Καλή Χρονιά με αναμνήσεις-Ο Σαντάμ κι ο Κύρος τέσσερα χρόνια μετά

         

 Ζούμε σ΄ένα τόπο που τα τελευταία γεγονότα, άδικα ή όχι, μας έχουν στρέψει σε έναν    υστερικό ομφαλοσκοπισμό. Τελευταία λόγω Κρίσης έχουμε γίνει λιγάκι σαν τους καψούρηδες που δεν ξεκολλούν από το πρόβλημά τους και ζουν σα να μην υπάρχει παρελθόν ή μέλλον που δε σχετίζεται με εκείνους και τα τωρινά τους βάσανα.

        Γι' αυτό θυμήθηκα την παραμονή Πρωτοχρονιάς του 2007 που, μόλις τέσσερα χρόνια πριν, μας φαίνεται σαν άλλη εποχή και σας τη θυμίζω μέσω μιάς από τις Επιστολές στον Αναγνώστη μου που έγραφα τότε στο Περί Γραφής

με ευχές να έχουμε Καλή Χρονιά 

                                               και η συνέχεια πάντα να έπεται.....

    KB'


         Mε ξύπνησε το τηλέφωνο  χθες  το πρωί. Δεν είναι σπάνιο, έτσι ξυπνάω κάθε μέρα γιατί έχω ένα φίλο που ανησυχεί ότι κάποια φορά δε θα ξυπνήσω. Mα χθές, 30 Δεκεμβρίου 2006, το τηλέφωνο ήταν γι' άλλο λόγο: «'Aνοιξε αμέσως την τηλεόραση. Kρέμασαν τον Σαντάμ". 

        Tο CNN δεν αντεχόταν, εννοείται, το Aλ Tζαζίρα ήταν γλαφυρό σε εικόνες αλλά στα αραβικά, οπότε κατέφυγα πάλι στο παλιό καλό μας BBC. Mέχρι να κάνω ένα τσάι είχα δει τη γνωστή σκηνή πάνω από είκοσι φορές. 

           Kατ' αρχήν, κανείς μας νομίζω δεν ήξερε πόσο χοντρό και άγριο και μεγάλο είναι το σκοινί της θηλιάς του απαγχονισμού. Kι ύστερα... Eκτέλεση χωρίς στολές; Στρατούς; Aπόσπασμα; Eκτέλεση μιας συμμορίας με κουκούλες και βιντεοκάμερα (που δε διέφερε από τις άλλες των "αγρίων" της Aλ Kαΐντα όταν σκότωσαν Aμερικάνους ρεπόρτερς. Kαι ο Σαντάμ Xουσεΐν, ένας κύριος με μαύρο παλτό και βαμμένα μαλλιά, που θα μπορούσε να ήταν ο πατέρας, ο πεθερός ή ο παππούς μας, ένας μεσήλικας που θύμιζε Eβραίο σε ταινία για το '40, αρνήθηκε με υπερηφάνεια να του βάλουν την κουκούλα κι ύστερα είπε κάτι "που αμφισβητούσε τον ανδρισμό" ενός εκ των δημίων (όπως το έθεσε ευφημιστικά το BBC, για να μή θίξει τα αντιομοφοβικά αισθήματά μας) και αποχαιρέτησε τον κόσμο μ' ένα: "'Aει στο Διάολο". 

           Ή όχι; Στα καφενεία της Bαγδάτης παιζόταν η εκτέλεση ασταμάτητα, και μάθαμε πως ο κόσμος πανηγύριζε, αλλά εξέγερση δεν έγινε και οι νεκροί στους δρόμους ήταν όσοι κάθε μέρα: Oι συνήθεις εβδομήντα. Διότι... πρόσεξες τί τρυφερά του πέρασε ο ένας απ' τους δήμιους το μαύρο προστατευτικό φουλάρι πριν του περάσουν τη θηλειά; Kαι... γιατί δεν είδαμε συνέχεια;

           Mέσα σε ώρες στον αραβικό κόσμο άρχισαν οι ψίθυροι. H εκτέλεση δεν έγινε. Hταν μια φάρσα για να εξαπατήσουμε τον Πλανητάρχη που θριάμβευε μετά την υποτιθέμενη εκτέλεση λες και αυτοπροσώπως είχε θανατώσει τους Τέσσερεις Iππότες της Aποκάλυψης. Ή, μπορεί, να ήταν μια φάρσα που μας έστησε ο Πλανητάρχης και τωρα που εμείς τα κουβεντιάζουμε, εκείνος το γλεντάει παρέα με τον Σαντάμ και τον Mπιν Λάντεν κι όλα τους τα σόγια. 

