'Στον αμαρτωλό τον τόπο Μάη μήνα βρέχει' λένε στο νησάκι μου κάθε Μάιο, διότι κάθε Μάιο μάς αιφνιδιάζουν οι συννεφιές. Φέτος παράγινε βέβαια και ο βαρύς καιρός κάνει την ακατάσχετη πολιτικολογία ακόμα πιο κουραστική, σα κάτι ξεπερασμένο, παλιωμένο τώρα που το μυαλό ποθεί να τρέξει στις θάλασσες και στην ελαφριά τεμπελιά της μεγάλης μέρας.
Χθες ήρθαν τα βαρβάκια μας στην απόκρημνη κορφή πάνω από το παράθυρό μου. Βλέπω που φεύγουν μακριά ή που κατασπαράζουν την τροφή τους καθώς έρχονται εικόνες από το σεισμό στην Ιταλία όπου περίπου πέντε το πρωί άρχισαν οι καμπάνες να χτυπούν κι ύστερα μια σιωπή έφερε τη βοή μετασεισμών και την κατάρρευση παλιών κτιρίων και πρόχειρων σιδηροκατασκευών.
Μοιάζει με ύβρις μα δε με τρομάζουν οι σεισμοί όσο, φρικτά, τρομάζω από την εκκένωση κτιρίων που ακολουθεί.
Στην αέναη μάχη του πολιτισμού κατά της Φύσης δημιουργούμε την ψευδαίσθηση της μονιμότητας για να αντέξουμε την ιδέα του θανάτου. Η Φύση όμως πάντοτε νικά. Σαν τα λουλούδια μου που μέχρι να τα δω, να τα χαρώ και να σας τα συζητήσω μαραίνονται και με λυπούν διότι, ασυνείδητα τα αντιμετωπίζω σαν αιώνια, σα να ήταν ζωγραφισμένα στην ταπετσαρία του δωματίου μου κι όχι στον κήπο που είναι έρμαιο των εποχών.
_________________
Θυμήθηκα και έψαχνα το 'χάσμα σεισμού' του Σολωμού (Ελεύθεροι Πολιορκημένοι) και με διασκέδασε που πρώτα βγαίνουν στο google το τραγουδάκι κι οι αναφορές του Λιαντίνη κι ύστερα, πολύ μετά, το ποίημα (snhell):
Για κοίτα κει χάσμα σεισμού βαθιά στον τοίχο πέρα,
και βγαίνουν άνθια πλουμιστά και τρέμουν στον αέρα·
λούλουδα μύρια, που καλούν χρυσό μελισσολόι,
άσπρα, γαλάζια, κόκκινα, και κρύβουνε τη χλόη.
______Πάνω ο πύργος του ρολογιού, Finale Emilia απόibtimes________
Τον διαβάζω χρόνια και μου έμαθε πολλά με την
αφοσίωσή του και την καθαρή κρίση του στα θέματα της μετανάστευσης στην Ελλάδα.
Έγκριτος δημοσιογράφος, συγγραφέας και blogger
αναντικατάστατος.
Μέσα στο χάος των ημερών μας και την ανόητή μας
ψευδαίσθηση πως λόγω πολιτικής τίποτε δε λειτουργεί βλέπω με λύπη πως κι αν, π.χ.,τα
αυθαίρετα δεν κατεδαφίζονται κάποιοι μηχανισμοί μια χαρά λειτουργούν για να κατεδαφίσουν
ζωές.
Παραθέτω την επιστολή του Niko Ago μα αφού τη
διαβάσετε σάς παρακαλώ να βοηθήσετε να διορθωθεί μια αδικία που μάς φτωχαίνει όλους.
Συμπλήρωσα 20 χρόνια στην Ελλάδα και μπήκα αισίως στο εικοστό πρώτο. Εργάστηκα σε διάφορες δουλειές και μετά από πολύ κόπο και πολύ διάβασμα, έκανα το όνειρό μου πραγματικότητα, έμαθα την ελληνική γλώσσα, κυρίως να γράφω, και σήμερα είμαι δημοσιογράφος στα ελληνικά ΜΜΕ. Σε πιο βαθμό καταφέρνω να κάνω καλή δημοσιογραφία, το κρίνετε εσείς και αυτοί που διαβάζουν αυτά που γράφει η ταπεινότητά μου. Μεγαλώνω δυο κόρες που σήμερα είναι 18,5 και 17,5 ετών. Η μεγάλη ήρθε 5 μηνών, η μικρή γεννήθηκε στην Ελλάδα και δεν γνώρισε άλλη χώρα. Προσέφερα λίγα η πολλά αλλά πάντως, δούλεψα και δουλεύω τίμια. Ποτέ και για κανένα λόγο, δεν απασχόλησα τις Αρχές της χώρας. Αφοσιώθηκα στο επάγγελμά μου αλλά και στην προσφορά υπέρ των δικαιωμάτων του Ανθρώπου. Αυτά με εκφράζουν, αυτά κάνω. Η άνοδος της Χρ. Αυγής και οι απειλές που λαμβάνω για τη ζωή μου, συνέπεσαν με κάτι άλλο άσχημο. Δεν ξέρω αν αυτό το δεύτερο είναι το ίδιο με το πρώτο αλλά σίγουρα με πονά περισσότερο. Σήμερα, το ελληνικό κράτος, με ειδοποίησε ότι εντός 30 ημερών, πρέπει να εγκαταλείψω την Ελληνική Επικράτεια, επειδή το έτος 2007-2008, περίοδο την οποία είχα πολύ σοβαρό πρόβλημα υγείας, δεν μπόρεσα να συγκεντρώσω τον απαιτούμενο αριθμό ενσήμων για να ανανεώσω την άδεια παραμονής. Είχα γράψει κάποτε ένα άρθρο με θέμα "Σου χρωστάω ένα ευχαριστώ, Ελλάδα", το ίδιο μπορώ να επαναλάβω και σήμερα αλλά γεμάτος πίκρα: Σ'ευχαριστώ Ελλάδα!» Ν.Ago
Μετά από είκοσι χρόνια διαμονής στην Ελλάδα, και με το αιτιολογικό της απόκλισης από το "απαιτούμενο όριο ενσήμων" κατά την περίοδο 2007-08, ο αλβανικής καταγωγής δημοσιογράφος, αλλά και μέλος του ΔΣ της Ελληνικής Ένωσης για τα Δικαιώματα του Ανθρώπου, Νίκο Άγκο, απελαύνεται από τη χώρα. Ο δημοσιογράφος είχε την τελευταία περίοδο βρεθεί στο επίκεντρο λόγω της αρθρογραφίας του σχετικά με την άνοδο της νεοναζιστικής Χρυσής Αυγής, ενώ είχε καταγγείλει ότι δεχόταν απειλές γι' αυτήν του τη δράση.
__________________________
Παρακαλώ μην αμελήσετε.
Ας κοινοποιήσουμε, ας σχολιάσουμε στα κοινωνικά δίκτυα και το ιστολόγιό του. Μάς
αφορά όλους αυτή η αδικία.
_________________________
Στο Twitter: το hashtag #keepnikoago(και #KeepNikoAgo) για κάποιες στιγμές μπήκε
στα πιο δημοφιλή (δείτε το εικονίδιο δεξιά)
το Twitter του: https://twitter.com/#!/NikoAgo* [αυτό, θα δείτε και κάτω στα σχόλια με
πληροφορεί αναγνώστης πως δεν είναι ενεργό. Το ενεργό είναι http://twitter.com/NikoAgo ]
Και στο Facebook, με 'like' στη σελίδα : Στηρίζω το Νiko Ago είναι σα να συνυπογράφετε την
κάτωθι επιστολή
που έχει σταλεί με mail στον Υπουργό Εσωτερικών
κ. Μανιτάκη. Ως τώρα που γράφω η σελίδα έχει 6.833 μέλη.
