευαν στην ολοκληρωτική καταστροφή της οικονομίας της.
Η πόλη αυτή είχε και στρατηγική αξία, καθώς απέχει μόλις 60 χλμ από την Τουρκία. Από την αρχή του πολέμου έδωσαν τη μεγαλύτερη στήριξη στους συνεργάτες των ιμπεριαλιστών ο Erdoğan και το κόμμα του ΑΚΡ. Παράλληλα η μεγαλύτερη οικονομική και στρατιωτική στήριξη των ιμπεριαλιστών και συνεργατών τους γινόταν απ’ το Χαλέπι. Η συνοριακή γραμμή Τουρκίας - Συρίας, έκτασης 900 χλμ, ήταν ορθάνοιχτη γι’ αυτούς. Η Συρία για να ανακόψει το μεγαλύτερο μέρος της επιμελητείας (υπηρεσία ανεφοδιασμού στρατού σε όλα τα είδη), κατέκτησε τον δρόμο του Castillo στις 11 Ιουλίου 2016 και περικύκλωσε το Ανατολικό Χαλέπι και βέβαια ο Erdoğan και το κόμμα του, με τις παρεμβάσεις τους, προσπάθησαν να σπάσουν αυτήν την περικύκλωση.
Με την στήριξη της Ρωσίας, του Ιράν και του Χεσμπουλάχ το Χαλέπι έχει σχεδόν εκκαθαριστεί από τους εισβολείς. Στις 14 Δεκέμβρη, οι εισβολείς μίας πολύ μικρής περιοχής, παραδόθηκαν και κατόπιν συμφωνίας που έγινε μ’ αυτούς, μεταφέρθηκαν στο İdlib.
Μετά την νίκη της Συρίας, στην Τουρκία, αλλά και σε όλη την Ευρώπη τα Μ.Μ.Ε. παραποίησαν εντελώς τα γεγονότα. Ενώ εδώ και 5 χρόνια οι συνεργάτες των ιμπεριαλιστών κατέσφαζαν τον άμαχο συριακό λαό κι’ αυτοί έκαναν τα στραβά μάτια, τώρα δημοσιεύουν ότι στο Χαλέπι δολοφονείται ο άμαχος πληθυσμός, ότι η πόλη βάφτηκε στο αίμα …..
Η νίκη στο Χαλέπι είναι σημαντικό βήμα στον πόλεμο της Συρίας. Εμείς από την αρχή στηρίξαμε τους λαούς που αντιστάθηκαν κατά των ιμπεριαλιστών και πιστέψαμε ότι αυτή η δύναμη δεν θα ηττηθεί. Θα είμαστε από εδώ και μπρος πάντα δίπλα στους λαούς που αντιστέκονται κατά των ιμπεριαλιστών και των συνεργατών τους

Είμαστε μαζί με το αντιστεκόμενο Συριακό λαό!

ΚΑΤΩ ΟΙ ΙΜΠΕΡΙΑΛΙΣΤΕΣ ΚΑΙ ΟΙ ΣΥΝΕΡΓΑΤΕΣ ΤΟΥΣ!

ΖΗΤΩ Η ΝΙΚΗ ΤΟΥ ΧΑΛΕΠΙ!

Στο Σαράγεβο διοργανώθηκε πορεία αλληλεγγύης στο Χαλέπι: https://ourbabadoesntsayfairytales.wordpress.com/2016/12/19/σαράγεβο-χαλέπι/

The Socialist Worker Η αντεπανάσταση συνθλίβει το ΧαλέπιANALYSIS: ASHLEY SMITH 

Διμοιρίες θανάτου που προέρχονται από τις δυνάμεις του καθεστώτος Ασάντ, της Ρωσίας και Σιιτών, που στηρίζονται από το Ιράν, ανακαταλαμβάνουν το Ανατολικό Χαλέπι, και μαζί με αυτό, καταρρίπτεται η τελευταία μεγάλη πόλη που απελευθέρωσε η Συριακή Επανάσταση από  το 2011. “Το Χαλέπι καταστρέφεται και καίγεται ολοσχερώς”, λέει ο Mohammad Abu Rajab, γιατρός στο Χαλέπι, σε ηχογραφημένο μήνυμα του στο Guardian  . “Αυτή είναι η τελευταία απελπισμένη μας έκκληση στον κόσμο. Σώστε τις ζωές των παιδιών, των γυναικών και των ηλικιωμένων. Σώστε τους. Κανείς δεν έχει μείνει πια. Μπορεί να μην ξανακούσετε τη φωνή μου μετά από αυτό. Είναι η τελευταία έκκληση, η τελευταία έκκληση σε κάθε ελεύθερο άνθρωπο. Σώστε το Χαλέπι.” Απ’ όταν απελευθερώθηκε από τον καθεστωτικό έλεγχο το 2012, το Χαλέπι ήταν “το σύμβολο της δημοκρατικής εναλλακτικής που θα μπορούσε να είναι η Συρία”, όπως υποστηρίζει ο Σύριος επαναστάτης Joseph Daher. Γι’ αυτό ο Ασάντ και οι Ρώσοι και Ιρανοί σύμμαχοι του δήλωσαν αδυσώπητο πόλεμο εναντίον του. Έθεσαν το ανατολικό Χαλέπι σε πολιορκία ώστε να λιμοκτονήσουν οι κάτοικοι του και να αναγκαστούν να το εγκαταλείψουν. Ο πληθυσμός του Χαλεπιού, κάποτε μεγαλύτερος από την περιοχή Cleveland στις Η.Π.Α (πάνω από 1.500.000 κάτοικοι), έχει συρρικνωθεί στους 250.000 όπως αναφέρει εκτίμηση νωρίτερα αυτό τον χρόνο. Τον προηγούμενο μήνα, οι δυνάμεις του Ασάντ εισέβαλαν για να σκοτώσουν. Όλα, από σχολεία μέχρι νοσοκομεία και σπίτια, βομβαρδίζονται, μετατρέποντας μια ολόκληρη περιοχή της μεγαλύτερης περιοχής της Συρίας σε θρίψαλα. Οι επιχειρήσεις εδάφους καταλαμβάνουν το ένα κομμάτι της πόλης μετά το άλλο. Καθώς ο Ασάντ ισχυρίζεται ότι καθαρίζει το Χαλέπι από τρομοκράτες, στην πραγματικότητα σφάζει όχι μόνο μέλη των επαναστατών, αλλά και αναρίθμητους άμαους κάτοικους. Ο Stephen O” Brien, από τα Ηνωμένα Έθνη, υποστηρίζει ότι το Χαλέπι γίνεται “ένα τεράστιο νεκροταφείο”. Ο Abdul Kafi Alhamado, ένας καθηγητής Αγγλικών στο Χαλέπι, συμφώνησε στο BBC: “Η κατάσταση στο ανατολικό Χαλέπι είναι κυριολεκτικά σαν το τέλος του κόσμου. Βόμβες πέφτουν παντού, άνθρωποι να τρέχουν, άνθρωποι πληγωμένοι στον δρόμο και κανείς να μην τολμά να τους βοηθήσει, και άνθρωποι πλακωμένοι από συντρίμμια.” Το καθεστώς θεωρεί τους πολίτες που διαφεύγουν της πολιορκίας ως ύποπτους υποστηρικτές της επανάστασης ενάντια στον Ασάντ. Εκατοντάδες άντρες και αγόρια πετάχτηκαν στις φυλακές του Ασάντ όπου βασανίζονται ή σφάζονται. - – - – - – - – - – - – - – - - Με αυτή τη νίκη, ο Ασάντ αποκαθιστά την κυριαρχία του στις μεγαλύτερες πόλεις της Συρίας, αλλά με ένα τεράστιο ανθρωπιστικό κόστος. Το καθεστώς του είναι υπεύθυνο για την συντριπτική πλειοψηφία των 400.000 ζωών που χάθηκαν  στα πέντε χρόνια του πολέμου.  Αμέτρητες πόλεις και χωριά έχουν καταστραφεί. Ο μισός πληθυσμός της χώρας (πριν τον πόλεμο ήταν περίπου 11 εκατομμύρια) έχει εγκαταλείψει τα σπίτια του. Ενώ 5 εκατ. Σύριοι πρόσφυγες βρίσκονται διασκορπισμένοι στην γειτονική περιοχή, και 1 εκατ. πήρε την απόφαση να διασχίσει θάλασσες και ξηρά για να βρεθεί στην Ευρώπη. Ο Ασαντ έπρεπε να πράξει με αυτό το μέγεθος βαρβαρότητας για να πνίξει την επανάσταση που ξεκίνησε το 2011. Ήταν μια μαζική εξέγερση, που ζητούσε την εφαρμογή ενός δημοκρατικού καθεστώτος, και υπήρξε το ίδιο έννομη όπως οι υπόλοιπες εξεγέρσεις στη Μέση Ανατολή και Βόρεια Αφρική που εναντιώθηκαν στα μοναρχικά καθεστώτα και ονομάστηκαν κοινώς Αραβική Άνοιξη. Οι Σύριοι επαναστάτησαν ενάντια στην νεοφιλελεύθερη δικτατορία του Ασάντ, οργανώνοντας ένα κύμα από διαδηλώσεις που περιλάμβαναν διαφορετικές εθνικότητες και θρησκευτικές σέχτες, σε ολόκληρη τη χώρα. Συγκρούστηκαν με τρεις δυνάμεις αντεπανάστασης. Πρώτα από όλα το καθεστώς του Ασάντ. Ο Ασάντ απάντησε στην εξέγερση στέλνοντας την αστυνομία και τον στρατό για να ανοίξει πυρ στους ειρηνικούς διαδηλωτές και να συλλάβει ακτιβιστές που θα αργότερα θα φυλακίζονταν και βασανίζονταν στις πιο αχανείς φυλακές της Συρίας. Το σλόγκαν των δυνάμεων καταστολής τότε ήταν:  “Ή ο Ασάντ ή καίμε τη χώρα”. Αντί να κατευνάσει την επανάσταση, η βαναυσότητες του Ασάντ οδήγησαν τους εξεγερμένους  να πάρουν τα όπλα ώστε να αμυνθούν.  Ολόκληρα τμήματα του Συριακού στρατού αυτομόλησαν και δημιούργησαν τον Ελεύθερο Συριακό Στρατό. Η μαζική εξέγερση και η ένοπλη αντίσταση απελευθέρωσαν μεγάλες περιοχές της Συρίας, όπου Τοπικές Επιτροπές Διοίκησης και Τοπικά Συμβούλια ιδρύθηκαν ώστε να ξαναφτιάξουν τη Συρία δημοκρατικά και από τα κάτω . - – - – - – - – - – - – - – - - Αντιμέτωπος με την πραγματική δυνατότητα ήττας, ο Ασάντ στράφηκε στην κλασική στρατηγική όλων των τυράννων: διαίρει και βασίλευε. Το καθεστώς του υποτίθεται ότι επισήμως είναι κοσμικό, ενώ στην πραγματικότητα έχει μεγάλη εμπειρία στο να χειρίζεται προς όφελος του τις διαφορετικές θρησκείες και εθνικότητες της χώρας. Βασίζεται κυρίως στον μειοψηφικό πληθυσμό των Αραβικών Αλαβιτών, που είναι Σιίτες. Ο Ασάντ πάντα δήλωνε υποστηρικτής τους αλλά και άλλων θρησκευτικών μειονοτήτων ενάντια στην Σουνίτικη πλειοψηφία της χώρας. Ο Ασάντ εδραίωσε τη σχέση του με τους αντιδραστικούς Σουνίτες φονταμενταλιστές στις αρχές του 2000. Τους επέτρεψε να χρησιμοποιούν την Συρία ως βάση για να επιχειρούν επιθέσεις ενάντια στο κατεχόμενο από τις Η.Π.