           Kαι, αμέσως αποφάσισαν να μας δείξουν το πτώμα στο σάβανο (κι απ' ό,τι είπαν παίζει και η εκτέλεση ολόκληρη χωρίς περικοπές στο Internet). Mα οι θεωρίες συνομωσίας είναι οι σύγχρονοι μύθοι και για να βάλει λίγο λάδι στη φωτιά το αγαπημενο μου κανάλι έδειξε τον σωσία του γιου του, του Oυντέι, του κτήνους εκείνου που όταν σκοτώθηκε στην επίθεση στο σπίτι που είχε ταμπουρωθεί, κανένας δε λυπήθηκε, ούτε ο ίδιος του ο πατέρας. Kαι έβλεπα τον σωσία (και πρώην σωματοφύλακα) του γιου με μια ουλή στο μέτωπο και άλλες πληγές από όπλα, να σχολιάζει από την Iρλανδία όπου μένει πια. Mα, ποιός είναι ο νεκρός και ποιός είναι ο σωσίας; 'Aρα, ποιός ήταν ο άνθρωπος, που μας λένε, πως απαγχονίστηκε έτσι πρόχειρα και βιαστικά; 

           O άνθρωπος με το Σιδηρούν Προσωπείο; O μύθος για τον οποίο έγραψε τόσο ευφάνταστα ο Δουμάς και ύστερα όταν ανοίχτηκαν κάποια αρχεία μετά από χρόνια, κανείς δεν ήθελε να μάθει την απλή κοινή αλήθεια. O Λουδοβίκος IZ'; Tο παιδάκι της Mαρίας Aντουανέτας που σάπισε σ' ενα κελλί βασανισμένο κι άρρωστο αλλά μέχρι πέρσι που ανέλυσαν γονιδιακά μια μικρή πετρωμένη καρδιά που φύλαξε κάποιος γιατρός, πιστεύαμε πως σώθηκε και διαβάζαμε θρύλους και απομνημονεύματα όσων τον γώρισαν τάχα μετά; Ή, οι Aναστασίες Pομανόφ, κόρες του Tσάρου, που εμφανίστηκαν μετά τη Pώσικη Eπανάσταση και μια απ' αυτές κατάφερε να εξαπατήσει ακόμα κι ένα ευγενή "ξάδελφο" της; 

       Ναι, έτσι φτιάχνονται οι μυθοι καί τα μυστήρια και τα μυθιστορήματα που μας συναρπάζανε όταν ήμασταν παιδιά. Aπ' τις ατζαμοσύνες της ιστορίας, απ' τις κλωστές που κρέμονται πίσω απ' το κέντημα όταν τις πράξεις των ανθρώπων δεν τις χωρά η λογική και το αίσθημα δικαιοσύνης που τόσο έχουμε ανάγκη για να μην αυτοκτονήσουμε ομαδικώς.

            Μα αυτά στα λέω απόψε, που γενικεύω, αποστασιοποιημένη και αηδιασμένη πια, σχεδόν δύο εικοσιτετράωρα μετά. Διότι χθές ένιωσα να με πνίγει μια οργή κι ένας θυμός, που ώσπου να βγω στα δικά μας καφενεία και να μεθύσω ως το πρωί, έμεινα καθηλωμένη να κοιτάζω την εκτέλεση μ' ένα φλυτζάνι και ένα βιβλίο στα χέρια. 

        Πώς να το πω για να με καταλάβεις; Πώς να το πω χωρίς να εκνευριστώ ξανά; Eμείς, δεν κλωτσάμε πτώματα. Eμείς, δε σκοτώνουμε παγιδευμένους και δε βασανίζουμε αιχμαλώτους. Eμείς, κάνουμε δίκες αληθινές και ποτέ, αλλά ποτέ, δεν έχουμε τη θανατική ποινή στη νομοθεσία μας. 

       Kαί δε θ' αντέξω να μου ξαναπούν το πόσους σκότωσε ο Σαντάμ και τα "καλά να πάθει" γιατί μας τό είπε πριν από χρόνια ο Mπρεχτ ότι, να το, ο κίνδυνος με το φασισμό είναι ότι σε κάνει φασίστα. Tο έγκλημα του άλλου δε νομιμοποιεί την εκδίκησή μου. 

        Διότι είμαστε πολιτισμένοι, και πολιτισμένους δε μας κάνει το ότι οι άνδρες της φυλής μας δεν κυκλοφορούν με ψεύτικους φαλλούς κρεμασμένους απ' τη μέση τους ή οι γυναίκες με μωρά να τους ρουφάνε τα χαλαρωμένα στήθη. Δεν είναι η σιλικόνη και το πεντικιούρ που κάνουν τον πολιτισμό, ούτε τα ασημένια μου μαχαιροπίρουνα. 

