Φίλη
θεραπευόμενη ΟΚΑΝΑ που δεν έχει κάνει υποτροπή 7 χρόνια και, δικαίως, παίρνει 'take
home', (δηλαδή δόσεις
ημερών μαζεμένες για να μην πηγαίνει κάθε πρωί να χορηγηθεί τη μεθαδόνη της) ώστε
να έχει φυσιολογική ζωή, π.χ. μπορεί να εργάζεται δίχως να ξέρουν στη δουλειά
το παρελθόν της.
Ένα πρωί μετά από ξενύχτι πήγε να
χορηγηθεί το εβδομαδιαίο της και η θεραπεύτριά 'της' (μ΄αυτό το υποκριτικό
'της' που δίνει δικαιώματα ζωής και θανάτου πάνω στον άμοιρο θεραπευόμενο) μύρισε
το ποτό στην ανάσα της.
Δεν το αρνήθηκε. Ναι, είπε, ήμουν
σε γλέντι και ήπια ένα σφηνάκι καλό ουίσκι φεύγοντας το πρωί με ένα καφέ αφού
δε θα πήγαινα για ύπνο αλλά έπρεπε να έρθω εδώ.
Η θεραπεύτρια έκρινε πως η κοπέλα έγινε
αλκοολική ή ότι υποτροπίασε και παρά κάθε κανόνα ηθικό ή ιατρικό, εντελώς καταχραστικά
και ξεχνώντας πως η 'θεραπευόμενη' δεν είχε κάνει ένα παραστράτημα σε 7 (επτά!)
χρόνια, την τιμώρησε:
α) γράφοντάς της φάρμακα(για τη διάθεση) που δε χρειάζεται
και λέει ψέματα πως παίρνει
και
β) στερώντας της για 3μηνο το δικαίωμα
του 'take home' πράγμα που σημαίνει ότι πρέπει να πηγαίνει καθημερινά για το φάρμακό της
επομένως να χάσει την πρωινή δουλειά από την οποία βιοποριζόταν αξιοπρεπώς και
μέσω της οποίας είχε ενταχθεί απόλυτα στην κοινωνία, αφήνοντας πίσω την παρένθεση
των χρόνων χρήσης.
2.
Η κοινωνική λειτουργός που κάθεται πίσω από το γκισέ χορήγησης
πλάι στη νοσηλεύτρια κατηγορεί θεραπευόμενο για 'εξαγωγή φαρμάκου' (i.e. φτύσιμο) δίχως ο άνθρωπος να έχει βγάλει κάτι από το στόμα
και δίχως να έχει απομακρυνθεί από τη χορήγηση.
Γι αυτή της την εντύπωση του επιβάλλει
ποινή ΑΠΟΜΑΚΡΥΝΣΗΣ 6 μηνών.
Δηλαδή του στερεί το φάρμακό του.
Πού στον κόσμο τιμωρούνται ασθενείς
με στέρηση φαρμάκου; Εδώ δίπλα σας, στον ΟΚΑΝΑ.
Και σας ρωτάω:
Πού θα βρει το φάρμακό του ο άνθρωπος; Στο δρόμο, στη Μαύρη
Αγορά την οποία υποτίθεται προσπαθεί το κράτος να πατάξει.
Τι θα απογίνει αυτός ο άνθρωπος δίχως
το υποκατάστατο;
Αν βγαίνει στο δρόμο και την
παρανομία λέτε εσείς ότι θα έχει τη δύναμη να μην πάρει πρέζα μα να λέει 'όχι,
παρντόν, εγώ μεθαδόνη σας παρήγγειλα';
Εκτός του ηθικού που πέφτει, εκτός
του αισθήματος ματαίου που γεννιέται από τέτοιες συκοφαντίες και τιμωρίες σε άνθρωπο
που έχει παλέψει με δράκους και εντός αλλά και στην κοινωνία, τέτοιες αυθαιρεσίες
είναι ιατρικά και ψυχολογικά λάθος, κοινωνικά ολέθριες και ηθικά απάνθρωπες.
Αλλά ποιος νοιάζεται;
3.
Εντός Νοσοκομείου καλείται η ομάδα
ΔΙΑΣ και ξεβρακώνει (κυριολεκτικά μιλάω) θεραπευόμενους που μπήκαν να πάρουν το
φάρμακό τους. Τους ψάχνουν ταπεινωτικά. Δε βρίσκουν παράνομες ουσίες παρά ίσως
μια καρτέλα κοινά ηρεμιστικά χάπια δίχως τη συνταγή τους.
Τη ΔΙΑΣ την καλούν οι ίδιες οι μονάδες
χορήγησης.
Δηλαδή, για να με καταλάβετε:
Ζει ανάμεσά μας ψυχίατρος διπλωματούχος
και υπεύθυνος για μας ο οποίος κάθε τόσο καλεί αστυνομία να εξευτελίσει τους ασθενείς
που το κράτος του εμπιστεύθηκε.
Και ανθρώπους με βαρύ παρελθόν και κατεστραμένη υγεία τους ρίχνει στα χέρια της Αστυνομίας εκείνης ακριβώς που
υποτίθεται αποφεύγουν μπαίνοντας στο πρόγραμμα και παλεύοντας να γίνουν νόμιμοι
πολίτες.
Πείτε μου με το χέρι στην καρδιά πόσο
κοινωνικοποιημένοι θα ήσασταν μετά από τέτοιες αδικίες; Πόσο θα πιστεύατε πως
αξίζει τον κόπο ο πόνος της απεξάρτησης, η αγωνία της επανένταξης όταν σας
μεταχειρίζονταν σα τρίτης κατηγορίας άνθρωπο οι ίδιοι εκείνοι που πληρώνονται
για να σας βοηθήσουν;
Σε όλο τον κόσμο οι πολιτικές για την Κάνναβη αλλάζουν, καθώς αναγνωρίζεται πλέον ευρέως ότι η καταστολή και η απαγόρευση έχουν οδηγήσει σε αύξηση της ζήτησης και της προσφοράς ουσιών, σε αύξηση των κερδών για την μαφία, καθώς και σε αύξηση της βλάβης στην κοινωνία. Αντίθετα οι αντιαπαγορευτικές προσεγγίσεις όπου δοκιμάζονται έχουν μόνο θετικά αποτελέσματα, γι αυτό και εξαπλώνονται σε όλο τον κόσμο.
Τα περίπου 80 χρόνια απαγορευτικών πολιτικών είχαν σαν αποτέλεσμα την διόγκωση του φαινομένου της κατάχρησης ουσιών και του οργανωμένου εγκλήματος. Σύμφωνα με τα πιο επίσημα δεδομένα του ΟΗΕ οι ποσότητες που παράγονται και διακινούνται είναι πιο πολλές από ποτέ, όπως και οι χρήστες των παράνομων ουσιών. Ο τζίρος της παγκόσμιας διακίνησης ουσιών ξεπερνάει τα 400 δις ευρώ το χρόνο, ενώ το κόστος της καταστολής ξεπερνάει τα 100 δις ευρώ το χρόνο, παγκόσμια. Σε όλες τις χώρες που εφαρμόζουν κατασταλτικές πολιτικές θερίζει η πολυτοξικομανία, οι ουσίες που κυκλοφορούν στην μαύρη αγορά είναι αμφιβόλου ποιότητας και προέλευσης, οι φυλακές γεμίζουν με μη-εγκληματίες, ενώ οι χρήστες στιγματίζονται και περιθωριοποιούνται. Όσοι εξακολουθούν και υποστηρίζουν τις απαγορευτικές- κατασταλτικές προσεγγίσεις δουλεύουν για την μαφία και το οργανωμένο έγκλημα, εφαρμόζοντας εγκληματικές πολιτικές ενάντια στον πληθυσμό της χώρας τους.