Α. κομμάτι του Ιράκ. Όταν η κατοχή τελείωσε και κάποιοι από τους τζιχαντιστές εναντιώθηκαν στον Ασάντ, τους φυλάκισε. Όταν ξέσπασε η επανάσταση στις αρχές του 2011, ο Ασάντ απελευθέρωσε χιλιάδες από αυτούς τους κρατούμενους με την ελπίδα ότι θα εναντιωθούν στην μαζική, δημοκρατική, κοσμική εξέγερση. Μεταξύ αυτών ήταν ο Abu Muhammad al-Jolani, Ηγέτης του Jabhat al-Nusra, ο  Zahran Alloush, ιδρυτής του Jaysh al-Islam και ο Hassan Aboud, ιδρυτής του Ahrar al-Sham. Ο Ασάντ ήλπισε ότι οι αντιδραστικοί φονταμενταλιστές θα επιτίθονταν στους κοσμικούς επαναστάτες και θα έστρεφαν την επανάσταση σε θρησκευτική διαμάχη, ενώ ο ίδιος διαλαλούσε την προστασία του στους Αλαβίτες, τους Χριστιανούς και άλλες θρησκευτικές μειονότητες της χώρας ενάντια στους τρομοκράτες. Όλο αυτό ήταν ένα κάλυμμα ώστε να χτυπήσει την επανάσταση, τα Τοπικά Συμβούλια  και τον Ελεύθερο Συριακό λαό. Το καθεστώς του Ασάντ έπραξε έτσι ώστε να εμποδίσει την καταπιεσμένη Κουρδική μειονότητα της Συρίας να ενωθεί με την Αραβική άνοιξη. Αν και επανειλημμένα έχει προδώσει τις επιθυμίες της Κουρδικής μειονότητας τα τελευταία χρόνια, ένα ολόκληρο κομμάτι της βόρειας Συρίας εκχωρήθηκε στο Συριακό Κουρδικό Εργατικό Κόμμα (PKK), ονομαζόμενο ως Δημοκρατικό Ενωτικό Κόμμα (PYD). Η στρατηγική “διαίρει και βασίλευε” του καθεστώτος ενίσχυσε και απελευθέρωσε την δεύτερη δύναμη της αντεπανάστασης: τις διάφορες Ισλαμικές φονταμενταλιστικές δυνάμεις. Οι τζιχαντιστές  που απελευθερώθηκαν από την φυλακή στις αρχές της επανάστασης βοήθησαν στην δημιουργία το παράρτημα της al-Qaeda στη Συρία, το Μέτωπο της Nusra (τώρα γνωστή ως η ανεξάρτητη οργάνωση Jabhat Fateh al-Sham) αλλά και το Ισλαμικό Κράτος στο Ιράκ και τη Συρία, δηλαδή το ISIS. Από τη μεριά της η Nustra, πάλεψε ενάντια στο καθεστώς ενώ στις περιοχές που κατακτούσε επέβαλε το δικό της αντιδραστικό καθεστώς. Το ISIS, που κατέκτησε την Raqqa, όχι μόνο δεν εναντιώθηκε καθόλου στο καθεστώς, αλλά εδραίωσε μια πολιτική de-facto μη επιθετικότητας που εξασφάλιζε τις πωλήσεις πετρελαίου. - – - – - – - – - – - – - – - - Αυτές οι δύο δυνάεις της αντεπανάστασης, ο Ασάντ και οι Ισλαμιστές φονταμενταλιστές, ενισχύθηκαν από μια τρίτη: τις ιμπεριαλιστικές και τοπικές δυνάμεις. Τόσο το Ιράν όσο και η Ρωσία παρέμβησαν στη Συρία για να σώσουν τον Ασάντ από την διαφαινόμενη ήττα. Το Ιράν, που βλέπει το Ασάντ ως τοπικό σύμμαχο, έστειλε στρατιωτικούς συμβούλους, τους δικούς του Σιίτες ένοπλους αλλά και Λιβανέζους συμμάχους της Hezbollah, για να στηρίξει τις λιγοστές δυνάμεις εδάφους του καθεστώτος. Η Ρωσία, με στόχο να ενισχυθεί ως ιμπεριαλιστική δύναμη στην περιοχή, έστειλε την πολεμική της αεροπορία, στοχεύοντας όχι στο ISIS, όπως ισχυριζόταν, αλλά στους εξεγερμένους Σύριους. Πραγματικά, ο Guardian αναφέρει ότι 90% των Ρώσικων βομβαρδισμών αφορούσαν στόχους εκτός ISIS. Άλλες τοπικές δυνάμεις όπως η Σαουδική Αραβία, το Κατάρ και η Τουρκία επενέβησαν ενάντια στο καθεστώς του Ασάντ, αλλά και ενάντια στην επανάσταση. Στην πραγματικότητα, στήριξαν της Ισλαμικές φονταμενταλιστικές δυνάμεις. Τελικά, η μεγαλύτερη ιμπεριαλιστική δύναμη του κόσμου, οι Η.Π.Α., επίσης έδρασε ως δύναμη ενάντια στην επανάσταση. Αντίθετα με ισχυρισμούς από ένα μέρος στην αριστερά, οι Η.Π.Α δεν ήθελε την αλλαγή του καθεστώτος στη Συρία.  Στην καλύτερη, στόχευε σε μια μετάβαση μέσα στα πλαίσια του καθεστώτος που δεν θα περιλάμβανε τον Ασάντ, περιλαμβάνοντας κάποια αστικά στοιχεία από τα αιτήματα της επανάστασης: δηλαδή, ένα ανάλογο αποτέλεσμα με αυτά άλλων χωρών της Μέσης Ανατολής, όπου ενεπλάκησαν οι Η.Π.Α ξεκάθαρα μετά την καταστροφική επέμβαση στη Λιβύη. Οι Η.Π.Α όντως χρηματοδότησαν συνειδητά και επιλεγμένα κάποιες επαναστατικές ομάδες. Αλλά τους αρνήθηκαν τον κομβικής σημασίας εξοπλισμό ενάντια στις αεροπορικές επιδρομές, που θα βοηθούσε τους επαναστάτες να αντικρούσουν το ισχυρό χαρτί του Ασάντ: την αεροπορία. Το λιγότερο που ήθελαν οι Η.Π.Α ήταν μια επιτυχημένη επανάσταση του κόσμου από τα κάτω. Αντίθετα, χρησιμοποίησε τους εξεγερμένους ως διαπραγματευτικό χαρτί για να επιτύχει την διατήρηση του καθεστώτος. Μετά την εδραίωση του ISIS, οι Η.Π.Α εγκατέλειψαν την όποια υποστήριξη στους εξεγερμένους και επικεντρώθηκαν στο να εκμηδενίσουν το επονομαζόμενο χαλιφάτο. Και για να το κάνουν, ήταν παραπάνω από πρόθυμες στο να συνεργαστούν με τη Ρωσία και το καθεστώς του Ασάντ. - – - – - – - – - – - – - – - - Άμεσο αποτέλεσμα της πολιτικής των Η.Π.Α, ήταν η αποδυνάμωση της επανάστασης και του ένοπλου τμήματος της ενώ οι αντεπαναστατικές δυνάμεις των Ισλαμιστών φονταμενταλιστών,  που χρηματοδοτούνταν από την Τουρκία και τις Χώρες του Κόλπου, ενισχύθηκαν. Παρ’ όλα αυτά, τον τελευταίο Μάρτιο,  Σύριοι επαναστάτες κατάφεραν να κάνουν διαδηλώσεις ενάντια στο καθεστώς και το Μέτωπο της Nusra κατά τη διάρκεια μιας σύντομης παύσης πυρός. Από τότε, οι επαναστατικές δυνάμεις έχασαν ακόμα περισσότερο έδαφος από τις Ισλαμικές φονταμενταλιστικές δυνάμεις, ενώ το καθεστώς του Ασάντ πολιορκεί και τα Ρώσικα πολεμικά αεροπλάνα  δίνουν κι αυτά την θανατική πινελιά τους. Έτσι, ο Ασάντ έχει το αποτέλεσμα που πάντα ήθελε: αυτός και οι Ρώσοι και Ιρανοί σύμμαχοι του να μάχονται ενάντια στην “τρομοκρατία” των Σουνιτών τζιχαντιστών. Αυτό το αποτέλεσμα εκθέτει την αδυναμία των Η.Π.Α στην Μέση Ανατολή. Σίγουρα είναι ακόμα η κυρίαρχη δύναμη στην περιοχή, αλλά δεν μπορεί πλέον να ελέγχει τις πολιτικές της περιοχής. Παράλληλα, η θέση της Ρωσίας είναι ισχυρότερη, ενώ οι αξιωματούχοι των Η.Π.Α. δεν μπορούσαν παρά να κάνουν μόνο προτάσεις για παύσεις πυρός στο Συμβούλειο Ασφαλείας των Ηνωμένων Εθνών, τις οποίες η Ρωσία απέρριπτε με βέτο. Η Ρωσία κατάφερε να υπερισχύσει των Η.Π.Α. Και να διασφαλίσει την διάσωση του σύμμαχου της Ασάντ ενάντια στις προθέσεις της Ουάσινγκτον για αντικατάσταση στα πλαίσια του ίδιου καθεστώτος. Ωστόσο τώρα, με την εκλογή του Donald Trump, η πολιτική των Η.Π.Α. στην περιοχή θα αλλάξει. Ο Trump διατυμπανίζει μια ξεκάθαρη συμμαχία με την Ρωσία και τον Ασάντ ενάντια στο ISIS και την al-Qaeda. Αλλά, ως άλλο ένα παράδειγμα ασυνέπειας των ιδεών του, θέλει επίσης να πετάξει στα σκουπίδια  την πυρηνική συμφωνία που η διοίκηση Ομπάμα διαπραγματευόταν με τον σύμμαχο της Ρωσίας, το Ιράν, μια κίνηση που θα εμπόδιζε κάθε συνεργασία με τη Ρωσία στη Συρία. Με την πολιτική των Η.Π.Α κουρελιασμένη, διάφορα εμπλεκόμενα συμφέροντα – συμπεριλαμβανομένου Αμερικανικών συμμάχων για χρόνια- υπογράφουν συμφωνίες με τη Ρωσία. Για παράδειγμα, ο πρωθυπουργός της Τουρκίας Recep Tayyip Erdoğan, ο οποίος χρησιμοποίησε την πρόσφατη αποτυχημένη προσπάθεια πραξικοπήματος προς όφελος του ως πρόσχημα για να υπερασπιστεί τη δημοκρατία και να ξεκινήσει ξανά τον πόλεμο της κυβέρνησης στην Κουρδική μειονότητα, διασφάλισε συμφωνία με τη Ρωσία. Ο στρατηγικός του στόχος είναι να χρησιμοποιήσει το πρόσχημα του κοινού τους πόλεμου ενάντια στο ISIS στη Συρία ώστε να καταρρίψει το Κουρδικό PYD  από το να κατοχυρώσει το έδαφος του. - – - – - – - – - – - – - – - - 