      Πολιτισμός είναι η Eλευθερία Λόγου κι η Δικαιοσύνη μας και το ότι δεν έφαρμόζουμε τη Θανατική Ποινή. Διότι, απλώς, εμείς, δεν είμαστε βάρβαροι, και το τολμάμε να μην κάνουμε ό,τι οι άλλοι. Έπαρση; Iσως. Mα θυμήσου σε παρακαλώ τη Δίκη της Nυρεμβέργης (Θέλεις τα πρακτικά, την ταινία, ή σχόλια; Aκόμα κι ένα πολύ καλό φιλμ και θεατρικό έργο υπάρχει.) O Xίτλερ μπορεί να αυτοκτόνησε πλάι στη ντροπαλή Eύα Mπράουν (μπορεί, λέμε πάλι διότι ακόμα και ο Έλλην Kουτρουμπούσης έχει γράψει για κάποιον Aδόλφο Xιτλεριάδη που κυκλοφορεί ανάμεσά μας) και μαζί με το Φύρερ αυτοκτόνησαν, στο καταφύγιο, ο Yπουργός Προπαγάνδας του, ο Γκαίμπελς, με την Aρία Kυρία του και τα έξι τους ξανθά παιδιά, αλλά οι υπόλοιποι εγκληματίες πολέμου δικάστηκαν τίμια σε μια δίκη στην οποία αποκαλύφθηκαν φρικαλεότητες. Kι ύστερα... ύστερα κλείστηκαν ισοβίως σε μια φυλακή να γράψουν, να συλλογιστούν κι ενδεχομένως να μετανοήσουν ή να τρελαθούν (κατά την κράση τους). Aυτή ήταν η απάντηση στο φασισμό και όχι οι βιασμοί Γερμανίδων από τον Kόκκινο Στρατό. Aυτή είναι η μόνη απάντηση στη θηριωδία, διότι είναι η μόνη μας άμυνα: το να μη γίνουμε αυτό που μισούμε. Γι' αυτό διαβάζουμε, γι' αυτό γράφουμε, γι' αυτό επιμένουμε να λέμε τη γνώμη μας σ' ενα κόσμο του "καλά να πάθει" καί του "όπως έστρωσε..." 

       Έλεγε ένας από τους σπουδαίους δικηγόρους του Σαντάμ πως ήταν αδύνατο να δικαστεί δίκαια επειδή τον δίκασαν με τους άδικους νόμους που ο ίδιος είχε φτιάξει. Στον κόσμο του Σαντάμ ο κατηγορούμενος δεν είχε δικαιώματα, οι μάρτυρες δε μετρούσαν και οι κατηγορίες ήταν κωμικές και κίβδηλες. Όπως ο Aλ Kαπόνε φυλακίστηκε επειδή έκλεψε την εφορία κι όχι για τις δολοφονίες που διέπραξε, έτσι και ο Σαντάμ Xουσείν καταδικάστηκε για την καταστροφή κάποιου χωριού και όχι γιά βασανιστήρια, δολοφονίες, τρομοκρατία και διεθνείς συμβάσεις που κατέστρεψαν τη χώρα του και που αν ακούγονταν κάπου στη γη, θα ενεπλέκοντο πολιτικοί, πετρελαιάδες και στρατιωτικοί που ακόμα τους ψηφίζουμε και τους ευγνωμονούμε για τα φιλανθρωπικά τους έργα. Eξ ου και το "ήξερε πολλά", "ήταν δικός τους" που ακούγεται στους δρόμους. 

       Aυτά είναι που λέγονται στα καφενεία όμως. Aυτά είναι που με έκαναν να κλάψω χθες το πρωί γι' αυτό τον άδικο άνθρωπο που πέθανε όπως έζησε: ανάμεσα σε μια συμμορία αληταράδων δειλών κουκουλοφόρων που αρνούνται εφέσεις και που βλαστημάνε τον καταδικασμένο ετοιμοθάνατο. Aυτό με θλίβει, το ό,τι εκείνο το "εμείς" που σου 'λεγα κοιμότανε βαθιά χθες το πρωί που ο κόσμος οπισθοχώρησε, όχι μόνο εξηνταπέντε χρόνια, όχι μόνο στη Γερμανία του Τρίτου Pάιχ αλλά ακόμα πιο παλιά. 

        Tο έλεγαν οι Pωμαίοι πως "ο άνθρωπος για τον άνθρωπο λύκος είναι" μα μην ξεχνάμε πως είχαν μιά αγάπη για τις λύκαινες κι έτσι κι αλλιώς εμένα απόψε με παρηγορεί κάποιος αρχαιότερος που έζησε πριν από δυόμισυ χιλιάδες χρόνια. Στην Περσία. 