Στην Ελλάδα η χρήση και κατοχή κάνναβης, όπως και η καλλιέργειά της, εξακολουθεί να είναι ποινικοποιημένη (πλημμέλημα). Σύμφωνα με την ισχύουσα νομοθεσία η παραγωγή και διάθεσή της Κάνναβης, όπως και κάθε ελεγχόμενης (απαγορευμένης) ουσίας, είναι κρατικό μονοπώλιο και οι χρήστες εξακολουθούν να αντιμετωπίζονται ως εγκληματίες, αν και με μια σχετική επιείκεια πλέον. Σύμφωνα με τα τελευταία δημοσιοποιημένα στοιχεία της Ελληνικής Αστυνομίας οι συλλήψεις δεν έχουν μειωθεί, ούτε και οι υποθέσεις που καταλήγουν στα δικαστήρια. Μπορεί οι περισσότεροι απλοί χρήστες να μην καταλήγουν στην φυλακή, παρόλα αυτά εξακολουθούν να περνάνε την ταλαιπωρία, τα δικαστικά και δικηγορικά έξοδα, και τη διαπόμπευση (ιδιαίτερα στην επαρχία) ακόμα και για μικροποσότητες.
Η ηρωίνη και ακόμα πιο επικίνδυνες τοξικές ουσίες όπως η Σίσα θερίζουν στις πόλεις και την ύπαιθρο, οι χρήστες αφήνονται να αργοπεθαίνουν στους δρόμους κοστίζοντας μέχρι και 10 φορές παραπάνω στο κράτος από το να τους είχε σε ελεγχόμενους χώρους χρήσης και προγράμματα σταδιακής απεξάρτησης. Βέβαια στην Ελλάδα εκτός από τις συντηρητικές φωνές (πολιτικοί, εκκλησία κλπ) και συγκεκριμένους επαγγελματικούς κλάδους (δικηγόροι, αστυνομικοί και δικαστές), αυτοί που υποστηρίζουν τις αποτυχημένες απαγορευτικές πολιτικές είναι και αυτοί που θέλουν να διατηρήσουν το μονοπώλιο της στεγνής απεξάρτησης.
Τα καλά παραδείγματα από άλλες χώρες (πχ Πορτογαλία, Ισπανία, Ιταλία, Ουρουγουάη, ΗΠΑ, Ολλανδία, Ελβετία, Καναδάς) και τα θετικά αποτελέσματα της αποποινικοποίησης της χρήσης και της νόμιμης ρύθμισης της Κάνναβης είναι πλέον πολλά και επιστημονικά τεκμηριωμένα. Είναι καιρός να εφαρμόσουμε και στην Ελλάδα ένα ρεαλιστικό μοντέλο για την αντιμετώπιση των εξαρτήσεων στα πλαίσια της μείωσης της βλάβης και τη νόμιμη ρύθμιση της Κάνναβης για όλες τις χρήσεις.
Το τελευταίο διάστημα έχουμε κάνει σειρά συναντήσεων με παράγοντες του Υπουργείου Δικαιοσύνης, της ΓΓ Εμπορίου αλλά και του Μεγάρου Μαξίμου για να τους παραθέσουμε ένα σύνολο προτάσεων για ένα ολοκληρωμένο μοντέλο ρύθμισης της Κάνναβης για ιατρική χρήση.
Σε αυτό περιλαμβάνονται η ανακατηγοριοποίηση της Κάνναβης από την κατηγορία Α στην κατηγορία Δ (όχι κρατικό μονοπώλιο), η θεσμοθέτηση της αυτοκαλλιέργειας 6 φυτών (με τεχνική και ιατρική υποστήριξη του ασθενή, χρήση μητρώου, RFID tags, και πιστοποίηση με Patient Focused Certification), η ενίσχυση της μικρομεσαίας παραγωγής και μεταποίησης, η εισαγωγή των αδειοδοτημένων σημείων πώλησης (φαρμακεία κάνναβης- medical dispensaries, και λέσχες ιατρικής χρήσης κάνναβης- medical clubs), καθώς και θεσμοθέτηση του ρόλου του φροντιστή- caregiver (για όσους ασθενείς δεν μπορούν να καλλιέργήσουν ή να φτιάξουν σκευάσματα). Παράλληλα βέβαια και την εισαγωγή σκευασμάτων από το εξωτερικό, αλλά και ενίσχυση της βιομηχανίας για την παραγωγή ελληνικών (φυσικών) σκευασμάτων.
Με βάση τα πρόσφατα δημοσιεύματα διαπιστώνουμε ότι η ηγεσία του Υπουργείου Υγείας αναλαμβάνει μια σχετικά χλιαρή και ανώδυνη μεταρρύθμιση (με εμφαση στα εισαγώμενα φάρμακα και τις μεγάλες επενδύσεις από την πολυεθνική φαρμακοβιομηχανία), καθαρά σε αντιδιάστολή από την εκφρασμένη πολιτική βούληση του Πρωθυπουργού. Αναμένουμε μια πιο θαραλλέα πρωτοβουλία για μεταρρύθμιση και ένα πιο ολοκληρωμένο πλαίσιο επιλογών για τους ασθενείς.
Σε ότι αφορά την γενική (ευφορική) χρήση από ενήλικες, η κάνναβη θα πρέπει να έχει αντίστοιχη αντιμετώπιση με την σπιτική παραγωγή μπύρας και τις μικρο-ζυθοποιίες. Η χρήση και κατοχή για προσωπική χρήση πρέπει να αποποινικοποιηθεί, όπως και η αυτο-καλλιέργεια και να θεσμοθετηθεί το μοντέλο των μη-κερδοσκοπικών κοινωνικών λεσχών κάνναβης για την ελεγχόμενη διάθεση του φυτού. Μόνο με αυτό τον τρόπο θα καταπολεμίσουμε το οργανωμένο έγκλημα, τα έσοδα της μαφίας θα γίνουν έσοδα για μικρομεσαίους επιχειρηματίες και του κράτους μέσω της φορολογίας, ενώ θα διασφαλίσουμε την δημόσια υγεία και την ευημερία των χρηστών κάνναβης. Μόνο στην Ελλάδα έχουμε περίπου ένα εκατομμύριο χρήστες κάνναβης (τακτικούς και περιστασιακούς), ενώ οι χρήστες τοξικών ουσιών (ηρωίνη,κοκαΐνη, κλπ) ξεπερνάνε τις 200 χιλιάδες.
Η Κάνναβη είναι η πιο διαδεδομένη παράνομη ουσία παγκοσμίως (περισσότεροι από 85 εκατομμύρια χρήστες στην Ευρώπη), ενώ είναι ένα φυτό με αποδεδειγμένη θεραπευτική δράση που χρησιμοποιείται από τον άνθρωπο εδώ και χιλιάδες χρόνια. Η απαγόρευση της στηρίχθηκε σε μια μεθοδευμένη και αντιεπιστημονική προπαγάνδα παραπληροφόρησης, η οποία συνεχίζεται μέχρι και τις μέρες μας.
Η κατάχρηση κάθε ουσίας προκαλεί βλάβη, το σίγουρο και επιστημονικά αποδεδειγμένο είναι όμως ότι η κάνναβη έχει πολύ λιγότερη βλαπτικότητα ακόμα και από τις νόμιμες ουσίες (καπνός, αλκοόλ, συνταγογραφούμενα φάρμακα). Μέσα από τη παρανομία δεν μπορείς να ελέγξεις κανένα στάδιο της παραγωγής και κατανάλωσης ουσιών, δεν μπορείς να διασφαλίσεις την ποιότητα και την ασφαλή χρήση, δεν μπορείς να προστατεύσεις την υγεία των πολιτών αλλά και την οικονομία.