Η Συριακή κυβέρνηση, η Ρωσία και το Ιράν πιθανότατα θα συμφωνήσουν σε μια συμφωνία η οποία θα στηριχθεί και από τις Η.Π.Α και άλλες δυνάμεις σε κάποιο διάστημα. Αλλά θα είναι μια ασταθής συμφωνία. Ακόμα και μετά τη νίκη στο Χαλέπι, το καθεστώς του Ασάντ θα ελέγχει μόνο το ένα τρίτο της χώρας. Οι Κούρδοι ελέγχουν ένα μεγάλο κομμάτι της βόρειας Συρίας, το ISIS ελέγχει την Raqqa  και τις γύρω περιοχές ενώ οι ένοπλοι Ισλαμιστές φονταμενταλιστές όπως η οργάνωση  Jabhat Fateh al-Sham, ελέγχουν το Idlib. Η Τουρκία θα παλέψει ώστε να σταματήσει την κατοχύρωση οποιασδήποτε αυτόνομης Κουρδικής ζώνης. Οι Η.Π.Α η Ρωσία και ο Ασάντα θα συνεχίσουν τον πόλεμο ενάντια στο ISIS, και η Σαουδική Αραβία και το Κατάρ θα συνεχίσουν να χρηματοδοτούν τους φονταμενταλιστές συμμάχους τους για να φέρουν αντίσταση ενάντια στο καθεστώς. Η οποιαδήποτε συμφωνία, θα προδώσει τις επιθυμίες του Συριακού λαού για δημοκρατία και ισότητα. Ωστόσο, τουλάχιστον θα δώσει χώρο στους Σύριους επαναστάτες εντός και εκτός χώρας να ανασυστήσουν τις δυνάμεις τους για έναν επόμενο αγώνα στο μέλλον. Τέτοιοι αγώνες αναμφισβήτητα θα έρθουν. Το Συριακό καθεστώς, όπως και τα υπόλοιπα στην περιοχή, δεν προσφέρει παρά καταπίεση και  λιτότητα στον κόσμο. Με την συμφωνία των αντεπαναστατικών δυνάμεων, οι Σύριοι επαναστάτες θα πρέπει να χτίσουν εκ νέου μια αριστερά βασισμένη αλληλεγγύη ανάμεσα στις εθνικότητες και τις θρησκευτικές ομάδες που υπήρξε στα πρώτα στάδια της επανάστασης. Διεθνώς, η αριστερά πρέπει να κάνει έναν σοβαρό απολογισμό για το ότι δεν υποστήριξε την Συριακή Επανάσταση, και πρέπει να ξαναμάθει πως να συνδυάζει την αντίσταση σε όλες τις μορφές ιμπεριαλισμού με την αλληλεγγύη στην επανάσταση από τα κάτω. Ως κομμάτι αυτής της προσπάθειας, πρέπει να εναντιωθούμε στο κύμα ξενοφοβίας και Ισλαμοφοβίας, και να απαιτήσουμε οι κυβερνήσεις μας να υποδεχθούν όλους τους πρόσφυγες που θέλουν να έρθουν στις Η.Π.Α, και να τους παρέχει τα κατάλληλα ώστε να ξαναχτίσουν τις ζωές τους. 

