Με τη βροχή, με Θάνατο κι ένα μάθημα γοητείας

 Πέθανε ένας φίλος χθες το πρωί. Το έμαθα πίνοντας το κρασί μου στο Γιαλό καθώς μαζεύονταν τα σύννεφα. Ευτυχισμένος θάνατος, στον καναπέ του ώσπου να φέρει ένα νερό κάποιος απ' την κουζίνα.

Κι ύστερα σπίτι με την καταιγίδα διάβαζα τον Προυστ μου ως αργά που γύρισε ο Κύριος Kastell τόσο μεθυσμένος που το πρωί βρήκε τα κλειδιά του αυτοκινήτου στα χωράφια και μια σακούλα με ψωμί που δε θυμόταν πώς ή με ποια λογική την απέκτησε.

Σήμερα βρέχει· μοιάζει χειμωνιάτικο το σπίτι, το πάτωμα έχει μικρές πατημασιές σκυλιού κι ο θάνατος είναι ξανά μαζί μας.

Θα σας κουράσω με τον Προυστ, το ξέρω, μα είναι συναρπαστικό να ξαναβρίσκεις ό,τι σε σχημάτισε και να ανακαλύπτεις πως ήταν ακόμα πιο δυνατό και μαγικό από ό,τι το θυμόσουν. Ακούστε αυτό:

Με αφορμή την ποίηση του Ουγκώ συζητούν οι καλεσμένοι τού salon ότι στα πρώτα τα άγουρα η ποίησή του σκέπτεται ενώ τα ώριμα όπως η Φύση προκαλούν τη σκέψη. Έτσι να γίνουμε θέλω, σαν Φύση να υπάρχουμε κι η ύπαρξή μας να κάνει τους άλλους  να σκεφτούν. 

Και με αυτή την άχρηστη σοφία γυρνώ στην πένθιμή μου περισυλλογή για το 'Χαμένο Χρόνο'.

____________________