O Ουροβόρος της μικρής αυλής

Φυσάει τρελά και άγρια. Σφυρίζει ο αέρας μέσα στα κλαδιά και τις ξερολιθιές και όταν στρίψω στα σκαλιά σηκώνει τα μαλλιά και τα μαντίλια καθώς παραπατώ για να ισορροπήσω. Πουλιά δεν έχει ο ουρανός μα το σκυλί φώναξε όπως όταν κάτι βρίσκει και τρέξαμε στο πίσω αυλιδάκι. Δεν είδα στην αρχή. Κι ύστερα, λεπτό σαν από διάφανο χαρτί και κολλημένο στον ασβεστωμένο τοίχο, είδαμε ένα άσπρο ολόφρεσκο πουκάμισο φιδιού. Όχι μεγάλο σαν τους τρεις λαφίτες που είχαμε πέρσι―τον ένα σκοτωμένο με μιά πέτρα στο δρόμο μπροστά στην εξώπορτά μας, τον άλλο ήσυχο στο μονοπάτι της εισόδου και τον τρίτο τον τρομακτικό ψηλά στην πέργκολα ένα βράδυ που ήρθε μάλλον για τα νεογέννητα αυγά της παλιάς φωλιάς πάνω από την πόρτα.

Δεν είναι επιθετικός ο λαφίτης ―το ντόπιο φίδι του Ασκληπιού που επίσημα ονομάζεται Elaphe quatuorlineata― αλλά το μήκος του είναι εντυπωσιακό, διπλό από της οχιάς. Τρέφεται με αρουραίους και ποντίκια του αγρού κι ίσως γι’ αυτό άφησε το πουκάμισό του στον τοίχο που, όταν ποτίζω, το σκυλί ξετρυπώνει με ενθουσιασμό ποντίκια.

Όπως σήμερα που, ενώ εμείς επεξεργαζόμασταν το εύρημα, εκείνο μύριζε μεθοδικά ψάχνοντας την πορεία του φιδιού όπως κάνουν οι ιχνηλάτες. Δυό εισπνοές που ακούγονται, μιά παύση κι άλλες δυό στο επόμενο εκατοστό μέχρι να εντοπιστεί το θήραμα οπότε, με ουρά παράλληλη με το έδαφος και λαιμό τεντωμένο, το φερμάρει γαβγίζοντας για να έρθει ο αφέντης.

Δεν τον αφήσαμε όμως κι έκπληκτος άρπαξε μέρος του πουκαμίσου να το πάει στο κρεβάτι του να παίξει. 'Που πας;' τον μάλωσα να μην το πάει μέσα. Μπερδεύτηκε κι εν τέλει το δικό του κομματάκι το άρπαξε ο αέρας.

Το υπόλοιπο έμεινε σ’ εμάς.

Πήγε μετά σε φίλους του ο κ.Kastell  και το κουβέντιαζε. Του ζήτησαν ένα κομμάτι διότι είναι γούρι και σύστησαν να βάλουμε κι εμείς στο πορτοφόλι μας.

Γουρλίδικη η σφραγιδούλα του Σεφέρη που τα 'πουκάμισα αδειανά' πολύ τον μάγευαν και έβαλε στη 'Στέρνα' του το 'πουκάμισο που αφήσανε τα φίδια κίτρινο μέσα στα πράσινα τριφύλλια'. 

Σ' εμάς την εποχή του τριφυλλιού κοιμούνται οι λαφίτες που έχουν το απαλό γκριζοκαφέ χρώμα των βράχων μας. Τους βλέπω πάντα καλοκαίρι σα να αψηφούν την κίνηση του τουρισμού, τα φώτα και τα κύμβαλα βαρβάρων, κι έρχονται κάτι να μου πουν. Φέρνουν το χθόνιο μυστικό.

Για χρήματα δεν ξέρω (σε ένα χρόνο θα σας πω) μα ο Ουροβόρος είναι σύμβολο σπουδαίο. Διότι καθώς το φίδι προσπαθεί να ξεκολλήσει το πουκάμισο, μοιάζει να καταπίνει την ουρά του κι ο κύκλος ο κλειστός που σχηματίζεται μιλά για τον αέναο Κύκλο της Ζωής και λέει πως τα πάντα είναι ένα ή, αλλιώς, πως

Εν το Παν.

___________________

Για τα φίδια, ακόμα και την οχιά, παρακαλώ να θυμάστε πως είναι χρησιμότατα για το οικοσύστημα και προστατεύονται από το Νόμο [Σύμβαση της Βέρνης/ Οδηγία 92/43/ΕΟΚ].

Αν συναντήσετε φίδι σας συμβουλεύω να το αφήσετε ήσυχο και θα σας αφήσει κι αυτό. Για ανάγκη στη Μύκονο: http://www.mykonosanimals.com/Greek/news/fidia.html

οι εικόνες:

Ο Ουροβόρος είναι αλχημιστικό σχέδιο από την Αίγυπτο της Αλεξανδρινής περιόδου.

Ο λαφίτης είναι φωτογραφία φετεινή από το www.mykonosdailynews.com

________________________