από The Socialist Worker μετ.: Δ.Μανωλέσου

Μετά από μήνες πολιορκίας και βομβαρδισμών, το Χαλέπι έπεσε στα χέρια των πιστών στον Μπασάρ Αλ Άσαντ 

Συρία: Μετά την πτώση του Χαλεπιού
Μετά από μήνες πολιορκίας και βομβαρδισμών, το Χαλέπι έπεσε στα χέρια των πιστών στον Μπασάρ Αλ Άσαντ δυνάμεων. Πρόκειται για εξαιρετικά σοβαρή εξέλιξη, με μια σειρά τρόπους. Τρα­γω­δία Πρώτο, είναι μια νέα αν­θρώ­πι­νη τρα­γω­δία, στη με­γά­λη αλυ­σί­δα τρα­γω­διών που ζει η ευ­ρύ­τε­ρη πε­ριο­χή (Συρία, Ιράκ, Υε­μέ­νη, Λιβύη, Τουρ­κία). Όταν συ­γκρού­ο­νται μη­χα­νι­σμοί προ­πα­γάν­δας, αρκεί η κοινή λο­γι­κή. Στο Χα­λέ­πι προ­ε­λαύ­νουν σι­ι­τι­κές πο­λι­το­φυ­λα­κές που κι­νη­το­ποι­ή­θη­καν από Ιράν, Συρία, Αφ­γα­νι­στάν, Λί­βα­νο, για «θρη­σκευ­τι­κό πό­λε­μο» με ό,τι συ­νε­πά­γε­ται αυτό. Η μοίρα των σου­νι­τών στη Φα­λού­τζα, το Ρα­μα­ντί (και προ­σε­χώς στη Μο­σού­λη) μετά την «απε­λευ­θέ­ρω­σή» τους από το Ισλα­μι­κό Κρά­τος, αρκεί ως προει­δο­ποί­η­ση. Στο ανα­το­λι­κό Χα­λέ­πι αμ­φι­σβη­τή­θη­κε ένο­πλα η εξου­σία του Άσαντ για 4 χρό­νια. Η τύχη της Χάμα το 1982 (όταν ο πα­τέ­ρας Άσαντ συ­νέ­τρι­ψε μια ένο­πλη εξέ­γερ­ση των Αδελ­φών Μου­σουλ­μά­νων) ή πιο πρό­σφα­τα της Χομς (που με­τα­τρά­πη­κε σε «πό­λη-φά­ντα­σμα» από τον γιό Άσαντ) αρ­κούν ως προει­δο­ποί­η­ση. Το Χα­λέ­πι σφυ­ρο­κο­πή­θη­κε επί μήνες από τη ρω­σι­κή αε­ρο­πο­ρία. Θα ήταν του­λά­χι­στον αφε­λής όποιος υπο­τι­μά ότι ο ρω­σι­κός στρα­τός «ξα­να­στή­θη­κε στα πόδια του» με τη νίκη του στην Τσε­τσε­νία, όπου απέ­κτη­σε μια πολύ συ­γκε­κρι­μέ­νη «εκ­παί­δευ­ση» στο «πώς ανα­κα­τα­λαμ­βά­νεις πό­λεις από ισλα­μι­στές αντάρ­τες». Ση­μείο κα­μπής Δεύ­τε­ρο, πρό­κει­ται για ένα πο­λι­τι­κό μή­νυ­μα. Αν και η δυ­να­μι­κή του 2011 είχε θα­φτεί εδώ και πολύ καιρό, η ανα­κα­τά­λη­ψη του Χα­λε­πιού από τις δυ­νά­μεις του Άσαντ δια­τη­ρεί έναν ισχυ­ρό συμ­βο­λι­σμό για όσους (κυ­ρί­ως πρό­σφυ­γες πλέον) ήλ­πι­ζαν ότι θα ζή­σουν κά­πο­τε σε μια Συρία χωρίς τον Άσαντ. «Δεν υπάρ­χει ρουά-ματ. Ο βα­σι­λιάς δεν πε­θαί­νει!», φώ­να­ζε ο δε­σμο­φύ­λα­κας στον κρα­τού­με­νο, σε μια συ­ρια­κή ται­νία μι­κρού μή­κους. Τρίτο, πρό­κει­ται για ένα γε­γο­νός που απο­τε­λεί ση­μείο κα­μπής στην πο­ρεία του πο­λέ­μου. Ολο­κλη­ρώ­νε­ται με την ανα­κα­τά­λη­ψη του Χα­λε­πιού, η εκ­στρα­τεία του Άσαντ με στόχο να θέσει υπό τον έλεγ­χό του τη λε­γό­με­νη «χρή­σι­μη Συρία». Μπο­ρεί στο χάρτη να είναι το 30% του εδά­φους, αλλά πρό­κει­ται για τις ση­μα­ντι­κό­τε­ρες πό­λεις, την πλειο­ψη­φία του πλη­θυ­σμού, τις βα­σι­κές οδι­κές αρ­τη­ρί­ες, που «ενώ­νο­νται» σε ένα «Υ». Οι Κούρ­δοι και οι σύμ­μα­χοί τους στις Συ­ρια­κές Δη­μο­κρα­τι­κές Δυ­νά­μεις ελέγ­χουν τη βο­ρειο­α­να­το­λι­κή Συρία, το Ισλα­μι­κό Κρά­τος δια­τη­ρεί τη Ράκα, στο Ιντλίμπ (όπου την εξου­σία κρατά η Αλ Νούσ­ρα και άλλες σα­λα­φι­στι­κές ορ­γα­νώ­σεις) «σπρώ­χνο­νται» συ­στη­μα­τι­κά όσοι εγκα­τα­λεί­πουν τις πό­λεις που ανα­κα­τα­λαμ­βά­νει το κα­θε­στώς, ενώ το φι­λο­δυ­τι­κό «Μέ­τω­πο του Νότου» είναι κα­θη­λω­μέ­νο σε μια λω­ρί­δα γης στα σύ­νο­ρα με την Ιορ­δα­νία, σε μια άτυπη εκε­χει­ρία με το κα­θε­στώς που κρα­τά­ει πάρα πολ­λούς μήνες. Και τώρα; Δια­μορ­φώ­νε­ται ένα σκη­νι­κό που μένει να φανεί αν θα ανα­τρα­πεί ένο­πλα ή αν θα πα­γιω­θεί έστω προ­σω­ρι­νά. Σ’ αυτό το γρίφο υπάρ­χουν πολ­λοί πα­ρά­γο­ντες: Αν η Ρωσία θα δώσει πρά­σι­νο φως στον Άσαντ να ανα­κα­τα­λά­βει όλη τη Συρία. Αν οι ΗΠΑ θα πα­ρα­μεί­νουν σε γραμ­μή «ανο­χής» της επέ­λα­σης του Άσαντ ή ο «θρή­νος» για το Χα­λέ­πι