Αξιότιμε κύριε Υπουργέ, ο συμπολίτης μας κ. Niko Ago καλείται από τις ελληνικές δημόσιες αρχές να εγκαταλείψει άμεσα τη χώρα, μετά από είκοσι χρόνια παραμονής και εργασίας σε αυτήν. Επειδή οι λόγοι που οδήγησαν την ελληνική διοίκηση να λάβει την απόφαση αυτή είναι άδικοι και θα ανατρέψουν τους όρους ζωής και εργασίαςτου ίδιου και της οικογένειάς του, επειδή ο Niko Ago είναι ένας συμπολίτης μας που η παρουσία και εργασία εδώ στη χώρα μας τιμά αυτήν και εμάς, σας παρακαλούμε πολύ να επιληφθείτε προσωπικά του θέματα, άμεσα σας παρακαλούμε, ώστε να ανατραπεί η άδικη και τυπολατρική αυτή απόφαση. Όντας σίγουροι για την ευαισθησία σας και τη σωστή ερμηνεία των καννόων του δικαίου...
Την επιστολή αυτή υπογράφουμε 3.739 πολίτες που συμμετέχουμε στη σελίδα «Στηρίζω τον Νικο Ago» στο Facebook
απο τον Νικο Αγκο
Φίλες και φίλοι μου, είναι πραγματικά συγκινητικό το "κύμα" αλληλεγγύης και συμπαράστασης εκ μέρους σας. Νιώθω ευλογημένος και σας είμαι ευγνώμων. Μέχρι την ώρα που γράφω, δεν υπάρχει, πρακτικά, καμία θετική εξέλιξη στο θέμα. Μένουν 25 ημέρες να εκτελεστεί η διαταγή αναχώρησή μου από την Ελλάδα. _________________
Για
bloggers και χρήστες Facebook παραθέτω το διακριτικό (δεξιά) που χρησιμοποιεί κι
ο ίδιος στη σελίδα του.
_______Συμπληρώνω Σεπτέμβριο 2012
πως νομίζαμε πως δεν τα καταφέραμε.
Σας συστήνω το Niko
Ago “In love with Greece” (αγγλικά) για μια εικόνα του άξιου αυτού
ανθρώπου που δεν είναι ο πρώτος που χάνει η χώρα μας έτσι τζάμπα κι άδοξα και, τολμώ
να πω, με αγνωμοσύνη που με θλίβει.
Ευτυχώς 4 Σεπτ. έχουμε ένα καλό νέο από τον
ίδιο το Niko Ago:
«Ανάσα! Η πρώτη κανονική ανάσα μετά από τις 17 Μαΐου. Μετά "κόπων και βασάνων", ήρθε στα χέρια μου η ειδική βεβαίωση νόμιμης άδειας παραμονής. Η άδεια αυτή, θα ανανεώνεται κάθε χρόνο, μέχρι το δικαστήριο να αποφασίσει για την υπόθεσή μου. Αυτή είναι η δεύτερη νίκη, μετά την απόφαση αναστολής της απόφασης για οικειοθελή αναχώρηση. Πλέον, "έπεσαν τα σύνορα". Ούφφφφφφφφφφφφ! :)»
_________________
Ο Επίλογος 19 Δεκ.2016
Daphne ChronopoulouΘυμάμαι εκείνο το άρθρο μου συμπαράστασης, τότε που κάποιοι είχαμε εξοργιστεί με την αδικία που σου γινόταν. Παίρνω αυτή σου τη δήλωση (και την επόμενη την πιο λεπτομερή περί συκοφαντιών) και τις προσθέτω κάτω από εκείνο.
Παραιτήθηκα σήμερα, και επίσημα, από τη συνέχεια της διαδικασίας άδειας παραμονής στην Ελλάδα. Ένας απαραίτητος χωρισμός.
Αντίο λοιπόν διοικητική, εκδικητική και ανεκδιήγητη γραφειοκρατικά Ελλάδα.
Νταξ. Δεν μπορώ να μην το γράψω αυτό, τώρα που έχω και μπόλικο χρόνο. 😂
Φεύγωντας από την Ελλάδα, και με κάποια απόσταση μεταξύ τους, η ομάδα λάσπης του Μουρουτη ( πρώην διευθυντής του γρ. Τύπου του Αντώνη Σαμαρα, όταν ήταν πρωθυπουργός), έσπειρε για μένα δυο φήμες.
1- Ο Niko Ago, πήρε χαριστικά την ελληνική υπηκοότητα και αμέσως μετά, έφυγε στη Σουηδία.
2- O Niko Ago, έγινε ανταποκριτής της ΕΡΤ στη Σουηδία, και τον πληρώνουν οι Έλληνες πολίτες.
Τους πίστεψαν αρκετοί (δικοί τους) αφού στα social media και στα άκρο- δεξιά μπλογκ γράφτηκε αρκετές φορές το ίδιο πράγμα.
Και φτάνουμε στο σήμερα:
- Δεν έχω, όχι "ελληνικό διαβατήριο" αλλά ούτε κάποιο άλλο χαρτί που να με συνδέει γραφειοκρατικά με την Ελλάδα. Έφυγα σχεδόν κυνηγημένος, μου προσφέρθηκε μια υποτροφία για σπουδές και ήρθα με το αλβανικό μου διαβατήριο. Από σήμερα, 19 Δεκεμβρίου, παραιτήθηκα και επίσημα απο κάθε διεκδικήση άδειας παραμονής στην Ελλάδα. Θα έρθω, όταν βρω χρόνο, με τα σουηδικά μου χαρτιά, πια.
- Ποτέ, ούτε τώρα ούτε στο παρελθόν, δεν είχα σχέση με την ΕΡΤ- αν εξαιρέσουμε την σφοδρή μου συμπαράσταση στους συναδέλφους και τεχνικούς, όταν την έκλεισε φασιστικά ο Σαμαράς- και, εννοείται, κανένας... ελληνικός λαός δεν με πλήρωσε η δεν με πληρώνει. Συνεργάστηκα με το Protagon και το altsantiri, ξεκίνησα και κάτι με την ΕφΣυν αλλά στην Ελλάδα, τουλάχιστον στη δικη μου περίπτωση, ανταποκριτής σημαίνει: "στείλε κανα θέμα αλλά λεφτά δεν έχουμε". Αρρώστια.
Αντιθέτως, ταπεινά καμαρώνω για το γεγονός πως κέρδισα τη θέση του ρεπόρτερ στην Σουηδική Τηλεόραση (SVT), μόνο και αποκλειστικά, με την όποια αξία μου.
Τα γράφω αυτά, τώρα που και τα δυο είναι τελεσίδικα και επειδή, μπορεί ακόμα να γράφει κάποις όσα γράφτηκαν χρόνια. Οι ενδιαφερόμενοι ας απαντήσουν με αυτή την παραπομπή.
Πέθανε ένας φίλος χθες το πρωί. Το έμαθα πίνοντας το κρασί μου στο Γιαλό καθώς μαζεύονταν τα σύννεφα. Ευτυχισμένος θάνατος, στον καναπέ του ώσπου να φέρει ένα νερό κάποιος απ' την κουζίνα.
Κι ύστερα σπίτι με την καταιγίδα διάβαζα τον Προυστ μου ως αργά που γύρισε ο Κύριος Kastell τόσο μεθυσμένος που το πρωί βρήκε τα κλειδιά του αυτοκινήτου στα χωράφια και μια σακούλα με ψωμί που δε θυμόταν πώς ή με ποια λογική την απέκτησε.
Σήμερα βρέχει· μοιάζει χειμωνιάτικο το σπίτι, το πάτωμα έχει μικρές πατημασιές σκυλιού κι ο θάνατος είναι ξανά μαζί μας.
Θα σας κουράσω με τον Προυστ, το ξέρω, μα είναι συναρπαστικό να ξαναβρίσκεις ό,τι σε σχημάτισε και να ανακαλύπτεις πως ήταν ακόμα πιο δυνατό και μαγικό από ό,τι το θυμόσουν. Ακούστε αυτό:
Με αφορμή την ποίηση του Ουγκώ συζητούν οι καλεσμένοι τού salon ότι στα πρώτα τα άγουρα η ποίησή του σκέπτεται ενώ τα ώριμα όπως η Φύση προκαλούν τη σκέψη. Έτσι να γίνουμε θέλω, σαν Φύση να υπάρχουμε κι η ύπαρξή μας να κάνει τους άλλους να σκεφτούν.