Τις δύο πρώτες βδομάδες του Μάη κάθε χρόνο, εκατομμύρια άνθρωποι βγαίνουν στους δρόμους σε όλο τον κόσμο (Global Marijuana March) για να διεκδικήσουν πιο ανθρώπινες, «αντιαπαγορευτικές» πολιτικές που δεν αντιμετωπίζουν την χρήση ή την εξάρτηση από ουσίες ως ποινικό αδίκημα, αλλά περιορίζουν τις βλάβες στον άνθρωπο και την κοινωνία και οδηγούν στην απεξάρτηση του χρήστη από το οργανωμένο έγκλημα, αποδυναμώνοντας ταυτόχρονα το τελευταίο.
Tο Αντιαπαγορευτικό Φεστιβάλ γίνεται ενάντια σε όλες τις απαγορεύσεις και ενάντια σε όλους τους εθισμούς. Τάσσεται ενάντια σε κάθε ναρκο-κουλτούρα, ενάντια στο εμπόριο ναρκωτικών, ενάντια στην καταστολή των ελευθεριών και τη βία, ενάντια στην ύπνωση, την πολυτοξικομανία, την αλόγιστη, εγωπαθή και υπερβολική χρήση ουσιών κάθε λογής. Είναι ενάντια σε κάθε κουλτούρα νάρκωσης, αποβλάκωσης, φρικαρίσματος και στρουθοκαμηλισμού.
Σε καμία περίπτωση δεν διαφημίζει τη χρήση ουσιών. Αντίθετα γίνεται να διεκδικήσουμε πιο δίκαιες και αποτελεσματικές πολιτικές για την Κάνναβη και την μείωση της βλάβης από τις εξαρτήσεις, για να πληροφορήσουμε τον νέο κόσμο αδογμάτιστα για την επικινδυνότητα των ουσιών που καταναλώνουν και να αντιμετωπίσουμε την εξάρτηση από αυτές ανθρώπινα με βάση την τοξικότητά τους.
Καλούμε τον κόσμο που θα συμμετέχει στο Αντιαπαγορευτικό Φεστιβάλ, να σεβαστεί το χώρο που θα μας φιλοξενήσει, συμβάλλοντας υπεύθυνα στην καθαριότητα και την περιφρούρηση του χώρου. Δεν υπάρχει κανένας διαχωρισμός ανάμεσα στους διοργανωτές, τους καλλιτέχνες και όλους τους παρευρισκόμενους, όλοι συμμετέχουν αφιλοκερδώς, δεν υπάρχει αντίτιμο εισόδου ή κερδοσκοπικά οφέλη. Το φεστιβάλ είναι αυτοχρηματοδοτούμενο και αυτοδιαχειριζόμενο. Η αυτοργάνωση, η εθελούσια υπεύθυνη συμμετοχή, η απελευθέρωση του Δημόσιου Χώρου και η αντι-εμπορευματική λογική διέπουν την λειτουργία του Αντιαπαγορευτικού Φεστιβάλ.
«Μα καρκίνο εσύ; Αφού
είσαι καλός άνθρωπος», μου είχε πει μια φίλη
πριν χρόνια όταν είχα τη δική μου περιπέτεια.
Δεν ήταν η μόνη που
σκεπτόταν έτσι. Επειδή μιλούσα ανοιχτά (εξ άλλου, τον πρώτο καιρό μετά τη
διάγνωση άλλο δεν έχεις στο νου σου) διαπίστωσα ότι πολλοί γνωστοί με
απέφευγαν σα να ήμουν μολυσμένη. Δεν είναι κολλητικό ήθελα να τους πω.
Αλλά έκανα λάθος, γι αυτούς είναι. Μια γκαντεμιά, μια γρουσουζιά, μια τιμωρία από Θεού.
Ευνόητο σε ένα σύστημα
αξιών των θρήσκωνπου
καλλιεργείται από τα πρώτα παιδικά χρόνια.
Το καλό παιδάκι κάνει
την προσευχή του. Το καλό παιδάκι σταυρώνει κάθε βράδυ το μαξιλάρι του για να
το φυλάει ο Χριστούλης.
Συνεπώς αν ο
Χριστούλης δεν το φύλαξε το παιδάκι δεν ήταν καλό.
Άλλο παράδειγμα οι δυό πόλοι: ευφημισμοί (επάρατος/ έδωσε τη μάχη με κ.λ.) και κατάρες, συγκεκριμένες 'που
να βγάλεις τον καρκίνο' ή αψτρέ 'θα τον τιμωρήσει ο Θεός'.
Βλέπει τα πάντα ο Θεός
και τιμωρεί, λένε οι πιστοί και μια φορά που ρώτησα τι έγκλημα έχουν κάνει τα
άρρωστα παιδιά, θυμάμαι πήρα την απάντηση ότι δεν ξέρω εγώ τι μπορεί να έχει
κάνει ημάνα.
Δηλαδή;
Δηλαδή όταν δεις γονείς
με άρρωστο παιδί, μην τους λυπάσαι, ξέρει ο Θεός τι κάνει. Κι αν αρρωστήσει ο
φίλος σου πρόσεχε, δεν ξέρεις τι έκανε και τιμωρείται, μόνο κρατήσου μακριά από τους καταραμένους τους γκαντέμηδες μη
μολυνθείς.
Από μακριά όταν τα
σκεπτόμαστε βλέπουμε από πού ξεκίνησαν αυτά πριν ανακαλυφθούν μικρόβια και
αντιβιοτικά, όταν οι άνθρωποι αναζητώντας το δίκιο τους στον άδικο κόσμο μας
έπλαθαν παντεπόπτες τιμωρούς.
Αλλά σήμερα;
Σήμερα, φέτος πάλι διαβάζω ότι μοιράζεται το στυλό τους Παναγιάς το ευλογημένο για να περάσετε στις εξετάσεις. Που σημαίνει μη διαβάσετε, μην κοπιάζετε μόνο να προσκυνάτε.
Και μετά, μου θυμώνουν όταν μιλάω για Χριστιανοταλιμπανισμό.
Επειδή δεν το χωρά το μυαλό μου και δε θέλω να αδικήσω, το έψαξα.
Φέρνω απολογία για αντίστοιχο συμβάν του 2015 από το amen.gr
και την ανακοίνωση για το φετινό κρούσμα:
«Ο Ιερός Ναός Παναγίας
Αγίας Νάπας θα ψάλλει ειδική παράκληση για μαθητές και φοιτητές το Σάββατο 22
Απριλίου στις 7.00 μ.μ. Σε όλους θα δοθεί ευλογία-στυλό της Παναγίας για την
επιτυχία στις εξετάσεις».
Τι να πω; Βοήθειά μας!
Επίσης, για τον καρκίνο, αν είστε στη Μύκονο μεθαύριο Τετάρτη τις 20.00 στο Γρπάρειο ο https://www.facebook.com/Σύλλογος-Καρκινοπαθών-και-Φίλων-Στήριξης-Μυκόνου-Δύναμη-Ψυχής-1565111983726343/φέρνει το ντοκιμαντέρ ΒΥΖΙΑ των Ανιές Σκλάβου και Στέλιου Τατάκη, στο οποίο συμμετείχα και θα είμαι προσκαλεσμένη να μιλήσω. Σύλλογος Καρκινοπαθών και Φίλων Στήριξης Μυκόνου "Δύναμη Ψυχής"
Ιδέα-Έρευνα: Λιόπη Αμπατζή (Κοινωνική Ανθρωπολόγος, μέλος του Συλλόγου μας) Σκηνοθεσία: Ανιές Σκλάβου – Στέλιος Τατάκης
Βυζιά... μεμέ, γυναικείο στήθος... Στην ταινία ντοκιμαντέρ ΒΥΖΙΑ γυναίκες και άντρες μοιράζονται μαζί μας προσωπικές τους στιγμές, που αφορούν στο στήθος. Μικρές ιστορίες που όλοι τις ζούμε καθημερινά αλλά δεν τις εκφράζουμε γιατί νιώθουμε άβολα να μιλάμε για αυτό. Η μεγάλη ιστορία, ο καρκίνος του στήθους.