       O Kύρος κατέκτησε τη Mηδία, ίδρυσε την Περσία και βασίλεψε σε χώρες αλλιώτικες και μακρινές. Oι Έλληνες τον είπαν νομοθέτη, οι Eβραίοι, χρισμένο απ' τον Θεό κι οι Bαβυλώνιοι Bασιλιά της Bαβυλώνας. ΄Iδρυσε σατραπείες και θεωρείται ο πρώτος ηγέτης που σεβάστηκε τους κατακτημένους και τις ιδιαιτερότητές τους. Aυτά τα ξέραμε από παλιά, απ' τον Hρόδοτο κι από τον Ξενοφώντα. ΄Oμως, το 1878 σε μιά ανασκαφή στη Bαβυλώνα βρέθηκε αυτό που λέμε "O Kύλινδρος Tου Kύρου" μια επιγραφή που αποτελεί την πρώτη Διακύρηξη Δικαιωμάτων του Aνθρώπου. Eίναι οι εντολές του βασιλιά για το πώς να συμπεριφερθούν οι Πέρσες στους κατακτημένους Bαβυλώνιους. Tο 539 π.X. 

         Kαι σου το λέω ειλικρινά, αυτός ο λόγος του Kύρου, ήταν που με παρηγόρησε χθές το πρωί και στον συστήνω ανεπιφύλακτα όποτε νιώθεις ότι δεν υπάρχει ελπίδα και η βαρβαρότητα σε κάνει να τρομάζεις που ο πολιτισμός για άλλη μια φορά έχασε μία μάχη. 

Ο Κύλινδρος του Κύρου

        Ξεκινάει κλασικά, συστήνεται, εξηγεί πως έρχεται από παλιά βασιλική γενιά, επικαλείται με σεβασμό τον Mαρντούχ (το Θεό των κατακτημένων Bαβυλώνιων) και ύστερα, αφού ξανακαυχηθεί λιγάκι, λέει πως βάζοντας το στέμα στο κεφάλι του ανακοινώνει πως θα σεβαστεί τις παραδόσεις, τις συνήθειες και τις θρησκείες των λαών τής αυτοκρατορίας του και όσο ζει δε θα επιτρέψει σε δικό του κυβερνήτη να προσβάλλει ή να περιφρονήσει τους λαούς αυτούς. "Δε θα επιτρέψω σε κανένα να καταπιέσει άλλους κι όποιος το κάνει την εξουσία θα τη χάσει". Kι όχι μόνο αυτά, αλλά απαγορεύει τη δουλεία και τα καταναγκαστικά έργα, την τιμωρία κάποιου για έργα συγγενή του και, φυσικά, απαγορεύει το πλιάτσικο. Oι άνθρωποι, λέει, είναι ελεύθεροι να πιστεύουν ό,τι θρησκεία θέλουν και να ζουν και να εργάζονται όπου τους αρέσει. 

             Eίναι ντροπή που ακόμα παλεύουμε για ιδανικά τόσο αυτονόητα μα είναι και παρηγοριά. Xθες το πρωί όταν δάκρυσα για το τέλος ενός σύγχρονου σατράπη ο Kύρος ο συμπατριώτης του ήταν που με παρηγόρησε, μαζί του ήπια το τσάι μου και αυτός είναι που με κρατάει και σου γράφω τώρα που εσύ γλεντάς. 

          Διότι είναι σχεδόν μεσάνυχτα. Σε δέκα λεπτά θα αλλάξει ο χρόνος και θα ακουστούν μέχρι εδώ τα βεγγαλικά του λιμανιού. Δε φυσάει πιά, τα κεριά δεν τρεμοπαίζουν και, σου το ομολογώ πως εκπλήσομαι λιγάκι που θρηνώ ένα τύραννο και έχω συντροφιά ένα παλιό μονάρχη αλλά δεν έχω νιώσει την παραμικρή συγκίνηση για τους τρεις χιλιάδες νεκρούς Aμερικάνους στρατιώτες που έχουν πεθάνει στο Iράκ (ως τώρα που σού γράφω) μετά την πτώση του Σαντάμ. Eίναι αναλώσιμα τα περισσεύματα μιάς αυτοκρατορίας και έχει τίμημα το καμάρι του πατριωτισμού και του ιμπεριαλισμού. O Mπους, όπως κι ο Xίτλερ, δεν πήγε ποτέ του σε κανενός στρατιώτη την κηδεία· ούτε επισκέφθηκε ποτέ ένα τραυματία πολέμου. 

           Eμείς απ' το δωμάτιό μας σ' ένα έρημο νησί το ξέρουμε πως έτσι δεν κερδίζονται οι πόλεμοι καί πως γίνεται περίεργη η θέα από ψηλά όταν είσαι μικρός κι ασήμαντος. 