Και με αυτή την άχρηστη σοφία γυρνώ στην πένθιμή μου περισυλλογή για το 'Χαμένο Χρόνο'.
Σε ένα κακοτράχαλο χωριό της Ινδίας ένα τσούρμο γυναικών που ντύνονται στα ροζ κι ανεμίζουν μακριά μπαστούνια ανάγκασε τον υπεύθυνο κρατικό εκπρόσωπο να περπατήσει ένα μεσημέρι επτά χιλιόμετρα στα κατσάβραχα για να καταλάβει πόσο απαραίτητος είναι ο δρόμος που υποσχόταν και δεν έφτιαχνε. Η ίδια συμμορία σώζει γυναίκες από την οικογενειακή βία και το συνηθισμένο συζυγικό βιασμό σε μια χώρα που οι αυτοκτονίες γυναικών είναι καθημερινές και δεν είναι σπάνιο ο γαμπρός να πυρπολεί τη νύφη αφού ξοδέψει την προίκα της.
Δύο είναι οι κατατρεγμένες κάστες στην Ινδία. Οι dalit ('Άθικτοι') και οι γυναίκες. Υπάρχουν νόμοι για τα δικαιώματα και των δύο αλλά η άγνοια κι η προκατάληψη τις κρατούν στην παραδοσιακή σκλαβιά. Κι η Σαμπάτ Παλ αγωνίζεται να τις ξυπνήσει.
Η Σαμπάτ Παλ είναι γυναίκα.
'Δεν πήγα σχολείο', λέει, 'oι γονείς μου ήταν αγρότες.'
'Πού έμαθα; Πήγαινα στο σχολείο του χωριού, έβρισκα ένα αγοράκι και του ζητούσα 'αδελφέ πες μου τι λέει εδώ'. Έμαθα να γράφω λίγο. Μ' έπιασε ο θείος μου και με έστειλε ως την Τετάρτη τάξη .
Δεν έχουμε σχολεία για κορίτσια του χωριού. Αν πάει ένα κοριτσάκι στο σχολείο τα αγόρια το κοροϊδεύουν. Έτσι μένουμε αγράμματες και αδύναμες.
Χάνουμε επειδή είμαστε γυναίκες κι οι άνδρες δεν αφήνουν να ζήσουμε καλή ζωή.'
Αυτά τα λίγα γράμματα κι ο δυναμικός χαρακτήρας της την έκαναν διαφορετική κι ας την πάντρεψαν 11 ετών κι ας απέκτησε το πρώτο παιδί στα 15.
Οι άνδρες κι οι γυναίκες, λέει, είμαστε δυό τροχοί της ίδιας άμαξας. Οι γυναίκες είναι σκλάβες όμως γιατί δεν ξέρουν τα δικαιώματά τους. Όπως οι Άθικτοι που, λέει, οι άλλες κάστες τούς σιχαίνονται επειδή τις κρατούν καθαρές, επειδή πλένουν, κουρεύουν, καθαρίζουν.
Επτά δολάρια το μήνα είναι η σύνταξη. Επειδή στα χωριά δεν έχουν δημοτολόγια πολλές γυναίκες δεν μπορούν να αποδείξουν τη ηλικία τους και χάνουν το δικαίωμα. Η Παλ τα βάζει με τη γραφειοκρατία στα χωριά των dalit, τις πηγαίνει στο γιατρό που βεβαιώνει την ηλικία τους κι αυτή η μικρή σύνταξη τους δίνει τη δύναμη να αντισταθούν στην οικογενειακή δουλεία.
Το 2006 'πρωτοβγήκε' όπως λέει, στα χωριά και σήμερα η Ροζ Συμμορία της κατακλύζει την ύπαιθρο κι η επιρροή της είναι τόσο μεγάλη που το κόμμα της Σόνια Γκάντι ζητά τη συμπαράστασή της.