Μετά την προβολή θα μιλήσει η συγγραφέας Δάφνη Χρονοπούλου, για την σημασία του γυναικείου στήθους στην κοινωνική ταυτότητα της γυναίκας και τις συνέπειες της απώλειάς του.
Ακολουθει συζητηση με τους δημιουργούς. Είσοδος ελεύθερη.
Τα γενέθλια του Μνημονίου σήμερα (και των απογόνων
του), 7 χρόνια από την αποφράδα ημέρα, 23 Απριλίου 2010, που ο ΓΑΠ,ανήμερα
στη γιορτή του, πετάχτηκε ως το Καστελόριζο και με φόντο λιμανάκι ρομαντικό μας
ανακοίνωσε την καταδίκη.
Πόσοι καταλάβαμε δεν ξέρω, ούτε πόσοι
καταλαβαίνουμε σήμερα.
Φέρνω το διάγγελμα σε video και ένα άρθροτου Γιάκομπο Μπρότζι για
το ρόλο της κυβέρνησης Παπανδρέου, της Κεντρικής Τράπεζας της Ελλάδας και των Ευρωπαϊκών
Αρχών.
Και, έτσι για όξος στην πληγή, φέρνω και video με Άδωνι Γεωργιάδη να ομολογεί ότι
είπε ψέματα, ήξερε από την πρώτη μέρα πως «τα μνημόνια είναι καταστροφή'.
Μια και θυμόμαστε φέρνω κι ένα του Χάρη Ζάβαλου για το πόσο κορόιδα τελικά είναι οι εταίροι μας και κατα πόσο τους εξαπάτησε ο Σημίτης.
Είχα και ένα άρθρο της Καθημερινής
για δηλώσεις Στρως Καν ότι ο ΓΑΠ διαπραγματευόταν με το ΔΝΤ από αρχές Δεκεμβρίου,
είχα κι ένα video, αλλά και τα δυό πλέον είναι τζούφια η σελίδα δε βρέθηκε/το video έχει διαγραφεί. Έτσι για του λόγου
το αληθές δίνω συνδέσμους όμως.
Έχετε αναρωτηθεί ποτέ ποιοι
είναι αυτοί που γράφουν τους νόμους, Τα ξημέρώματα της Τρίτης στη Βουλή
κατατέθηκε νομοσχέδιο με τίτλο «Επείγοντα μέτρα εφαρμογής του Ν. 4334/2015.»
για την ενίσχυση του τραπεζικού συστήματος 900 ΣΕΛΙΔΩΝ. 900 ΣΕΛΙΔΕΣ για ένα
εξαιρετικά πολύπλοκο θέμα σε τόσο ελάχιστο χρονικό διάστημα. Ποιος τις έγραψε, Ποιος
γνωρίζει σε τέτοιο βάθος το θέμα, Ποιος κατέχει τη νομοπαρασκευαστική
λειτουργία να αναθεωρεί διατάξεις σε αυτό το διαδαλώδες σύστημα, ΠΟΙΟΣ ΕΙΝΑΙ
ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ γιατί σίγουρα δεν είναι αυτοί οι τριακόσιοι.
Άρθρο Για το ρόλο της κυβέρνησης Παπανδρέου, της Κεντρικής Τράπεζας της Ελλάδας και των Ευρωπαϊκών Αρχών.
το Νοέμβριο του 2016 και από άλλες ανεξάρτητες ιστοσελίδες]
Η 4η Οκτωβρίου 2009, φαίνεται μια μέρα όπως όλες οι άλλες, μία νίκη όπως πολλές άλλες: ο νιοστός Παπανδρέου, διαδέχεται τον νιοστό Καραμανλή. Δύο οικογένειες, πολλαπλές δεκαετίες ενός έθνους: Ελλάδα. Και η ήπειρος στα Βόρεια της Κρήτης, δε θα είναι ποτέ πια η ίδια: Ευρώπη, η Φοινίκη πριγκίπισσα, αγαπημένη και λατρεμένη από τον Δία.
Πάνω από 2.555 μέρες «κρίσης», από το «κρίνω». «Διαχωρίζοντας» την ήρα από το στάρι.«Διαλέγοντας», «αποφασίζοντας». Και στις 8 Οκτωβρίου, η κυβέρνηση Παπανδρέου καταγγέλλει ότι ο προϋπολογισμός έχει παραποιηθεί: το δημοσιονομικό έλλειμμα είναι, στην πραγματικότητα, το διπλάσιο από αυτό που είχε προβλεφθεί από την κυβέρνηση Καραμανλή: το 12,7% ως ποσοστό του ΑΕΠ, όταν το Ευρωπαϊκό όριο είναι στο 3%. Στο τέλος του έτους, αναθεωρείται προς τα πάνω: 15,7% βρίσκοντας την εθνική οικονομία ήδη σε ύφεση. Η βόμβα έχει πυροδοτηθεί. Το λίκνο της Σκέψης, της Γλώσσας και της Δημοκρατίας και καθρέφτης της Δύσης καταλήγει στο στόχαστρο των οίκων αξιολόγησης πιστοληπτικής ικανότητας, πλέον όμηρος των μεγάλων διεθνών τραπεζών.
Κατά τη διάρκεια των πρώτων μηνών του 2010, τα δεκαετή ομόλογα απογειώνονται και ξεπερνούν το 12%, τα συμβόλαια ασφάλειας πιστωτικού κινδύνου εκτοξεύονται πάνω από τις 1000 μονάδες. Ο λόγος χρέος /ΑΕΠ, αναθεωρείται προς τα πάνω (115,1%) και το spread ξεπερνάει το κατώφλι των 800.
Το Ελληνικό κράτος είναι μια σχεδία σε ταραγμένη θάλασσα, μέσα σε έναν ανεμοστρόβιλο όλο και πιο υψηλών επιτοκίων, που το σπρώχνουν σε ένα χρηματοοικονομικό γκρεμό. Η Ελλάδα ζητάει βοήθεια.
23 Απριλίου 2010, λίγες μέρες μετά το πάγωμα των συντάξεων και την περικοπή των μισθών των δημοσίων υπαλλήλων, ο Γεώργιος Παπανδρέου αναγγέλλει, από το λιμάνι της Μεγίστης το αίτημα για διεθνή βοήθεια. Με την υπογραφή του πρώτου μνημονίου θα καταφθάσουν 110 δισεκατομμύρια ευρώ (80 δις από τις χώρες της Ευρωπαϊκής Ένωσης , 30 δις από το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο) για τρία χρόνια. «Διαλέξαμε να σώσουμε τη χώρα», δηλώνει ο Υπουργός Οικονομικών Γιώργος Παπακωνσταντίνου.
Θα φροντίσει η Τρόικα, όχι φυσικά ο Ερυθρός Σταυρός. Μια κινητή δομή, η οποία θα επαληθεύει σε περιοδικές ανά τον χρόνο αποστολές, την ουσιαστική διεκπεραίωση των συμφωνημένων προγραμμάτων οικονομικής προσαρμογής. [1]
Για την επιβίωσή του το κράτος θα λαμβάνει ένα χαρτζιλίκι κάθε τρεις μήνες, αλλά μόνο και εφόσον έχει ελεγχθεί η εργασία κατ’οίκον.