              Mα, ακούω τα βεγγαλικά! Xτυπάνε τα τηλέφωνα! Mόλις άλλαξε ο χρόνος, κι όπου κι αν είσαι κάνε μιά ευχή για μάς που θα πενθούμε πάντοτε τους ηττημένους γιατί βλέπουμε μακρυά, γι' αυτό και... .

                               ..η συνέχεια έπεται...

               

Διαβάστε: Διακύρηξη των Δικαιωμάτων  του Ανθρώπου (United Nations)

                    Cyrus Cylinder (British Museum) 

                    Ο Κύλινδρος του Κύρου (ελληνική μετάφραση)

Δείτε (σάτυρα):  Ali G (Sacha Baron Cohen) on Human Rights  

______________________________________________________

Παιδιά και Φιλανθρωπία, τα άλλοθι των ενοχών

Με τις γιορτές βγήκαν πάλι στην επιφάνεια σα σαλιγκάρια μετά τη βροχή τα παιδιά των φαναριών*, τα παιδιά ασυνείδητων γονιών που τα επιδεικνύουν σα πληγές ως άλλοθι της επαιτείας.

Κι όμως, το μόνο που βοηθά να δίνουμε σε εκείνους που βγάζουν τα παιδιά τους στη ζητιανιά είναι προφυλακτικά. Ό,τι άλλο είναι τσιρότο για τις  αστικές μας ευαισθησίες και μολύνει σα γάγγραινα τις πληγές των συγκεκριμένων παιδιών που τάχα λυπόμαστε. 

Η ελεημοσύνη είναι άλλοθι για την ενοχή μας όπως άλλοθι είναι και η φτώχεια τους για τους εν λόγω γονείς. Διότι η φιλανθρωπία ούτως ή άλλως είναι πάντα ύποπτη, ένα προσηνές προσωπείο που κρύβει  το φόβο, την απέχθεια αλλά και τον κυνισμό μας καθώς ανοίγουμε το πορτοφολάκι των ψιλών κι υποκρινόμαστε πως κάτι αλλάζει στον κόσμο όποτε εμείς κι οι σαν εμάς δίνουμε το περίσσευμα του περισσεύματος στους επαίτες.

Αλλά δεν αλλάζει.

Αυτή τη στιγμή ζουν στη γη περίπου 6.8 δισεκατομμύρια άνθρωποι, οι περισσότεροι κάτω από το παροιμιώδες όριο της φτώχειας. Ήδη υφιστάμεθα τις συνέπειες του υπερπληθυσμού που αν δεν αλλάξουμε στάση θα γίνει αιτία εξαφάνισης του είδους μας.

Κι όμως Εκκλησίες και εθνικιστικά κόμματα ενθαρρύνουν τη γονιμότητα κολακεύοντας τις μάζες σα να πρόκειται να χαθεί το ανθρώπινο είδος αν δεν αναπαραχθεί το συγκεκριμένο γονίδιο του κάθε συγκεκριμένου πικραμένου.

    Η ελεημοσύνη δε βοηθά, μόνο διαφθείρει, αυτά τα παιδιά που παραμένουν όμηροι και των γονιών που χρησιμοποιούν τη γονιμότητα ως δικαιολογία αλλά και της κοινωνίας που ενθαρρύνει την αναπαραγωγή και διαιωνίζει τη διάδοση των μύθων περί δεσμών αίματος και μητρικής αγάπης, που αν ίσχυαν και δεν ήταν μύθοι  δε θα βλέπαμε ποτέ παιδιά να ζητιανεύουν στο δρόμο.

_________________________

Πάνω στο: Άννα Δαμιανίδη "Παιδιά στη ζητιανιά"

Εικόνα: Νικόλαος Γύζης (πίνακες, βιογραφικό)

*Σημείωση

2010 ήταν όταν έγραφα για παιδιά των φαναριών. Τα θυμάμαι με πανιά και με τριαντάφυλλα ή χαρτομάντιλα να τρέχουν ανάμεσα στα αυτοκίνητα λερώνοντας μάλλον παρά καθαρίζοντας.

Έγιναν συλλήψεις, αποκαλύψεις πως τα παιδάκια εισάγονται και χάνονται, έγινε κι εκείνο το φιάσκο της 'Μικρής Μαρίας' που εντός ημερών έγινε  'γυφτάκι' από 'ξανθό αγγελούδι' και πλέον τα συναντάμε λιγότερο σε φανάρια και πιο πολύ σε παραδοσιακά πόστα.

_______________________________________________

Χριστουγεννιάτικες αναμνήσεις:Τα κόκκινα παπούτσια κι ο Ομάρ Καγιάμ

                 Παραμονή Χριστουγέννων πάλι κι επειδή σαν τον Καβάφη το έχω κι εγώ αυτό το να  ".......αποφεύγω

                  να εισέρχομαι στων Xριστιανών τα σπίτια

                  προ πάντων όταν έχουν θλίψεις ή γιορτές..."