Κάθε γυναίκα που μπαίνει στη συμμορία μαζί με το ροζ σάρι και το λάτι της παίρνει και μαθήματα αυτοάμυνας. 'Ξυπνήσε γυναίκες της Ινδίας' τραγουδούν.
'Διάλεξα στολή για να ξέρει ο κόσμος ποιες είμαστε. Διάλεξα ροζ γιατί δεν το έχει διαλέξει κανένα κόμμα. Κρατάμε το λάτι, το παραδοσιακό μπαστούνι αυτοάμυνας, για να δείξουμε πως δε θα ανεχθούμε άλλη βία. Και δε φοβόμαστε να το χρησιμοποιήσουμε.'
'Κάθε γυναίκα που υποφέρει είναι μαζί μου' τραγουδούν..
__________________________
Για τη Gulabi Gang (τη Ροζ Συμμορία) μετά τα άρθρα, το βιβλίο και τα ντοκιμαντέρ φέτος έχουμε και ταινία. Πάνω αριστερά η αφίσα.
Ένα νησάκι είχε ένα βιβλιοπωλείο. Παλιό, φιλικό, που το επισκέπτονταν παιδάκια ή τουρίστες και επηρέαζαν τις επιλογές του με τα γούστα και τις ανάγκες τους.
Ο τόπος αναπτύσσεται όμως και όταν ανοίγουν μεγάλοι δρόμοι μια μεγάλη αλυσίδα ανοίγει κι άλλο βιβλιοπωλείο πλάι σε φημισμένο διεθνές καφετζίδικο και καλό κομμωτήριο. Παρκάρουν τα θηρία τους οι κυράδες και μεταξύ latte και ανταύγειας αγοράζουν κι ένα γυαλιστερό επιτραπέζιο τόμο για το σαλονάκι. Διότι το υποκατάστημα της αλυσίδας έχει στα ράφια του βιβλία άσχετα με τον τόπο, τα 'ευπώλητα' που σπρώχνει η εταιρία με συμφωνίες, ξενόγλωσσα που συμφέρουν και παιδικά για δωράκια.
Εν τω μεταξύ τα χρόνια περνούν, το μικρό βιβλιοπωλείο της πόλης χάνει τους πελάτες του κι ο βιβλιοπώλης όταν συνταξιοδοτείται αναγκάζεται να το κλείσει αφού ο ανταγωνισμός δεν κάνει εφικτή την πώληση τής επιχείρησης.
Όμως η οικονομική κατάσταση αλλάζει. Η μεγάλη εταιρία διαπιστώνει πως η ιδέα δεν ήταν συμφέρουσα και ελαφρά τη καρδία κλείνει το υποκατάστημα στο νησάκι.
Αποτέλεσμα; Το νησάκι μένει δίχως βιβλιοπωλείο.
Ναι, πια δεν έχουμε βιβλιοπωλείο στη Μύκονο. Ντροπή μας; Οι τιμές των ακινήτων δε νομίζω πως θα επιτρέψουν σε νέο βιβλιοπώλη να τολμήσει το εγχείρημα, παρότι φέτος άνοιξαν αμέτρητα φαρμακεία― που ειλικρινά τους εύχομαι να πάνε καλά αν και φοβάμαι πως αυτό θα συμβεί μόνο σε περίπτωση επιδημίας.
Είδος πρώτης ανάγκης το φάρμακο μα για μένα είδος πρώτης ανάγκης είναι και το βιβλίο. Τώρα ψωνίζω μόνο από το Διαδίκτυο. Που είναι θαυμάσιο μα δεν είναι το ίδιο. Μου λείπει η κουβέντα ανάμεσα σε βιβλία, η ανταλλαγή εντυπώσεων και πληροφοριών.