«Τις οριστικές αποφάσεις σχετικά με τη χρηματοοικονομική βοήθεια και τις αιρεσιμότητες παίρνει η Ευρωομάδα (Ομάδα Συντονισμού των Υπουργών Οικονομικών των κρατών-μέλων της Ευροζώνης), η οποία αναλαμβάνει και την πολιτική ευθύνη των προγραμμάτων». [2]
Η Ελλάδα διοικείται και πλέον κινείται στο τούνελ της λιτότητας. Η μετάδοση επεκτείνεται γρήγορα στην Ιρλανδία και στην Πορτογαλία: άλλα προγράμματα στήριξης. Μετά, η κερδοσκοπία θα παρασύρει την Ισπανία και την Ιταλία. Η Κύπρος θα παραδοθεί το 2013.
Η επιδημία που ξέσπασε στην Ελλάδα θα φθάσει στο νησί, μαζί με τους «γιατρούς» της Κεντρικής Τράπεζας της Ευρώπης, με την Ευρωπαϊκή Επιτροπή και το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο.
Οι θυσίες, η θεραπευτική αγωγή που δόθηκε στους λαούς της Ευρώπης σαν αποτελεσματική κατά του ιού της κρίσης, κόστισε τουλάχιστον 21 εκατομμύρια ανέργους. [3]
Αλλά τι συνέβη, πραγματικά τo διάστημα μεταξύ Οκτωβρίου 2009 και Απριλίου 2010;
Η Επιτροπή Αλήθειας Δημοσίου Χρέους [4], την οποία θέλησε σθεναρά η Ζωή Κωνσταντοπούλου και αποτελείται από οικονομολόγους , νομικούς σύμβουλους, δημοσιογράφους ,πραγματογνώμονες και επαγγελματίες εθνικού και διεθνούς κύρους , το εξηγεί στην προκαταρκτική έκθεση, η οποία ήρθε στην δημοσιότητα τον Ιούνιο του 2015, λίγες μέρες πριν το δημοψήφισμα: «Η νεοεκλεγμένη κυβέρνηση του Γιώργου Παπανδρέου αναθεώρησε προς τα πάνω, με τρόπο παράνομο, τόσο το δημοσιονομικό έλλειμμα όσο και το δημόσιο χρέος». [5]
Λίγο πριν τις εκλογές, στις 2 Οκτωβρίου 2009, η Εθνική Στατιστική Υπηρεσία έστειλε στην Ευρωπαϊκή Στατιστική Υπηρεσία Eurostat,τους προβλεπόμενους πίνακες κοινοποίησης χρέους και ελλείμματος, οι οποίοι περιείχαν τις νοσοκομειακές υποχρεώσεις: 2,3 δις ευρώ. Με τρόπο μαγικό, στις 21 Οκτωβρίου δημοσιεύεται ένα ποσό φουσκωμένο κατά 2,5 δις. Να που το σύνολο ανεβαίνει στα 4,8 δις με ρητή εντολή του τότε υπουργού Οικονομίας της κυβέρνησης ΠΑ.ΣΟ.Κ. Τον Απρίλιο του 2010, με βάση την «Τεχνική Έκθεση σχετικά με την αναθεώρηση των υποχρεώσεων των νοσοκομείων», που κοινοποιήθηκε από την κυβέρνηση, η Ευρωπαϊκή Στατιστική Υπηρεσία συμπεριλαμβάνει άλλο ένα ποσό ύψους 1,8 δις ευρώ. Απίστευτο: το αρχικό δημοσιονομικό έλλειμμα πριν τις εκλογές φτάνει τα 6,6 δις, αν και το Ελεγκτικό Συνέδριο είχε εγκρίνει μόνο ένα μέρος του (1,2 δις). «Τα 5,4 δις ευρώ των υποτιθέμενων αλλά αναπόδεικτων εξόδων, εκτίναξαν στα ύψη το δημοσιονομικό έλλειμμα του 2009 και το έλλειμμα των προηγούμενων ετών» [6] σημειώνει η Επιτροπή.
Αλλά δεν τελειώνει εδώ: κυριολεκτικά σε μια μόνο νύχτα, το δημόσιο χρέος ανεβαίνει άλλα 18,2 δις ευρώ. Εκείνες τις ώρες διαλύεται το διοικητικό συμβούλιο της Εθνικής Στατιστικής Υπηρεσίας, έτσι ο πρόεδρός του είναι ελεύθερος να αναταξινομήσει με την εγγύηση της Ευρωπαϊκής Στατιστικής Υπηρεσίας, τις 17 ΔΕΚΟ (δημόσιες υπηρεσίες και οργανισμοί ) και να μεταφέρει τις υποχρεώσεις τους από τον τομέα των μη χρηματοπιστωτικών επιχειρήσεων στον τομέα της Γενικής Κυβέρνησης «παραβιάζοντας τα θεσμοθετικά κριτήρια για την ταξινόμηση των οικονομικών μονάδων στον τομέα της Γενικής Κυβέρνησης». [7]
Σύμφωνα με την επιτροπή των ειδικών, χάρη στα σύμφωνα ανταλλαγής swap, τα οποία είχαν συναφθεί με την αμερικανική χρηματοπιστωτική εταιρεία Goldman Sacks,η Εθνική Στατιστική Υπηρεσία, αύξησε το δημόσιο χρέος κατά 21 δις ευρώ κατανεμημένα την περίοδο 2006 ως 2009. Να πως το δημόσιο χρέος μεγενθύνθηκε αναδρομικά, παραβιάζοντας τους κανόνες της Ευρωπαϊκής Ένωσης.
Εκτιμάται ότι το έλλειμμα του προϋπολογισμού του 2009 εκτινάχθηκε, συνολικά, από τις 6 ως τις 8 ποσοστιαίες μονάδες του ΑΕΠ και το δημόσιο χρέος ανέβηκε στα 28 δις ευρώ.
Η Επιτροπή ολοκληρώνει: «η παραποίηση των στατιστικών στοιχείων συνδεόταν άμεσα με την δραματοποίηση του προϋπολογισμού και του δημοσίου χρέους, με τρόπο ώστε η ελληνική, ευρωπαϊκή και διεθνής κοινή γνώμη, να πειστεί να υποστηρίξει τα λεγόμενα «μέτρα διάσωσης»της ελληνικής οικονομίας του 2010, με όλους τους αυστηρούς όρους (αιρεσιμότητες) για τον πληθυσμό της χώρας.
Tα ευρωπαϊκά Κοινοβούλια ψήφισαν υπέρ της «διάσωσης» της Ελλάδας, βασιζόμενα σε παραποιημένα στατιστικά στοιχεία. Οι συχνές δηλώσεις για επιδείνωση της κατάστασης , ευνόησαν την κερδοσκοπία στα συμβόλαια ασφάλισης πιστωτικού κινδύνου του ελληνικού κράτους και, κατά συνέπεια μεγένθυναν κατά τρόπο υπερδιάστατο και μη διαχειρίσιμο, τα επιτόκια που ζητούνταν για την ανανέωση των ελληνικών ομόλογων τα οποία βρίσκονταν κοντά στην ημερομηνία λήξης».[8]
«Η Τράπεζα της Ελλάδας είχε επίγνωση της αρνητικής δημοσιονομικής κατάστασης της χώρας, γιατί διευκόλυνε την κερδοσκοπία;» [9] ρωτάει η Ελληνίδα βουλευτής Βάσω Παπανδρέου και πρώην Ευρωπαία Επίτροπος, πρόεδρος της Επιτροπής Οικονομικών Υποθέσεων κατά τη διάρκεια εξεταστικής επιτροπής, η οποία δημοσιεύθηκε στο Financial Times.