προ­ε­τοι­μά­ζει μια σκλή­ρυν­ση της στά­σης τους. Ποιος θα κι­νη­θεί τα­χύ­τε­ρα προς τη Ράκα (οι Κούρ­δοι και οι σύμ­μα­χοί τους ή ο Άσαντ; Και με ποιας με­γά­λης δύ­να­μης τη στή­ρι­ξη;). Τι θα γίνει με την «τουρ­κι­κή» ζώνη στη βό­ρεια Συρία, αλλά και με τη Ρο­ζά­βα. Και βέ­βαια, οι πλη­γές του εμ­φυ­λί­ου (που πήρε έντο­νο «θρη­σκευ­τι­κό» χα­ρα­κτή­ρα και γί­νε­ται όλο και πιο άγριος) μέ­νουν ανοι­χτές και μπο­ρούν να τρο­φο­δο­τή­σουν νέες συ­γκρού­σεις: από μια στρο­φή των αντι­κα­θε­στω­τι­κών πο­λι­το­φυ­λα­κών σε «ανταρ­το­πό­λε­μο» ή και σε ακόμα πε­ρισ­σό­τε­ρες επι­θέ­σεις «τρο­μο­κρα­τί­ας» (άλλοι από φόβο τι θα τους συμ­βεί αν πα­ρα­δο­θούν, άλλοι από επι­μο­νή να συ­νε­χι­στεί η «τζι­χάντ», άλλοι με την εν­θάρ­ρυν­ση της Σα­ου­δι­κής Αρα­βί­ας και του Κατάρ) μέχρι τη δράση των πο­λυά­ριθ­μων πο­λι­το­φυ­λα­κών που έχουν ου­σια­στι­κά αντι­κα­τα­στή­σει τον παλιό «συ­ρια­κό στρα­τό». Τα διαρ­κή εμπό­δια στην υλο­ποί­η­ση της εκε­χει­ρί­ας για με­τα­φο­ρά αμά­χων είναι ένα πρώτο δείγ­μα: Σι­ϊ­τι­κές πο­λι­το­φυ­λα­κές πυ­ρο­βο­λούν λε­ω­φο­ρεία που έχει στεί­λει το ίδιο το κα­θε­στώς για με­τα­φο­ρά πο­λιορ­κη­μέ­νων του Χα­λε­πί­ου, σα­λα­φι­στές πυρ­πο­λούν λε­ω­φο­ρεία που θα με­τέ­φε­ραν τους πο­λιορ­κη­μέ­νους (από τους αντι­κα­θε­στω­τι­κούς) των αλε­βι­τι­κών χω­ριών. Είναι μια με­γά­λη συ­ζή­τη­ση η ίδια η «λύση» που ίσως προ­κύ­ψει και η οποία κατά πάσα πι­θα­νό­τη­τα δεν θα αλ­λά­ζει τις ζωές των Σύρων προς το κα­λύ­τε­ρο. Αλλά όπως φαί­νε­ται απέ­χου­με ακόμα από έστω αυτή τη «σάπια» λύση, που του­λά­χι­στον θα έβαζε ένα τέλος στη φρίκη του πο­λέ­μου. «Αν­θρω­πι­στι­κά» γε­ρά­κια Τα γε­γο­νό­τα στο Χα­λέ­πι απο­τέ­λε­σαν ση­μα­ντι­κό γε­γο­νός και όσον αφορά τη διε­θνή συ­ζή­τη­ση. Πάνω στην πτώση του Χα­λε­πιού σπε­κου­λά­ρουν οι οπα­δοί του «φι­λε­λεύ­θε­ρου πα­ρεμ­βα­τι­σμού» για να αντε­πι­τε­θούν ιδε­ο­λο­γι­κά και να απο­κα­τα­στή­σουν το δόγμα της «αν­θρω­πι­στι­κής πα­ρέμ­βα­σης». Το δόγμα αυτό είχε δε­χτεί τε­ρά­στια πλήγ­μα­τα μετά το Ιράκ. Επι­χει­ρή­θη­κε να «ανα­βα­πτι­στεί» στη Λιβύη, αλλά τα κα­τα­στρο­φι­κά απο­τε­λέ­σμα­τα της επέμ­βα­σης απο­δυ­νά­μω­σαν ακόμα πε­ρισ­σό­τε­ρο το επι­χεί­ρη­μα. Σή­με­ρα η τρα­γω­δία στο Χα­λέ­πι αξιο­ποιεί­ται ως «αντε­πι­χεί­ρη­μα». Αν το Ιράκ και η Λιβύη έδει­ξαν «το κό­στος των επεμ­βά­σε­ων», λέει ο συλ­λο­γι­σμός, το Χα­λέ­πι δεί­χνει «το κό­στος της μη-επέμ­βα­σης». Κι έτσι ο υπο­κρι­τι­κός «θρή­νος» για τους άμα­χους νε­κρούς του Χα­λε­πιού συ­νο­δεύ­ε­ται από «αυ­το­κρι­τι­κές» πο­λι­τι­κών στε­λε­χών του «δυ­τι­κού κό­σμου που δεν έπαι­ξε το ρόλο του» και κρι­τι­κές σε όποιον ενα­ντιώ­θη­κε στην προ­ο­πτι­κή πα­ρέμ­βα­σης στη Συρία το 2013. Αυτοί που έχουν τόσο αίμα στα χέρια τους προ­σπα­θούν σή­με­ρα να «ισο­φα­ρί­σουν», ισχυ­ρι­ζό­με­νοι ότι «έχει αίμα στα χέρια του» και όποιος αντι­δρά στην κλι­μά­κω­ση του πο­λέ­μου! Αρι­στε­ρά Απέ­να­ντι σε αυτή την πίεση, πολ­λές αντι­δρά­σεις κό­σμου της Αρι­στε­ράς ήταν βαθιά προ­βλη­μα­τι­κές. Η «φι­λι­κό­τη­τα» προς τον Άσαντ και τη Ρωσία, που συ­νο­δεύ­ει κά­ποιες ανα­λύ­σεις από το 2011 ακόμα, έφτα­σε σε πα­ρο­ξυ­σμό το τε­λευ­ταίο διά­στη­μα, στη­ριγ­μέ­νη σε επι­χει­ρή­μα­τα που ανή­κουν πα­ρα­δο­σια­κά στο ιδε­ο­λο­γι­κό οπλο­στά­σιο του αντι­πά­λου –από μια κα­τά­στα­ση «άρ­νη­σης» όσον αφορά τους άμα­χους νε­κρούς, μέχρι τη δι­καιο­λό­γη­ση των εγκλη­μά­των «αφού οι αντάρ­τες είχαν οχυ­ρω­θεί σε πυ­κνο­κα­τοι­κη­μέ­νες πε­ριο­χές», μέχρι την πε­ρι­γρα­φή