Πόσα ακόμα πρωινά;

«Πόσα ακόμα πρωινά

θα είμαι εδώ για να καλωσορίσω;» 

 

παραφράζω τον  Tu Fu , Κινέζο ποιητή του 8^ου αιώνα μ.Χ./ που κάποια από  τα Περιπλανόμενα Ρεύματά του έχω μεταφράσει.

Ο πρώτος-πρώτος ήλιος ζωγραφίζει παράθυρα στους τοίχους, μικρά του δώρα τα αιώνια μυστικά μετά από νύχτες άυπνες.

 

Δεν ξέρω, δε μετριέται αν κι άλλοι τα υπολογίζουν όλα αυτά. Αν εσείς που διαβάζετε τώρα, τούτη τη στιγμή, αν παίρνετε τέτοιες χαρές μέσα στο ίδιο σας το σπίτι το χιλιοειδωμένο.

 

Έχω μια θλίψη, δεν το αντέχω που η ζωή περνά, δε θέλω να ‘ρθει η δική μου στάση να κατέβω.

 

― Τέλειες γριές θα γίνουμε, κι εσύ κι εγώ, είπα στην παλιά μου φίλη τη ΧΧΧ  (που είναι και πολύ νεώτερή μου)*.

Καιρό είχα να τη δω  και είχαμε πολλά να πούμε. Ήταν να πάμε πιο νωρίς, στη θάλασσα να φάμε και να κολυμπήσουμε με ψάρια και κρασάκι, αλλά ―τα θαλάσσωσα (no pun intended), άργησα να της πω ότι όντως είχα χρόνο, οπότε προκειμένου να μην το αναβάλουμε  σπάσαμε την απόσταση με ραντεβού στο  Starbucks το οποίο, αποφύγαμε όταν ανακαλύψαμε το νέο Café  που βλάστησε δίπλα κολλητά – εκεί που χρόνια πριν ήταν  ο Ελευθερουδάκης. Επί Πολυκάρπου, αν θυμάστε, τότε που για ώρες κουβεντιάζαμε για βιβλία και έρωτες. Τώρα λέγεται ‘Paul’ κι εκεί που φύτρωνε  φλισκούνι κι άγρια μέντα  βρήκα μια κις και μια φλαν για το σπίτι. 

 

―Τέλειες γριές θα γίνουμε;

Το «θα» μ’ αρέσει, μου είπε κάποιος που ακόμα δεν έχει καταλάβει ότι τα νιάτα δεν είναι επίτευγμα, το να ζήσεις πολύ και καλά είναι.

Χρόνια Πολλά και πάλι ΧΧΧ!

*Η ΧΧΧ ενοχλήθηκε από το κείμενο και ζήτησε να αφαιρέσω «τη φάτσα της από κάτι που δεν την αφορά». Ζήτησα συγγνώμη και αφαίρεσα όνομα και εικόνα  από τα κοινωνικά δίκτυα.