Είναι η Κεντρική Τράπεζα της Ελλάδος (ανεξάρτητη από την κυβέρνηση -όπως ορίζει η Συνθήκη του Μάαστριχτ- μέρος του Ευρωσυστήματος, η οποία λογοδοτεί στην Κεντρική Τράπεζα της Ευρώπης) υπό τη διοίκηση του Γεωργίου Προβόπουλου από το 2008 ως το 2014, η οποία ηγείται της δευτερογενούς αγοράς τίτλων ΗΔΑΤ, εκεί που διαπραγματεύονται οι τίτλοι και εκεί όπου καθορίζονται οι τιμές των επιτοκίων και, κατά συνέπεια, το κόστος του καθαρού δανεισμού του κράτους. Είναι η Ελληνική Κεντρική Τράπεζα που θέτει τους όρους του παιχνιδιού.
Και αμέσως μετά τις εκλογές του 2009 τους αλλάζει, «τροποποιεί την περίοδο της ρύθμισης των συναλλαγών από τις 3 στις 10 μέρες, εξαλείφοντας κάθε ποινή. Μια χαρακτηριστική παρέμβαση της χρηματιστηριακής αγοράς, έτσι ώστε να δοθεί η μέγιστη ελευθερία στους επενδυτές, παραχωρώντας τους τη δυνατότητα πώλησης με έκπτωση, για μια χρονική περίοδο πολύ παρατεταμένη στο χρόνο. Είναι μία στάση κερδοσκοπίας και γι’ αυτό το λόγο, συνήθως απαγορευμένη», εξηγεί ο Μανφρέντι Ντι Λέο, οικονομολόγος του Πανεπιστημίου 3 της Ρώμης, συγγραφέας μιας μελέτης, σχετικής με το θέμα. [10]
Και προσθέτει:«Η κρίση εκδηλώνεται σαν μια κατάρρευση των τιμών των ελληνικών χρεωστικών τίτλων: μέσα σε λίγους μήνες το επιτόκιο ανεβαίνει στον ουρανό με πρωτόγνωρους ρυθμούς, στην ουσία σαν αποτέλεσμα μιας κερδοσκοπικής ενέργειας χωρίς φρένα, η οποία δεν θα ήταν ποτέ εφικτή σε μία οργανωμένη αγορά αλλά που έγινε πραγματοποιήσιμη με την ιδιαίτερη παρέμβαση της Ελληνικής Κεντρικής Τράπεζας». [11]
Μετά την εξεταστική επιτροπή της Βάσως Παπανδρέου, η Κεντρική Τράπεζα της Ελλάδας, παραδέχεται την εισαγωγή αλλαγών στη δομή της αγοράς αλλά τις δικαιολογεί σαν απλά τεχνικά ζητήματα, το Financial Times τις παρουσιάζει αμυδρά, ως «τυχαία συνδρομή» στην κερδοσκοπία. [12]
Τον Απρίλιο του 2010, η Τράπεζα της Ελλάδας επαναφέρει τους αρχικούς κανόνες της ΗΔΑΤ, εισάγει την απαγόρευση της ανοικτής πώλησης τίτλων και ποινές για όποιον πραγματοποιήσει πράξεις πώλησης. [13] Η Ελλάδα έχει μπει, πλέον, στο μηχανισμό στήριξης [14], δεσμευμένη στους διεθνείς θεσμούς.Το πρώτο μνημόνιο έρχεται τον Μάιο. Τότε μόνο η Τράπεζα της Ελλάδας, αφοπλίζει την κερδοσκοπία. [15]
Ο Ντε Λέο, σημειώνει: «Μετά την υπογραφή του μνημονίου από την κυβέρνηση Παπανδρέου, η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα, μοναδική εκδότης του ευρώ, δέχεται πράξεις κύριας αναχρηματοδότησης ελληνικών τίτλων, ανεξαρτήτως από την αξιολόγηση που τους χαρακτηρίζουν . Αν το είχε κάνει πριν, θα είχε σπρώξει τις τράπεζες στην αναδοχή χρεωστικών τίτλων και αυτό θα είχε φτιάξει ένα ανάχωμα για την πτώση των τιμών που σημειωνόταν. Η Κεντρική Ευρωπαϊκή Τράπεζα αποδεικνύει ότι έχει την εξουσία να κάνει τέτοια πράγματα, γιατί τα κάνει. Μετά το Μάιο του 2010, δημοσιεύει ένα πρόγραμμα αγοράς τίτλων του δημοσίου χρέους στην δευτερογενή αγορά και καταφέρνει να παγώσει το τρέξιμο των spread στην Ευρώπη αγοράζοντας, κυρίως ελληνικούς, ιρλανδικούς και πορτογαλικούς τίτλους.
Η Κεντρική Τράπεζα της Ευρώπης με τις αγορές της, ορίζει το επιτόκιο του ελληνικού δημοσίου χρέους ως αντιδραστικό στοιχείο στα πολιτικά γεγονότα: ένα τελευταίο παράδειγμα; Οι τράπεζες που αναγκάστηκαν να κλείσουν με τους Έλληνες να κάνουν ουρές στις αυτόματες ταμειακές μηχανές λίγο πριν το δημοψήφισμα της 5 Ιουλίου 2015. [16]
Οκτώβριος 2009 -Απρίλιος 2010, έξι σημαντικοί μήνες: Η καινούργια κυβέρνηση του Γεωργίου Παπανδρέου παραποιεί προς τα πάνω τον προϋπολογισμό, στέλνοντας σε παραλήρημα τις αγορές και ευνοώντας τη διεθνή κερδοσκοπία στους χρεωστικούς τίτλους του ελληνικού δημοσίου και η Tράπεζα της Ελλάδας, με διοικητή το Γεώργιο Προβόπουλο, την κάνει εφικτή με το να την καθιστά ενεργή και προσωρινά συστηματική, καταργώντας τις ρυθμίσεις στην αγορά των ελληνικών δημοσίων τίτλων.
Ιδού πώς κατέφθασε η Τρόικα, ιδού πώς το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο αποβιβάστηκε στην Ευρώπη για πρώτη φορά.Τώρα, πιθανώς να είναι πιο ξεκάθαρο εκείνο το οικονομικό, πολιτικό και γεωπολιτικό πλάνο, το οποίο προώθησαν ορισμένες ατλαντικές ελίτ σε αρμονία με τους Ευρωπαίους ομόλογους. Παγκοσμιοποίηση της αγοράς σύμφωνα με τo Washington Consensus. [17]
Στην ήπειρο στα βόρεια της Κρήτης, το σχέδιο Διεθνή Επιχείρηση, έχει στο τιμόνι την Γερμανία, η οποία έχει στην κατοχή της όλα τα προνόμια αλλά όχι και το copyright.
Το πειραματόζωο, ο ελληνικός λαός, δεν είχε ποτέ διαφυγή: ήταν το προεπιλεγμένο θύμα για να σταλεί στο εργαστήριο και να πυροδοτήσει το ντόμινο και να χαράξει τον δρόμο. Αυξανόμενοι φόροι, ελεύθερη πτώση των μισθών, περικοπές στις συντάξεις και στις δημόσιες παροχές.