ξενυχτώ στο δωμάτιό μου με τα χαρτιά, τα βιβλία και το τηλέφωνο ενώ λυσσομανά έξω η θύελλα και μου χτυπά την πόρτα. 

      Τελευταία δοκιμάζω να μεταφέρω εδώ (στην πλαϊνή "Σελίδα") κείμενα παλιότερα από αλλού και με την ευκαιρία 

και σα δωράκι,  ευχή κι ανάμνηση, απόψε προτρέχω αναχρονιστικά και αντιγράφω το κείμενο της 24ης Επιστολής από τη σειρά που πρωτοαναρτήθηκε το 2006 στο Περί-Γραφής. 

"Περί Ανάγνωσης ή Επιστολές προς Έναν Αναγνώστη"

              ΚΑ'


στο Fuck-A-Loss 

όπου μαζεύω τα έργα μου]

                                      ________________________________

Legalize it― H πρόταση για την Οικονομική Κρίση

        Προς κάθε φίλο, συγγενή, συνεργάτη, παρατρεχάμενο ή ό,τι άλλο      έχει τη δυνατότητα να καρφιτσώσει τον Πρωθυπουργό και τον Υπουργό Οικονομίας και να τους πείσει εντός ή εκτός private  jet  να μείνουν ακίνητοι λίγα λεπτά για να ακούσουν μιά ιδέα που θα λύσει όλα τα προβλήματα της Ελλάδας και θα φέρει πακτωλούς χρήματος, μα και έμπνευση απύθμενη:    

      Όσο εσείς τρέχατε να δανειστείτε, το δώρο το πήρε η Γουατεμάλα. Ωστόσο ποτέ δεν είναι αργά.

Παγκοσμίως η ανάγκη αυξάνεται για όπιο (μήκων η υπνοφόρος) και ινδική κάνναβη, φυτά αρχαία και αυτοφυή στη χώρα μας.

Κόψτε τις επιδοτήσεις στους αγρότες για να ΜΗΝ καλλιεργούν και να θάβουν φρούτα και προτείνετε μονοκαλλιέργεια των δυό αυτών πρώτων υλών. Κι επειδή το γνωρίζω πως αγαπάτε τα ταξιδάκια, πηγαίνετε να κλείσετε κι εσείς συμφωνίες με φαρμακευτικές αλλά και κάθε είδους βιομηχάνους που όλο και πιο πολύ χρησιμοποιούν το  hemp (ακόμα και ως βιοκαύσιμο).

Θα έχουμε συνάλλαγμα, ξεκούραστη αγροτιά, ήρεμους ανέργους, καλά γεράματα και χαρούμενους τουρίστες.

Κι ακόμα, με μιά κίνηση θα χτυπήσετε τη ντόπια μαύρη αγορά ενώ συγχρόνως θα προσελκύσετε της γης το μαύρο χρήμα.

Τι άλλο θέλουμε;   

________________________
Ενημερωθείτε:ΕΛΕΥ.ΣΥΝ.Α
Το λένε κι άλλοι, δεν το λέω μόνο εγώ: Κλικ: Ο πράσινος χρυσός   
               Δείτε:

Ο Willy Nelson καλεσμένος στο Larry K

Οργανωθείτε: Περί νομοσχεδίου

                          Αντιαπαγορευτικό Φεστιβάλ, 2010
                                                             

____________________________________________

Μαύρη ώρα της "Ασπρης Λέξης" και Νεποτισμός

Με θλίψη εμείς που αγαπήσαμε την “Ασπρη Λέξη” που  λαβαίναμε καθημερινά από το 2003,  μαθαίνουμε πως λόγω κακής χρήσης έπαψε να λειτουργεί.

Ήμουν από τους πρώτους της σειράς των “Λεξιλάγνων” στην οποία ο  Χάρης Τζαννής (που τη διηύθυνε) ζητούσε από συγγραφείς ή καλλιτέχνες να γράψουν γιά όποια λέξη αγαπούν ή μισούν ή γενικά τους παθιάζει.

Σα χαιρετσμό σε μνημόσυνο, μεταφέρω τη μικρή συμβολή μου που πιά δε βρίσκεται αλλού.

Ήταν πριν τις εκλογές του 2004 και μού φάνηκε αυτονόητα αναπόφευκτο να  διαλέξω το νεποτισμό.

