Φεύγω απ' τη χώρα του μελιού- suma, όπως λέμε άθροισμα [Λιθουανία]

Suma, όπως λέμε άθροισμα, στα λιθουανικά γράφουν οι αποδείξεις.

Ένα άλλο κοινό είναι οι δίπλες. Ναι, το γνωστό γλυκό που φτιάχνουν οι γυναίκες στα χωριά όποτε έχουν ξένους. Χθες, ανάμεσα σε κουλουράκια και βουτήματα στο διάλειμμα του καφέ, είχε κι ένα πιάτο με δίπλες. 

«Η μαμά μου τις έφτιαξε» μου είπε η διοργανώτρια και συζητήσαμε τη συνταγή και τη συνήθεια. Έχουν κι άλλα από την κάποτε μεγάλη ελληνική κοινότητα της Ουκρανίας, μου είπαν, αλλά ποιος πήρε πρώτος τι και τι καταγωγή έχουν οι δίπλες δε γνωρίζω.

Πάντως εδώ τις κάνουν πιο μικρές, πιο ντελικάτες, δίχως το βαρύ πασπάλισμα ξηρών καρπών που συναντάμε σε κάποιους φούρνους αλλά, όπως σχεδόν κάθε τι, λουσμένες στο μέλι. Λιθουανία, χώρα του μανιταριού και του μελιού, τους έλεγα χθες στο εστιατόριο που ακόμα και ένα σφηνάκι που μας πρόσφεραν πριν το φαγητό ήταν κρασί με μέλι. Μέλι στα ποτά, μέλι στα γλυκά, μέλι στο γεύμα, μέλι στα πανταχού παρόντα παντζάρια, μέλι στο τυρί. Και στο νερό φέτες λεμόνι ή καρποί του δάσους, αγριοκέρασα και κάτι κόκκινα μικρά από θάμνους που σ' εμένα θυμίζουν Χριστούγεννα παρότι, το έχουν δικαίως για καμάρι τους εδώ, είναι οι τελευταίοι που προσηλυτίστηκαν όταν όλοι οι άλλοι είχαμε  γίνει Χριστιανοί. 

Αλλά αυτό ήταν. Ντυμένη με τη μέθοδο κρεμμύδι σε κρύο που χτυπά το πρόσωπο σα μικρές βελόνες ενώ εντός ιδρώνουμε από την παράλογα  δυνατή θέρμανση,  αποχαιρετώ  τη χώρα του μελιού και των ξύλινων χαμηλών σπιτιών. 

Αύριο το βράδυ θα είμαι στη Μασσαλία.  +16 από -6 Κελσίου. Τόσα να κάνω και να πω και να μελετήσω μα, φευ ματαιότης ματαιοτήτων, ο νους μου είναι στα μικρά μπαγκάζια που επιβάλλουν πλέον οι αεροπορικές εταιρίες δίχως να λογαριάζουν τον καιρό και την κοκεταρία μας. 

Κατοικίες

Σχολείο