Στην γη του Σωκράτη, του Αριστοτέλη και του Πλάτωνα, σήμερα η ανεργία έφτασε το 28% και το 44% για τους νέους [18].Τα αγαθά και οι δημόσιες υπηρεσίες ξεπουλιούνται στις δημοπρασίες. Με τον ίδιο τρόπο, ακριβώς, όπως ξεπουλιούνται τα σπίτια των πολιτών που δεν μπορούν να πληρώσουν, πια, τις οφειλές τους. [19]
Και ελάχιστοι κερδίζουν χρήματα και εξουσία: οι μεγάλες τράπεζες και οι πολυεθνικές.
2009-2016 : Επτά χρόνια, επτά«Όχι μόνο επειδή δεν τήρησαν το Ελληνικό Σύνταγμα αλλά ούτε το Διεθνές Δίκαιο και, κατά συνέπεια,το Ευρωπαϊκό Δίκαιο, αν λάβουμε υπόψη μας ότι μία συμφωνία έχει ισχύ μόνο και εφόσον είναι επικυρωμένη, άρα και αναγνωρισμένη από το διεθνές δίκαιο. Αυτό δε συνέβη».
Η δανειακή συμφωνία του 2012, πέρασε από τη Βουλή σαν ένα απλό σχέδιο νόμου, άρα και αυτό είναι εκτός των κανόνων, δεν είναι μια επικύρωση. Για αυτόν το λόγο όλες οι δανειακές συμβάσεις που υπογράφτηκαν και όλοι οι κανόνες που δόθηκαν, δεν έχουν νομική ισχύ. Αυτές οι συμφωνίες έχουν και άλλη μία ουσιαστική ανικανότητα. Επιβάλλουν περιορισμούς οι οποίοι παραβιάζουν το Διεθνές Δίκαιο, γιατί μηδενίζουν την κυριαρχία μας. Η Ελλάδα, με αντάλλαγμα τα δάνεια, παραχωρεί το σύνολο της εθνικής της περιουσίας.
Τα μνημόνια αναγκάζουν τη χώρα σε ένα πρόγραμμα μεταρρυθμίσεων που γίνεται η μοναδική εφαρμόσιμη οικονομική πολιτική. Ένα πρόγραμμα το οποίο, εκ των πραγμάτων , αλλάζει τις υπάρχουσες σχέσεις της κοινωνίας.
Για να κάνει οποιαδήποτε άλλη κίνηση, η Ελλάδα έχει ανάγκη την άδεια των Βρυξελών. [20]
Ο ιός της κρίσης που εμβλήθηκε στην Ελλάδα το 2009, εξαπλώθηκε και σε άλλες χώρες της ευρωζώνης αλλάζοντας όλο και κάποιο θεσμικό πλαίσιο του κοινού μας οίκου, της Ευρώπης.
Ο Μανφρέντι Ντι Λέο ισχυρίζεται: «Οι γνωστές «αγορές» είναι στην πραγματικότητα οι τράπεζες και πίσω από τον τρόπο συμπεριφοράς των τραπεζών βρίσκονται οι κεντρικές τράπεζες. Είναι δύσκολο να φανταστούμε ότι μια χρηματοοικονομική κρίση αυτού του μεγέθους και βαρύτητας , θα μπορούσε να υλοποιηθεί χωρίς τον ενεργό ρόλο της Κεντρικής Τράπεζας της Ευρώπης».
Κράτη, τα οποία έχουν επίπεδα δημοσίου χρέους, εντελώς διαφορετικά μεταξύ τους, Ελλάδα, Πορτογαλία , Ιρλανδία , Ιταλία και Ισπανία [21] συνάντησαν ακριβώς τον ίδιο τύπο προβλήματος: μια ξαφνική αύξηση του επιτοκίου του δημοσίου χρέους.
Αυτό σημαίνει ότι δεν είναι τόσο σημαντικό το επίπεδο του χρέους που έχει συσσωρευτεί, όσο οι όροι υπό τους οποίους το χρέος συντάχτηκε και αυτοί οι όροι εξαρτώνται από τη στάση της Νομισματικής Αρχής. Η Κεντρική Τράπεζα έχει πλέον εισάγει μία αρχή: η οικονομική της στήριξη (η οποία διασφαλίζει τη χρηματοοικονομική σταθερότητα όλων των κρατών της Ευρωζώνης) υφίσταται σε πολιτικές οδηγίες. Η Ευρωπαϊκή Νομισματική Αρχή είναι ρητά διαθέσιμη να υποστηρίξει το δημόσιο χρέος ενός οποιουδήποτε κράτους , με τον όρο, όμως, ότι το συγκεκριμένο κράτος θα δεχθεί να ακολουθήσει οδηγίες οικονομικής πολιτικής που η ίδια η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα θα του υποδείξει. Και η βοήθεια προσφέρθηκε μονάχα μετά την υπογραφή ενός μνημονίου.
Ήταν πολύ ξεκάθαρος ο διευθυντής του Ευρωπαϊκού Μηχανισμού Σταθερότητας (ΕΜΣ -μέχρι σήμερα ο βασικός πιστωτής της Ελλάδας [22]) Κλάους Ρέγκλινγκ, όσον αφορά στο βαθμό βιωσιμότητας του ελληνικού χρέους. «Εξαρτάται από τις μεταρρυθμίσεις που θα κάνει η Ελλάδα. Αν κάνει μεταρρυθμίσεις, το δημόσιο χρέος της, θα είναι βιώσιμο. Αν δεν κάνει μεταρρυθμίσεις, δε θα είναι πλέον βιώσιμο». [23]
Το 2009 είναι, πλέον, μακρινό, ενώ ο πρώην αρχηγός της κυβέρνησης Γεώργιος Παπανδρέου, δίνει κερδοφόρες διαλέξεις ανά τον κόσμο κάνοντας μαθήματα «δημοκρατίας»[24] και ο πρώην διοικητής της Τράπεζας της Ελλάδας Γεώργιος Προβόπουλος, είναι στην διοίκηση της Eurobank Βουλγαρίας [25], ο ελληνικός λαός υποφέρει στον έβδομο χρόνο λιτότητας , προδομένος, πάλι, από νέους εμπόρους ελπίδας.
Σε αυτό το μικρό, μεγάλο κράτος των 11 εκατομμυρίων κατοίκων, τέσσερα εκατομμύρια ζουν κάτω από το όριο της φτώχειας, τρία εκατομμύρια δεν έχουν πρόσβαση στην ιατρική περίθαλψη [26] αφού είναι αλληλένδετη με την εργασία που, πλέον, δεν έχουν. Ένας Έλληνας στους έξι έχει εισόδημα της τάξης των 180 ευρώ το μήνα. 1.647,703 άνθρωποι ζουν υπό το κατώτατο όριο φτώχειας (το 15% του πληθυσμού) [27].
Και όμως, το 1% των Ελλήνων κατέχει το 56,1% του πλούτου [28]. Όχι μόνο κρίση, τη λένε και παγκοσμιοποίηση.
Είναι ένας ιός που σκοτώνει σιωπηλά. Τυχαία συναντάμε τον Παναγιώτη, είναι πολύ ταραγμένος και θέλει να ξεσπάσει. «Σήμερα έχασα έναν παιδικό μου φίλο, μια καρδιακή προσβολή τον πήρε μακριά μας. Δεν κάπνιζε, δεν έπινε, δεν ήταν υπέρβαρος. Το άγχος που δεν εκδηλώνεται είναι το χειρότερο. Μας σκοτώνει σιγά σιγά.