όσων συ­νέ­βη­σαν ως «απε­λευ­θέ­ρω­ση»! Επι­στρα­τεύ­τη­κε το «δι­καί­ω­μα της νό­μι­μης κυ­βέρ­νη­σης να ζη­τή­σει τη βο­ή­θεια του Ιράν και της Ρω­σί­ας», που ανα­κα­λύ­πτει «νο­μι­μό­τη­τα» στον Μπα­σάρ, που κλη­ρο­νό­μη­σε την εξου­σία από τον πα­τέ­ρα του, ο οποί­ος την είχε κα­τα­λά­βει με πρα­ξι­κό­πη­μα ενά­ντια στην αρι­στε­ρή πτέ­ρυ­γα του Μπάαθ, που «αθω­ώ­νει» κάθε ιμπε­ρια­λι­στι­κή επέμ­βα­ση, αν αυτή γίνει «κα­τό­πιν πρό­σκλη­σης της νό­μι­μης κυ­βέρ­νη­σης». Αλλά πιο επι­κίν­δυ­νη είναι η «κρυφή γοη­τεία του πο­λέ­μου ενά­ντια στην τρο­μο­κρα­τία». Όλη η επι­χει­ρη­μα­το­λο­γία που επι­στρα­τεύ­τη­κε για να στη­ρί­ξει την επι­χεί­ρη­ση Άσαντ-Ρω­σί­ας στο Χα­λέ­πι οδη­γεί εύ­κο­λα κά­ποιον να ετοι­μα­στεί να πα­νη­γυ­ρί­σει και για την επι­χεί­ρη­ση Βα­γδά­της-ΗΠΑ στη Μο­σού­λη, ή να στη­ρί­ξει τον (δι­κτά­το­ρα, αλλά κο­σμι­κό) Σίσι στον πό­λε­μό του κατά του εκεί ισλα­μι­κού αντάρ­τι­κου (ή να κάνει την αυ­το­κρι­τι­κή του που ενα­ντιώ­θη­κε στην αμε­ρι­κα­νι­κή επέμ­βα­ση στο Αφ­γα­νι­στάν, που δεν «πα­νη­γύ­ρι­σε» τα αμε­ρι­κα­νι­κά χτυ­πή­μα­τα στη νότια Υε­μέ­νη κατά της Αλ Κάι­ντα, ή τις βόμ­βες του «διε­θνούς συ­να­σπι­σμού» στη Ράκα). Ο Όουεν Τζό­ουνς, με τον οποίο μπο­ρεί να δια­φω­νή­σει κα­νείς σε πολλά ως «θε­ω­ρη­τι­κό» της αρι­στε­ρής πτέ­ρυ­γας των Ερ­γα­τι­κών, πα­ρε­νέ­βη εύ­στο­χα στο διά­λο­γο με άρθρο του. «Η Συρία μας υπεν­θυ­μί­ζει την ανά­γκη της συ­νέ­πειας. Όσοι από μας ενα­ντιω­θή­κα­με πα­θια­σμέ­να στους πο­λέ­μους της Δύσης σε Ιράκ και Λιβύη δεν εί­μα­στε απο­λο­γη­τές του Πού­τιν και του Άσαντ. Αντί­στοι­χα, όσοι κα­τη­γο­ρούν τους αντι­πά­λους της δυ­τι­κής επέμ­βα­σης θα έπρε­πε να ντρέ­πο­νται πε­ρισ­σό­τε­ρο για το Ιράκ και τη Λιβύη: για τους εκα­το­ντά­δες χι­λιά­δες νε­κρούς, τη θρη­σκευ­τι­κή σύ­γκρου­ση, τα εκα­τομ­μύ­ρια εκτο­πι­σμέ­νων, τις εξ­τρε­μι­στι­κές ορ­γα­νώ­σεις που άν­θι­σαν μέσα στο χάος. Θα έπρε­πε να μι­λή­σουν για τη συμ­μα­χία της Δύσης με μια δι­κτα­το­ρία που απο­κε­φα­λί­ζει κόσμο όπως η Σα­ου­δι­κή Αρα­βία, η οποία εξά­γει εξ­τρε­μι­σμό –και στη Συρία– και η οποία σφα­γιά­ζει Υε­μέ­νιους πο­λί­τες με βρε­τα­νι­κές βόμ­βες. Αν ενα­ντιώ­νε­σαι στα εγκλή­μα­τα πο­λέ­μου, αν ενα­ντιώ­νε­σαι στις δο­λο­φο­νί­ες αθώων πο­λι­τών, πρέ­πει να μιλάς όποιος κι αν είναι ο υπεύ­θυ­νος. Δεν υπάρ­χει αντί­φα­ση στο να ενα­ντιώ­νε­σαι στα εγκλή­μα­τα και της δυ­τι­κής και της ρω­σι­κής εξω­τε­ρι­κής πο­λι­τι­κής ή στο να κα­ταγ­γέλ­λεις τις βόμ­βες και της Συ­ρί­ας και της Σα­ου­δι­κής Αρα­βί­ας. Εγώ αυτό το απο­κα­λώ συ­νέ­πεια».   ΥΓ: Κά­ποιοι σύ­ντρο­φοι εστιά­ζουν στην ανά­γκη «να ητ­τη­θούν τα σχέ­δια του αμε­ρι­κα­νι­κού ιμπε­ρια­λι­σμού» και «να επι­βιώ­σει το μπα­α­θι­κό κρά­τος». Aν αξί­ζει το μπα­α­θι­κό κρά­τος κά­ποια αντι-ιμπε­ρια­λι­στι­κή στή­ρι­ξη (σή­με­ρα και όχι το 1960), ποια ήταν πραγ­μα­τι­κά τα σχέ­δια των ΗΠΑ για τη Συρία (το 2011 και όχι το 2003), τι συ­νέ­βη στη Συρία (το 2011, το 2013, το 2015…) και ποια η σχέση ΗΠΑ-φο­ντα­με­ντα­λι­στι­κού Ισλάμ (το 2016 και όχι το 1979), όλα αυτά θα απαι­τού­σαν ένα άλλο άρθρο. Αλλά πέραν αυτών των δια­φω­νιών, θα ήταν πιο φρό­νι­μο να πε­ριο­ρι­στεί κα­νείς στη θέση ότι «η γε­ω­πο­λι­τι­κή» ιε­ραρ­χεί­ται ψη­λό­τε­ρα από όσα κάνει το κα­θε­στώς Άσαντ στη Συρία, και να μην επι­χει­ρεί να τα «ξε­πλύ­νει» βα­φτί­ζο­ντας τα πάντα «προ­πα­γάν­δα» και βλέ­πο­ντας πα­ντού «να­τοϊ­κούς»… Αυτό είναι μια καλή αφε­τη­ρία, για να συ­ζη­τη­θούν σο­βα­ρά και τα πα­ρα­πά­νω…

