Σιμόν Λε Μπαρόν- Πρόεδρος των Ελλήνων είναι μιά Γαλλίδα

H κυρία Σιμόν Λε Μπαρόν είναι η φίλη η αληθινή, η γιά τα δύσκολα. Ο άνθρωπος που δε χάνεται τάχα από διακριτικότητα όταν αρρωστήσουμε ή πτωχεύσουμε, ο άνθρωπος που όταν μας κοιτά στη δυστυχία μας εξακολουθεί να βλέπει σ' εμάς εκείνο που αγάπησε.

Γι αυτό μαζί με τη ακούραστη πανεπιστημιακή μελέτη της και το σπουδαίο blog της, συνδυάζοντας το αναλυτικό πνεύμα με τη μεγάλη καρδιά μάς έκανε ένα δώρο. Μιά επιστολή σ' εσάς, σ' εμένα, στους παππούδες ή τα ανίψια μας, σε όλους τους 'Ελληνες που άναυδα και μουδιασμένα έχουμε αφεθεί να μας κατσαδιάζουν πολιτικοί και τραπεζίτες ανακοινώνοντάς μας με τι μέτρα θα μας στρώσουν σα να ήμασταν άτακτα παιδιά άλλης εποχής.

       Στο ιστολόγιό της http://simone-le-baron.blogspot.com/ η φημισμένη ελληνόφιλη γλωσσολόγος παραθέτει (σε ελληνικά και γαλλικά) ένα "Ρεπορτάζ και συμπεράσματα πανεπιστημιακών" για το μνημόνιο και άλλα προσθέτοντας πως "εννοείται ότι τα καθεστωτικά ΜΜΕ δεν έχουν γράψει η μεταδώσει τίποτα" σχετικά.

       Επίσης, ως δώρο Πάσχα έχει και τη σπουδαία πολυαναρτημένη Επιστολή που έρχεται να μας στηρίξει όπως σε άλλους λαούς  κι άλλες ιστορικές στιγμές έκαναν (κατά πως  οφείλουν και ορίζει η θέση τους) πρόεδροι, πρωθυπουργοί και βασιλιάδες. Τέτοιους δεν έχουμε. Δυστυχώς. Λείπουν άραγε το θάρρος, η γνώση  ή τα μεγέθη; Δεν ξέρω.

       Ξέρω όμως πως έχουμε τη Σιμόν Λε Μπαρόν και με χαρά κι ανάσα σάς δίνω link  προς το σοφό, κομψό και μεγαλόκαρδο γράμμα της―που σαν κάλαντα το ταξιδέψαμε πόρτα-πόρτα στα blogs γι αυτό δεν αντιγράφω παρά γιά το κλικ σας : 

                                                         "Ευχαριστώ τους Έλληνες" 

                                           

    Και την ευχαριστώ κι εγώ: 
                 Επειδή η εκτίμηση κι όχι η τιμωρία μας κάνουν καλύτερους.

Επειδή υπάρχει πάντα και μιά καλή πλευρά.

Επειδή η αγάπη είναι ο διαυγέστερος καθρέφτης.

Επειδή παίρνουμε όταν δίνουμε.

Επειδή μοιραζόμαστε τα τσουρέκια μας.

Επειδή ανοίγουμε τα σπίτια και τα πορτοφόλια μας.

Επειδή είναι δικαίωμά μας να είμαστε γενναιόδωροι. 

Επειδή είναι δικαίωμά μας να είμαστε σπάταλοι.

Επειδή όποιοι κι αν είμαστε εμείς θα το διηγηθούμε.

Επειδή σοφά μας θυμίζει η κυρία Le Baron πως ο καθένας δικαιούται να μας μελετά αλλά εμείς γράφουμε την Ιστορία μας.

_________________________________________

Διαβάστε: Simone Le Baron το blog, την Επιστολή (Άναυδος)

                   και

 Ρεπορτάζ και Συμπέρασμα της Εκδήλωσης των Πανεπιστημιακών (μεταξύ άλλων και γιά την αντισυνταγματικότητα του μνημονίου και των τριών δανειακών συμβάσεων που το συνοδεύουν ).

       δικό μου: Απολογία (εδώ)

Δείτε: "Autoderision a la Grecque" όπου και παραφράζει το γνωστό Καζαντζακικό σε "Δεν ελπίζω τίποτε. Δεν περιμένω τίποτε. Είμαι Έλληνας".

___________________

26 Ιαν. 2012. Πέρασε καιρός από την Επιστολή που έγινε αιτία να γράψω αυτή την ανάρτηση.

Η Κυρία Λε Μπαρόν ζει στην Ελλάδα και ετοιμάζει ένα βιβλίο για το Νεο-φιλελληνισμό (δικός της όρος) και τον τρόπο ζωής των Ελλήνων ως πρόταση για τη νέα εποχή.

Προσθέτω άρθρο σχετικά (και ζωντανή συνέντευξή της)

http://www.greekamericannewsagency.com/main/index.php?

http://www.greekamericannewsagency.com/

"εν τω βιβλίω τής ζωής του αρνίου.."

Εν τω βιβλίω της ζωής του αρνίου..

      ..... «οι  γεγραμμένοι ἐν τῷ βιβλίῳ τῆς ζωῆς τοῦ ἀρνίου»

"Ιωάννη Αποκάλυψις 21.27 

Σωστά κι ωραία γιορτάζετε κι εύχομαι και του χρόνου.

Επειδή όμως η χαρά του ενός είναι ο πόνος του άλλου

πέφτει σ' εμένα να θρηνήσω τα αδικοχαμένα νιάτα

και την κακή τη μοίρα του αρνιού

τούτη τη μέρα της ετήσιας τελετουργικής σφαγής.

Ως χορτοφάγος σήμερα είμαι με το αρνί

κι όχι με την παράδοση.

Όμως δεν είναι ότι λέω μη φάτε.

Λέω μόνο:

'Ιδε ο αμνός θεού, βοσκού, κρεοπώλη ή ταβερνιάρη.

'Ιδε το πρόβατον επί σφαγήν.

'Ιδε

τρώγοντας, πίνοντας και ανταλλάσσοντας

Φιλί Αγάπης κι Αληθώς Ανέστη.

'Ιδε

μπροστά σου σε τραπέζι, τάβλα ή ταψί.

'Ιδε

ότι υπάρχει πάντα κι η άλλη όψη.

Κι ότι

εν τω βιβλίω της ζωής (του αρνίου)

το Πάσχα σου είναι  μιά αποφράδα μέρα

μιας ετήσιας τελετουργικής σφαγής.

☨

__________________________________________________________________________________

Από 'Τα 40 Του Θανάτου' μου,  Εκδόσεις Γαβριηλίδη.

___________________

Σημειώσεις (μόνο για το ιστολόγιο):

..Ἴδε ὁ ἀμνὸς τοῦ Θεοῦ. ..'.(Κατά Ιωάννην) 

"οι  γεγραμμένοι ἐν τῷ βιβλίῳ τῆς ζωῆς τοῦ ἀρνίου.'" Ιωάννη Αποκάλυψις 21.27 

Τῇ ἐπαύριον πάλιν εἱστήκει ὁ Ἰωάννης καὶ ἐκ τῶν μαθητῶν αὐτοῦ δύο, 36 καὶ ἐμβλέψας τῷ Ἰησοῦ περιπατοῦντι λέγει· Ἴδε ὁ ἀμνὸς τοῦ Θεοῦ. ...(Κατα Ιωάννη)

'.....ὡς πρόβατον ἐπὶ σφαγὴν ἤχθη καὶ ὡς ἀμνὸς ἐναντίον τοῦ κείροντος αὐτὸν ἄφωνος ...' (Ησαΐας)

Εικόνα:

'Agnus Dei', λάδι του Ισπανού Μπαρόκ καλλιτέχνη Francisco de Zurbarán c. 1635 (Prado, Μαδρίτη)

_____________________________________________________________

Ψάχνατε τον Αντίχριστο; Εδώ!

'Ο Μεφιστοφελής στο γραφείο τού Γκαίτε', Eugène Delacroix

Άγιες μέρες με ψαλμουδιές και παραδόσεις, νηστείες και σταυροκοπήματα ανάμεσα σε νέες φήμες γιά χρεωκοπία, όπως είναι το νέο μας έθιμο σε κάθε αργία.

Και μεταξύ αυτών λαβαίνω μιά σημαντική πληροφορία. Διεύθυνση του Δαβόλου.

Αναρωτηθήκατε πού βρίσκεται το επίγειο γραφείο τού Αντίχριστου και αν υπάρχει antichrist.com;

Αν έχετε Discovery θα έχετε πληροφορηθεί από διάφορους μελετητές πως ο Αντίχριστος, εκπρόσωπος της άλλης πλευράς έχει ήδη γεννηθεί αλλά πού είναι ως τώρα δεν το ξέραμε.

Σήμερα, όμως, Μεγάλη Παρασκευή, με χαρά σας περνώ τη μεγάλη είδηση.

Γράφετε 'Αντίχριστος.com' αλλά επειδή ξέρουμε γιά ποιού παιδί μιλάμε το γράφετε ανάποδα δηλαδή: www.tsirhcitna.com .

 Κάντε ένα κλικ και δείτε πώς κάνουν τις δουλειές στους ουρανούς. Δίχως σπατάλες και αντιπαλότητες και ανταγωνισμούς αντικρινών γραφείων. Διότι τόσο χώρο έχει το Βατικανό. Και βιβλιοθήκες με απόκρυφα και τα απαγορευμένα των αιώνων μαζί με τα χρυσά και τα νομίσματα που αγαπούν οι εκκλησίες κι οι ενθρονισμένοι.

Μιά προσευχή έκανε κι ο Έκπτωτος και φαίνεται ο καλός Θεός τού άνοιξε τις πόρτες και με το γραφείο και την ακολουθία του φιλοξενείται στο Βατικανό.✝

____________________________________

Τσεκάρετέ το:

Κλικ σε Πάπα, Βατικανό) : http://www.vatican.va/

Κλικ σε Αντίχριστο  (Βατικανό) :www.tsirhcitna.com

_____________________________________________________✝✝✝

Τσινάρι του Βαρδάρη, Σεφαρδίτες και Σουλτάνοι του Αξιού

Ρόζα Εσκενάζι με οικογένεια στη Σαλονίκη

'Φύσηξε Βαρδάρης' γράφει η Άννα Δαμιανίδη στο άρθρο της γιά το Νίκο Παπάζογλου κι αναθυμάται φοιτητική της απορία τι είναι αυτός ο Βαρδάρης. Που ναι, άνεμος είναι, το ξέρουμε.

Αλλά και ποταμός που, παρότι εκχύνεται στο Θερμαϊκό ως Αξιός, επειδή πηγάζει στα σερβοαλβανικά σύννορα υπήρξε γιά χρόνια εθνικώς ανεπιθύμητος.

Και όχι μόνο τότε μα ακόμα, σκέφτηκα το περασμένο καλοκαίρι  που ταξιδεμένος κύριος με κοίταξε συγκαταβατικά όταν ανέφερα ποτάμι και γέλασε κι επέμενε πως χρόνια έχω να πάω, μιά γειτονιά είναι μόνο ο Βαρδάρης, κι άντε κι ο αέρας του άσματος.

Έχω να πάω στη Θεσσαλονίκη χρόνια μα η νοσταλγία κι ο πόθος μού ήρθε πρόσφατα από ―τι άλλο;― δυό βιβλία. Ή τρία ή τέσσερα διότι τελευταία ευτυχώς ήρθε η ώρα να καταγραφεί η μακριά ιδιαίτερη ιστορία αυτής της πόλης με τη μεγαλύτερη εβραϊκή κοινότητα της Οθωμανικής αυτοκρατορίας, από τον 15ο αιώνα  που  ο Σουλτάνος έδωσε άδεια να καταφύγουν εκεί οι Σεφαρδίτες που έδιωξε βλακωδώς η Ισπανία κι ύστερα το θρηνούσε που έμεινε δίχως καλούς τεχνίτες και σαράφηδες. Οι εκ Ισπανίας βρήκαν εκεί τους ελληνόφωνους Ρωμανιώτες, φανατικά οπισθοδρομικούς ορθόδοξους Εβραίους της Ανατολής, εγκατεστημένους από αρχαιοτάτων.

Και άκμασε μιά πόλη κοσμοπολίτικη με σπουδαίο λιμάνι, εμπόριο κι όλες τις φορεσιές και τις πρεσβείες ανατολής και δύσης με Αρμένηδες και Ενετούς και Γενοβέζους κι ύστερα Φράγκους, όπως οι της Πύλης έλεγαν κάθε Ευρωπαίο κάνοντας, επί Ναπολέοντα, τους Αυστριακούς να τρέμουν μη σφαγιαστούν από παρεξήγηση.

Η Ελληνική Επανάσταση  διέλυσε την ελληνική κοινότητα με διωγμούς, μεταναστεύσεις, προσφυγιά όπως κι αργότερα η ελληνική πολιτική αποδεκάτισε τους 'Ελληνες της Μικράς Ασίας· κι ύστερα οι Γερμανοί εξολόθρευσαν και τους Εβραίους.

Κι έτσι η μοναδική Θεσσαλονίκη με το όνομα της αδελφής του Μεγαλέξανδρου, γενέτειρα του Κεμάλ Ατατούρκ και προσωρινός τόπος εξορίας τού Σουλτάνου Αμπντούλ Χαμίντ, έγινε άλλη μιά πόλη ελληνική όπως τόσες. Στην επιφάνεια όμως.

Κι όχι μονάχα ιστορικά ή επειδή δεν την ξεχνούν οι ανά τη γη απόγονοι των διωγμένων (από το Σαρκοζί ως την αγαπητή σχεδιάστρια των φορεμάτων μου Diane von Fürstenberg) αλλά επειδή έτσι γίνεται.

Διότι οι πόλεις δεν «ακολουθούν η μιά την άλλη στον ίδιο χώρο με ίδιο όνομα... ούτε γεννιούνται και πεθαίνουν δίχως να ξέρουνε η μιά την άλλη... Και κάποιες φορές ακόμα και τα ονόματα των κατοίκων μένουν ίδια κι οι προφορές τους και των προσώπων τους τα χαρακτηριστικά· μονάχα οι θεοί, που ζουν κάτω από ονόματα και πάνω από τόπους έφυγαν σιωπηλά κι άλλοι ήρθαν και εγκαταστάθηκαν στη θέση τους» όπως θαυμάσια λέει ο Ίταλο Καλβίνο στις 'Αθέατες Πόλεις'.

Έτσι κι εκεί. Που χρόνια πριν πέρασα δύο μήνες. Πολύ μικρή, φιλοξενούμενη κάποιου Μπούφη που είχε το Δον Κιχώτη στην Προξένου Κορομηλά και κάθε πρωί έβραζα κατσαρόλες με νερό διότι εκείνος γιά μπάνιο πήγαινε στο χαμάμ και όταν έβγαινε κλείδωνε τις εισπράξεις στη ντουλάπα μην τον κλέψω. Και καλά έκανε, πλήθη περνούσαν από το φιλόξενό του σπίτι.

Εκεί λοιπόν που πρωτοείδα την πυκνή ομίχλη να κρύβει σα γυάλινος τοίχος κατακόρυφα τη θάλασσα, εκεί ήταν που πρωτοάκουσα γιά το Βαρδάρη. Όχι τον άνεμο ή τον ποταμό αλλά τη γειτονιά, όταν σε μιά σκηνή άτοπης ζηλοτυπίας άκουσα ότι είχα βγει σ' ένα άλλο μπαρ με ένα 'τσινάρι απ' το Βαρδάρη'. Κι η έκφραση, ομολογώ, ήταν ταιριαστή και μου έμεινε μαζί με μιά νοσταλγία γιά την πόλη που δεν έτυχε να με ξανακαλέσει.

____________________________________❦

               Διαβάστε: Χριστιανόπουλο, Πεντζίκη ή τους γνωστούς και άξιους σύγχρονους  Θεσσαλονικιούς

    Αλλά  σας δίνω και:

 εκτός του άρθρου της Άννας Δαμιανίδη στο blog της ή από 'ΤΑ ΝΕΑ'

 λίγες πηγές των ανωτέρω από τις πάμπολλες αγαπητές μου:

Salonica, City of Ghosts by Mark Mazower

Έλληνας, Εβραίος και Αριστερός του Μωησή Μιχαήλ Μπουρλά (1918-2011)
   Οι Σουλτάνοι: List of sultans of the Ottoman Empire

                         Δείτε: 

           Τη Θεσσαλονίκη

Το καταπληκτικό φιλμ 'Salonica' του Ιταλού Πάολο Πολόνι 
                                                                        (απόσπασμα: youtube)

                        Ακούστε:

Durme Durme,  παλιό σεφαρδίτικο νανούρισμα (ladino)  

                              Κοιμήσου, κοιμήσου μικρό της μάνας σου, Κοιμήσου, κοιμήσου δίχως ένοια και πόνο

Durme, durme iziko di madre     

Durme, durme sin ansja i dolor.
Sijenti djoja palavrikas de tu madre
Las palavras di Sema Israel.

Durme, durme izziko de madre
Kon ermozura di Sema Israel.

Αμπντούλ Χαμίντ

❦                              

19 Απριλίου 1824: Ο Θάνατος του Βύρωνα

Με μιά από τις φορεσιές που έφτιαξε στο πρώτο ταξίδι του

Σα σήμερα 19 Απριλίου του 1824, (έπεφτε Δευτέρα του Πάσχα), πέθανε στο Μεσολόγγι ο Λόρδος Βύρων, γνωστός έως τότε για την έκλυτη ζωή και το σπουδαίο και διασκεδαστικό 'Δον Ζουάν' του και από τότε και για την ένθερμη και γενναιόδωρή του υποστήριξη της Ελληνικής Επανάστασης. 

Από όταν πάτησε το πόδι του σε ελληνόφωνο έδαφος, στο Ιόνιο, προσπάθησε να δώσει παράδειγμα με τη συμπεριφορά του και 'να αποτινάξει το πνεύμα του δανδή' όπως λέει ο Sir Leslie Stephen {στη σχετική πραγματεία της οποίας παραθέτω link}.

Μαζί με τους 50-60 στρατιώτες που συντηρούσε και το χρήμα που έφερε, επιδόθηκε και στη φιλανθρωπία προς τα θύματα πολέμου, ανεξαρτήτως θρησκεύματος. Γιά παράδειγμα εκτός του κωμικού του φλερτ Λουκά Χαλανδρουτσιάνου τον οποίο συντηρούσε (κι εμμέσως τα ναζάκια του αναφέρει  στο κάτωθι ποίημα) ανέλαβε τη φροντίδα και μιάς ορφανής Τουρκοπούλας, της Χατώς ή Χατιζέ, θύματος της σφαγής της Τριπολιτσάς.

Δυστυχώς τα στρατιωτικά ιδεώδη που έτρεφε από παιδί ξύπνησαν μέσα του έναν οίστρο να σκληραγωγηθεί και στις 9 Απριλίου βγήκε με βροχή για την καθημερινή του ιππασία, αρρώστησε με πυρετό και μετά από παραλήρημα και διάφορα γιατροσόφια ('Οι γιατροί μου με δολοφόνησαν' είπε στον αγαπημένο του υπηρέτη) πέθανε δέκα ημέρες μετά, μάλλον από ελονοσία.

Η συμμετοχή του στην Ελληνική Επανάσταση, ως διάσημου ρομαντικού ποιητή αλλά και εκπροσώπου των Άγγλων φιλελλήνων, προσέδωσε κύρος στον αγώνα κι ενέπνευσε ενθουσιασμό στην Ευρώπη.

 

Το ποίημα που αναρτώ (από το βιβλίο μου ('Ονειρο μέσα σε Όνειρο') θεωρείται το τελευταίο του επισήμως. Διότι έχει βρεθεί και ένα μεταγενέστερο και πολύ προσωπικό το οποίο πρόσφατα βγήκε στην επιφάνεια. 

Το επίσημο που αναρτώ γράφτηκε το πρωί των γενεθλίων του στις 22 Ιανουαρίου 1824 , λίγους μήνες πριν το θάνατό του. Ειλικρινής όπως πάντα δεν κρύβει τις προσωπικές του θλίψεις και πίκρες, το ματαιόδοξο φόβο του γήρατος ούτε τη γελοία ερωτική απογοήτευση που τον βασανίζουν παράλληλα με τις σοβαρότερες έγνοιες γιά τον τόπο από τον οποίο δεν προσδοκά παρά 'εναν τάφο στρατιώτη'  αφού αφήσει 'την ύστατη πνοή'. Ο οποίος τάφος, όπως γίνεται, δεν του δόθηκε. Μα αυτό όπως κι άλλες ειρωνείες της τύχης είναι μιά άλλη ιστορία, γιά άλλο Post.

                                           ❧

 ΛΟΡΔΟΣ ΒΥΡΩΝ

        (1788-1824)

ΑΥΤΗ ΤΗΝ ΗΜΕΡΑ ΠΟΥ ΣΥΜΠΛΗΡΩΝΩ  

ΤΟ ΤΡΙΑΚΟΣΤΟ ΕΚΤΟ ΕΤΟΣ ΤΗΣ ΖΩΗΣ ΜΟΥ

Μεσολόγγι, 22 Ιανουαρίου 1824

                           Ι

Τούτη η καρδιά να πάψει να χτυπά,

Αφού έπαψαν αυτές που είχε, είναι ώρα·

Μα κι αν αγαπημένος δεν μπορώ να είμαι πιά,

Μπορώ ακόμα ν’ αγαπώ και τώρα.

                        ΙΙ 

Οι μέρες μου κιτρινισμένα φύλλα.

Τα άνθη κι οι καρποί τού έρωτα είναι πιά χαμένα·

Η θλίψη, τα έλκη κι η σαπίλα

Απόμειναν για μένα.

                       ΙΙΙ 

Η αρπακτική φωτιά που καίει εντός μου

Σαν ηφαιστειακό νησί είναι ερημική·

Ποτέ πυρσός δεν θα ανάψει από το φως μου,

Αποτεφρωτική πυρά είναι, νεκρική.

                       IV 

Το φόβο, τη ζηλότυπη φροντίδα,

Του έρωτα τη δύναμη…Ποτέ μου δεν θα ξαναμοιραστώ

Τον εξυψωτικό τον πόνο, την ελπίδα…

Μόνο την αλυσίδα θα φορώ.

                      V

Μα όχι έτσι ― κι όχι εδώ·

Δεν πρέπει την ψυχή μου τέτοιες σκέψεις να την κάνουνε κομμάτια,

Όχι τώρα που η δόξα στέφει το κρεββάτι το στερνό

Και κλείνει του ήρωα τα μάτια.

                      VI 

Βλέπω τη δόξα, τη σημαία, το σπαθί,

Την Ελλάδα, της μάχης τα πεδία!

Πεσμένος πάνω στην ασπίδα πιο πολλή

Ο Σπαρτιάτης δεν είχε ελευθερία.

                      VII

Ξύπνα ! (Όχι η Ελλάδα – εκείνη ξύπνια είναι)

Ξύπνα πνεύμα μου! Και την αιτία σκέψου

Που πήρε το αίμα σου το δρόμο που οδηγεί στη λίμνη των πατέρων, κρίνε·

Και πίσω, προς το σπίτι στρέψου !

                        ΙΙΧ 

Ξεπέρνα τα τονωτικά ετούτα πάθη τα παράφορα,

Ήρθε η ανάξια ηλικία, είσαι μεγάλος·

Κατσούφιασμα, χαμόγελο θα ‘πρεπε να ‘ναι αδιάφορα

Για σένα όταν έρχονται από το κάλλος.

                        ΙΧ 

Αν νοσταλγείς τα νιάτα σου γιατί να ζήσεις;

Του τιμημένου του θανάτου η γη

Εδώ είναι ― προχώρα στο πεδίο για ν’ αφήσεις

Την ύστατη πνοή.

                        Χ 

Ψάξε ― λίγοι τον αναζήτησαν, πολλοί τον έχουν βρει ―

Έναν τάφο στρατιώτη, είν’ το καλύτερο για σένα· ετοιμάσου,

Κοίταξε γύρω, τον τόπο τον δικό σου διάλεξε με προσοχή

Και ύστερα, για πάντα ξεκουράσου.

                                            

____________ ❧ ❧ ❧_________________

 Πιο πολλά:  

Η Επιστολή  μου προς έναν Αναγνώστη (η Ε΄ περί Βύρωνος αλλά και η ΚΘ΄ με αναφορά στο πρώτο του ταξίδι και τον Αλή Πασά) από το Περί Γραφής ή εδώ στη Σελίδα

'Ονειρο Μέσα σε Όνειρο:  μεταφράσεις μου αγαπημένων μου ποιημάτων του, από όπου και το 'Νησιά Ελληνικά (Δον Ζουάν Κάντο ΙΙΙ) στο άλλο μου ιστολόγιο.

       

 βιογραφικά:

Σημαντικό, σαφές και σωστό σύγγραμμα (του1886) του Sir Lesley Stephen, (ιστορικού, δημοσιογράφου, βιογράφου και πατέρα της Βιρτζίνια Γουλφ).

Επίσης ακριβές και με κάποια ποιήματα: Shadow Poetry

______________________________________________

   

Πασχαλινός Αποχαιρετισμός στο Νίκο Παπάζογλου

Με πασχαλινή συννεφιά πενθούμε κι εμείς στη Μύκονο το Νίκο Παπάζογλου το Ζηλωτή τον όχι Δήθεν με την κόκκινη μπαντάνα που πέθανε από καρκίνο σήμερα το πρωί.

Ερχόταν τα καλοκαίρια στο αμφιθεατράκι της Λάκκας φέρνοντάς μας κάτι παλιό κάτι καλό, σεμνό και ξεχασμένο που μάς ζωντάνευε και μας ένωνε με το παρελθόν, την ιστορία αλλά και μεταξύ μας. Παιδάκια κάτω στη σκηνή, γιαγιάδες κι άρρωστοι και πιο ψηλά και πιο μετά φρικιά και σκύλοι μοιραζόμασταν τη μυσταγωγική βραδιά με τσιφτετέλια βακχικά και μεταχίππικους αυτοσχεδιασμούς και παίρναμε μιά γεύση από εκείνο που έφερναν οι "παιχνηδιατόροι" μουσικάντηδες  όταν έφταναν στα χωριά με τα σαντουροβιόλια.

Κι ύστερα ήταν η χαλάρωση έξω από το Bolero κι η εκδρομή στη Δήλο που φούντωνε στα μυαλά των γυμνασιόπαιδων ανυπόστατες φήμες για δωδεκαθεϊστικές αρλούμπες. Μύθους δηλαδή όπως αρμόζει σε μυσταγωγούς.

Την ιστορία του την πλούσια, την αφοσίωσή του στη μουσική, δε θα την πω εγώ. Έχει συνταξιδιώτες, θαυμαστές, καρντάσια κι ειδικούς που θα τα πουν καλύτερα.

Εγώ μονάχα τον πενθώ μαζί με το νησάκι μου και από εδώ τον αποχαιρετώ γιατί με ήλιο ή με βροχή –Νικόλα, θα μας λείψεις.

_______________________________

Διαβάστε: Έφυγε από τη ζωή ο Νίκος Παπάζογλου, Πρέζα t.v.
                                                                         Συνέντευξη του 1996 στη θρυλική Μυκονιάτικη

Ακούστε: Ξέρετε τι

    Αφιερωμένο:  

                         γιατί --- θυμήθηκα που πίναμε 

                                          ... ποιός ξέρει τώρα πού γυρνά ..  ... φέρ΄τον στο ταβερνάκι

                                        .....  κρυμμένη θα μαι στη γωνιά γιά να τον δω λιγάκι/



                    __________________επειδή Ραγίζει απόψε η καρδιά με το μπαγλαμαδάκι 

Η Ανάρτηση αυτή φιλοξενείται κι από τον Άναυδο
                                                                               και το ksipnistere
________________________________________________________________