Εμείς, οι σαραντάχρονοι, είμαστε οι πιο εκτεθειμένοι. Είμαστε η γενιά στο μέγιστο βαθμό εμπειρίας σε συνδυασμό με την απαραίτητη ενέργεια για να δουλεύουμε πολύ. Όμως , αισθανόμαστε πολύ μεγάλοι και άχρηστοι μόνο και μόνο επειδή η κοινωνία μας, μας κάνει να αισθανόμαστε έτσι. Αλλά υπάρχουν ακόμα μερικοί από εμάς που δεν τους κάνουμε την χάρη και προσπαθούμε να αντιδράσουμε». Κατά τη γνώμη του Παναγιώτη , καθηγητή Ιταλικών σε φροντιστήριο της Αθήνας, οι Έλληνες που θέλουν να μάθουν Ιταλικά χωρίζονται σε δύο κατηγορίες: «η πρώτη κατηγορία είναι οι ενήλικες που θέλουν ένα εφόδιο παραπάνω για να αντιμετωπίσουν την αγορά εργασίας, γιατί το να μάθουν μία τρίτη γλώσσα θα μπορούσε να τους είναι πολύ χρήσιμο. Θα μπορούσε. Μερικοί από αυτούς φεύγουν για σεζόν στα νησιά. Για έξι, επτά μήνες ή λιγότερο, δουλεύουν υπό συνθήκες όχι πάντα ιδανικές, χωρίς ρεπό για όλη την σεζόν και σε ανταγωνισμό με νέους από την Ανατολική Ευρώπη.
Η δεύτερη κατηγορία ενήλικων μαθητών είναι η κατηγορία που απλά έχει όρεξη μάθησης. Για τον εαυτό τους, για να αισθανθούν λιγότερο χαζοί, λιγότερο άχρηστοι, για να «τεστάρουν» τον εαυτό τους και τα όρια τους. Όλοι, πραγματικά όλοι, αισθάνονται βλάκες και μου το λένε ξεκάθαρα, μειώνοντας έτσι και άλλο τον εαυτό τους. Αλλά δεν είναι καθόλου βλάκες στην πραγματικότητα». [29]
Ενώ παραπάνω από το 95% των πόρων που προορίζονταν για τη διάσωση της Ελλάδας , κατέληξαν στις τσέπες μεγάλων εθνικών και διεθνών τραπεζών [30], η ήπειρος στα Βόρεια της Κρήτης , είναι, πλέον, μια γιγαντιαία αγορά κατοικημένη από εκατομμύρια αριθμούς , κάποτε Άνθρωποι. Η Ευρώπη, η Φοινίκη πριγκίπισσα που αγαπήθηκε και λατρεύτηκε από το Δία, κατάντησε μια ολογραφική λωρίδα, ενός ιδιωτικού χαρτονομίσματος.
«Η Ελλάδα είναι το καλύτερο παράδειγμα: αυτό που αποφάσισε και εφάρμοσε, είναι το καλύτερο σήμα, ότι το ευρώ, ως μέσο διαρθρωτικής μεταρρύθμισης, λειτουργεί »γράφει ο Μάριο Μόντι, πρώην διεθνής σύμβουλος της Goldman Sacks, πρώην Ευρωπαίος Επίτροπος και πρώην πρωθυπουργός της Ιταλίας στο Financial Times [31].
Να γιατί το «Εργαστήριο Ελλάδα», να γιατί η κρίση μας. Οι λαοί της Ευρώπης είναι θύματα ενός συστήματος.
Για να βρούμε ομαδική λύτρωση πρέπει να το συνειδητοποιήσουμε.
Και να σκεφτούμε ότι, όταν ένα κράτος εκδίδει, ελέγχει και ξοδεύει το δικό του νόμισμα, έχοντας χρέος μόνο με τη δημόσια κεντρική τράπεζά του, δηλαδή με τον εαυτό του και με το εθνικό του νόμισμα, δεν έχει τίποτα να φοβηθεί.
Θα είναι ένα κράτος εμβολιασμένο κατά του φιλελευθερικού ιού της κρίσης, ικανό να κάνει ανεξάρτητες, δημοκρατικές και εθνικές επιλογές, ανάλογα με τις ανάγκες του και τη θέληση του λαού. «Στην Αθήνα πράττουμε έτσι. Εδώ η κυβέρνησή μας ευνοεί τους πολλούς και όχι τους λίγους και για αυτό ονομάζεται δημοκρατία» – Θουκυδίδης. [32]
* Το «Εργαστήριο Ελλάδα» είναι ένα ντοκιμαντέρ ανεξάρτητης παραγωγής , που θα προβληθεί την Άνοιξη του 2017. Ένα ταξίδι που διανύει τη μακρινή και κοντινή Ελληνική ιστορία :από τον Ψυχρό Πόλεμο και την διαδικασία ενοποίησης της Ευρώπης, ως τη σημερινή οικονομική κρίση. Ένα ντοκιμαντέρ Ιστορίας και πολλών ιστοριών. Η καθημερινή ζωή στο επίκεντρο του εφαρμοσμένου φιλελευθερισμού, το πρώτο δυτικό κράτος όπου η φτώχεια επιβλήθηκε χάρη στον εξωτερικό δεσμό.
Ένα οδοιπορικό γενεών, για να εγκαταλειφθεί το αιώνιο Παρόν και να επινοηθεί ένα Μέλλον σε ανθρώπινα μέτρα.
Το έργο είναι ολοκληρωτικά αυτοχρηματοδοτούμενο. Το συντακτικό προσωπικό του Voxpopuli.xyz , αποτελείται εξ ολοκλήρου από εθελοντές. Το «Εργαστήριο Ελλάδα» θα δημοσιευθεί και θα διατεθεί δωρεάν, αρχικά στο διαδίκτυο.
.....Ο κοινωνικός αυτοματισμός
δεν είναι ελληνικό προνόμιο. Δεν είναι στο DNA του
κλασσικού μαλάκα Έλληνα που για την κρίση, μετά από ώριμη σκέψη, που του
μπόλιασε ο Πρετεντέρης στο υποσυνείδητο του, αποφάσισε ότι ένοχοι ήταν οι
δημόσιοι υπάλληλοι και οι τυροπιτάδες που δεν έκοβαν αποδείξεις. Είναι η
παγκόσμια πρακτική ενός συστήματος που βρίσκει πλασματικούς ενόχους προκειμένου
να αποπροσανατολίσει την κοινή γνώμη από τους πραγματικούς.
Έξι χρόνια τώρα
καλλιεργείται στο εξωτερικό, από τα συστημικά μέσα ενημέρωσης, η εικόνα του
τεμπέλη, χαραμοφάη και σπάταλου Έλληνα που το μόνο που
τον ένοιαζε τόσα χρόνια ήταν να χορεύει συρτάκι στην ακροθαλασσιά και να τρώει
χταποδάκι με ουζάκι πληρωμένα από τον ιδρώτα του μέσου Ευρωπαίου
φορολογούμενου, ο οποίος για άλλη μια φορά πρέπει να βάλει βαθιά το χέρι του
στην τσέπη για να σώσει το ηλιόλουστο αυτό ακρωτήρι. Και στην τελική μήπως και
ο ήλιος είναι ένα προνόμιο των Ελλήνων που οι Ευρωπαίοι πρέπει να ξανασκεφτούν
αν θα μας επιτρέψουν να το απολαμβάνουμε,
Την εικόνα αυτή βέβαια την
ενίσχυσαν οι ισχυρισμοί Παπανδρέου το 2010 διατρανώνοντας ότι είναι
πρωθυπουργός μιας διεφθαρμένης χώρας και ακόμα πιο πριν οι μικροπολιτικές σκοπιμότητες του Αλογοσκούφη ότι κοροϊδέψαμε τους εταίρους μας προκειμένου να μπούμε στο ευρώ.http://www.nostimonimar.gr/o-γιάννης-από-την-αμαλιάδα-και-ο-χανς-α/