Στην απόγνωσή μου κατέφυγα στα αγαπημένα μου κι όλη την εβδομάδα ξαναδιάβασα τον πολυδιαβασμένο μου Προυστ. Ο αέρας και η συννεφιά με κράτησαν μέσα και, ξαπλωμένη στα πολλά μου μαξιλάρια κρατώντας τους κιτρινισμένους τόμους του Ηριδανού κι ύστερα (διότι εν τω μεταξύ πέθανε ο μεταφραστής και δεν άντεξα να περιμένω να λύσει το πρόβλημα ο εκδότης) των Penguin, ξαναγύρισα, σαν η γεύση της μικρής μαντλέν να με ταξίδεψε στο δικό μου παρελθόν, σ' εκείνη που ήμουν κάποτε.
Ο Προυστ μιλά για το Βάγκνερ και την Ιφιγένεια του Gluck αλλά κυρίως για τη φράση από τη σονάτα του φανταστικού συνθέτη Vinteuil, ύμνο του έρωτα του Σουάν για την Οντέτ, που παίζεται σε κάθε τους συνάντηση.
Πολλές οι εικασίες κι οι προσπάθειες να βρεθεί η μουσική που ενέπνευσε στον Προυστ τόσες σελίδες. Ξέρουμε ότι θαύμαζε τον Gabriel Fauré, τον César Franck και τον Claude Debussy.
Και τον Wagner βέβαια.
Όμως εγώ σήμερα δεν είμαι στο Παρίσι και δε διακόπτω την ανάγνωση για να επισκεφθώ τα σαλόνια των Γκερμάντ. Ζω στην Ελλάδα και με διακόπτουν άλλες έννοιες (κι ας είναι ο ρατσισμός κι ο παρανοϊκός αντισιωνισμός παρόντες μέχρι εδώ και ως τώρα). Γι αυτό δεν είναι ο Βάγκνερ το αντίδοτό μου όταν εισβάλει το παρόν και με διακόπτει. Μια ανάγκη αρμονίας άλλης με έστειλε στο Μπαχ.
Τούτη είναι η δημοφιλέστερη από τις φούγκες του μα παραμένει σα μπαρόκ ναός ένα μεγάλο δημιούργημα του ανθρώπου και μια απόδειξη ότι η λογική μας έχει τη δύναμη να τιθασεύει το χάος. Κι αυτό είναι παρηγοριά εδώ που βρέθηκα να ζω δίχως μυαλά, δίχως βιβλιοπωλεία. Χαρείτε τη:
Η στέρηση με ρίχνει στην πορνογραφία: Το θρυλλικό βιβλιοπωλείο Shakespeare & Company, Παρίσι.
Ο βιβλιοπώλης G.Whitman εργάστηκε σ' αυτό για 60 χρόνια· πελάτες του ο Hemingway, ο J. Joyce, ο Henry Miller, ο Allen Ginsberg, ο Samuel Beckett, ο William S. Burroughs κι άλλοι πολλοί. Τις νύχτες έχουν κοιμηθεί στο χώρο αυτό περισσότεροι από 40.000 αγγλόφωνοι καλλιτέχνες περαστικοί από το Παρίσι.
Μου το ζήτησε η Blues κι αν υπάρχει ελπίδα να αποφύγουμε την ενόχληση σάς παρακαλώ να το πείτε κι εσείς αυτό το ΟΧΙ στον τίτλο μιας ανάρτησης σας.
Κάποιους δε μας βολεύει η νέα μορφή του Βlogger και εξακολουθούμε να ετοιμάζουμε τις αναρτήσεις μας χρησιμοποιώντας την παλιά.
Παρακαλώ πείτε ΟΧΙ μαζί μας.
Προσωπικά προτιμώ όντως την παλιά μα κι αν δεν την προτιμούσα θα έλεγα το ΟΧΙ διότι με έχει κουράσει η γιάπικη εφευρετικότητα υπαλλήλων που δικαιολογούν την παρουσία τους στα γραφεία αλλάζοντας ό,τι συνηθίσαμε.
'Φεύγοντας από εδώ δε θα βρεις θέση -θα φτιάξεις θέση' λένε στο Χάρβαρντ. Διαφωνώ. Προτιμώ το 'If it aint broken don't fix it'. Κι η παλιά μορφή μια χαρά δουλεύει Κύριοι Μαστροχαλαστές του Blogger.