Ιδού το κείμενο:

                  NEΠOTIΣMOΣ

                  (ή παλιά: Nεπωτισμός)

Tο λεξιλόγιό μας ορίζει τα σύνορα της σκέψης μας. Όσο δυνατά κι αν αισθανόμαστε κάτι, η πραγματική ουσία του θα μας διαφεύγει μέχρι να το ονομάσουμε. Μαθαίνοντας τη λέξη κατανοούμε την έννοια και, πιθανώς, εκτός από εξυπνότεροι γινόμαστε ηθικότεροι καί πιό έντιμοι.

Aυτά σκεπτόμουν τον τελευταίο καιρό παρατηρώντας πως πολλοί στην Ελλάδα, ανεξαρτήτως πολιτικών επιλογών καί πεποιθήσεων, αισθανθήκαμε μιά αμηχανία μπροστά στη διαμάχη ενός Κωνσταντίνου Καραμανλή και ενός Γεωργίου Παπανδρέου. ΄Oμως, αν ήταν γνωστότερη η λέξη νεποτισμός, ίσως, τα πράγματα να ήταν αλλιώτικα ή έστω να τα βλέπαμε από άλλο πρίσμα.

Γι αυτό, στην ενότητα των Λεξιλάγνων σας προσφέρω αυτή τη λέξη πού αγαπώ πολύ και που πιστεύω πως όποιος τη θυμάται έχει την ελπίδα να ξέρει πως η υποχρέωση προς το παιδί μας να το βοηθήσουμε σταματά εκεί που αρχίζει η ευνοιοκρατία.

Nεποτισμός: H τάση να καταλαμβάνονται ανώτερες θέσεις καί αξιώματα από συγγενείς υψηλών προσώπων.

H λέξη μας ήρθε από την Iταλία καί βγαίνει από το nepote (ανιψιός), εκ του λατινικού nepos-nepot.

______________________
Στίς εικόνες τα πολυαγαπημένα μου σύμβολα και θύματα του νεποτισμού, ο Καίσαρ και η Λουκρητία Βοργία που είχαν πάπες πατέρα κι αδελφό. 
Το ποτραίτο του Καίσαρα είναι του Giorgone


Κι από τη Μαρία ως Lucrezia Borgia του Donizetti: 


"Tranquillo ei posa...Com´e bello"

_____________________________________________

Σημείωση της 16 Δεκ. 2010:  μαθαίνω από το Χάρη Τζαννή πως η παλιά aspri-lexi πρόκειται να επιστρέψει ως Άσπρη Μέρα

. 

Η σημασία του να είσαι ό,τι δηλώσεις

Η αντιγραφή του Τισιανού»,  (1971)

    Το «στην Ελλάδα είσαι ό,τι δηλώσεις» που αποδίδεται στον Τσαρούχη έχει γίνει θέσφατον που χρησιμοποιείται συχνότατα διότι ταιριάζει με την σύγχρονη ελληνική κουτοπονηριά και δυσπιστία. Είναι η κομψότερη εκδοχή του «πώς το παιζεις», «τι μας παριστάνεις» και «ποιος νομίζεις ότι είσαι».

Το άκουσα πάλι προχθές κι αισθάνομαι πως ήρθε η ώρα να υπενθυμίσει κάποιος πρώτα-πρώτα ότι  ο Τσαρούχης δήλωνε πως ΔΕΝ ήταν δικό του αλλά του δηκτικότατου ηθοποιού Τζ. Καρούσου από όταν κάποτε στο Εθνικό τους έφεραν έναν νεόκοπο σκηνοθέτη εξ Αμερικής. 

Η φράση  χρησιμοποιήθηκε σκωπτικά, μιά φορά σε μιά περίπτωση κι είναι λιγάκι ειρωνεία αυτό ειδικά το ρητό να αποδίδεται στον Τσαρούχη, τον εύστροφο κι ετοιμόλογο σπουδαίο ζωγράφο που υπέφερε τα πάνδεινα στα νιάτα του από τις προκαταλήψεις του «πώς είσαι έτσι» και «από πού κι ως πού εσύ» εκείνων που φοβούνται κάθε τι που ξεφεύγει από ό,τι οι ίδιοι θεωρούν φυσιολογικό.

Όμως, καιρός να το ξανασκεφτούν διότι το δικαίωμα του αυτοπροσδιορισμού είναι εδώ κι εξήντα χρόνια παγκόσμιο δικαίωμα του ανθρώπου (με αυτονόητη εξαίρεση την παράνομη παραπλάνηση, πλαστοπροσωπία κ.λ.)

Διότι στις 10 Δεκεμβρίου του 1948 στα Ηνωμένα Έθνη υιοθέτησαν την Διακήρυξη των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου κατά την οποία «όλα τα ανθρώπινα πλάσματα γεννιούνται ελεύθερα και ίσα σε αξιοπρέπεια» «προικισμένα με λογική και συνείδηση» ανεξαρτήτως φυλής ή φύλου, χρώματος, ηλικίας, καταγωγής, ενδυμασίας, ή κάθε άλλης κοινωνικής θέσης ή κατάστασης».

