Μπαλζάκ και Τεχνολογία: Το παθαίνετε κι εσείς;

Το παθαίνετε;

Έδωσα άδεια στον εαυτό μου- το κάνω όταν βραχυκυκλώνω και διαισθάνομαι πως πάω για κάψιμο. Κλείνω τα πάντα (όπως παλιά βάζαμε τηλεφωνητή και δε σηκώναμε τηλέφωνα), ανάβω το κερί μου, φέρνω κοντά μου την τσαγιέρα μου (πάντα γεμάτη ως γνωστόν) και ξαπλωμένη ανάσκελα ρίχνομαι σε λογοτεχνία παλιά κι αγαπημένη την οποία ξαναδιαβάζω. Έτσι το καλοκαίρι όταν με χάσατε ξαναδιάβαζα όλο τον Προυστ (κάθε 3-4 χρόνια αυτό), έτσι γύρω απ' το Πάσχα ξαναεπισκέπτομαι και τα 4 Ευαγγέλια.

Τώρα ήταν η 'Ραμπουιγιέζα΄ (Μαύρο Πρόβατο αγγλικά, του Μπαλζάκ. Ρεμάλια απόστρατοι που σκοτώνουν τη θειά τους για ένα χαρτζιλίκι, θεατρίνες εταίρες κι αφελείς επαρχιώτισσες μητέρες που αγαπούν το λάθος γιο με ένα ερωτισμό που δεν κατάφεραν να νιώσουν για τον άνδρα που τις λάτρεψε. Ποιος θα άντεχε να αντισταθεί σε όλα αυτά, ποιος δε θα διάβαζε με κομμένη ανάσα την περιγραφή της μονομαχίας στο τέλος με την κρίσιμη στιγμή που τα  ηττημένα κουρέλια του Ναπολέοντα ξιφασκούν και ένα moulinet αναπάντεχο ρίχνει του ενός την αυτοπεποίθηση και νικά ο άλλος.

Εκεί λοιπόν που ήμουν συγκεντρωμένη στη μονομαχία, ένας όρος τεχνικός της ξιφασκίας κάπως πιο σπάνιος από το "touché" και το "να 'χεις το πάνω χέρι" που μεταφορικά διασώθηκαν ως τις μέρες μας, μου τράβηξε την προσοχή και, θέλοντας να μάθω περισσότερα―τι έκανα λέτε; Έσυρα μηχανικά το χέρι στη σελίδα του βιβλίου σα να ήμουν σίγουρη πως θα γινόταν η κίνησή μου κέρσωρ στο χαρτί, θα «επέλεγα» ώστε είτε θα έβγαινε αυτόματα ερμηνεία λήμματος είτε θα αντέγραφα για γκουγκλάρισμα. Δεν πήρε πάνω από δευτερόλεπτο όλο αυτό μα ήταν διακριτό και συγκεκριμένο και, ώσπου να συνειδητοποιήσω με το χέρι στον αέρα, είχα απόλυτη συναίσθηση της βεβαιότητάς μου όπως θα είχα αν δίχως να κοιτώ έπιανα ένα μολύβι για να σημειώσω ή όπως μηχανικά και δίχως σκέψη αλλάζουμε σελίδα.

 Από τις ερχόμενες γενιές (αν επιβιώσουμε) αυτή η κίνηση θα επαναληφθεί δισεκατομμύρια φορές, όχι στο χαρτί εννοείται, και γι αυτό τούτη τη μικρή μου γκάφα ασκεψίας την ανθολογώ ως μνήμη πολύτιμη, αν και ευτελή, όπως πολύτιμες είναι εκείνες οι πρώτες εντυπώσεις της γενιάς που πρωτοσυνήθισε το τηλέφωνο ή τον ανελκυστήρα. 

Γι αυτό ρωτάω:

Το παθαίνετε κι εσείς;

_____

Ναι, Προυστ θυμήθηκα- που περιγράφει τις τηλεφωνήτριες με τις γλυκιές φωνές από το υπερπέραν αλλά και την πρώτη περιστρεφόμενη εξώπορτα που τον παγίδευσε. Αλλά, αν σας αρέσουν κάτι τέτοια trivia της εξιστόρησης περιπετειών της ανθρώπινης συνείδησης και των προσαρμογών μας, το πρώτο μυθιστόρημα στο οποίο το τηλέφωνο παίζει ρόλο σημαντικό είναι το Vile Bodies του Evelyn Waugh όπου στην περιγραφή του των κακομαθημένων πλουσιόπαιδων λίγο πριν ο Α' Παγκόσμιος Πόλεμος εξαφανίσει κι αυτά και την τάξη τους, βλέπουμε το τηλέφωνο να παίζει το ρόλο που σήμερα σ' ένα αντίστοιχο αφήγημα θα βλέπαμε να επικοινωνούν με τη μοντέρνα μέθοδο ποσταρισμάτων σε Ιnstagram, Twitter κ.λ. με πειραγμένα selfies και ντι-έμια.

Εικόνες

Με τον ήλιο έξω. Ανταύγειες ηλιοβασιλέματος και λίγο μετά.

Μπαλζάκ, η εύθραυστη παλιά τσαγιέρα μου που χρησιμοποιώ με προσοχή (για λίγους και με άπνοια μη μάς βρει κανένα κακό) και, βεβαίως #SupportDontPunish για να μην ξεχνιόμαστε.