Κοπάδια άγρια ροβολούν στη λεωφόρο, βρυχώνται της αϋπνίας στίχοι

Κοπάδι αυτοκίνητα κατεβαίνει ως το φανάρι κι ύστερα άλλο, κι άλλο, με βελάσματα και μουγκρητά.

Τις αθηναϊκές αϋπνίες μου δεν τις διακόπτουν γλάροι μακρινοί ούτε τα πρωινά κελαηδίσματα με μικρών φτερών       πετάρισμα στα κλαδιά έξω απ' το παράθυρό μου αλλά η βοή αγέλης οχημάτων στη λεωφόρο.

Είναι παλιά συνήθεια μου να ξενυχτώ διαβάζοντας, ξεκλέβοντας από τον ύπνο ώρες μία-μία τις σελίδες ώσπου με τα πρώτα πουλιά κλείνω τα μάτια μου. 

Λείπω καιρό όμως, ξεσυνήθισα. Έχει ωράρια η πόλη, με τακτικό παλμό αντί της Φύσης     ή πολυτελούς θερέτρου τους αργούς ρυθμούς με breakfast ως τις τέσσερις το απόγευμα.

Μήνες στην εξοχή ο άυπνος νους μου βουκολικά ερμηνεύει τους θορύβους και όπως στα σκυλιά, μου φαίνονται αγέλη βόδια τα οχήματα και μιας νταλίκας η δυνατή κόρνα σπαράζει σαν ελεφαντάκι που έχασε τη μάνα του.

Σαν ποίημα που ξεχωρίσαμε και  αποστηθίσαμε και ξαφνικά έρχεται η ώρα που η ζωή το ζωντανεύει, ο νους μου που έκανε ζούγκλα τη λεωφόρο, μου αποκαλύπτει - ξανά κι αλλιώς- τα έργα του Jean-François Rauzier, τις μπαρόκ «υπερφωτογραφίες» (των οποίων φέρνω εικόνα και σύνδεσμο.

______________________________

Εικόνες

Πάνω: Καθώς έγραφα κόλλησε το φως της αυγής στο παράθυρό μου πάνω απ' τη ζούγκλα της λεωφόρου.

Κάτω:  Η ζούγκλα μου εμπνευσμένη άραγε από  το Jeux de cirque του  Jean- François Rauzier; 

Τα Ζώα του Jean- François Rauzier : https://goo.gl/R1YhqT