 *Ανα­δη­μο­σί­ευ­ση από την «Ερ­γα­τι­κή Αρι­στε­ρά» που κυ­κλο­φο­ρεί

+Vassilis Makridis

- Μερικό καιρό μετά την «κατά λάθος» επίθεση ΝΑΤΟϊκών (βρετανικών και βελγικών, εν προκειμένω) αεροπλάνων σε δυνάμεις του κυβερνητικού στρατού της Συρίας στο Χαλέπι, που είχε οδηγήσει στο θάνατο πάνω από 90 στρατιωτών, ήλθε μια δεύτερη «κατά λάθος» επίθεση, αυτή τη φορά από ΑΜΕΡΙΚΑΝΙΚΑ αεροπλάνα στη Μοσούλη (Β. Ιράκ).

Το αποτέλεσμα της επίθεσης αυτής ήταν, ότι σκοτώθηκαν περίπου 90 («στοιχειωμένος» αριθμός!) στρατιώτες του κυβερνητικού στρατού του Ιράκ, ο οποίος, μαζί με τις δυνάμεις των Κούρδων του Β. Ιράκ ΚΑΙ αυτές των ΕΔ των ΗΠΑ - υποτίθεται ότι - πολεμούν ΜΑΖΙ εναντίον του ISIS στο έδαφος του Ιράκ και προσπαθούν, εν προκειμένω, να απελευθερώσουν τη Μοσούλη, την άτυπη «πρωτεύουσα» των τζιχαντιστών στην περιοχή...
- Το επιχειρησιακό αποτέλεσμα της επίθεσης ήταν, ότι οι δυνάμεις του ιρακινού στρατού αναγκάστηκαν να εγκαταλείψουν περιοχές που είχαν ανακαταλάβει από τους τζιχαντιστές και, εκτός από τα ανθρώπινα θύματα υπήρξαν και σοβαρές υλικές ζημίες σε στρατιωτικό εξοπλισμό του ιρακινού στρατού, ενώ αδιευκρίνιστος αριθμός Ιρακινών στρατιωτών πιάστηκε αιχμάλωτος των τρομοκρατών του ISIS...
- Και κάπως έτσι, ο μεγαλύτερος παγκόσμιος κρατικός τρομοκράτης, οι ΗΠΑ, θέλει να πείσει το «πόπολο» ότι νοιάζεται και πολεμά εναντίον της τρομοκρατίας... Αμ, δε!... Ούτε τα πιο β(λ)αμμένα «αμερικανάκια» δεν πείθει πλέον...

Χαλέπι, το κάστρο και η μεσαιωνική πόλη (ζωγραφιά του 16ου αιώνα)
από Πολιτιστική Εταιρεία Πανόραμα