Στα όρη βγαίνει η κάπαρη,
Τα χείλη σου είναι ζάχαρη.
Mόνη στη θάλασσα. Κι ύστερα, στο βράχο μέσα απ’ την αυλόπορτά μου έχει ανθίσει η κάπαρη που μοσχοβολά.
Για το παιδί της πόλης ούτε τα φύλλα δεν αναγνωρίζονται. Την πρωτοείδα να κρέμεται στις σπηλιές που ξεκαλοκαίριαζαν κάτι χίππηδες που στη διαδρομή από Ινδίες προς ευρωπαϊκές πατρίδες πουλούσανε αφγάνι μυρωδάτο για να επιβιώσουν. Για εξωτικό φυτό εξ Ινδιών την πέρναγα για χρόνια. Ώσπου έμαθα.
Όλο εκπλήξεις η ζωή, ακόμα και μπροστά στη μύτη μας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου