Αν είχε ο Philip -f θα ήταν Φιλιπινέζα

         

Πριν από πάρα πολλά χρόνια  μπήκα, με συνοδό και γάτα, σε ένα τραίνο [sic] για την Πελοπόννησο. Συνηθισμένη από άλλες χώρες δεν αγόρασα εισιτήριο πρώτης θέσης.

Το τραίνο ξεκίνησε και εντός δεκαλέπτου βγήκαν τα τάπερ με κεφτέδες που σκόρπισαν μιά ευωδιά σκόρδου και σάπιου ψαριού (τα αυγά εργοστασίου, αν έχετε την τύχη να ζείτε σε χωριό και δεν το ξέρετε, μυρίζουν σάπιο ψάρι) και, φυσική συνέπεια ίσως, οι σακούλες εμετού που εκείνα τα χρόνια ήταν παρούσες σε πλοία, τραίνα, λεωφορεία. Μαζί μ' αυτά τα ωραία εκδηλώθηκε κι ο ρατσισμός.

Διότι δίχως αξεσουάρ ταπεράκι κι εμετό οι συνεπιβάτες συμπέραναν ότι ήμασταν ξένοι κι επειδή η ξενοφοβία τους ώθησε σε παραληρηματικές εικασίες συμπέραναν πως το γατοκάλαθο είχε μέσα φίδια, ο ψηλόλιγνος ευγενής συνοδός ήταν φακίρης και η μαντάμ Ινδή χορεύτρια.

Χαριτωμένη ομαδική παράκρουση  λαϊκής φαντασίας μα η οσμή του βαγονιού γινόταν αποπνικτική και αποπειράθηκα να αλλάξω θέση.

'Παντού είναι γεμάτο', με πληροφόρησαν, 'εκτός κι αν αλλάξετε για Πρώτη θέση' πράγμα που έκανα. Και με λίγα βήματα βρέθηκα στην Ευρώπη του περασμένου αιώνα. Άδειο βαγόνι, φαρδιές βελούδινες πολυθρόνες με ολόλευκα 'antimacassars'  στη θέση του κεφαλιού (συγγνώμη, τη λέξη δεν την ξέρω μα οι κυρίες του προηγούμενου βαγονιού θα τα ονόμαζαν πιστεύω 'σεμεδάκια'). Το mitsouko μου ανακατεύτηκε με την απλή κοινή μυρωδιά τραίνου κι η διαδρομή συνεχίστηκε χωρίς άλλο επεισόδιο.

Το δις εξαμαρτείν ουκ ανδρός σοφού (πόσο μάλλον γυναικός) και στην επιστροφή ζήτησα εισιτήριο Α' θέσης.

―Δεν έχει, απάντησαν, τα τραίνα είναι βουλγάρικα.

Θαυμάσια, σκέφτηκα. Ω, ο υπαρκτός σοσιαλισμός, mon cher, αυτό είναι πρόοδος! ―και, πριν γελάσετε αγαπητοί αναγνώστες, υπενθυμίζω πως μιλάμε για πριν την πτώση του τείχους όταν κάθε διανοούμενος που σεβόταν τον εαυτό του διάβαζε Σολζενίτσιν με ένα αίσθημα ενοχής.

Μα μην πολυλογώ, εσείς, τα παιδιά του 21ου αιώνα το καταλάβατε πως μόλις αντίκρισα από μέσα το βαγόνι επιβεβαιώθηκε ο Σολζενίτσιν.

―Στα γκούλαγκ μάς πηγαίνουν, άμοιρο γατί!

Θέλετε λεπτομέρειες; Καθίσματα στενά, 2 θέσεις σα για έναν, δίχως χώρισμα, πορτοκαλί σκληρό πλαστικό κι οι οσμές οι ίδιες του πηγαιμού.

Τότε εμπέδωσα το πρώτο μάθημα. Ισότης για τους πολιτικούς δε σημαίνει άνοδος επιπέδου, μαρξιστικό "ψωμί και τριαντάφυλλα" και άλλα ωραία που γράφουν και διαβάζουν οι διανοητές της γης. Αλλά σημαίνει κατέβασμα του επιπέδου ζωής έτσι ώστε να ζει σε ίσα χάλια μιά απέραντη λαϊκή τάξη.

Απογοήτευση; Νόμιζα, μα με περίμεναν χειρότερα. Διότι, αποφασισμένη να κατέβω στην επόμενη στάση διέσχισα το εν κινήσει τραίνο κι ανακάλυψα τι; Την πρώτη θέση. Ένα, μικρό σα μυστικό, άδειο βαγόνι λίγων θέσεων, όπως χωρίζουν πια τη business class στα αεροπλάνα, κι εκεί εγκαταστάθηκα μετά γατιού και συνοδού και μαύρων σκέψεων.

Ήρθε στην επιφάνεια σήμερα  η παλιά αυτή ανάμνηση μόλις διάβασα την κάτωθι είδηση:

Με απ' ευθείας ανάθεση η Ελλάδα απασχολεί κορυφαία αμερικανική δικηγορική εταιρεία, η οποία εδώ και ένα χρόνο εξετάζει τον τρόπο ολοκληρωτικής αναδιάρθρωσης του χρέους και τη δυνατότητα εξόδου της χώρας από την ευρωζώνη. Στις 27 Ιουλίου η ελληνική κυβέρνηση ανακοίνωσε την ανάθεση του ρόλου χρηματοοικονομικών συμβούλων για το εν εξελίξει πρόγραμμα ανταλλαγής ομολόγων στις τράπεζες ΒΝΡ Paribas, Deutsche Bank και HSBC.

Στην ίδια ανακοίνωση αναφέρεται η συνεργασία της κυβέρνησης με τη νεοϋορκέζικη δικηγορική εταιρεία Cleary Gottlieb…...[της ΜΑΤΙΝΑΣ ΣΤΕΒΗ: ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ, από http://prezatv.blogspot.com/2011/09/blog-post_726.html ]

Ξεκαθαρίζω, εξ αρχής πως σοβαρό πολιτικοοικονομικό σχόλιο θα κάνουν άλλοι. Η καλλιτέχνις έχει άλλο χρέος. Να εξιστορεί την πορεία της ανθρώπινης συνείδησης κάνοντας γενικό το ειδικό αντλώντας μέσα του για την πανανθρώπινη εμπειρία. 

Για μένα, κι όποιον έζησε στην προ-ΕΟΚ/Ε.Ε. Ελλάδα δεν είναι που δεν είχαμε καλά αυτοκίνητα (εκτός εκείνων των αιώνιων παλικαράδων που οδηγούν τα αναπηρικά- υπουργικά-βουλευτικά ή τα με ξένες πινακίδες―των 'Επιτήδειων' όπως συνήθιζε να ονομάζει αυτής της κατηγορίας απατεώνες η γενιά της Κατοχής).

Είναι που δεν είχαμε πρόσβαση στην πολιτιστική εξέλιξη της ανθρωπότητας κι ήμασταν έρμαια κάθε αλήτη πολιτικού που αποφάσιζε να πλουτίσει υποτιμώντας το  νόμισμά μας (και καθιστώντας εν μια νυκτί αδύνατον (π.χ.) να συνεχίσουν τα παιδιά μας τις σπουδές τους στα εξωτερικό, να ακούσουμε καινούργια μουσική, να έρθουν συγκροτήματα ή θίασοι, να αγοράσουμε αεροπορικά εισιτήρια, βιβλία, έντυπα κ.λ. κ.λ.. Δηλαδή ζούσαμε σε μιά πνευματική απομόνωση, χωρισμένοι με το γυάλινο τοίχο της φτώχειας από την πρόοδο του πολιτισμένου κόσμου. 

Προσέξτε, λόγου χάριν, το sic: του τραίνου με ―αι, όπως θα έπρεπε να γράφεται. Διότι (αν και προσπαθώ να μην αρχίσω το Γλωσσικό το θέμα το απύθμενο) η ορθογραφία των ξένων λέξεων είναι σωστό να φέρει την ιστορία τους. Κι αυτό δεν το σκέφτηκα εγώ, έχει παράδοση και όνομα, λέγεται Ετυμολογία. Αλλιώς η γλώσσα αντί να ενώνει, υψώνει γυάλινους τοίχους.

Κι όπως οι καλλιεργημένοι λόγιοι της γης, σεβόμενοι την Ιστορία της Ελλάδας, στις ελληνικής καταγωγής λέξεις το φι (για παράδειγμα) το γράφουν με  ph [κι έχουμε Philip και Philippic για τον Φιλιππικό αλλά Filipinο για τον Φιλιππινέζο] έτσι κι εμείς καλό είναι στο train να κρατάμε το αι και στον Σαίξπηρ να μην προσθέτουμε το Σεξ.

Είναι ειρωνεία ή σκόπιμο άραγε που την ισοπεδωτική νέα Γραμματική την επέβαλαν οι Σοσιαλιστές της εποχής των κούφιων συνθημάτων και των Υποτιμήσεων (δραχμής και γλώσσας); Τάχα για να βοηθήσουν το λαό τον αγράμματο, τον δίχως πρόσβαση σε ξένες γλώσσες, τον υποτίμησαν φτιάχνοντας μιά νέα ελίτ δική τους. Σκόπιμα ή όχι δε με νοιάζει. Με νοιάζει που έγινε. Και αν δεν ήταν η ΕΟΚ /ΕΕ, ή όπως θέλετε πείτε την, ο Τοίχος που ύψωσε η υποτίμηση της γλώσσας δε θα ήταν γυάλινος αλλά αδιαφανής κι εσείς οι σύγχρονοι νέοι του σήμερα θα περιμένατε από τους τουρίστες να φωτιστείτε για αλλαγές μαλλιών, μυαλών και μουσικής στον πολιτισμένο κόσμο.

                                                         

___________________

Παραθέτω το απόσπασμα από το ΠΡΕΖΑ TV ©  κι όχι από την Ελευθεροτυπία διότι εντός ωρών το της Ελευθεροτυπίας εξαφανίστηκε. Ίσως λόγω διάψευσης (την οποία διάβασα μα δε συγκράτησα, αν τη θέλετε γκουγκλάρετε κι εσείς).

Ωστόσο το άρθρο ήδη πρόλαβε να επαναναρτηθεί, δείτε πόσες φορές: google/search?

_____________________________

οι εικόνες

 Orient Express: παλιά αφίσα και εσωτερικό βαγονιού

και  

διαφημιστικό πόστερ για τα Σοβιετικά τραίνα φτιαγμένο από τον αγαπημένο Μαγιακόφσκι,  πρώτο θύμα της Ουτοπίας

♠

Σχεδιάγραμμα Επιρροής του Τζην Σαρπ στην Αραβική Άνοιξη― Interative (νέο για Bloggers)

Ανακάλυψα αυτό τον interactive Χάρτη Επιρροής τού γνωστού πια στους αναγνώστες μου Φυλλαδίου του Gene Sharp για τη Μη Βίαιη Αντίσταση σε Δικτατορικά Καθεστώτα.

Είναι μιά καινοτομία για τα blogs, γι αυτό και δεν τόλμησα/κατάφερα να ενσωματώσω το Χάρτη στη Σελίδα με το απόσπασμα του φυλλαδίου (➙ ) ή στην ανάρτηση που  εξηγεί την προέλευση και την εξάπλωσή του (➙ ).

Τη δύναμη των απλών ιδεών του θαυμαστή του Γκάντι τη διαπιστώσαμε πολύ κοντά μας φέτος που ξέσπασε η Αραβική Άνοιξη. Ο Χάρτης δείχνει πώς βοήθησαν τα νέα μέσα κοινωνικής δικτύωσης (Facebook/twitter) αλλά και κάποιοι υποστηρικτές.

Κάτι καινούργιο από όσα έχω ήδη γράψει δε λέει για το θέμα. 

Λέει όμως για μας τους bloggers. Ως τώρα δε έχω δει interactive εικόνα σε ιστολόγια αλλά μόνο σε ακριβές ιστοσελίδες. Γι αυτό φίλοι Συμμπλόγκερς μπείτε, δείτε το κι αυτό και την εταιρία που το φτιάχνει και ―ποιός ξέρει;― ίσως κάποιος από εσάς να βρει τρόπο να μην τα παίρνουμε έτοιμα αλλά να φτιάχνουμε και μόνοι μας τέτοια σχεδιαγράμματα... Θα ήταν τομή πολύ ενδιαφέρουσα.

Enjoy λοιπόν,

και παρακαλώ

αν βρείτε κάτι μοιραστείτε το

    για να γίνουμε ακαταμάχητοι.

♠

Ένα γεράκι, εποχή του κυνηγιού

Επειδή άρχισε η εποχή του Κυνηγιού, υπενθυμίζω. 

Με ένα πετρίτη, γεράκι που έγινε σύμβολο βλακείας. 

Ή, όπως λέει η ellinida (από την οποία επαναναρτώ): 

"Στην Ελλάδα, αντίθετα από τους μαλάκες δεν περισεύουν οι πετρίτες".


Ιδού 
το έργο του το λεβέντη του καραμπινάτου:

Περισσότερα

Για τις φωτογραφίες και το οργισμένο σχόλιο, credits στην ellinida

Για το γεράκι:

Ο Πετρίτης είναι το ταχύτερο πλάσμα στον πλανήτη. Στην Ελλάδα συνήθως συναντάμε τον μικρότερο Falco Peregrinus. Δείτε: wildlife-archipelago.gr  και (για την ιερακοθηρία, γοητευτική παράδοση που δε συνιστώ) gerakia.e-artemis.gr και (όπως πάντα) el.wikipedia

Επίσης:

Για εποχή κυνηγιού δείτε: Ρυθμιστική Απόφαση Θήρας όπου μεταξύ άλλων αναφέρει πού και πότε απαγορεύεται  το κυνήγι της νησιώτικης πέρδικας, Alectoris chukar, (σε Σύρο και Μύκονο δεν επιτρέπεται ποτέ). 

Κάτω

μιά ακόμα πινακίδα που μου έστειλαν:

☼

Αρχαίες Κομμώσεις: Οι Καρυάτιδες

Δυόμιση χιλιάδες χρόνια οι Καρυάτιδες κοιτάζουν τον Παρθενώνα και την πόλη της Αθήνας στηρίζοντας τη νότια πρόσταση του Ερεχθείου. Ποιες ήταν όμως αυτές οι κοπέλες και γιατί τις τοποθέτησαν εκεί;

Έργο του Αλκαμένη ή του Καλλίμαχου,  πήρε 25 χρόνια μέχρι να ολοκληρωθεί διότι ξεκίνησε σε εποχή ειρήνης και μεσολάβησε ένας πόλεμος ώσπου να τελειώσει στο τέλος του κι από τον 5^ου αιώνα π.Χ.. και από τότε οι Κόρες στέκουν στο μπαλκόνι τους και σα Μαρματωμένες βασιλοπούλες (όπως τις έλεγαν οι Αθηναίοι της Τουρκοκρατίας) μοιράζονται τη μοίρα της πατρίδας τους.  

Το σπίτι τους έγινε εκκλησία, παλάτι, φράγκικο, χαρέμι οθωμανικό και βομβαρδίστηκε και κάηκε και λεηλατήθηκε. Η μιά τους διαμελίστηκε σε βομβαρδισμό, την άλλη την αγόρασε ο Ελγίνος εξοργίζοντας το Βύρωνα που αναφερόμενος στο περιστατικό και στη σύφιλη του Λόρδου σατίρισε πως 'δίχως μύτη εκείνος, άγαλμα δίχως μύτη φέρνει'.

Γνωστή όμως είναι η ιστορία τους και δε θα επαναλάβω περισσότερα, όποιος θέλει θα τα βρει αλλού.

Μόνο ετούτο το καινούργιο που ίσως να μην ξέρετε.

Διότι από τη ρωμαϊκή εποχή υπήρχε η απορία ποιες ήταν οι κοπέλες που απαθανατίστηκαν ως Κόρες. Ο Ρωμαίος αρχιτέκτονας Βιτρούβιος έγραψε ότι ήταν εγγονές γυναικών από τις Καρυές της Λακωνίας που μετανάστευσαν κατά τους περσικούς Πολέμους, άλλοι υποστήριξαν πως ήταν κορίτσια από τη Λακωνία που ήταν  ιέρειες της Καρυάτιδας Αρτέμιδος.

Υπήρξαν δηλαδή;

Ένα από τα στοιχεία που προβληματίζει τους ιστορικούς που το μελετούν είναι τα μαλλιά τους διότι κάθε Κόρη έχει άλλο χτένισμα. Γι αυτό και μία καθηγήτρια Ιστορία Τέχνης του Φαίρφιλντ των ΗΠΑ σκέφτηκε πέρσι να δοκιμάσει με τις μαθήτριές της αν τα χτενίσματα αυτά γίνεται να αναπαραχθούν σε αληθινές γυναίκες ή αν είναι φανταστικά, αποκυήματα φαντασίας του καλλιτέχνη.

Η Δρ, Σουάμπ (που ταξιδεύει συχνά στην Αθήνα και σχετίζεται με το Μουσείο της Ακρόπολης) χρησιμοποίησε φωτογραφίες του Goesta Hellner, του Γερμανικού Αρχαιολογικού Ινστιτούτου της Αθήνας και της Alison Frantz της Αμερικανικής Σχολής Κλασικών Σπουδών Αθηνών.

Οι φοιτήτριες που πήραν μέρος είπαν μετά πως το όλο εγχείρημα τις έκανε να συνειδητοποιήσουν ότι όντως υπήρχε μια ομάδα ανθρώπων που έζησε εκείνη την εποχή στην Αθήνα. 

Για κάθε  κόμμωση χρειάστηκε περίπου μιά ώρα και σίγουρα στην αρχαία εποχή η κάθε Κόρη θα είχε τη βοήθεια θεραπαινίδων.

Το όλο εγχείρημα βιντεοσκοπήθηκε και απόσπασμα του DVD  έχει αναρτηθεί στο youtube.

❧

Ακολουθούν εικόνες και σύνδεσμοι για video. Δυστυχώς εκείνο που έχει οδηγίες πώς να αναπαράγουμε τα χτενίσματα δεν επιτρέπεται να αναπαραχθεί. Κατάφερα  να το αναρτήσω μα αν δεν ανοίγει μπορείτε να το δείτε εδώ: http://youtu.be/4LTzeifZeEM .

Το τρίτο, μετά τις φωτογραφίες των φοιτητριών, έχει τις Καρυάτιδες: http://youtu.be/W8FgIBBSqjs .

Enjoy:

       

Περισσότερα: 

Πανεπιστήμιο Fairfield

The Caryatid Hairstyling Project

Διευθύντρια του πειράματος η Dr. Katherine Schwab

Τα αποτελέσματα παρουσιάστηκαν στην Ελληνική Πρεσβεία της Washington DC

Το dvd (νομίζω) πωλείται

❧

______________________

Μην παρκάρετε―ανεβαίνουν κατσίκια

Στην Αθήνα έχουμε ένα άδειο χώρο με λίγα ψηλά δένδρα μεταξύ της εξώπορτάς μας και του μεγάλου δρόμου. Τα καλοκαίρια βγάζει τραπεζάκια ένα μπαράκι· το χειμώνα παρκάρουν οι κάτοικοι της πολυκατοικίας. Παρακάλεσα να συμμετέχω στο ενοίκιο ώστε να έχω θέση τις ελάχιστες ημέρες του χρόνου που έχω αυτοκίνητο στην Αθήνα ή που έρχεται κάποιος να με δει σε ώρες αιχμής.

Γνωρίζετε το ανέκδοτο με το γρύλο; Έτσι ένοιωσα. Σα να είχε προηγηθεί μακρύς καυγάς η απάντηση στο―καλοπροαίρετο νόμιζα― αίτημά μου ήταν τύπου ‘Άντε κι εσύ κι ο γρύλος σου’.

Ζώντας για χρόνια σε τόπο διακοπών στον οποίο οι μισοί έρχονται για να διασκεδάσουν κι οι άλλοι μισοί πληρώνονται για να διασκεδάσουν τους άλλους ξεχνώ πως αλλού η ευγένεια δεν είναι προτεραιότητα και πως το αυτοκίνητο όσο και τα σκουπίδια ή τα κουνουπίδια της γειτόνισσας συχνά γίνονται αφορμές να εκδηλωθεί η οργή που συσσωρεύεται μέσα στους κατοίκους μιάς πυκνοκατοικημένης πόλης.

Οι καυγάδες αυτοί οδηγούν σε επικίνδυνη αυτοδικία αλλά και σε κωμική αυθαίρετη ανάρτηση πινακίδων και σημειωμάτων. Γι' αυτό συγκέντρωσα μερικά και σας τα προσφέρω μήπως και γελάσετε και (αν είστε κάτοικοι της πολυκατοικίας μου) μήπως θυμηθείτε τα μεγέθη και δείτε την υπερβολή της αντίδρασής σας.

Ιδού λοιπόν, δωράκι από τη Madame:

 ⎈

Anonymous: Επιχείρηση Παπαράτσι

#OpPaparazzi

Ένας τρόπος να σταματήσει η αστυνομική βία είναι η έκθεσή της στο πλατύ κοινό είτε για να έρθει η αλλαγή μέσω κατακραυγής είτε μήπως κάποιοι ευσυνείδητοι εισαγγελείς αντιδράσουν.

Στις περισσότερες χώρες είναι παράνομη η βιντεοσκόπηση των αστυνομικών εν δράσει. Δηλαδή (κατά το αναλυτικό κείμενο που αναρτήθηκε σήμερα στο Pastebin ) ενώ μπορώ να φωτογραφίζω τον Τομ Κρουζ όποτε θέλω, αν φωτογραφίσω τον Αστυφύλακα Κρουζ κινδυνεύω να κατηγορηθώ για Παρεμπόδιση του έργου της Δικαιοσύνης.


Φωτογραφίζουμε λοιπόν και βιντεοσκοπούμε την αστυνομία εν δράσει 

επειδή:

Αν το κάνουμε όλοι θα αλλάξει ο νόμος

Προσπαθούμε στο μέλλοννα είναι παρελθόν η διεφθαρμένη αστυνόμευση

ή (κωμικότερα):

Θέλουμε να αναγκάσουμε τη Δικαιοσύνη να δηλώσει επίσημα πως η μπάτσοι δεν είχουν αισθητική αξία (όταν θα αποφανθεί πως η εικόνα τους δεν αποτελεί Τέχνη).

Πληροφορίες: όπως πάντα, στοTwitter.

Αναλυτικό κείμενο (αγγλικά): http://pastebin.com/TQdzaJQ4

Λήμα: #OpPaparazzi

Παράδειγμα: Σημερινή Ανάρτηση με τον ισπανικό διάλογο μεταφρασμένο στα αγγλικά: youtube

⎈

Πιό πολλά για τους Anonymous στο Αφιέρωμά μου: ☞

O Ουροβόρος της μικρής αυλής

Φυσάει τρελά και άγρια. Σφυρίζει ο αέρας μέσα στα κλαδιά και τις ξερολιθιές και όταν στρίψω στα σκαλιά σηκώνει τα μαλλιά και τα μαντίλια καθώς παραπατώ για να ισορροπήσω. Πουλιά δεν έχει ο ουρανός μα το σκυλί φώναξε όπως όταν κάτι βρίσκει και τρέξαμε στο πίσω αυλιδάκι. Δεν είδα στην αρχή. Κι ύστερα, λεπτό σαν από διάφανο χαρτί και κολλημένο στον ασβεστωμένο τοίχο, είδαμε ένα άσπρο ολόφρεσκο πουκάμισο φιδιού. Όχι μεγάλο σαν τους τρεις λαφίτες που είχαμε πέρσι―τον ένα σκοτωμένο με μιά πέτρα στο δρόμο μπροστά στην εξώπορτά μας, τον άλλο ήσυχο στο μονοπάτι της εισόδου και τον τρίτο τον τρομακτικό ψηλά στην πέργκολα ένα βράδυ που ήρθε μάλλον για τα νεογέννητα αυγά της παλιάς φωλιάς πάνω από την πόρτα.

Δεν είναι επιθετικός ο λαφίτης ―το ντόπιο φίδι του Ασκληπιού που επίσημα ονομάζεται Elaphe quatuorlineata― αλλά το μήκος του είναι εντυπωσιακό, διπλό από της οχιάς. Τρέφεται με αρουραίους και ποντίκια του αγρού κι ίσως γι’ αυτό άφησε το πουκάμισό του στον τοίχο που, όταν ποτίζω, το σκυλί ξετρυπώνει με ενθουσιασμό ποντίκια.

Όπως σήμερα που, ενώ εμείς επεξεργαζόμασταν το εύρημα, εκείνο μύριζε μεθοδικά ψάχνοντας την πορεία του φιδιού όπως κάνουν οι ιχνηλάτες. Δυό εισπνοές που ακούγονται, μιά παύση κι άλλες δυό στο επόμενο εκατοστό μέχρι να εντοπιστεί το θήραμα οπότε, με ουρά παράλληλη με το έδαφος και λαιμό τεντωμένο, το φερμάρει γαβγίζοντας για να έρθει ο αφέντης.

Δεν τον αφήσαμε όμως κι έκπληκτος άρπαξε μέρος του πουκαμίσου να το πάει στο κρεβάτι του να παίξει. 'Που πας;' τον μάλωσα να μην το πάει μέσα. Μπερδεύτηκε κι εν τέλει το δικό του κομματάκι το άρπαξε ο αέρας.

Το υπόλοιπο έμεινε σ’ εμάς.

Πήγε μετά σε φίλους του ο κ.Kastell  και το κουβέντιαζε. Του ζήτησαν ένα κομμάτι διότι είναι γούρι και σύστησαν να βάλουμε κι εμείς στο πορτοφόλι μας.

Γουρλίδικη η σφραγιδούλα του Σεφέρη που τα 'πουκάμισα αδειανά' πολύ τον μάγευαν και έβαλε στη 'Στέρνα' του το 'πουκάμισο που αφήσανε τα φίδια κίτρινο μέσα στα πράσινα τριφύλλια'. 

Σ' εμάς την εποχή του τριφυλλιού κοιμούνται οι λαφίτες που έχουν το απαλό γκριζοκαφέ χρώμα των βράχων μας. Τους βλέπω πάντα καλοκαίρι σα να αψηφούν την κίνηση του τουρισμού, τα φώτα και τα κύμβαλα βαρβάρων, κι έρχονται κάτι να μου πουν. Φέρνουν το χθόνιο μυστικό.

Για χρήματα δεν ξέρω (σε ένα χρόνο θα σας πω) μα ο Ουροβόρος είναι σύμβολο σπουδαίο. Διότι καθώς το φίδι προσπαθεί να ξεκολλήσει το πουκάμισο, μοιάζει να καταπίνει την ουρά του κι ο κύκλος ο κλειστός που σχηματίζεται μιλά για τον αέναο Κύκλο της Ζωής και λέει πως τα πάντα είναι ένα ή, αλλιώς, πως

Εν το Παν.

___________________

Για τα φίδια, ακόμα και την οχιά, παρακαλώ να θυμάστε πως είναι χρησιμότατα για το οικοσύστημα και προστατεύονται από το Νόμο [Σύμβαση της Βέρνης/ Οδηγία 92/43/ΕΟΚ].

Αν συναντήσετε φίδι σας συμβουλεύω να το αφήσετε ήσυχο και θα σας αφήσει κι αυτό. Για ανάγκη στη Μύκονο: http://www.mykonosanimals.com/Greek/news/fidia.html

οι εικόνες:

Ο Ουροβόρος είναι αλχημιστικό σχέδιο από την Αίγυπτο της Αλεξανδρινής περιόδου.

Ο λαφίτης είναι φωτογραφία φετεινή από το www.mykonosdailynews.com

________________________

Ο θρήνος των Καρυάτιδων στις βανδαλισμένες γειτονιές

Το αναφέρουν περιηγητές πως το κουβέντιαζαν οι Αθηναίοι, το έχουμε κι από τον Καμπούρογλου πως ‘Η μακαρίτις Μαριάννα Μιχαήλ Μπουζίκη, γεννηθείσα ακριβώς κατά το έτος της αφαιρέσεως της Καρυάτιδος, ήκουσεν κατά την παιδικήν της ηλικίαν από την μητέρα της Ευφροσύνην Τυρναβίτου ως εξής τον θρύλον τούτον: «Έκλαιγ’ η αρπαγμένη Βασιλοπούλα και ζητούσε βοήθεια από τις αδερφάδες της, που μείνανε στο Κάστρο. Κλαίανε και φωνάζανε κι εκείνες. Μα τι μπορούσαν να κάνουν σαν ήτανε μαρμαρωμένες; ... Πρώτα ακούστηκε μια βουή κι έπειτα ένα κλάψιμο με κάτι λόγια που έπιανε τον άνθρωπο τρεμούλα. Τα λόγια ακουόντουσαν σαν να είχαν σκοπό τραγουδιού, μα τραγουδιού οξαποδώ. Οι φωνές του τραγουδιού ήτανε αργές και τραβηχτές...»’.

Ήταν 1801, πριν την Επανάσταση κι οι κάτοικοι της Αθήνας, Τούρκοι, Αρβανίτες, Χριστιανοί ή Μουσουλμάνοι πενθούσαν την αρπαγή της Κόρης, που άλλαζε το τοπίο της πόλης τους.

Το θυμήθηκα χθες που έλαβα στο Τwitter συνδέσμους για βοήθεια σε Λονδρέζικα μαγαζιά που καταστράφηκαν στα riots.

Ένα κουρείο που ο κουρέας δεν το είχε αλλάξει από το 1950, ένα βιβλιοπωλείο αγαπημένο της γειτονιάς αλλά και άλλα όπως  ένα  Μαγαζάκι της Γωνίας όπως λένε εκεί τα μικρά μπακάλικα-ψιλικατζίδικα της γειτονιάς που δουλεύουν ως αργά κι εξυπηρετούν χίλιες δυό ανάγκες ― σαν εκέινα που στην Αθήνα των παιδικών μου χρόνων ανήκαν σε πρώτης γενιάς εσωτερινούς μετανάστες όπως στο Λονδίνο συνήθως ανήκουν σε κατόχους διαβατηρίων της πρώην αυτοκρατορίας, μετανάστες δηλαδή ή πρόσφυγες.

Παράδειγμα από τα πολλά είναι η ιστοσελίδα http://www.helpsiva.com/ που φτιάχτηκε για να βοηθηθεί ο Σίβα από τη Σρι Λάνκα που έχασε το ανασφάλιστο εμπόρευμά του στο μαγαζάκι που του πήρε έντεκα χρόνια να το φτιάξει.

Δεν το παρουσιάζω σα Φιλανθρωπία (που, αν με διαβάζετε, ξέρετε πόσο ηθικά ύποπτη τη θεωρώ). Μετά τις μαζικές καταστροφές είναι μιά πράξη αγάπης όχι μόνο για ανθρώπους αλλά για την πόλη. Τη γειτονιά που, με πρόσωπα σπιτιών κι ανθρώπων, με ήχους και μυρωδιές, γίνεται φόντο της καθημερινότητάς μας και σκηνικό των αναμνήσεων και των ονείρων μας.

Για την ξεκληρισμένη Αθήνα τής καρδιάς μου αποφεύγω να μιλώ. Σκαλί καριέρας για Δημάρχους, πρωτεύουσα Πρωθυπουργών που ζουν αλλού είναι η προσωπική μου Βηρυτός. Τα σπίτια που αγάπησα κούφια δόντια στους γκρίζους δρόμους κι οι κάτοικοι κίτρινοι, οργισμένοι, αγενείς όσο σε καμιά άλλη πόλη. Και απαθείς κι απελπισμένοι κι αδιάφοροι.

Γι αυτό σχολιάζω το ενδιαφέρον των Λονδρέζων να διασώσουν όχι μόνο τις βιβλιοθήκες και τα σινεμά κι ό,τι έχει μιά ποιότητα και μιά συναισθηματική αξία (είτε είναι αριστούργημα αρχιτεκτονικής είτε είναι δένδρο που το σκαρφάλωναν μικροί είτε ακόμα και ένα παγκάκι που αγάπησαν) και δε δέχονται να αποφασίσει ένα γραφείο από μακριά αν θα μετακινηθεί ή θα εκσυγχρονιστεί. 

Συντηρώντας τα κομμάτια τού τοπίου της ρουτίνας μας στερεώνουμε ένα δέσιμο συναισθηματικό με το χώρο και η ποιότητα ζωής που απολαμβάνουμε μάς κάνει ανοιχτούς και μεγαλόκαρδους. Κι έτσι, διασώζοντας το χθες μας, σώζουμε και τους ανθρώπους, όπως τον κύριο Siva Kandiah στην προκειμένη περίπτωση, αφού  όταν, σαν τους κατοίκους της προεπαναστατικής Αθήνας, ακούσουμε ‘βουή κι έπειτα ένα κλάψιμο’ δεν μένουμε άπραγοι σαν τις μαρμαρωμένες αδελφές  αλλά αντιδρούμε και δεν τον αφήνουμε να χαθεί.

9 Αυγούστου, Hackney

Πριν τη ζημιά: Τι αγαπούν και σώζουν στο Hackney

Δείτε: 

 Το κατεστραμμένο μαγαζί, The Guardian

               Η ιστοσελίδα Help Siva 

 από τις 12 ως τις 15 Αυγούστου είχαν μαζευτεί £20,091.87 από δωρεές.

_____________________________________________________