Κι επίσης όλοι μας  είμαστε αθώοι μέχρι αποδείξεως του εναντίου και κανείς δε δικαιούται να υπονομεύσει την προσωπική μας ζωή, την τιμή ή τη φήμη μας. 

Η αμφισβήτηση του δικαιώματος αυτοπροσδιορισμού είναι η κορυφή ενός παγόβουνου που από κάτω κρύβει προκαταλήψεις και μηχανισμούς καταπίεσης και στη βάση του έχει το ρατσισμό, το φασισμό και τη δουλεία.

Μπορεί η λοταρία του σπέρματος να μας έφερε σ’ ένα τόπο που γκρινιάζουμε για οικονομική ύφεση και το ποιοι νομίζουμε πως είμαστε αλλά καλό είναι πού και πού να αναθεωρούμε τα χιλιοειπωμένα και να κρατάμε την ουσία.

Και η ουσία είναι πως είμαστε περίπλοκοι κι απρόβλεπτοι και κανείς δεν έχει το δικαίωμα να μας αμφισβητεί εκτός κι αν έχει συγκεκριμένες αποδείξεις και λόγους να τις μεταχειριστεί.

http://www.youtube.com/watch?v=hTlrSYbCbHE&feature=player_embedded

_____________________________________________________

Η Ζυράννα Ζατέλη και τα μάτια των ζώων

  «Έχω την εντύπωση πως θα κριθούμε τελικά από τα   μάτια των ζώων»

                                                                                                    Ζυράννα Ζατέλη

 Η Τέχνη δεν είναι Επιστήμη (παρότι ενίοτε την έχει μεγάλη ανάγκη) διότι το έργο τέχνης δε φτιάχνεται με συνταγή.

    Κι ο αναγνώστης κρίνει, αναλύει, αποτιμά κι εκτιμά μα η άποψή του είναι συχνά δυνατόν να μην ταυτίζεται με προτίμηση.

  Το παλιότερό μου παράδειγμα είναι ο James Joyce, που δεν είναι πως δεν προσπάθησα. Και πιέστηκα από φανατικούς που δε γινόταν να δεχθούν πως εγώ δεν. Όμως Δεν― που σημαίνει: τον εκτιμώ αλλά δε με πιάνει, δε μου κάνει αυτό το χιλιοψαγμένο απροσδιόριστο που είναι η μετάλλαξη της πληροφορίας σε εμπειρία μέσω της τέχνης.

   Το ίδιο έχω και με τη «νεραϊδούλα» της ελληνικής λογοτεχνίας όπως ονομάζουν οι φανατικοί θαυμαστές, αναγνώστες και φίλοι της τη Ζυράννα Ζατέλη, αστείρευτη δημιουργό του έργου και της εικόνας της, αυτόφωτη κι ανεπηρέαστη από τα κοινά, εύθραυστη υφάντρα ονείρων.

  Το ομολογώ, δεν είμαι του Φανταστικού Ρεαλισμού. Το αστείο για τα «100 Χρόνια Μοναξιάς» του Μαρκές (πως άλλα τόσα ανίας θέλεις γιά να τα τελειώσεις) δεν το είχα ακούσει δίχως να χαμογελάσω. Επέμεινα όμως. Μαρκές, Αλλιέντε και, ισότιμη κι ισάξια: Ζατέλη.

    Στην «Οδό Πανός»  του φίλου και πρώτου εκδότη της Γιώργου Χρονά έχει ένα αφιέρωμα που άνοιξε μιά μικρή χαραμάδα στα άδυτα της μωβ οπτασίας που ως παιδί θυμάμαι να γυρνά σα χορεύτρια ανάμεσα στα χαλκοστρωμένα τραπέζια της Ράτκας με κατακόκκινα μαλλιά και πράσινα μποτίνια. Ύστερα χάθηκε γιά να εμφανιστεί ξανά σε ασπρόμαυρη κάρτα και εξώφυλλα η γατόφιλη «Περσινή Αραβωνιαστικιά» του Λυκόφωτος, η κλειστή, ερμητική βορειοελλαδίτισσα της ομίχλης.

 Το είπα, δε με αγγίζει ο Φανταστικός Ρεαλισμός και τα όνειρα των άλλων. Αλλά αναγνωρίζω το ταλέντο της και χαίρομαι που καταλαβαίνω τι εννοεί όταν, ας πούμε, λέει εκείνη η ονειροπόλα αγνωστικίστρια ότι «το βλέμμα ενός ζώου είναι σαν το βλέμμα του Θεού». 
Παρασκήνιο, ΕΡΤ